Πολιτικά Σκάνδαλα και Ταξική Πάλη: Μια Κριτική Ανάλυση

Κάθε φορά που σκάει ένα σκάνδαλο(που δε λέμε να μη διερευνηθεί, αλλά εδώ έχουμε χάσει τον αριθμό των σκανδάλων από την εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου πραγματοποιήθηκε και η Ελληνική Επανάσταση, μέχρι σήμερα, είδικά μετά τη Χούντα όπου τα λεγόμενα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα πήγαν σε άλλο επίπεδο, για το οποίο φρόντισε και η ίδια, όπου από την ΙΤΤ, μέχρι τον Πάππας, είχαμε νέα ήθη και έθιμα που προφανώς και πρότασσε η εποχή).
Από την εποχή του σκανδάλου Κωσκωτά(το οποίο το "αποκάλυψε ο γιος του τότε Πρωθυπουργού), του Καλτσεστρούτσι και του Παντσαβόλτα, της Siemens, των υποβρυχίων που έγερναν, η όποιο άλλο θυμηθούμε, με τα μέιλς, τις υποκλοπές και ότι άλλο θα δούμε από τούδε και μετά, γίνεται για δύο λόγους:
Ο Πρώτος είναι φυσικά να πέσει ξανά το εργατικό λαϊκό κίνημα σε αυταπάτες και σε λύσεις που θα βρουν αυτοί που δημιούργησαν τα φερόμενα σκάνδαλα και την πολιτική τους, αποπροσανατολίζοντας το από κύριο που είναι η οργάνωση της ταξικής πάλης και σε πολιτική οργανωμένη πάλη, με σκοπό την αλλαγή της κατοχής των κεντρικών και βασικών μέσων παραγωγής,  ενώ το δεύτερο καταδείχνει τις τεράστιες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, που ενεργούν ως οικονομικοί αντιπρόσωποι μεγάλων Ευρωπαϊκών Ομίλων, του πολιτικού της προσωπικού(που δεν το θέλουν να διαιωνίζεται), αλλά και των μεγάλων παικτών στην περιοχή, που μόνο σύμμαχοι δεν είναι, πχ της εμπροσθοφυλακής της ΕΕ(Γερμανία, Γαλλία, Κάτω Χώρες και οι χρήσιμοι συνοδοιπόροι τους, Πολωνία, Σουηδία, Βαλτικές Χώρες, Φινλανδία κλπ), με το Η.Β που ενδιαφέρεται ξανά για την Ανατολική Μεσόγειο και φυσικά του μεγάλου Αφεντικού των ΗΠΑ στην περιοχή κι όλοι μαζί με την Τουρκία που θα τις κάνουν φυσικά όπως και στο Ισραήλ τεμενάδες, αυτές οι κόντρες εκφράζονται σε όλο το μήκος και το πλάτος της τωρινής προσπάθειας αποκάλυψης του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Μα καλά είναι δυνατόν, να μη γνωρίζανε αυτοί που υποτίθεται ότι μοίραζαν "ευρωπαϊκό" χρήμα που προκύπτει από το 30% του ΦΠΑ των Κρατών Μελών της ΕΕ, ότι μοιράζεται στα "Γαλάζια Παιδιά";
Μα καλά τώρα το ανακάλυψαν, ειδικά με μια "δικογραφία" 3000 σελίδων, δεν ήξεραν τίποτα, δεν κατανοούσαν ότι κάτι "Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας";
Εκτός αν περιορίζονται στο "καλλιτεχνικό" μέρος του "Αμλετ" , που στην περίπτωση μας είναι κάτι απίθανοι τύποι, που θα μπορούσαν να είναι φιγούρες καρικατούρας, στα κόμιξ τύπου "Βαβούρας", στην ενότητα, "οι δισεκατομμυριούχοι", κάτι τύποι που θα μπορούσαν να έχουν πάρει και βραβείο διαφημιστικής προβολής ειδκά ο λεγόμενος "Φραπές", που για τη Νες Καφέ, δεν υπάρχει καλύτερη προβολή σε σχέση με τα Εσπρεσοειδή, φυσικά αν θέλετε και την ταπεινή μας γνώμη αυτή θα πληρώσουν το μάρμαρο και φυσικά οι καθ ύλην αρμόδιοι, μάλλον οι φέροντες ως ηθικοί αυτουργοί θα έχουν εξαγνιστεί και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα ενταφιαστούν ως εθνικοί ήρωες κάπου στο μέλλον, αν υπάρχει ως τότε χώρα, τουλάχιστον όπως την γνωρίζουμε ως τώρα;;;
Για να δούμε όμως και το ποιόν της Ευρωεισαγγελέως, η οποία με ύφος 1000 καρδιναλίων, στη χώρα της τη Ρουμανία, έχει τυλίξει σε μια κόλα χαρτί κάθε Πρόεδρο, κάθε επικεφαλής όποιας Κυβέρνησης δεν είναι αρεστή στα Ευρωπαϊκά Κελεύσματα, ειδικά της Γαλλικής "Δημοκρατίας", να θυμίσουμε το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη μαθήτευσε σε εκείνη την αντισυνταγματική - δίκη παρωδία κι εκτέλεση, από ομάδα ανθρώπων, με επικεφαλής του Ίον Ιλιέσκου, του Γαλλόφιλου και Δυτικόφιλου Τσαουσέσκου(Γαλλόφιλου, Δυτικόφιλου και αντισοβιετιστή -  αλλά όταν έχεις τέτοιους φίλους σαν τους Γάλλους, τι τους θες τους εχθρούς, εξάλλου αυτοί, οι Γάλλοι δλδ, είχαν δημιουργήσει την τάχα μου δήθεν σφαγή της Τιμοσοάρα, κάτι που είχαν παραδεχθεί μερικούς μήνες μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και την ανατροπή του Σοσιαλισμού, μέσω του τότε Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών στο TF1), το Δεκέμβρη του 1989 και με συνοπτικές διαδικασίες, κάτι που στα δικονομικά χρονικά δεν είχε προηγούμενο, ενώ αποτέλεσε "αλγεινή εντύπωση" σε παγκόσμιο επίπεδο στους λειτουργούς της δικονομίας, καθώς και έντονες αντιδράσεις, οι οποίες καλύφθηκαν από την οχλαγωγία των τότε αντικομμουνιστικών ΜΜΕ.
Γι αυτή την κυρία εισαγγελέα, το "μαθητευόμενο μάγο" της Φον Ντερ Λάιν, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σύσσωμος ο Ρεφορμισμός - Οπορτουνισμός δεξιάς, η αριστερής παρέκκλισης, η σοσιαλδημοκρατία και όλες εκείνες οι πλευρές τις λεγόμενης εθνικοφροσύνης τόσο εντός του κύριου όγκου του Λαϊκού "Κόμματος'(δεν είναι κόμμα, συμπαράταξη είναι), όσο και των παραφυάδων του, ούτως ώστε να μαζευτούν από τη χώρα μας οι προκαταβολές του reARM-Europe, δλδ των 800 δις, για το νέο υπό προετοιμασία πόλεμο με τη Ρωσία, που θα καταλήξει στο τέλος, ένας εμφύλιος εντός της Ε.Ε!!!
Τα σκάνδαλα ανέκαθεν έβγαιναν σε περιόδους αιχμής, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον υπόλοιπο Καπιταλιστικό κόσμο, πέραν του γεγονότος, ότι ήταν αποπροσανατολιστικά, διεκπεραίωναν και τις λεγόμενες πολεμικές αντιθέσεις που έχει στο εσωτερικό του το Ελληνικό κεφάλαιο.
Αν περιμένει κανείς, με τις αυταπάτες ότι το πρόβλημα θα λυθεί θα το βρίσκει πάντα μπροστά του σε κάθε κρίσιμη κατάσταση που θα επέρχεται και από ένα σκάνδαλο και θα σκάνε μύτη διάφοροι "Αρχάγγελοι" της Κάθαρσης, όπως η Ρουμάνα Εισαγγελέας, η κάτι απίθανες φιγούρες, όπως ο Φραπές, για να γίνει η δουλειά στα πλαίσια μιας "επιχείρησης καθαρά χέρια", που είναι προέκταση του σχεδίου Γκλάντιο, και ακόμα μεγαλύτερης της "κόκκινης προβιάς", για να διαιωνίζει το πολλάκις μεγαλύτερο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο, αυτό του Καπιταλισμού.

