63 χρόνια αντιφασιστικής νίκης (2008) ΠΡΩΤΟ Μέρος

63 χρόνια αντιφασιστικής νίκης
(2008)

ΠΡΩΤΟ Μέρος

Ήταν 8 Μαΐου του 1945 όπου στο Κάρλσχορστ προάστιο του Βερολίνου, αντιπρόσωποι του γερμανικού γενικού στρατηγείου υπέγραψαν την πράξη χωρίς όρους συνθηκολόγησης όλων των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων . Η Ιστορική αυτή η τελετή έγινε υπό την προεδρία του στρατάρχη Σοβιετικής Ένωσης Γκεόργκι Ζούκοφ. Όμως η πολυπόθητη ημέρα της νίκης ήταν η 9η Μαΐου του 1945, όπου εδώ και 63 χρόνια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των ιμπεριαλιστών, γιορτάζετε ή μέρα της νίκης των λαών. Φέτος συμπληρώνονται τα 63 χρόνια της αντιφασιστικής νίκης των λαών ενάντια στο φασιστικό τέρας, όπου οι ιμπεριαλιστές αυτοί που εξέθρεψαν, εξόπλισαν και άνδρωσαν το εν λόγω τέρας προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία απ την αρχή.
Η ιστορία όμως δεν ξαναγράφεται, όχι μόνο γιατί υπάρχουν ζωντανοί θρύλοι που έζησαν το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά γιατί υπάρχουν καταγεγραμμένες ιστορικές ημερομηνίες και πηγές οι οποίες καταγράφουν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, η οποία βόα.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά, αλλά ωρίμασε μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στις δύο δεκαετίες του μεσοπολέμου. Όλα τα χρόνια εκείνα βρισκόταν σε εξέλιξη η τάση βαθέματος όλων των αντιθέσεων του καπιταλισμού, ανέβαινε ο ρόλος του κρατικομονοπωλιακού κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική των αστικών κρατών . Δυνάμωνε ραγδαία ο μιλιταρισμός, προχωρούσε ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών. Για τους στόχους της μιας σειράς χωρών όπως της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας άρεσαν να χρησιμοποιούν τις φασιστικές μεθόδους προκειμένου να στερεώσουν την εξουσία τους .
Οι παλιοί ανταγωνισμοί που υπήρχαν ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες για το ζήτημα των σφαιρών επιρροής οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο κάτω από την επίδραση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 1929. Έπαιξαν ρόλο τους και τα ελαττώματα της συνθήκης των Βερσαλλιών που συνόψιζε τα αποτελέσματα του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Οι ηττημένες χώρες μάζευαν δυνάμεις και διψούσαν για ρεβάνς. Διαμορφώνονταν έτσι οι δύο αντίπαλοι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί μεταξύ Γαλλίας Αγγλίας και ΗΠΑ από τη μια και Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας απ' την άλλη.
Όπως κι ο πρώτος το ίδιο κι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου. Χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν ο όμοιοι.
Η διάσπαση του κόσμου -μετά από τη σοσιαλιστική επανάσταση του 1917 στα δύο αντίπαλα αντίπαλα συστήματα- του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, η άνοδος του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος άφησαν το ανεξίτηλο αποτύπωμα στο χαρακτήρα, στην πορεία και τα αποτελέσματα του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου.
Οι εχθρικές ιμπεριαλιστικές παρατάξεις, ενώ κατατρώγονταν μεταξύ τους, ταυτόχρονα δεν είχαν καμία αντίρρηση να λύσουν τις αντιθέσεις τους σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης. Ο αντισοβιετισμός εντάχθηκε στα οπλοστάσια των φασιστικών των κρατών που ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός τα έβαζε μπροστά για να χτυπήσουν οριστικά τη Σοβιετική Ένωσή. Οι ιθύνοντες κύκλοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, έδιναν κάθε είδους βοήθεια --πολιτική, χρηματοδοτική, οικονομική στη Γερμανία, Ιταλία και η Ιαπωνία --και πρόβαλλαν λυσσασμένη αντίσταση στις προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης να δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο ικανό να εξασφαλίσει την ειρήνη και να αναχαιτίσει τους επιδρομείς. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση, η χιτλερική Γερμανία και οι συνεργοί της, πρωταγωνίστησαν στη διαδικασία της ληστείας και της πειρατείας σε ολόκληρους λαούς.