Για ένα κόσμο η έννοια αριστερά αντανακλά τη κοινωνική δικαιοσύνη και τη βελτίωση ζωής των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σημαίνει τη διαδικασία καλυτέρευσης της ποιότητας ζωής, ενός άλλου τρόπου σκέψης. Όμως είναι έτσι τα πράγματα και τι σημαίνουν ορισμένοι όροι που πηγάζουν μέσα απ' αυτό το γενικό "πολιτικό" όρο Αριστερά.Μήπως αυτός ο όρος αυτός αντί να διευκολύνει τις εξελίξεις για την ανατροπή του καπιταλισμού, η να δίνει παραπάνω περιθώρια για φιλολαϊκότερες πολιτικές με τη πίεση του λαϊκού κινήματος, να εγκλωβίζει παραπέρα το λαϊκό κίνημα διατείνοντας "αταξικά" θεωρητικά σχήματα με "λύσεις" εκ των έσω, λύσεις που καθαγιάζουν το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής δίνοντας του περιθώρια ζωής και μάσκες οξυγόνου δια της "μεταρρύθμισης" που ζητούν οι κάθε λογής οπορτουνιστές;
Όλα αυτά όμως έχουν και παρελθόν, τίποτα δεν αποτελεί μέρος παρθενογένεσης και δε μπορεί να γίνει έτσι.
Όλες οι σημερινές "σύγχρονες σχολές" συναντούν τους πολιτικούς τους προγόνους 1μίση αιώνα πίσω, στο 19ο αιώνα και η κάθε μια "νέα" θεωρία είναι τόσο παλιά όσο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Το κυρίαρχο ρεύμα στη λεγόμενη "αριστερά", είναι ο "δημοκρατικός σοσιαλισμός" που είναι η επίσημη ιδεολογία του σύγχρονου ρεφορμισμού, διατυπώθηκε το 1951 στη Φραγκφούρτη και στο συνέδριο της σοσιαλιστικής διεθνούς, όμως ο πολιτικός του πρόγονος είναι η σοσιαλδημοκρατία του Μπερνστάϊν
Απ' την επίσημη διακήρυξη του εν λόγω συνεδρίου αναπτύσσεται το θεωρητικό πλαίσιο της μετωπικής αντιπαράθεσης με το Μαρξισμό - Λενινισμό. Οι θεωρητικές ρίζες του βρίσκονται στο λεγόμενο ηθικό σοσιαλισμό (νεοκαντιανισμός). Σύμφωνα με τον ηθικό σοσιαλισμό πρόγονο της σοσιαλδημοκρατίας, ο σοσιαλισμός είναι ζήτημα "ορισμένης ηθικής κοσμοθεωρίας", τουτέστιν την "επιστημονική" θεωρία που απονεκρώνει τις αντιθέσεις στις κοινωνικές σχέσεις μεταφέροντας στις στο πεδίο της μεταφυσικής, δηλαδή εδώ έχουμε την ταξική συνεργασία σε πλήρη ανάπτυξη.
Γενικά υπάρχει ιδεολογική σχέση και με τον "ινστρουμενταλισμό" που δηλώνει ότι "το κίνημα είναι το παν, ό τελικός στόχος δεν είναι τίποτα", που σημαίνει άρνηση της πάλης για το σοσιαλισμό.
Ο ηθικός σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική ηθική μιας και η τελευταία είναι αποτέλεσμα του συνόλου των αρχών και κανόνων που αντιστοιχούν στον επιστημονικό κομμουνισμό και στο κόμμα νέου τύπου.
Σε όλες τις φάσεις του εργατικού κινήματος υπήρχε πλήρης διαδοχή και αντιστοίχηση, όλων ανεξαιρέτως των οπορτουνιστικών σχολών και των τάσεων. Αυτό που αναπτύσσονταν και διαμορφώνονταν θεωρητικά και ιδεολογικά γύρω και μέσα απ' την λεγόμενη αριστερά κατά το παρελθόν, ακριβώς το ίδιο διαμορφώνεται και σήμερα. Τίποτα νέο δεν υπάρχει σε αυτές τις "νέες αριστερές" που ξεκινούν απ' τη σοσιαλδημοκρατία και καταλήγουν στον Γκυ Ντε Μπορ.
Ο εμπειρισμός είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο χρησιμοποιούν οι κάθε λογής οπορτουνιστές, αρνούμενοι τη σημασία και τη χρησιμότητα της θεωρίας.
Αποθεώνουν την αίσθηση της μοναδικής εμπειρίας γενικά και αόριστα ξεκόβοντας την απ' το ιστορικό προτσές.