Η επανεμφάνιση πολιτικών σκανδάλων στην ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί παρά φαινόμενο που χαρακτηρίζει περιόδους κοινωνικής και οικονομικής έντασης. Η ανακύκλωση τέτοιων θεμάτων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί εργαλείο αποπροσανατολισμού της ταξικής πάλης και ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Σκοπός της παρούσας ανάλυσης είναι να εξεταστεί η λειτουργία των πολιτικών σκανδάλων ως μηχανισμούς διαχείρισης της κοινωνικής αντίστασης και ως αντικείμενο ενδο-ταξικής ανταγωνιστικότητας.

1. Η Διαχρονική Λειτουργία των Πολιτικών Σκανδάλων
Από την εποχή των πρώτων μονοπωλιακών σχηματισμών στην Ελλάδα, κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821, μέχρι σήμερα, τα πολιτικά σκάνδαλα έχουν επανεμφανιστεί σε περιόδους κρίσεων ως μέσο ελέγχου της κοινωνικής αντίστασης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα σκάνδαλα Κωσκωτά, Siemens, τα σκάνδαλα των υποβρυχίων, καθώς και πιο πρόσφατα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Τα σκάνδαλα αυτά εμφανίζονται συνήθως κατά τη διάρκεια κρίσεων, όχι μόνο ως εκδήλωση διαφθοράς, αλλά ως τακτική αποπροσανατολισμού της κοινωνικής ενέργειας από την πραγματική αιτία των προβλημάτων: την οικονομική και πολιτική δομή της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημόσια προσοχή αποσπάται από τις συνθήκες της ταξικής εκμετάλλευσης και επικεντρώνεται σε ατομικές ευθύνες, διαστρεβλώνοντας την πραγματική αιτιολογία των φαινομένων.

2. Η Συμβολή των Σκανδάλων στην Ενδοϊμπεριαλιστική Αντιπαράθεση
Τα σκάνδαλα δεν είναι απομονωμένα φαινόμενα. Υποδηλώνουν βαθύτερες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κυρίως μεταξύ των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία) και των Ηνωμένων Πολιτειών, με την Τουρκία να λειτουργεί ως πεδίο έριδος. Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εσωτερικές υποθέσεις κρατών-μελών, μέσω θεσμών όπως η Ευρωεισαγγελία, αποκαλύπτει την πολιτική υποταγή που επιβάλλεται στις χώρες που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ φαίνεται να εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Η ύπαρξη «δικογραφίας» τριών χιλιάδων σελίδων και η πολυετής έλλειψη επίσημης αντίδρασης δείχνει πως τα σκάνδαλα δεν αποτελούν απλώς αποκαλύψεις, αλλά εργαλεία πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων.

3. Η Ρόλος των Θεσμών και των Προσώπων
Η εμπλοκή θεσμών όπως η Ευρωεισαγγελία, με επικεφαλής πρόσωπα που έχουν συνδεθεί με πολιτικές διώξεις σε άλλες χώρες (όπως στη Ρουμανία), αποκαλύπτει την πολιτική λειτουργία των θεσμών αυτών. Η Ευρωεισαγγελέας, με το ιστορικό της συμμετοχής στη δίκη παρωδία κατά του Τσαουτσέσκου, αποτελεί σύμβολο της πολιτικής χρήσης της δικαιοσύνης ως μέσου ελέγχου των εθνικών κρατών.

Η προσδοκία για «καθαρισμό» μέσω τέτοιων θεσμών είναι επικίνδυνη αυταπάτη. Το σκάνδαλο δεν είναι παρά αποτέλεσμα της ίδιας κοινωνικής δομής που το παράγει. Η επίλυση δεν βρίσκεται στην αντικατάσταση προσώπων, αλλά στην αλλαγή των δομών.

4. Η Φιλοϊμπεριαλιστική Αντιπολιτευτική Ρητορική
Η προσπάθεια αποκάλυψης σκανδάλων εκμεταλλεύεται την απογοήτευση της κοινής γνώμης, προκειμένου να ενισχυθούν πολιτικές δυνάμεις που προωθούν την ενσωμάτωση της Ελλάδας στο reARM-Europe πρόγραμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός ο σχεδιασμός, υπό την κάλυψη της «καταπολέμησης της διαφθοράς», στοχεύει στην επιτάχυνση της ενσωμάτωσης της χώρας στις ευρωατλαντικές στρατηγικές, με κίνδυνο την εμφάνιση ενδοευρωπαϊκών εντάσεων που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και να καταλήξουν σε στρατιωτικές εντάσεις.