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε πραγματική δυνατότητα να διατηρηθεί η ειρήνη και να αποτραπεί ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Η προοδευτική κοινή γνώμη όλων των χωρών καταλάβαινε ότι ο πόλεμος θα φέρει ανυπολόγιστες φθορές στην ανθρωπότητα και θα είναι των φασιστικών των κρατών, στο έπακρο αντιδραστικός, κατακτητικός, εξοντωτικός. Ο φασισμός δεν έκρυβε ότι είχε σαν σκοπό του απλώς να ξαναμοιράσει τις αγορές του κόσμου, όπως στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά επιδίωκε κυρίως την υποδούλωση και εξόντωση ολόκληρων λαών, με την επιβολή της φυλετικής ηγεμονίας σε ολόκληρο το κόσμο, ήταν η ανοιχτή τρομοκρατική επίθεση του ιμπεριαλισμού εναντίον των λαών.
Η Σοβιετική Ένωση, εκείνα τα χρόνια ήταν το μοναδικό κράτος, που ζητούσε επίμονα να μπει φραγμός στους φασίστες επιδρομείς και να δημιουργηθεί ένα σίγουρο σύστημα συλλογικής ασφάλειας των ευρωπαϊκών κρατών. Και όλα αυτά δε γίνονταν μόνο προς όφελος Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και προς όφελος όλων των λαών και κρατών που απειλούνταν από τους επιδρομείς. Αρκεί να πούμε ότι τις παραμονές της συναλλαγής του Μονάχου το Σεπτέμβριο του 1938, η κυβέρνηση Σοβιετικής Ένωσης, βλέποντας την πραγματική απειλή για την ασφάλεια της Τσεχοσλοβακίας, πρότεινε στην κυβέρνηση της χώρας αυτής έμπρακτη στρατιωτική βοήθεια με σκοπό την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της από τις επιβουλές της χιτλερικής Γερμανίας .
Σήμερα όλοι όσοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα και τα σταθμά τους, προσπαθούν να κατασυκοφαντήσουν τη Σοβιετική Ένωσή να μας πουν πως η 9 ΜΑΗ του 1945, δεν ήταν το τέλος του φασισμού, αλλά η απαρχή της κατοχής της ανατολικής Ευρώπης και των χωρών της Βαλτικής από τη Σοβιετική Ένωση όπως διακηρύχνει ο Μπούς ο νεότερος. Όλοι αυτοί προσπαθούν να στηριχτούν γενικά σε μισερά στοιχεία από αυτά που υπάρχουν πραγματικά, να μας πουν για παράδειγμα ότι το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ήταν ένα σύμφωνο χωρισμού της Πολωνίας στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία. Ότι τελικά ήταν ένας Σοβιετικό- φασιστικός Συνασπισμός και ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν εξίσου τρομοκρατικός με τον Συνασπισμό του Άξονα με ένα νέο εξίσου τυραννικό σύμμαχο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι στη Φιλανδία έγινε εισβολή από τη Σοβιετική Ένωση, ενώ εσκεμμένα δε παρουσιάζουν μια σειρά από συνθήκες και παραμέτρους οι οποίες αναδείχνουν, πώς τότε ήταν η αρχή του τέλους του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και του φασιστικού τέρατος και ας έδειχνε το ημερολόγιο 30/11/1939. Προσπαθούν να μας πουν οι ιμπεριαλιστές ότι ναι μεν ο πόλεμος χάθηκε για τους ναζί, όμως κερδήθηκε για μια άλλη "κατακτητική δύναμη","μια ακόμα δύναμη τυραννίας", τη Σοβιετική Ένωσή που εισέβαλε σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Την ίδια στιγμή ξεχνούν εντεχνιέντως ότι την Αυστρία η Σοβιετική Ένωσή την απελευθέρωσε. Πως θα απελευθέρωνε ακόμη και τη Μαδρίτη από τις φασιστικές ορδές του Φράνκο, άμα δεν άνοιγαν καθυστερημένα και εσκεμμένα το δεύτερο μέτωπο στις 6 Ιουνίου του 1944 οι Αμερικανοί Βρετανοί.
Τον Ιούλιο του 1939 η Σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στην Αγγλία και τη Γαλλία με υπογράψουν μια συνθήκη για κοινές ενέργειες σε περίπτωση της εξαπόλυσης από το φασιστικό Συνασπισμό ενός πολέμου στην Ευρώπη. Σχετικά με αυτό Σοβιετική Ένωσή δήλωσε ότι θα είναι έτοιμη να διαθέσει σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις 136 μεραρχίες πεζικού και ιππικού, 15000 βαριά πυροβόλα, 10000 τανκς και 5500 μαχητικά αεροπλάνα. Αλλά όπως αποδείχθηκε ιθύνοντες κύκλοι της απειλής και της Γαλλίας, ενώ δέχτηκαν τυπικά τις διαπραγματεύσεις, στην πράξη κάθε άλλο παρά σκόπευαν να συμμετάσχουν στις συντονισμένες προσπάθειες των τριών χωρών προκειμένου να αποκρουστεί η φασιστική Γερμανία. Τον Αύγουστο του 1939 οι δυτικές δυνάμεις ματαίωσαν τις διαπραγματεύσεις αυτές.