Γι' αυτούς ο κόσμος και τα προβλήματα είναι αυτά και όπως τα βλέπουμε και πρέπει να "λυθούν" εδώ και τώρα και επειδή τίποτα δε λύνεται "τώρα" καταλήγουν στις μεταφυσικές θεωρητικές υπεραπλουστεύσεις του "εκ των έσω". Γι' αυτούς δεν υπάρχουν οι αιτίες που γεννούν αυτό που τάχα "πολεμούν", καταλήγοντας σε αντιμαρξιστικά συμπεράσματα όπως αυτό(οι τάξεις ξεχωρίζουν απ' το δηλωθέν εισόδημα τους), ή αυτό ( ο πλούσιος είναι και αναγκαστικά αστός) τέτοιες βλακείες δηλαδή...
Οι εμπειριστές γενικά αρέσκονται στα σκληρά παζαρέματα, δείχνοντας (εσκεμμένα) άγνοια στη διασύνδεση θεωρίας και πράξης, περιορίζονται και οχυρώνονται στο πρόβλημα και στο διαμοιρασμό θέσεων στους "περισσότερο άξιους", στην ετερόκλητη σύγκλιση προγραμμάτων για να "λυθεί" τάχατες το πρόβλημα, βγάζοντας λάδι τον καπιταλισμό(άραγε σας θυμίζει κάτι αυτό); Οι πιο χαρακτηριστικοί εμπειριστές είναι η της σχολής της "εμπειρικής κοινωνιολογίας", που αποσυνδέει την κοινωνία σε κλάδους μετατρέποντας τους σε τάξεις.
Ο Μαρξισμός φιλοσοφικά θεωρεί την αισθησιακή εμπειρία ως αρχή της γνώσης και απορρίπτει τον εμπειρισμό, αναγνωρίζει ότι πηγή της αισθησιακής εμπειρίας είναι εξωτερικός κόσμος που υπάρχει αντικειμενικά.
Μια άλλη σχολή είναι αυτή που είχε ιδρύσει ο Μπουχάριν στα πρότυπα των Μπογκντάνωφ - Μαρτώφ και αποκαλείται η σχολή της "αυτοδιαχείρισης" την οποία την υιοθέτησε μερικώς ο Γιόζιπ Μπρος(Τίτο) στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ήταν το όχημα - σύνθημα για τους δεξιούς οπορτουνιστές και συγκεκριμένα εκείνο το τμήμα των στελεχών που ανέτρεψε το σοσιαλισμό το 1991 στην πρώην Σοβιετική Ένωση.
Η αυτοδιαχείριση είναι ενάντια στον κεντρικό σχεδιασμό και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στα πλαίσια της σχέσης κράτους κόμματος νέου τύπου και είναι το ιδεολογικό όπλο που χρησιμοποιούν σήμερα αναρχικοί, αριστεριστές κάθε λογής και κοπής, σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί ακόμα και αποσχιστικές τοπικιστικές ομάδες που δρουν σε χώρες της ΕΕ , Βέλγιο, Ισπανία(Καταλονία), Νότια Γαλλία, Ιταλία(Τεργέστη) και σήμερα την έχουν κάνει σημαία. Αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι παραπάνω είναι ίδιοι.
Η αυτοδιαχείριση είναι τόσο ελαστική και τόσο αντικομμουνιστική, που αποτέλεσε και το σύνθημα του πρώην Σοσιαλιστή και κατοπινού ιδρυτή του φασισμού Μουσολίνι το 1926, όταν αυτός καλούσε τους μικροαστούς και το λούμπεν προλεταριάτο να εξεγερθούν απ' τα "αυτοδιαχειριζόμενα φάσσιο" (που σημαίνουν «δέσμες» ή «ενώσεις» προσώπων), να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να εξεγερθούν, ενάντια στην αστική τάξη και το προλεταριάτο με το σύνθημα «όποιος κρατάει τα όπλα έχει και το ψωμί».
Στην αριστερά των οπορτουνιστών χωράνε τα πάντα. Απ' τη σχολή της Φρανκφούρτης, η του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Μαξ Χόρκχαϊμερ, Τέοντορ Αντόρνο και Γιούργκεν Χάμπερμας) που επηρεάστηκαν απ' το Γιουγκοσλαβικό περιοδικό praxis, (το οποίο μεταξύ άλλων διαπραγματεύονταν την αυτοδιαχείριση), τη σχολή της πρώιμης σοσιαλδημοκρατίας του Μπέρνσταϊν, στη σχολή της "τεχνοκρατικής θεωρίας" που ξεχωρίζει τις σχέσεις παραγωγής απ' την τεχνολογία, τη σχολή του αναθεωρητή Λούκατς, την "αστική θεωρία" (του Κάρλ Μάνχαϊμ), και τις θεωρίες της κοινωνικής αρμονίας(Φρέντερικ Μπαστιά - Τζον Στιούαρτ Μιλ),των τριών παραγωγικών συντελεστών(Σε ζαν Μπαπτίστ), του κοινωνικό κράτους και του κοινωνικού αποκλεισμού κλπ (Τ.Α. Μάρσαλ), μαζί με τους όλους τους παραπάνω μπαίνει ως σφήνα κάθε λογής αντιμαρξιστική θεωρία που παρουσιάζεται ως νέα δροσερή και "αριστερή", όπως οι μικροαστικές των Νόαμ Τσόμσκι Όλες αυτές άλλοτε ονοματίζονται και άλλοτε όχι.