5. Η Ανάγκη Ταξικής Οργάνωσης
Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των πολιτικών σκανδάλων είναι η ταξική οργάνωση και η πολιτική πάλη για την αλλαγή της κοινωνικής δομής. Η επικεντρωμένη αναζήτηση «ηρώων» που θα «καθαρίσουν» την πολιτική είναι επικίνδυνη απόπειρα αποστασιοποίησης από την πραγματική πηγή των προβλημάτων: την καπιταλιστική οικονομική βάση και την πολιτική εξουσία που την υπερασπίζεται.

Η εργατική και λαϊκή τάξη πρέπει να επικεντρώσει την πάλη της στην κατάκτηση των κεντρικών μέσων παραγωγής, στην αναδιοργάνωση της πολιτικής εξουσίας και στην καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών δομών που υποτάσσουν τη χώρα σε εξωτερικούς ελέγχους.

Συμπεράσματα
Τα πολιτικά σκάνδαλα είναι πολιτικά φαινόμενα που εμφανίζονται σε κρίσιμες συγκυρίες, με στόχο τον αποπροσανατολισμό της ταξικής πάλης και την ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Η αποκάλυψη των σκανδάλων δεν επιλύει τα προβλήματα, αλλά χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης. Η πραγματική λύση βρίσκεται στην οργανωμένη ταξική δράση, στην πολιτική πάλη για την αλλαγή των δομών και στην αποσύνδεση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας.

Βιβλιογραφικές Παραπομπές (προαιρετικά):

Marx, K. (1867). Das Kapital
Lenin, V. I. (1917). Imperialism, the Highest Stage of Capitalism
Harvey, D. (2003). The New Imperialism
Κοσμόπουλος, Ν. (1980). Η Ελληνική Κοινωνία και το Κράτος

Το κλείσιμο του Στενού του Ορμούζ – Μια στρατηγική παγίδα που ευνοεί μόνο τις ΗΠΑ και καταστρέφει κι άλλο την ΕΕ

Το κλείσιμο του Στενού του Ορμούζ – Μια στρατηγική παγίδα που ευνοεί μόνο τις ΗΠΑ και καταστρέφει κι άλλο την ΕΕ

Η πρόσφατη απειλή κλεισίματος του Στενού του Ορμούζ από το Ιράν, ως απάντηση στις αμερικανικές κυρώσεις, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι γεωπολιτικής πίεσης, του οποίου οι κύριοι όφελονόμενες είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Ντόναλντ Τραμπ. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κίνδυνο να πληρώσει το τελικό τίμημα, με καταστροφικές οικονομικές και ενεργειακές συνέπειες.

 

1. Οι ΗΠΑ ελέγχουν τις εναλλακτικές, η ΕΕ εξαρτάται απόλυτα από το Ορμούζ

Το Στενό του Ορμούζ είναι ζωτικής σημασίας για τη παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια, με 30% του παγκόσμιου πετρελαίου να διέρχεται από αυτό. Η ΕΕ εισάγει περίπου 20% του αργού πετρελαίου της από την περιοχή, ενώ οι ΗΠΑ, χάρη στην "ενεργειακή ανεξαρτησία" τους λόγω της σχιστολίθου, μπορούν να απορροφήσουν το πλήγμα. Ο Τραμπ έχει επανειλημμένα χρησιμοποιήσει την ενεργειακή πίεση ως όπλο, προωθώντας αμερικανικό LNG (υγραέριο) στην Ευρώπη – ακριβότερο και λιγότερο ανταγωνιστικό.

 

2. Οικονομική καταστροφή για την ΕΕ: Τιμές, πληθωρισμός, ύφεση

Κάθε διακοπή στη ροή του πετρελαίου θα προκαλέσει αύξηση των τιμών καυσίμων, με άμεσες επιπτώσεις στη μεταφορά, τη βιομηχανία και τις εισαγωγές. Η Ευρώπη, που αντιμετωπίζει ήδη ενεργειακή κρίση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, θα βρεθεί αντιμέτωπη με:

• Εκτόξευση του πληθωρισμού (ενίσχυση του κόστους ζωής).

• Πιέσεις στη βιομηχανία, ιδίως στη Γερμανία και την Ιταλία, που εξαρτώνται από ιρανικά και σαουδαραβικά καύσιμα.

• Αδυναμία αντίδρασης, λόγω της έλλειψης εναλλακτικών δρομολογίων (π.χ. αγωγοί από τη Ρωσία έχουν ήδη περιοριστεί).

   

3. Ο Τραμπ ωφελείται – Η ΕΕ χάνει

Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει δείξει ότι προτιμά τη μονομερή διπλωματία και την καταστροφή των ανταγωνιστών, η ΕΕ γι αυτόν είναι ένα φιλικό εμπόδιο - απόστημα που θα το σπάσει, όπως θα το έσπαγαν και οι Δημοκρατικοί.
Με το κλείσιμο του Ορμούζ:

• Οι αμερικανικές εταιρείες LNG πουλάνε σε υψηλές τιμές στην Ευρώπη.

• Το δολάριο ενισχύεται και μέχρι τον Αύγουστο θα ρίξει από τον εικονικό θρόνο το Ευρώ, ενώ τώρα εκμεταλλεύται το γεγονός ότι είναι πιο χαμηλά με αποτέλεσμα να αποτελεί το κύριο εμπορικό ισοδύναμο, καθώς οι χώρες τρέχουν να αγοράσουν USD για ενεργειακές συναλλαγές.

• Η ΕΕ χάνει γεωπολιτική επιρροή, καθώς αναγκάζεται να υποκύψει σε αμερικανικές απαιτήσεις (π.χ. εγκατάλειψη του Ιράν, υποστήριξη του Τραμπ σε άλλα ζητήματα).