Η Σοβιετική Ένωσή καταλαβαίνει απόλυτα ότι η Γαλλία και η Αγγλία ετοιμάζουν ένα νέο Μόναχο, ότι είναι έτοιμες να θυσιάσουν τη Πολωνία με την ελπίδα να σπρώξουν το Χίτλερ κατά της Σοβιετικής Ένωσης . Ο Χάρολντ Αϊκς, ο επιτετραμμένος των Εσωτερικών υποθέσεων των ΗΠΑ, έγγραφε την εποχή εκείνη στο ημερολόγιό του: « Η Αγγλία έλπιζε να προκαλέσει τη σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία και να μη διακινδυνεύσει η ίδια ... Η Γαλλία θα αναγκαστεί επίσης να απαρνηθεί την κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προς όφελος της Γερμανίας, ελπίζοντας να τη δει να εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση. Έτσι η Γαλλία θα μπορούσε να παραμείνει ασφαλής πίσω από τη γραμμή Μαζινό. »

Η Σοβιετική Ένωση αντιμετωπίζει το θανάσιμο κίνδυνο βλέπει να συγκροτείται ενιαίο το σοβιετικό μετώπου όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Με τη σιωπηρή υποστήριξη της Αγγλίας της Γαλλίας η Γερμανία θα μπορούσε, αφού θα έχει καταλάβει την Πολωνία, να συνεχίσει με την αρχική της ορμή και να αρχίσει ένα κεραυνοβόλο πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ η Ιαπωνία θα εξαπέλυε επίθεση κατά της Σιβηρίας. Τη στιγμή εκείνη ο Χίτλερ είχε ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Γαλλία και η Αγγλία είχαν ολοένα και λιγότερη ικανότητα και θέληση να του αντισταθούν. Αποφασίζει να καταλάβει τη δυτική Ευρώπη προτού επετέθη στη Σοβιετική Ένωση.

Στις 20 Αυγούστου ο Χίτλερ προτείνει στη Σοβιετική Ένωσή ένα σύμφωνο μη επίθεσης. Η Σοβιετική Ένωσή αντιδρά ακαριαία και στις 23 Αυγούστου υπογράφει το σύμφωνο. Την 1η Σεπτέμβρη του 1939 ο Χίτλερ εισβάλει στην Πολωνία. Αγγλία και Γαλλία πιάνονται στη ίδια τους την παγίδα. Οι δύο αυτές χώρες διευκόλυναν όλες τις περιπέτειες του Χίτλερ με την ελπίδα να τη χρησιμοποιήσουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Από το 1933 δεν είχαν πάψει να εκθειάζουν την προσφορά και τον αγώνα του Χίτλερ κατά του κομμουνισμού. Τώρα , είναι υποχρεωμένες να κηρύξουν τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία δίχως να έχουν την παραμικρή πρόθεση να την πολεμήσουν πραγματικά. Η λύσσα τους ξεσπάσει σε μια πικρόχολη αντικομουνιστική καμπάνια με θέμα "ο μπολσεβικισμός είναι ο φυσικός σύμμαχος του φασισμού". Μισό αιώνα αργότερα, η ανόητη αυτή προπαγάνδα βρίσκεται ακόμη γραμμένη σε σχολικά βιβλία ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια και ορισμένοι ανερυθρίαστοι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι του συστήματος τη χρησιμοποιούν συνεχώς σαν αξίωμα. Ωστόσο η ιστορία έδειξε ότι το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο αποτελέσει το κλειδί της νίκης στον αντιφασιστικό πόλεμο. Αυτό φαίνεται παράδοξο, αλλά το σύμφωνο αυτό αποτέλεσε καμπή που επέτρεψε να προετοιμαστούν οι συνθήκες για την ήττα της Γερμανίας. Πράγματι, η Σοβιετική Ένωση υπέγραψε το σύμφωνο αυτό που έχοντας σαφή συνείδηση ότι, αργά η γρήγορα ο πόλεμος από τη ναζιστική Γερμανία θα ήταν αναπόφευκτος. Από τη στιγμή που η Γερμανία είχε πάρει την απόφασή να συνάψει συμφωνία με την Σοβιετική Ένωση, ο μεγάλος Στάλιν φρόντισε να αποσπάσει από τον Χίτλερ όσο το δυνατόν περισσότερες παραχωρήσεις, ώστε να δώσει από καλύτερες θέσεις των επικείμενο πόλεμο.