Όλες οι σχολές και οι τάσεις είχαν και έχουν ως στόχο όχι τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αλλά το συνεπές οργανωμένο κίνημα που καθοδηγείται απ' το κόμμα νέου τύπου και τα τρία χαρακτηριστικά που αποτελούν τις αρχές λειτουργίας του, δηλαδή να είναι: (α) Το κόμμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων λαϊκών στρωμάτων. (β) Να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για το στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό, μετά την εγκαθίδρυση του κατώτερου σταδίου του σοσιαλισμού τη δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή. (γ) Ως βασική αρχή λειτουργίας να έχει το Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Κατά συνέπεια όλοι όσοι βαράνε το λαϊκό κίνημα και την οργανωμένη ταξική πάλη, είτε μιλώντας για την ενότητα της αριστεράς στο πρόβλημα, είτε για να το κατάσυκοφαντήσουν , δεν παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά ενάντια στην όποια λύση μπορεί να δοθεί στο μέλλον με προοπτική για το λαϊκό μέτωπο και φυσικά ενάντια στο σοσιαλισμό.
Δεν ήταν ποτέ και δε μπορεί να γίνει σύμμαχος το κομμουνιστικό κίνημα με τους οπαδούς του αυθόρμητου και της προχειρότητας οι οποίοι είναι έτοιμοι να εξαγγείλουν και πάλι "στις 18 σοσιαλισμό". Ακόμα και να πετύχαιναν το έργο τους όλοι αυτοί, οι κάθε λογής οπορτουνιστές, πάλι θα έπρεπε να βρουν απέναντι τους το συνεπές κίνημα, γιατί το ζήτημα είναι να νικήσεις εφαρμόζοντας με συνέπεια τον επιστημονικό κομμουνισμό και όχι κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο είναι φτιασίδωμα εκ των έσω, ένα προσωρινό και καταδικασμένο σε ήττα απ' την ίδια την ιστορία φληνάφημα.
Σήμερα τα σχήματα δεξιά, κέντρο και αριστερά έχουν μόνο ιστορική αξία και εφόσον δεν ανταποκρίνονται στις βασικές αρχές τις "πολιτικής οικονομίας", δεν ανταποκρίνονται και στην εποχή που το μεγάλο κεφάλαιο επιτίθεται με κάθε τρόπο, μέσο και λυσσαλέα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Σήμερα ο όρος αριστερά πέραν του ότι είναι ξεπερασμένος χρησιμοποιείται και "εκ του πονηρού" με διπλή κατεύθυνση.
Η πρώτη είναι για να αποπροσανατολίσει καθολικά προσπαθώντας να κατευθύνει μελλοντικά στο αφερέγγυο ΠΑΣΟΚ τις μάζες των αριστερών ψηφοφόρων, όπως έγινε το 1981.
Η δεύτερη κατεύθυνση είναι αυτή που λέει ότι στην Ελληνική πραγματικότητα ο αριστερός είναι ό "τίμιος και καθαρός αγωνιστής". Δηλαδή ο "αριστερός" είναι κάτι σαν τίτλος τιμής, που στους Συνασπισμένους όχι μόνο δεν ταιριάζει(δεν τους ανήκει κι όλας), αλλά εσκεμμένα και με τα καμώματα τους, ως τίτλο τον χυδαιοποιούν και τον κάνουν σαν τα "μούτρα τους", με σκοπό στα πλαίσια αυτού του συστήματος να ξαναγραφτεί η ιστορία ανάποδα, να μετατραπεί σε παραϊστορία και αυτό ο τίτλος τιμής να γίνει συνώνυμο του πλιατσικολόγου, η του όλοι ίδιοι είναι.
Φυσικά το μοναδικό πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι:"η με το κεφάλαιο η με τους εργάτες" το κρύβει έντεχνα κάτω απ' το χαλί με πλαστές θεωρίες τύπου η γενιά των 600-700 η 800 ευρώ. Ο "πολιτικός" όρος εκτός του ότι είναι η "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για να περισώσει την ταξική φύση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και να αποκαθάρει (απ' την αριστερά των οπορτουνιστών) τη "λαίλαπα" του Μαρξισμού - Λενινισμού και το δρόμο για το σοσιαλισμό λειτουργεί και αποπροσανατολιστικά, είναι μια κατευθυνόμενη αυταπάτη που πρέπει να τελειώσει.
Γιάννης Κ.