4. Συμπέρασμα: Η ΕΕ εγκλωβίζεται στην ίδια της τη δομή

Αντί να παίζει το παιχνίδι των ΗΠΑ ηθελημένα η άθελα της η ΕΕ, κι αν θέλει να υπάρχει(εμείς θέλουμε τη χώρα μας εκτός ΕΕ), πρέπει:

• Να ενισχύσει την ενεργειακή της αυτονομία (ανανεώσιμες πηγές, αποθήκευση).

• Να διατηρήσει ανεξάρτητη διπλωματία, χωρίς να υποκύπτει σε αμερικανικές πιέσεις.

• Να ασκήσει πίεση για διευθέτηση των κυρώσεων, ώστε να αποφευχθεί μια νέα καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας.

Το κλείσιμο του Ορμούζ είναι μια παγίδα για την Ευρώπη και ένα δώρο για τον Τραμπ. Ήδη οι αγορές αντιδρούν – και  η ΕΕ θα παραμείνει ένα αδρανές υλικό που θα ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το ReARM Europe, ενώ την ίδια στιγμή, ο πλήθρωρισμός και η ενεργειακή της ανεπάρκεια θα την οδηγούν στην βιομηχανική και γεωργική, δλδ εμπορική κατάρρευση.

Νέα Μέση Ανατολή, το σχέδιο της Δύσης που μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί ποτε

 

Το να σκεφτόμαστε είτε με ηττοπάθεια, είτε με κλασαυχενισμό και αλαζονεία, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όπως το να σκεφτόμαστε σε ζητήματα που εμείς δεν επενεργούμε κάτι περισσότερο από καθόλου, με κατεβατά από λαθολογίες, είναι τόσο μικροαστική ανυπομονησία, όσο και μια ηττοπάθεια που προσιδιάζει το σαράκι που νομίζεις ότι επειδή σε τρώει εσωτερικά, θα φάει και τον κορμό του δέντρου στη μέση του πουθενά.
Επειδή ο απόγονος του τελευταίου Σάχη, Παχλαβί και διάδοχος των Παχλαβήδων , Ρεζά(ιδρυτής και ηγέτης του αποκαλούμενου Εθνικού Συμβουλίου του Ιράν, μιας εξόριστης αντιπολιτευτικής ομάδας που χρηματοδοτείται από τις Γερμανικές και Αμερικανικές Υπηρεσίες), κάνει διάγγελμα εξέγερσης και μάλιστα από το CNN κατά των "μουλάδων", θα τον ακολουθήσει κανείς;
Επειδή ο ανιστόρητος και ανισόρροπος Μπίμπι που ισοπέδωσε τη Λωρίδα της Γάζας μια περιοχή στην οποία ζούσαν 3.000.000 ψυχές, θα τα βάλει με το Ιράν των 95.000.000, θεωρώντας αναίμακτα και στο τέλος θεωρεί επίσης ότι θα νικήσει κι όλας, προκύπτει από κάπου;;;;;
Καλό Εβραϊκό Πάσχα δηλωμένε θαυμαστή του Χίτλερ και του άλλου εγκληματία τον Βιβλικό σας εγκληματία Ιησού του Ναυή.
Σιωνιστή που οι πρόγονοι σου ως ακόλουθοι των ναζί έδιναν στεγνά ομοεθνείς σου σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, γιατί ως Εσκαναζίμ, δεν ήθελες και δε θες ακόμα να ακούς, τόσο για Ρωμανιώτες, όσο και για για Σεραφιδήτες, που η πλειοψηφία τους στα Νταχάου, ήταν από την Ανατολική Ευρώπη, δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα "μεγάλα χτυπήματα σου", ήταν στους Ιουδαίους της Τεχεράνης.
Διαβάζουμε και ακούμε εδώ πέρα κι αλλού αναλύσεις γιατί την πάτησε το Ιράν έτσι, γιατί δεν πήρε μέτρα να μη συμβεί το εν λόγω γεγονός;
Είναι οι ίδιοι που αν ζούσαν στις 21/6/41, θα έλεγαν γιατί η ΕΣΣΔ, δεν πήρε μέτρα στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσα; Άλλη φορά θα μιλήσουμε γι αυτό υπομονή και ειδικά για τις ηρωϊκές μάχες του Κόκκινου Στρατού ειδικά στο φρούριο του Μπρεστ.
Καλά Χριστούγεννα σε αυτούς και μάλιστα Καλβινικά!!!
Καταρχάς ποιος είπε ότι και στις δύο περιπτώσεις δεν πάρθηκαν μέτρα, η δεν προέκυψαν αντίποινα;
Και μέτρα πάρθηκαν και αντίποινα δόθηκαν, πιστεύει κανείς πραγματικά ότι το Ιράν θα χάσει;;;
Ούτε οι σύμβουλοι του Τραμπάκουλα δεν το πιστεύουν, που ως γνήστια Καλβινικά Τέρατα, τα οποία χτύπησαν τη μέρα της τάχα μου δήθεν διπλωματικής προσπάθειας στο Ομάν!!! Την ίδια μέρα παρακαλώ, δεν είναι σαν τα μούτρα των μαύρων καλβινιστών - ιμπεριαλιστών, πρώην αποικιοκρατών όλοι και ειδικά η Ανατολή.
Δεν είναι το ίδιο η κοινωνική ευθύνη του ΜΕΓΑ Κομφούκιου, με την Ατομική Ευθύνη του κάθε τσομπαναραίου απόγονου του Αβραάμ (άλλη φορά θα μιλήσουμε γι αυτό).
Ο Πόλεμος παίζεται και κάτω από τη ζώνη, αλλά δε νικάς ποτέ έτσι, ακόμα και ο πόλεμος έχει αρχές, τα βάφεν ες-ες στο Ανατολικό Μέτωπο έκαναν θηριωδίες που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία, αλλά στο τέλος ποιος ήταν ο νικητής είναι το θέμα.
Οι σύμμαχοι (ΗΠΑ, ΗΒ κλπ πρόθυμοι, που ενίσχυσαν οικονομικά το Γ΄ Ραιχ, που έκαναν πάσπαλο τη Βρέμη και Αμβούργο, κάτι σαν τη Γάζα, αλλά ηθικά είναι τα ίδια σκατά με τα ες-ες.
Ο Αξιακός κώδικας της όλης Ανατολής αντανακλάται και στο πολεμικό πεδίο, όσοι και όσες περιμένετε να γίνει το Ιράν και η Κίνα σαν τα μούτρα της όλης δύσης, πλανάστε πλάνην οικτρά, από που να ξεκινήσουμε και που να σταματήσουμε για τα κτήνη τους αποικιοκράτες, θα πούμε μόνο ένα Συμφωνία του Μονάχου(28/9/1938) κι όποιος κατάλαβε - κατάλαβε!!!
Το Ισραήλ ξεκίνησε την ιστορία, τώρα θα τα λουστεί και θα τα λουστεί αναλόγως χωρίς περιστροφή.
Πάντως το Ιράν σε αυτή τη φάση, κάνει ότι του κάνουν, απαντάει όπως πρέπει να απαντήσει, εξάλλου έχει το ηθικό κομμάτι και ανάστημα με του μέρος του 100%.
Το τι γίνεται στο εσωτερικό του, ας το λύσει ο ίδιος ο λαός του, που μάλλον δεν είναι και τόσο χειρότερο από τις Ευρωπαϊκές Χώρες, μάλλον και πιο Δημοκρατικό είναι και περισσότερο κουλτούρα έχει κι ας αφήσουμε τις ανοησίες περί μουλάδων.
Οι Αμερικανοί επειδή είναι γάτες, έβαλαν τους χρήσιμους Ηλίθιους το Λικούντ και το Μπίμπι για να γίνει η δουλειά τους όμορφα και με την ουρά τους απ΄έξω, τότε που η Καλιφόρνια και το Τέξας είχαν φτάσει σε σημείο βρασμού, τι σου κάνει ένας μπαμπούλας τελικά;
Βάζεις τον αντίπαλο του και κάνει τη δουλειά σου, και οι Βάσεις σου, να δεν εμπλακείς άμεσα εσύ, είναι διασφαλισμένες, γιατί πολύ απλά γνωρίζεις τον ηθικό κώδικα του αντιπάλου.
Δεν είναι αδυναμία η υπομονή και η ψυχραιμία, προνομία είναι, αν δεν το καταλάβεις κύριε Μπίμπι, θα μετατραπείς σε οικόπεδο και μετά θα βρουν οι σύμμαχοι σου σύμμαχο τη Σαουδική Αραβία, εξάλλου και τα δύο είναι Εγγλέζικα δημιουργήματα, μαζί με το Ισραήλ δλδ.
Εδώ και δύο χρόνια και κάτι ψιλά λέμε, ότι αυτό που κάνει στη Γάζα το Ισραήλ, θα αποτελέσει την αρχή του τέλους του κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε, ότι κατάλαβε και όπως το κατάλαβε, δε θα εξηγήσουμε και από που βγαίνει ο Ήλιος, ήμαρτον....