Οι δύσπιστοι από την προπαγάνδα της δύσης, της σοσιαλδημοκρατίας και κυρίως των αντικομμουνιστιστών της κέντρο-αριστεράς σήμερα είναι φυσικό να μην τα δέχονται αυτά, όμώς οι συμφωνίες έχουν δημοσιευθεί και το βασικό της τμήμα στα όσα απέσπασε η ΕΣΣΔ και στα όσα διαστρεβλώνουν οι φανατικοί εχθροί της καταρρέουν γιατί καταγράφονται τα παρακάτω: " Η Σοβιετική Ένωση έχει πλέον τη δυνατότητα να διατηρεί και να αποστέλλει μονομερώς όσα μέτωπα στρατιών θεωρεί ότι δε θα προσβάλουν την εσωτερική της συνοχή, στη Δυτική Ουκρανία, στη Δυτική Λευκορωσία και τις χώρες τις Βαλτικής, που από το 1920 εμείς σα Γερμανία θεωρούσαμε αμφισβητούμενες περιοχές και δική μας επικράτεια, χωρίς αυτό να θεωρηθεί επιθετική ενέργεια στη Γερμανία η οποιαδήποτε άλλη χώρα", αυτά για τη ιστορία ετούτη, όμως έχουμε και συνέχεια.

Γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος με τη Γερμανία είναι αναπόφευκτος, η Σοβιετική κυβέρνηση ανησυχεί σοβαρά για την ασφάλεια του Λένινγκραντ, που βρίσκεται 32 χιλιόμετρα από τα Φιλανδικά σύνορα. Στις 14 Οκτωβρίου του 1939, ο μεγάλος Στάλιν και ο Μολότοφ στέλνουν ένα υπόμνημα στη Φιλανδική κυβέρνηση σχετικά με το πρόβλημα της υπεράσπισης του Λένινγκραντ. Η Σοβιετική Ένωσή θέλει να εξασφαλίσει τη δυνατότητα να αποκλείσει την είσοδο του Κόλπου της "Φινλανδίας". Ζητάει από τη κυβέρνηση της Φινλανδίας να τις παραχωρήσει με σύμβολο το λιμάνι του Χάνκο και της δίνει τέσσερα μικρά νησιά για αντάλλαγμα. Για να γίνει δυνατή η υπεράσπιση του Λένινγκραντ, ζητάει ένα μέρος του Καρελικού Ισθμού που ανήκει στη Φιλανδία. Σε αντάλλαγμα η Σοβιετική Ένωση πρόσφερε στην Φινλανδία ένα μέρος Σοβιετικής Καρελίας, δύο φορές μεγαλύτερο. Με την παρότρυνση της Γερμανίας και τις δεκάδες παραβιάσεις των Ναζί στη μεθόριο της Φινλανδίας και της Σοβιετικής Ένωσης, η φασιστική κυβέρνηση της Φινλανδίας αρνείται. Έτσι, στις 30 Νοεμβρίου 1939, η Σοβιετική Ένωση της κηρύσσει το πόλεμο. Μερικές μέρες αργότερα ο Χίτλερ δίνει οδηγίες για το επικείμενο πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Λέει μεταξύ άλλων « στα πλευρά της επιχείρησής μας, που θα μπορούμε να υπολογίσουμε τη δραστική επέμβαση της Ρουμανίας και της Φιλανδίας τον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ρωσίας. »

