Η αγανάκτηση ήταν είναι και θα είναι βαλβίδα ανώδυνης εκτόνωσης το έχει καταγράψει ήδη η ιστορία αναρίθμητες φορές και η ιστορία όχι σαν απλή καταγραφή γεγονότων, αλλά με τις απαραίτητες κοινωνικό - οικονομικές παραμέτρους υπό τη μορφή συνθηκών, αποτελεί ένα καλό εργαλείο.Για να μην γίνει η επαναλαμβανόμενη φάρσα τραγωδία και οι συνελεύσεις λέσχες ατελείωτων και κουραστικών συζητήσεων χωρίς περιεχόμενο αλλά και αποτέλεσμα, για να μην γίνει ένα event με ξυλοπόδαρους και μονότροχα ποδήλατα, για να μην έχουμε φαινόμενα εθνικιστικών εξάρσεων που η λογική τους είναι η λογική της λεκάνης του απόπατου που λέμε και στο χωριό μας, το ζήτημα είναι πως θα μετατρέψεις την αγανάκτηση σε πολιτική συνείδηση με όρους πολιτικής οικονομίας για να ανατρέψεις όχι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
To ζήτημα λοιπόν είναι να μετατρέψεις την αγανάκτηση σε ανατροπή, όχι με αταξικούς και κοσμοπολίτικους όρους, η με εθνικιστικές κορώνες περί προδοτών, ούτε με γενικεύσεις του τύπου "όλοι τους ίδιοι είναι", αλλά με σκληρή ταξική πάλη και γνώση του τι έπραξε ο "καθείς εφ' ω ετάχθη", ποιος είναι με ποιους βρε αδελφέ!!!
Η κοινωνία δεν είναι ενιαία χωρίζεται σε τάξεις, όπως και οι πατρίδες που δεν ήταν ποτέ στην εκμεταλλευτική ιστορία ενιαίες. Οι δυνάμεις καταστολής, ήταν ανέκαθεν το έμμισθο τμήμα της κυρίαρχης τάξης για το χτύπημα του "εσωτερικού εχθρού", που ήταν ανέκαθεν ο κατά τους δημαγωγούς "ο κυρίαρχος λαός", "τα περήφανα νιάτα" και τα τιμημένα γηρατειά" της πατρίδας...
Η ταξική πάλη είναι "Ρουβίκωνας", δεν είναι παίξε γέλασε, θα έχει και εξάρσεις θα έχει και υφέσεις, θα έχει και ήττες και νίκες, μέχρι την τελική νίκη θα έχει και πισωγυρίσματα, θα έχει και αποχωρήσαντες. Η ταξική πάλη πρώτα και κύρια ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς, όπου ο εργάτης αρχίζει να κατανοεί βασικές αρχές τις ταξική πάλης και αλληλεγγύης στους συναδέλφους του και να τις εφαρμόζει καταλήγοντας στην συνολική ανατροπή του συστήματος, όμως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει κάματο και μάλιστα όχι ανέξοδο.
Καλή η αγανάκτηση όπως καλό είναι να είναι ο κόσμος στους δρόμους, αλλά αυτά δεν φτάνουν από μόνα τους να αλλάξουν τίποτα, το πολύ πολύ να επιταχυνθούν οι διαθέσεις του συστήματος για παραπέρα ελαστικοποίηση του εργασιακού μεσαίωνα με νέου τύπου κυβερνήσεις(*) προσωπικοτήτων και διακεκριμένων καθηγητάδων που θα είναι ακόμα καλύτεροι εκφραστές του ενλόγω μεσαίωνα και που πολύ φοβόμαστε ότι θα τις ραίνουν(*) με ροδοπέταλα και ζητωκραυγές οι ίδιοι που σήμερα βρίζουν και τους 300...