 

 

Οι ανταγωνισμοί των επιχειρηματικών ομίλων στον επαγγελματικό αθλητισμό

 

Τις τελευταίες ημέρες μετά από το παιχνίδι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ και μετά τα γνωστά επεισόδια που έγιναν εκατέρωθεν, έχει καμία σημασία το ποιός, ή, ποιοί έδωσαν την, η, τις αφορμές, έχουμε την αίσθηση, πως δεν μας αφορά καθόλου ταξικά, η μήπως η ηθική δεν έχει ταξικό πρόσημο;
Πραγματικά γιατί είθισται να διαλέγουμε ανέκαθεν κάποιο επιχειρηματικό στρατόπεδο ανάμεσα σε καθαρά ταξικούς μας αντιπάλους, για να μην πούμε εχθρούς, επειδή θίγεται “ο συλλογικός μας πατριωτισμός” , ειλικρινά τι σχέση έχει αυτό με το δικό μας δίκαιο και από που κι ως πού, η συλλογική μας προτίμηση, να αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Έβρισε λέει ο ένας την κόρη του άλλου και τούμπαλιν, ενώ αμφότεροι προέβησαν σε ανταλλαγές ύβρεων και ποινικά κολάσιμων πράξεων, στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, στην τελική, τόσα χρόνια τι γίνεται στα γήπεδα, από τα τοπικά, μέχρι τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπου η σεξουαλική ανεπάρκεια ορισμένων, γίνεται σύνθημα σε όλη τη γονεϊκή ρίζα των αντιπάλων, καθώς επίσης και στο οικογενειακό περιβάλλον, με κοσμητικά του “αισχίστου είδους”.
Τι είναι πάλι αυτά, από που και ως πού θα πρέπει να μας αφορά και να πάρουμε θέση ποιος φταίει η πιο ζεσταίνει τους εκάστοτε πληρωμένουν οπαδούς(και μη μας πείτε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι), στα αντανακλαστικά΄τους, η ποιος το ξεκίνησε πρώτος και ποιος όχι;
Από πότε το οικογενειακό δίκαιο των πάμπλουτων, ενδιαφέρει τους εν λόγω, η αστική οικογένεια εκπορνεύεται από μόνη της, τα έχει γράψει ο γέρο Κάρολος(όχι ο Βασιλόπαις) και το γνωρίζουν εξάλλου και οι πέτρες, τόση ευθιξία πιά, να μας την φορτώνουν στις καμπούρες μας;
Από κι ως που είναι είναι δουλειά μας να παίζουμε τον επιθεωρητή Πουαρό, ποιος έκανε τι και γιατί,. σε κάτι που αντικειμενικά δε μας αφορά ποσώς, εκτός αν είμαστε ακόμα σε νηπιακή κατάσταση και κλαίμε για την καραμέλα που έδωσε στην αδελφή, η στον αδελφός μας, κάποιος συγγενής, η οικογενειακός φίλος!!!
Με τι κριτήρια θα παίρνουμε θέση, υπέρ του ενός, η του άλλου, επειδή το λέει κάποια, ΠΑΕ, ΚΑΕ κλπ, ειδικά αν είναι η δική μας;
Από κι ως που οι συλλογικές(δλδ τι ομάδα υποστηρίζουμε) μας προτιμήσεις, ξεπερνούν τις ταξικές και οι ταξικές, τι είμαστε ξερόλες και ταυτόχρονα δικαστές.
Από πότε η ομάδα μας καθορίζει το παιχνίδι της στο σύστημα που εμείς θέλουμε και αν δεν κερδίσει βρίζουμε τους παίκτες(άμπαλους και μη), το προπονητικό τιμ κλπ, σαν άλλοι εργοδότες, η ομάδα που υποστηρίζουμε εμείς, παίζει για πάρτη μας;
Αν κάποιους θα στηρίζαμε θα ήταν μόνο τους παίκτες και τους προπονητές, ακόμα κι αν δέχτηκαν επίθεση από τους οργανωμένους τις ίδιας ομάδας, επειδή έχασε, δεν άντεξε και έπαιξε με κάτω τα χέρια, από πότε ακολουθούμε την ηθική και συμπεριφορά;
Είμαστε περισσότερο με τον Μπάγεβιτς και τον Μπαρτζώκα(ενδεικτικά το ονόματα, παρά με την ομάδα που έφτιαξαν διάφοροι μανατζαραίοι για να οικονομήσουν.
Προφανώς δεν θα πάρουμε θέση ούτε με τη μία ούτε με την άλλη πλευρά, ανεξάρτητα της ομάδας που υποστηρίζουμε και είναι πολύ συγκεκριμένη, αλλά δεν θα ασχοληθούμε και με μια ενδοαστική διαμάχη που θέλει να πιέσει το Κράτος για δουλειές, πιθανόν αφορολόγητες με τις δικές μας πλάτες…. 
Θεωρούμε πως ό,τι και να συνέβει, δεν αφορά τους οπαδούς ούτε τον μεν ούτε το δε, γιατί στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία είναι αντικρουόμενα και αλληλοσυγκρουόμενα σε τέτοιο βαθμό που διακυβεύονται τα συμφέροντά τους και το παρκέ του μπάσκετ είναι απλά μια παρανυχίδα αυτών των ανταγωνισμών των μεταξύ τους ανταγωνισμού.
Αντί να μισεί ο ένας τον άλλο οπαδό, να ακολουθούν άκριτα και αβασάνιστα τις ντιρεκτίβες μερίδας της “οπαδικής αριστοκρατίας”, των εκάστοτε οργανωμένων θυρών κλπ, εφόσον αρέσκονται να χρησιμοποιούν “κοσμητικά επίθετα”(που προφανώς δεν τα εγκρίνουμε), ας τα χρησιμοποιήσουν εναντίον των ταξικών τους αντιπάλων.
Κάποτε οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, τραγουδούσαν, ο Θρύλος, η ο ΠΑΟΚ, ανήκει στο λαό του και όχι…δε λέμε παραπέρα, μάλλον “δεν περιγράφουμε άλλο”!!!
Το δίκαιο ποιος το έχει και ποιος όχι, στην μεταξύ τους κόντρα(που μπορεί να είναι και σχεδόν εικονική), δεν είμαστε εμείς, ούτε σε θέση - ούτε από θέση(αρχής) να το αποδείξουμε και δεν μας αφορά κιόλας, καθόλου, μα καθόλου όμως!!!
Δεν είναι καθόλου ζήτημα που αφορά την εργατική τάξη, ο όποιος ενδοατικός ανταγωνισμός ο οποίος ενίοτε εκδηλώνεται και στους αγωνιστικούς χώρους, γιατί θέλουν οι ενδιαφερόμενοι ιδιωτικούς στρατούς που θα τους χειραγωγήσουν ως μοχλό πίεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση - που δική τους είναι κι αυτή -.για να πάρουν τις “δουλειές” επ΄ώμου αυτοί!
Ούτε η μία πλευρά δικαιολογείται ούτε και η άλλη στα μάτια του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν πρέπει να αφορά κανένα ας σκοτωθούν μεταξύ τους οι επιχειρηματίες, στα παπάρια μας εντελώς, εντελώς όμως!!!