Η Αγγλία και οι Γαλλία που φρόντιζαν να μην εμπλακούν στον « παράξενο πόλεμο », ρίχνονται τώρα τους ένα εξοντωτικό πόλεμο...κατά της μπολσεβίκικης απειλής. Μέσα σε 3 μήνες η Αγγλία, η Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η φασιστική Ιταλία στέλνουν 700 αεροσκάφη, 1500 πυροβόλα όλων των τύπων, κι 6000 πολυβόλα στη Φιλανδία που ως " θύμα της επίθεσης ". Η προβοκάτσιες στη μεθόριο ανάμεσα στη Φιλανδία και τη Σοβιετική Ένωση από τα στρατεύματα της Φιλανδίας και ναζιστικές συμμορίες, είναι καθημερινό φαινόμενο ακόμα πριν ξεκινήσει η κήρυξη του πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στη Φινλανδία και ξεπερνούν τον αριθμό των 3000 ημερησίως.

Ο Γάλλος στρατηγός Βεγκάν πάει στη Συρία και στην Τουρκία για να προετοιμάσει μια επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης από το Νότο. Το σχέδιο του γαλλικού γενικού επιτελείου προβλέπει το βομβαρδισμό των πετρελαιοπηγών του Μπακού. Ενώ την ίδια στιγμή ο στρατηγός Σερινί γράφει ο « στην πραγματικότητα το Μπακού με την παραγωγή των 23.000.000 τόνων πετρέλαιο, παίζει κυρίαρχο ρόλο. Αν καταφέρουμε να κατακτήσουμε τον Καύκασο, η αν αυτά τα διυλιστήρια παραδίδονταν στις φλόγες από την αεροπορική μας δύναμη, το τέρας της Σοβιετικής Ένωσης θα κατέρρεε άναιμου. »

Ενώ δε ρίχνεται σφαίρα κατά των Χιτλερικών στους οποίους κηρύξει τον πόλεμο, η γαλλική κυβέρνηση συγκεντρώνει εκστρατευτικό σώμα 50000 αντρών για τη Φιλανδία για να πολεμήσει τους κόκκινους μαζί με τις συμμορίες των ναζί! Ο Τσάμπερλεν δηλώνει ότι θα αποστείλει 100000 στρατιώτες. Τα Βρετανικά στρατεύματα δε φτάνουν ποτέ στη Φιλανδία γιατί ο Κόκκινος στρατός έχει νικήσει το Φιλανδικό στρατό ενώ αιχμαλωτίζει κάμποσες μονάδες του Γερμανικού στρατού που πολεμούσαν εναντίων του συλλέγοντας απαραίτητες πληροφορίες για 2 χρόνια μετά τις 14 Μάρτη του 1939. Αργότερα όταν ο πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, ένα Γκολικό δημοσίευμα που κυκλοφορεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο, βεβαιώνει:

"Στα τέλη του χειμώνα του 1939-1940 αποτυγχάνει η πολιτική και στρατιωτική συνωμοσία Τσαμπρελέιν και Νταλαντιέ που σκοπό είχε να προκαλέσει μια ανατροπή σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης και να μπει τέλος στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αγγλογαλική συμμαχία και τη Γερμανία μέσω ενός συμβιβασμού και μιας αντί-Κόμμιντερν συμμαχίας. Η συνομισία αυτή συνίστατο στην αποστολή ενός αγγλογαλλικού εκστρατευτικού σώματος για να βοηθήσει τους Φιλανδούς, και η επέμβαση θα προκαλούσε μια εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ένωση".

• Το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο και η ήττα της Φινλανδίας προετοίμασαν τις συνθήκες της ήττας των ναζί από τον κόκκινο στρατό.Τα δύο αυτά γεγονότα είχαν τέσσερις συνέπειες πρωταρχικής σημασίας:
• Ανέτρεψαν το σχηματισμό ενιαίου μετώπου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Μία γερμανική επίθεση το 1939 θα είχε σίγουρα επιφέρει μια ιαπωνική επέμβαση στη Σιβηρία. Αντίθετα, η Σοβιετική Ένωσή κατόρθωσε τώρα να υπογράψει με την Ιαπωνία ένα σύμφωνο μη επίθεσης που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
• Η Γαλλία και η Αγγλία που είχαν αρνηθεί ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας σ'ολη τη διάρκεια της δεκ του 30, υποχρεώθηκαν να μπουν σε μια ουσιαστική στρατιωτική συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωσή τη στιγμή που η Γερμανία παραβίαζε το γερμανό-σοβιετικό σύμφωνο.
• Η Σοβιετική Ένωσή μπόρεσε να προχωρήσει σε αμυντικές γραμμές κατά 150 έως 300 χιλιόμετρα. Ο παράγοντας αυτός επηρέασε συμαντικά την υπεράσπιση του Λένινγκραντ και της Μόσχας, στα τέλη του 1941.
• Η Σοβιετική Ένωσή κέρδισε 21 μήνες ειρήνης που της επέτρεψαν να τα ενισχύσει με αποφασιστικό τρόπο την αμυντική βιομηχανία της και τις ένοπλες δυνάμεις της, μεταφέροντας ολόκληρα εργοστάσια απ' την Ευρωπαϊκή Σοβιετική Ένωση πέρα απ' τα Ουράλια όρη.Αυτή η κίνηση φυσικά άρχισε να αποδίδει καρπούς απ το 1942 μα 1943 στη παραγωγή όπλων οχημάτων και τροφίμων που καθόρισαν αποφασιστικά ολόκληρο το ρού του Β' παγκοσμίου πολέμου, όσο για αυτό στο δεύτερο μέρος θα πούμε περισσότερα.
  

