Συν/ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ, Οικολόγοι Πράσινοι και διάφορα άλλα γρκουπούσκουλα διαφόρων "αριστερό - δεξιών" αποχρώσεων που φυσικά δεν θα αναφερθούμε σε αυτούς χάριν χρόνου.Όλοι μαζί αποτελούν συστημικά αναχώματα, βαλβίδες ασφαλείας και ανώδυνες ομαδούλες για το κοινωνικοπολιτικό σύστημα τον καπιταλισμό δηλαδή, που αν μήτι άλλο προσβάλουν τη νοημοσύνη μας μιλώντας για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.
Ένας, ένας ξεχωριστά απ' τους παραπάνω, εμφανίζεται ως ο
λυτής μιας δυσεπίλυτης λογαριθμικής εξίσωσης που για να λυθεί, χρειάζεται να κάποιος γνωρίζει έστω και τα βασικά για να την επιλύσει.
Το να μιλάς από δεξιά και από αριστερά για επίλυση στα προβλήματα των πολιτών(λες και δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις αλλά εταίροι), αν δεν κοροϊδεύεις ανοικτά αυτούς που απευθύνεσαι τουλάχιστον τους χύνεις μελάνι για να θολώνουν ακόμα περισσότερο τα θολά απόνερα που άφησε ο λεγόμενος δικομματισμός στο εποικοδόμημα. Στη πραγματικότητα όχι μόνο δεν τον αποδυναμώνεις αλλά τον ενισχύσεις με ένα πιο επικίνδυνο φρούτο που λέγεται διπολισμός.
Είτε δικομματισμός, είτε δεξιά και αριστερά, είτε διπολισμός, αυτό που βγαίνει ως αποτέλεσμα είναι η προσπάθεια καλλωπισμού ενός συστήματος που "μπάζει" από παντού. Έχει ως βασική του ιδιότητα τον ευρωμονόδρομο και τη διατήρηση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και στη βάση και στο εποικοδόμημα.
Το να σπέρνεις αυταπάτες και "όταν σπέρνεις αυταπάτες θερίζεις κουτόχορτο" και μάλιστα εσκεμμένα σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, που είναι και δεν είναι κάτι τέτοιο γιατί προσφέρεις εθελοντικά και από μόνος σου καλές υπηρεσίες στο σύστημα...
Οι λεγόμενες αριστερές φωνές που δεν μπορούν να δουν τη βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά και τις υπόλοιπες τέσσερις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, την αναρχία στη παραγωγή, μιλώντας για άλλες δευτερεύουσες και "άνευ σημασίας" αντιθέσεις - προϊόντα του συστήματος, τότε η υπάρχει πρόβλημα κατανόησης των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της καπιταλιστικής οικονομίας (που είναι αδύνατο να εξαλειφθούν στα πλαίσια αυτού του συστήματος), η ενδιαφέρεσαι για να γίνεις βαστάζος του συστήματος.
Κάτω από το βάρος αυτών των αντιθέσεων γεννήθηκε η συνθήκη του Μαάστριχτ με τις τέσσερις ελευθερίες της(να πάλι ο ΣΥΝ): (την Ελεύθερη διακίνηση του Κεφαλαίου, των Υπηρεσιών, του Εργατικού δυναμικού και των Εμπορευμάτων), μήπως μπορέσει να καλύψει έστω και προσωρινά κάποιες απ’ αυτές τις αντιθέσεις. Παράλληλα με το μπάλωμα των αντιθέσεων, να δημιουργήσει δυναμικές «επενδυτικού - κλίματος και περιβάλλοντος» όπως το ονομάζει, δηλαδή να πραγματοποιήσει περιβάλλον ανάπτυξης. Φυσικά οι αντιθέσεις δε λύθηκαν γι’ αυτό και οι Σοσιαλδημοκράτες το 1996 έριξαν στο τραπέζι την συνθήκη του Άμστερνταμ πετώντας μέσα απ’ αυτή το "κοινωνικό" τους κράτος. Στο καπιταλιστικό σύστημα με τις μεγάλες αντιφάσεις του, με τίποτα και με κανένα τερτίπι δε μπορούν μέσα απ' το νομικοπολιτικό προσωπικό να το κάνουν να μην έχει αντιφάσεις.