Με αφορμή τον έλεγχο τάχα μου δήθεν της διαιτησίας από τους από τους αντίπαλους επιχειρηματίες, η που κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση, λένε μέσα από τα social media τα διάφορα troll που ελέγχουν αν ελέγχουν τον άλλο τον τάχα μου δήθεν “ψυχοπαθή” λες και είναι γιατροί της ψυχικής υγείας.
Δεν χρειάζεται η εργατική τάξη να μετατρέπεται σε φερέφωνο, ούτε του μεν, ούτε του δεν, όποια ομάδα και να υποστηρίζει, εξάλλου τα δικά τους συμφέροντα διακυβεύονται ενώ την εργατική τάξη, δεν σε απασχολούν καθόλου. 
Θα μας πείτε και δικαιολογημένα, “όταν υποστηρίζουμε σε μία ομάδα, πρέπει να στηρίζουμε αυτόν που βάζει πλάτη, τον μπροστάρη δλδ της κάθε ΚΑΕ, ή της κάθε ΠΑΕ, που είναι και αρχηγός και χρηματοδότης τάχα μου δήθεν, που θα κάνει την ομάδα να πάει μπροστά. 
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του καθενός να ανήκει κάπου και εμείς ανήκουμε και ποδοσφαιρικά και μπασκετικά κάπου, αλλά είναι άλλο πράγμα να αγαπάς την ομάδα σου κι άλλο να ενδιαφέρεσαι για την επιχειρηματική στοιχείο να ναι και μεγάλο επιχειρηματίας. 
Ας δούμε όμως γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ο Μαρξ, έλεγε ότι το κεφάλαιο έχει ορισμένες διαβαθμίσεις όταν γίνεται ισχυρό το λέμε στη λαϊκή γλώσσα θέλει να καταπνίξει τα πάντα γύρω του και στην προκειμένη περίπτωση, όπως και στο εσωτερικό της χώρας αυτό συμβαίνει, ας δούμε τι έλεγε ο μεγάλος διανοητής, για το Κεφάλαιο και θα βγάλουμε, αν θέλουμε συμπεράσματα!!!
Αν κρίνει κανείς τα πράγματα ταξικά θα δει ότι ακόμα και η ομάδα που υποστηρίζει έχει ταξικό πρόσημο, ανεξάρτητα αν στην πορεία του, πιθανότατα να το έχει χάσει και ανεξάρτητα αν φαλκιδεύεται από επιχειρηματίες για πολλούς λόγους. 
Αν δούμε όμως τα πράγματα με ψυχρό μάτι, πρέπει να σημειώσουμε ότι από την βαθιά αρχαιότητα, το δίκαιο είχε μορφή σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο πλευρές, είτε πραγματοποιείται από δύο αντιτιθέμενες τάξεις, είτε σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε ομοταξικές ομάδες οι οποίες είχαν τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλο για να πάρει περισσότερο αποθεματικό, από την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη βαθιά Ελληνική αρχαιότητα γράφτηκαν η λεγόμενες αρχαίες τραγωδίες οι οποίες στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να αναδείχνουν σε μεγεθυντικό φακό τη σύγκρουση, δύο διαφορετικών δικαίων. 
Να το πούμε ταξικά, για να γίνει περισσότερο κατανοητό, το μεταβλητό κεφάλαιο, δλδ η εργατική τάξη, έχει δίκιο όταν υπερασπίζεται τον εαυτό της, όπως και η αστική τάξη, το σταθερό που ζει από την νεκρή εργασία, έχει δίκιο όταν υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, ανεξάρτητα αν αυτά είναι προϊόν νόμιμης κλοπής, και δεν έλεγε τυχαία κάποιος παλιος υπουργός “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και αυτή είναι η πραγματικότητα στον καπιταλισμό και σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα, εξάλλου η Δημοκρατία, δλδ το λειτουργικό σύστημα είναι Αστική, δλδ δική τους και μόνο δική τους, όποιος δεν το καταλαβαίνει ξιά του.
Το να παίρνουμε το λοιπόν, μη ταξική θέση θέση, υπέρ των συμφερόντων κάποιων προέδρων ΚΑΕ, η ΠΑΕ,(οι οποίοι επαναλαμβάνουμε είναι και επιχειρηματίες), πέραν του γεγονότος, ότι είναι βλακώδες είναι και επικίνδυνο στην ίδια μας την τάξη.
Το ποιος έχει δίκιο η ποιος έχει άδικο, ας το βρουν μεταξύ τους, υπάρχουν και αστικά δικαστήρια, κι ας σκοτωθούν μεταξύ τους, δεν μας αφορά ποιος ελέγχει τη διαιτησία(αν την έλεγχει, γιατί κι αυτό ελέγχεται), ποιός και αν κάνει κοκαΐνες, ακόμα και αν υποστηρίζει οικονομικά την ομάδα που εμείς υποστηρίζουμε, είναι άλλο πράγμα η εταιρεία κι άλλο πράγμα η ομάδα. 
Από αυτή την άποψη, δεν μας αφορά ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα καθόλου όμως, εξάλλου δεν είναι το ζητούμενο εκεί πέρα πλέον, δεν αφορά ούτε τους ίδιους τους επιχειρηματίες κι ας κάνουν πως ωρύονται.
Αφενός ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν έναν ιδιωτικό στρατό, τους οπαδούς των ομάδων που ελέγχουν, για να πιέσουν την οποιαδήποτε κυβέρνηση(δική τους ενίοτε, αν όχι πάντα), απέναντι στους αντιπάλους τους για να παίρνουν ευνοϊκότερες εργασίες και δουλειές έναντι πινακίου φάκης φυσικά, στην υγεία των κορόιδων που θα τραγουδάνε και το όνομα τους εν χορώ.
Κλείνοντας θα επαναλάβουμε το εξής από τη βαθιά αρχαιότητα το δίκαιο καταγραφόταν στις αρχαίες τραγωδίες σύγκρουση 2 δικαίων που είχαν ισχυρά ερείσματα αποδείξεων και ενδείξεων αποχρώσεων ενδείξεων, για το δίκαιο διαμοίρασμα της άλλης πλευράς, μέσω ιδιοποίησης του αποθεματικού. 
Τι δείχνει ιστορία, ότι όσοι ισορροπούν ανάμεσα σε δύο είσαι περισσότερα δίκαια πιάνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Τους χρησιμοποιούν οι άλλοι - οι κρατούντες, έχοντες και κατέχοντες, αλλά η σύγκρουση δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. 