Μέχρι τότε μην έχετε τη παραμικρή αμφιβολία πως χωρίς την τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος συστήματος πως το Γ' Ραϊχ θα είχε νικηθεί, η πως τα μεγάλα αντάρτικα σε πολλές χώρες τις Ευρώπης θα ήταν πραγματοποιήσιμα στο βαθμό που ήταν και καθόρισαν κάποια πράγματα.Ετσι και αλλιώς η ιστορία δεν ξαναγράφεται και δε γίνεται να ξεχαστεί ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης που έδωσε 20.000.000 ζωές για να μπορούν κάποιοι αδαείς, βαθιά ανιστόρητοι και οι χυδαίοι αντικομουνιστές να την αμφισβητούν.

Η ιστορία λοιπόν δεν ξαναγράφεται, το Σοβιετο-γερμανικό μέτωπο ήταν το κύριο, το πιο αποφασιστικό στο Β'παγκόσμιο πόλεμο. Σ' αυτό αναλογούσε το 80% των απωλειών της χιτλερικής Βερμαχτ και το 90% των Βαφεν ες-ες. Από τις 22 Ιουνίου του 1941 μέχρι και τις 9 Μάη του 1945 εξοντώθηκαν, συντρίφτηκαν αιχμαλωτίστηκαν 615 μεραρχίες του εχθρού, δηλαδή κατά 3,5 φορές περισσότερες σε σύγκριση με το βορειοαφρικανικό, ιταλικό και δυτικοευρωπαϊκό μέτωπο μαζί. Το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται στην ενεργό δράση: εφτά από τις εννιά επιχειρησιακές περιόδους των Σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων και 160 από τις 210 επιχειρήσεις στα μέτωπα ήταν επιθετικές. Αλλά ο δρόμος μέχρι το Βερολίνο ήταν μακρύς . 1418 μέρες και νύχτες σε ένα μέτωπο 3000 ως 6200 χιλιομέτρων και σε έδαφος που ο επιδρομέας κατάφερε προσωρινά να καταλάβει, μαίνονταν ασταμάτητα οι μάχες. Τη νίκη του ο σοβιετικός λαός τη πλήρωσε ακριβά. Να το τίμημα που πληρώθηκε, ένα εικοσιτετράωρο σήμαινε 14.000 ζωές! Οι 2 στους 5 νεκρούς του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης. Μεγάλη ήταν και η υλική ζημιά που προξενήθηκε στη Σοβιετική Ένωση.

Αν υπολογιστεί με αμερικανικά δολάριατου 1941, φτάνει τα 485 δισεκατομμύρια δολάρια.

Παρά τις τεράστιες θυσίες, η Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο άντεξε τη θανάσιμη αναμέτρηση με το φασισμό, αλλά και απελευθέρωσε 113.000.000 άτομα στην Ευρώπη.

Η πορεία του πολέμου τα διδάγματα της ιστορίας αλλά και άλλα πολλά ενδιαφέροντα της εποχής εκείνης αναφέρονται σε μια σειρά έντυπα που είναι αφιερωμένα στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και κανένας προβοκάτορας κανένας βαθιά ανιστόρητος κανένας πληρωμένος κονδυλοφόρος δεν μπορεί να μπορεί αμφισβητήσει σήμερα την θυσία της Σοβιετικής Ένωσης και του τιμημένου κόκκινου στρατού.

Γιάννης Κ.