Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Θα επαναλάβουμε πως ουδέποτε ήμασταν οπαδοί του είδους που ερμήνευε ο μακαρίτης ο Β. Καρράς, αλλά τώρα δεν ενοχλεί κανέναν και τα τραγούδια που ερμήνευσε στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν δικά του, και δεν ήταν ούτε λαϊκά, ούτε και σκυλάδικα.
Παντού σε όλο τον κόσμο και ειδικά στον ξιπασμένο, ξεπερασμένο, παρηκμασμένο, εκφυλισμένο και με συμπτώματα βαθιάς σήψης δυτικό, υπήρχαν είδη και στυλ, που ξεκινούσαν από τα λούμπεν στοιχεία, τα οποία ερμήνευαν, την όποια δυστυχία τους. Μια δυστυχία που ξεκινούσε από τη σκληρή γραμμή παραγωγής και των αυλικών της, και μετακυλίονταν στις κοινωνικές σχέσεις, ως γραμμή έκφρασης, που προφανώς και δεν ήταν και οι πιο ποιοτικές, μιας και ήταν βγαλμένες, μέσα από τα σπήλαια και τα βάθη της όποιας ιστορικής κοινωνικής συνείδησης, στα πρώτα της στάδια.
Δεν χωρούσε ποτέ καμία κριτική στα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών που εξέπεμπαν αυτό το πράγμα, τα έβαζες στην άκρη, η τα χρησιμοποιούσες για μελέτη, να δεις που φτάνουν τα όρια του λούμπεν. Αυτού που φαινομενικά ήταν(και ήταν-είναι και θα είναι ανέκδοτο, στα όρια της απύθμενης βλακείας, αλλά ήταν αθώα και ακίνδυνη πλευρά του, εφόσον περιορίζονταν, στη σαχλεπίσαχλη διεργασία του νταλγκά που σε πνίγει και σου φταίνε και οι πέτρες), με τη βλακεία όμως δεν τα βάζεις, γιατί είσαι απο χέρι καμένος.
Ιστορικά σπουδαία μουσικά ρεύματα, ξεκίνησαν από λούμπεν στοιχεία και ήταν λούμπεν, ανεξάρτητα ότι η μπούρδα που λέγεται έθνικ, τα ξέσκισε και μετέφερε στην κοινωνία των νεόπλουτων και των μικροαστών, πήρε μέχρι και μουσικούς και συνθέτες και στιχουργούς από το περιθώριο και τους έβαλε στην πάσης φύσης και κάθε λογής πίστα.
Τα λούμπεν, η τα λαϊκά στοιχεία από εκεί που φυτοζωούσαν, έφτασαν στο επίπεδο να έχουν μια πολύ ποιοτική ζωή, μακρυά από τη νύχτα και αυτό πραγματοποιούνταν, όχι μόνο στην Ελλάδα, πχ στην Αργεντική το Τάνγκο, πριν τον ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟ Άστορ Πιατσόλα τι ήταν, το σκυλάδικο των Λούμπεν που το πήραν οι Περονιστές Μεσοαστοί-Αντικομμουνιστές(απόγονος τους είναι το βλαμμένο που τις προάλλες έγινε Πρόεδρος) , αλλά γι αυτό δεν έφεραν ευθύνη οι Καλλιτέχνες, δεν είναι όλοι ούτε Πιατσόλα, ούτε Τσιτσάνης. Ακόμα και ο Μάρκος Βαμβακάρης, Βασιλικός ήταν και μάλιστα φανατικός.
Στο δια ταύτα τώρα, με την έλευση των Μικρασιατών, που άλλαξαν κι ευτυχώς την Ελλαδική Χερσόνησο, από την ειπείν Καθυστέρηση, να μην ξεχνάμε πως ήταν η δεύτερη Πρωτεύουσα της Χώρας, μετά το Ναύπλιο επί Όθωνα(και ιστορικά δεν είναι και τίποτα το σημαντικό η απόσταση από την εποχή του), ένας βοσκότοπος ήταν με "λίθους και πλίνθους και ξύλα και κεράμους ἀτάκτως ἐρριμμένους" και ήταν έτσι περίπου μέχρι το 1922, ειδικά πέραν των τοιχών του στενού κλεινού άστεως, εντός του λεκανοπεδίου.
Το λαϊκό ταγούδι μέχρι το 1922, ήταν το Δημώδες, δλδ το Δημοτικό, που ούτε κι αυτό προσιδιάζεται σήμερα με την τότε εποχή, κι αν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, ωστόσο συνεχίζει να έχει μουσιακή αξία.