Για να κερδίσει κάποιος, κάποιος άλλος θα χάσει, αυτός είναι νόμος του κέρδους, κέρδος σημαίνει χασούρα για την άλλη πλεύρα, την κρίσιμη, το “μεταβλητό κεφάλαιο”, τους “ταπεινούς”, κατά τους Χριστιανούς. 
Επειδή δεν μας αρέσουν οι συμψηφισμοί ανάμεσα σε επιστήμες, γιατί μελετούν διαφορετικά μεγέθη μεταξύ τους, άλλες μελετούν τα φυσικά άλλες τα κοινωνικά μεγέθη και φαινόμενα, παρακάτω, καλό θα ήταν να δούμε τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής, για να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Όταν τα κατανοήσουμε αυτά, τότε θα κατανοήσουμε ότι είναι άλλο πράγμα το δίκαιο των όποιον Αγγελόπουλων ή του όποιου Γιαννακόπουλου, η οποία αμφότεροι και κατά περιόδους, αλλά και κατά καιρούς, έχουν στηρίξει τη μαύρη μαυρίλα που πλάκωσε, αυτή τον μελανοχιτώνων δηλαδή του μαύρου, φαιού ερεβώδους και έρποντος φασισμού.
Είναι άλλο πράγμα η υποστήριξη της ομάδας μας. με καλά της, η τα κακά της, η οποία μπορεί να έχει και ταξικό πρόσημο ενίοτε, κι άλλο πράγμα η οργανωμένη ταξική παρέμβαση τόσο στην φιλοσοφία - δηλαδή στην οργανωμένη και συστηματοποιημένη σκέψη τόσο στις κοινωνικές σχέσεις, όσο και στην ίδια την ανάλυση της τρέχουσας πραγματικότητας. 
Αντικειμενικά, αυτό που συνέβει τις προάλλες στο ΣΕΦ, αλλά και στο Άμπου Ντα Άμπι, ήταν μία ένδειξη του τι θα συμβεί και στο ποδόσφαιρο την επόμενη χρονιά, όσο η κυβέρνηση, ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, λες και είναι αμπελοχώραφο του πάππου της.
Οι επιχειρηματικές κόντρες έχουν φτάσει, σε τέτοιο επίπεδο καταλήστευσης του λαϊκού κοινωνικού και του εθνικού πλούτου, που πρέπει να βρουν τρόπο να το δικαιολογήσουν τόσο τους αδύναμους κρίκους, στους οπαδούς των ομάδων που ηγούνται, αλλά πρέπει και να βρουν - στηρίξουν ιδιωτικούς στρατούς και αυτό που θα επέλθει δεν θα είναι μία σύγκρουση στα παρκέι η στα χορτάρια, αλλά μία σύγκρουση η οποία κανένας νόμος, κανενός καπιταλιστικού κράτους δεν θα μπορεί να τις σταματήσει, γιατί η βάση(επιχειρηματίες) κάνει κομάντο και η το εποικοδόμημα(οι νόμοι), είναι φτιαγμένοι γι αυτούς, κακά τα ψέμματα.
Θα θυμίζει αυτό τον ηλίθιο νόμο για τα οικόπεδα που τα χωράφια που δεν καθαρίζοντια δήθεν αποτελούν πυριτιδαποθήκη για το φυσικό περιβάλλον, άλλα από την άλλη κάθε πυρκαγιά που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια ακόμα και μέσα σε εθνικούς δρυμούς έχει αποδειχθεί, ότι γίνεται για τις ανεμογεννήτριες και για τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη. 
Αυτά για την ώρα γιατί είναι ανοησία να παίρνουν το μέρος της μίας, η της άλλης επιχειρηματικής γραμμής που δεν μας αφορά καθόλου, γιατί τα κέρδη τους, είναι αυτά που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ανέχεια της δικής μας ζωής. 
Πως το έλεγε γνωστός αρθρογράφος στο βιβλίο του “είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε”(αυτό ακριβώς), εάν δεν το καταλαβαίνει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα με την τεράστια διαστρωμάτωση, δεν φταίει κανείς άλλος, πέραν από το ξερό το κεφάλι των χρήσιμων ηλιθίων της κάθε οργανωμένης θύρας, των εκάστοτε πιστών, που στο όνομα των οσίων και ιερών, ανάμεσα σε ουσίες, φράγκά και παρακρατισμό, παίζουν μεγάλη μπάλα και στα παπάρια τους κι αυτών, οι ομάδες, που δεν τις αλλάζεις λέει ποτέ, άλλη παταργιά και τούτη, ένας καλοφτιαγμένος αστικός μύθος, που εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες, ως μια ανώδυνη βαλβίδα ασφαλείας για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στη λογική του διαίρει και βασίλευε.
Και μην προτρέξει κανείς, για να μην μας πείτε για την Ευρώπη, όπου τα συμφέροντα που υποστηρίζουν την Παρί Σαν Ζερμέν, η οποία κάποτε, ήταν η ομάδα των Γάλλων φασιστών και απέναντί της είχε το Red Star του Παρισιού, επειδή έβγαλε πανό για την Παλαιστίνη και έγιναν ξαφνικά αντιφασίστες μην τρελαθούμε κιόλας, ανεξάρτητα ότι εμείς είμαστε με τον λαό της Παλαιστίνης ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση γενοκτονιας. 
Αυτά τα συμφέροντα που τάχα μου δήθεν στηρίζουν το λαό της Παλαιστίνης είναι τα ίδια που εξοπλίζουν τον Ισραηλινό Εθνικισμός, και το ερώτημα το οποίο θέτουμε εδώ πέρα είναι αν το έκαναν από αλτρουισμό και από αγνό ανθρωπισμό, η για κάτι άλλο;;;
Προφανώς και δεν υπάρχουν αυτά - τα ανθρωπιστικά συναισθήματα για τους εκάστοτε επιχειρηματίες - βλέπε μεγάλο κεφάλαιο και στους αστικούς, οι οποίοι αν χρειαστούν θα αφαιρέσουν και ζωές, αν τα κέρδη τους διακυβεύονται!!!
Οι Πόλεμοι δηλαδή δεν γίνονται αυτούς καπιταλιστές από ποιους γίνονται για να μην τρελαθούμε τώρα κιόλας!!!
Ή δεν είναι πόλεμος αυτό που βιώνουμε στο εσωτερικό της χώρας ανάμεσα στα επιχειρηματικά συμφέροντα, και να μας πουν και να μας υποδείξουν ποια είναι η πραγματικότητα οι βαζελόγαυροι και και οι γαυροβάζελοι, και οι χάνουμοι και οι βορειοελλαδίτες του δικεφάλου και του θεού του πολέμου!!!