Οι αντιθέσεις στη παραγωγή και το κεφαλαίο, στη σχετική οργάνωση της παραγωγής μέσα απ’ την ίδια την αναρχία της σε κοινωνική κλίμακα, έχουν ως βάση την ατομική ιδιοκτησία! Είναι αδύνατον να μην υπάρχει αντίθεση της παραγωγής με την κατανάλωση και στο σκοπό της καπιταλιστικής παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων, μιας και οι δυνάμεις παραγωγής αυξάνουν κατά αλματώδη ρυθμό τα κέρδη που πάνε σε όλο και λιγότερα χέρια. Είναι μεταφυσικό να πιστεύει κάποιος πως ο σκοπός του κεφαλαίου δεν είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος και πως αυτό δεν πρέπει να διευρυνθεί κι άλλο ακόμα και αν αυτό δημιουργεί την αντίθεση της παραγωγής με τη κατανάλωση. Είναι αδύνατο τα κέρδη να διαμοιραστούν στα εκατομμύρια των εργαζόμενων επειδή κάποιος απ’ τους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου θέλησε να «βοηθήσει» για τους δικούς του πολιτικούς λόγους η να εκτονώσει τη κατάσταση. Όταν το κεφάλαιο δε χρειάζεται άλλους εργαζόμενους τους ρίχνει στην ανεργία για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και αυτό για τον εαυτό είναι ανάπτυξη. Όμως όσο πιο πολλούς ρίχνει στην ανεργία τόσο τα προϊόντα δεν τα αγοράζει και τόσο μεγάλος όγκος καταναλωτών, που είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτός είναι και ό λόγος που κατασκευάζει ινστιτούτα καταναλωτών για να δημιουργήσει ξανά μια ακόμη βαλβίδα ασφαλείας που είναι μέσα στα πλαίσια της «ανάπτυξης» και αυτή.
Έχουμε ξαναπεί και τονίσει επανειλημμένως πως για έναν κόσμο η έννοια αριστερά αντανακλά τη κοινωνική δικαιοσύνη και τη βελτίωση ζωής των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σημαίνει τη διαδικασία καλυτέρευσης της ποιότητας ζωής, ενός άλλου τρόπου σκέψης. Όμως είναι έτσι τα πράγματα και τι σημαίνουν ορισμένοι όροι που πηγάζουν μέσα απ' αυτό το γενικό "πολιτικό" όρο Αριστερά.
Μήπως αυτός ο όρος αυτός αντί να διευκολύνει τις εξελίξεις για την ανατροπή του καπιταλισμού, η να δίνει παραπάνω περιθώρια για φιλολαϊκότερες πολιτικές με τη πίεση του λαϊκού κινήματος, να εγκλωβίζει παραπέρα το λαϊκό κίνημα διατείνοντας "αταξικά" θεωρητικά σχήματα με "λύσεις" εκ των έσω, λύσεις που καθ'αγιάζουν το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής δίνοντας του περιθώρια ζωής και μάσκες οξυγόνου δια της "μεταρρύθμισης" που ζητούν οι κάθε λογής οπορτουνιστές;
Στις 7 του Ιούνη ο Συν/ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑΟΣ και οι Οικολόγοι Πράσινοι και τα μεγάλα ανώδυνα αναχώματα πρέπει να τιμωρηθούν εξίσου με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να φάνε γερή πολιτική σφαλιάρα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους και για ένα ίδιο για την εκτροφή αυταπατών ότι το σύστημα θα αλλάξει όταν αλλάξει πολιτικό προσωπικό εκ των έσω(δηλαδή να βάλει τα ρούχα του αλλιώς ο Μανωλιός), και όχι το σύστημα αναπαραγωγής της εκμετάλλευσης
Επειδή όμως δεν κρίνεται αυτό, τούτη εδώ τη στιγμή και επειδή υπάρχουν και οι άμεσες ανάγκες είναι απαραίτητο ένα ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ που θα ενισχύσει ακόμα παραπέρα τη δυναμική ανάπτυξη του λαϊκού παράγοντα ενισχύοντας την αμυντική του ικανότητα, δηλαδή να κερδίζει επιμέρους ζητήματα και να βάζει τις βάσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για την ενδυνάμωση του λαϊκού μετώπου και τη σοσιαλιστική προοπτική.
ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΡΑΞΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.