Με την έλευση των Μικρασιατών, Ποντίων, Καραμανλήδων, Καπαδοκέων, Αϊβαλιωτών, Κων/νουπολιτών κλπ, ξεκίνησε και το λεγόμενο Ρεμπέτικο(από το Ρεμπέτης που προέρχεται από το τουρκικό rabιta, που σημαίνει δεσμός, αδελφική φιλία(μην μπερδευόμαστε με "ιερούς δεσμούς" και κατέληξε στον υποτιμητικό όρο αλήτης, λούμπεν, ξεπεσμένος, κατ΄ εντολή των Φιλελεύθερων, αλλά βαθιά συντηρητικών Βενιζελικών.
Αυτό ήταν και το πρώτο ΑΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ, μιας και τότε οικοδομήθηκαν και τα πρώτα βιοτεχνικά αστικά κέντρα, που είχαν ως βάση κάποιο λιμάνι, Αθήνα-Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Ερμούπολη κλπ.
Κάθε περιοχή κουβαλούσε τους δρόμους της και όπως ήταν φυσικό άλλωστε, μέσα στο ίδιο το λανθασμένα ονομαζόμενο Ρεμπέτικο, υπήρχαν διαφοροποιήσεις και μάλιστα αγεφύρωτες, όπως σε κάθε είδος που γεννάει νέα μουσικά στυλ και τα οποία ξεκόβουν, όχι εντελώς όμως από τη ρίζα.
Με βάση αυτές τις διαφοροποιήσεις το "ρεμπέτικο" ξεκινούσε από αυτά που μιλούσαν για τις ουσίες-μπάφους κλπ από τα πιο λούμπεν και καθυστερημένα στοιχεία - που τέτοια ήταν και στη βάση τους - μέχρι τα πιο ανεπτυγμένα μορφωτικά και οικονομικά στοιχεία, που τέτοια ήταν και στη βάση τους κι αυτά, από μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, αλλά και εργάτες.
Ο πρώτος διαχωρισμός, ήταν σε μια πανσπερμία ομόηχων στυλ, κατά τον οποίο προέκυψε το μεταγενέστερο λαϊκό, το έντεχνο λαϊκό, αυτό της ινδοκρατίας(μεταξύ άλλων και το τσιγγάνικο των Ρομά (που ήρθαν από τις Ινδίες από Βορρά), η το λούμπεν - σκυλάδικο των Σίντι, δλδ αυτών που λαϊκά αποκαλούν "γύφτους" (εξού και "γυφτολαϊκά") που κατέφθασαν στη χώρα όχι διαμέσου του βορρά από τις μακρινές Ινδίες, αλλά από το νότο και πιο συγκεκριμένα από την Αίγυπτο), αμφότεροι Ρομά και Σίντι, είναι οι Ναλίντ που μετανάστευσαν από το Βραχνά του Ινδουϊσμού και την καθαρά ταξική του αντίληψη και θέαση, μη αντέχοντας άλλο την καταπάτηση της "ελευθερίας" τους.
Δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς τραγούδια με στίχο που θα ήταν δύσκολος και με άλλου είδους ιδιοσυγκρασία, πολύ πιο αναβαθμισμένη από ανθρώπους που δεν ήξεραν την αλφάβητο, πόσο μάλλον από ανθρωπιστικές επιστήμες που μελετούν την κοινωνική κινητικότητα σε βάθος χρόνου.
Στο δια ταύτα τώρα, όσον αφορά τον θανόντα, που δεν είμαστε ακροατές του, όπως και για όλο το συνάφι που ξεκινάει από τη μεγαλύτερη λαϊκή φωνή που έβγαλε το Ελληνικό Λαϊκό Τραγούδι μετά το Γαβαλά, το Μάκη Χριστοδουλόπουλο(ο Γαβαλάς προφανώς και δεν συγκαταλέγεται σε αυτό, στο σκυλάδικο-λούμπεν) και καταλήγει σε κάτι ανεκδιήγητους νεόπλουτους με γούνες κλπ, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, που αναφέρονται σε τραγέλαφους, ωστόσο αυτά δεν είναι ούτε λαϊκά, ούτε σκυλάδικα, στο όνομα του λαϊκού τραγουδιού, που είναι μια γκλαμουριά του μετά-λαϊκού η και (ethnic).