Συμπέρασμα

Δεν μας νοιάζει ποιος «ξεκίνησε». Δεν μας νοιάζει ποιος έριξε πρώτος. Δεν μας νοιάζει ποιος φόρεσε ποιο κασκόλ.

Μας νοιάζει που εργατόπαιδα σκοτώνονται για να υπερασπιστούν επιχειρηματίες με offshore και ΑΦΜ. Που γίνονται στρατοί για συμφέροντα που δεν είναι δικά τους. Που παίζουν ξύλο στα πέταλα και πεθαίνουν έξω απ’ τα γήπεδα, όχι για την ομάδα, αλλά για το αφεντικό της.

Μας νοιάζει που οι γειτονιές μας γεμίζουν με θρήνους για "ήρωες" του τίποτα, ενώ τα πραγματικά εγκλήματα —ταξικά, κοινωνικά, κρατικά— μένουν ατιμώρητα. Που μια κοινωνία ξεχνά να θυμώνει για την ακρίβεια, την καταστολή, τα Τέμπη, τα μνημόνια, γιατί έχει ντέρμπι την Κυριακή.

Μας νοιάζει που ο οπαδισμός γίνεται υποκατάστατο της ταξικής μας ταυτότητας. Που μας μαθαίνουν να μισιόμαστε μεταξύ μας, για να μη στραφούμε ποτέ εναντίον αυτών που πραγματικά φταίνε.

Η ομάδα σου δεν είναι δική σου. Είναι επιχείρηση. Και εσύ είσαι αναλώσιμος. Χρησιμοποιήσιμος. Επικοινωνιακό εργαλείο. Αν αύριο χρειαστεί να σκοτωθείς ξανά για να πιέσουν τον Υπουργό ή να σκάσει μια χορηγία, θα σου δώσουν πάλι κασκόλ και θα σου πουν "είσαι θρύλος".

Όχι, δεν είμαστε "ουδέτεροι". Είμαστε με τη ζωή, με την ταξική μας θέση, με την αξιοπρέπεια.

Στον πόλεμο των αφεντικών, δεν παίρνουμε μέρος.
Δεν ματώνουμε για τα συμφέροντά τους.
Ματώνουμε όταν ξεχνάμε ποιοι είμαστε.