Οι πίστες που σε αυτές εργάζονταν πολύς κόσμος και πολλοί προερχόμενοι, είτε από το Δημοτικό, είτε από το παλιό καψουρο-σκυλάδικο και λούμπεν άλλωστε, δεν ήταν ούτε λαϊκό-ούτε σκυλάδικο, ήταν μια μεταμοντερνιά με μπουζούκι κομμένη και ραμμένη, στα μέτρα των υποψηφίων μικροαστών που στα parking οι παρακαδόροι θηλύκωναν τις Limo τους και τα SUV τους.
Φυσικά κανείς δεν μέμφεται κανένα από όλους αυτούς που τραγουδούσαν, έπαιζαν μουσική κλπ, εξάλλου, τη δουλειά τους έκαναν οι άνθρωποι, όπως κάθε εργαζόμενος που η αλλοτρίωση της παραγωγής, έχει εξηγηθεί από τον γέρο Κάρολο.
Μπορεί οι ιδιοκτήτες των παραπάνω καταστημάτων, να ήταν υπόκοσμος και παρακράτος κανονικό, αλλά χωρίς το αστικό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο, παρακράτος δλδ.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στη νύχτα, μπορεί να έβγαζαν πολλά, αλλά ο βαθμός εκμετάλλευσης, έφτανε, μέχρι τον κοινωνικό εξευτελισμό τους και ρωτήστε μουσικούς που ήταν στις γκλαμουροπίστες των νεόπλουτων του καθεστώτος Σημίτη, στα οποία είχε τραγουδήσει και ο πολύς-κ.κ Σαββόπουλος, που δεν τον έχουμε σε καμία εκτίμηση και ο οποίος υπήρξε πολέμιος του έντεχνου τραγουδιού, μαζί τους Νότηδες, Ρουβάδες και τους υπόλοιπους "Μένουμε Ευρώπη"(όλοι τους βαμμένοι Σημιτικοί αντικομμουνιστές είναι), σε αντίθεση με το Μαργαρίτη, τον Τερζή τον Μάκη και τον Θανόντα που είχαν γνώθι σαυτόν και έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο, να ξεφύγει απ΄τη μιζέρια του, ανεξάρτητα αν ήταν ικανός να το κατανοήσει αυτό.
Το γκλαμουροτράγουδο, δεν έχει καμία διαφορά λοιπόν από το λεγόμενο ethnic, εξάλλου εκεί κατατάσσεται, και αντικειμενικά τα ίδια κοινωνία ξιπασμένα και νεόπλουτα στρώματα εκφράζει, αλλά γι αυτό δεν φέρουν ευθύνη τα εκτελεστικά όργανα, αλλά τα επιτελικά που αποκλείουν ότι καλό υπάρχει, βγάζουν στη φόρα την ευτέλεια και την καθορίζουν μαζί σε πολλές περιπτώσεις μαζί με τα Υπουργεία Πολιτισμού της εκάστοτε χώρας, εντός ΕΕ.
Αυτό το είδος της καψούρας και της "λουλουδούς", το αναπαρήγαγαν τα ιδιωτικά κανάλια, μαζί με τις σαπουνόπερες τύπου Φώσκολου, με την επιχορήγηση του Σημιτικού Παρακράτους, που ήταν η λυδία λίθος για το τέλος του πολιτισμού στη χώρα μας και την έλευση της χυδαιότητας και του φασισμού της καλοπέρασης, που το ΠΑΣΟΚ αποθέωσε το 1987.
ΥΓ* Σαν άτομα προτιμάμε τους Καρράδες που δούλεψαν και εργάτες, παρά το τάχα μου δήθεν ψαγμένο και κάθε λογής επιτηδευμένο.
Σαφώς προτιμάμε τους Καρράδες περισσότερο από το Heavy Metal(δεν εννοούμε το Thrash το οποίο λατρεύουμε) και το Trap σήμερα, που όλα αυτά είναι κάτω από τα ίδια κέντρα εκπορευόμενα.
Μία εβδομάδα δημοφιλείς αναγνώσεις
- Το λούμπεν της παρακμής, το λαϊκό της εργατικής τάξης και μετά-λαϊκό(ethnic) της γκλαμουριάς
- «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΕΥΡΩ-ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ
- Σενάρια επιστημονικής φαντασίας, η επιστημονικού Αντικομμουνισμού;
- Επιστημονικός Κομμουνισμός vs Αντιεπιστημονικός Αντικομμουνισμός (2ο Μέρος "Αυθόρμητο και συνειδητό")
- Καμία γάζα δε θα καταπραΰνει τον πόνο του στη Γάζα
- Λες και δεν έγινε ποτέ...
- Ξύπνα "Χ" Να δείς τα εγγόνια σου....
- Λαϊκό Μέτωπο στη λαίλαπα που έρχεται...
- ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ.
- Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι....