ΔΑΡΒΙΝΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ
Μετά το ταξίδι δημοσίευσε το ημερολόγιο ερευνών στο οποίο πρώτος εκείνος έκανε την περιγραφή πολλών ζώων της Νότιας Αμερικής και των νησιών ιδιαίτερα των τρωκτικών, των αρπακτικών των πτηνών, των σαύρων, των γκαλαπάγκος, των χελωνοειδών και των σπίνων. Στις σημειώσεις του έδινε επιπλέον προσοχή σε θέματα της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής, περιγράφοντας τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι ινδιάνοι της Νότιας Αμερικής. Ο ίδιος δημοσίευσε ακόμα τρεις κύριες εργασίες στη γεωλογία και πολλές άλλες εργασίες του. Η κύρια όμως εργασία του ήταν η προέλευση των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής ή η διατήρηση των ευνοημένων φυλών στον αγώνα για τη ζωή που εκδόθηκε το 1852. Στο έργο αυτό ο Δαρβίνος απέδειχνε ότι τα διάφορα είδη των φυτών και των ζώων, δεν είναι σταθερά αλλά υπόκεινται σε αλλαγές και ότι τα είδη που υπάρχουν σήμερα εξελίχθηκαν με φυσικά μέσα από άλλα προϋπάρχοντα είδη. Επί πλέον η σκοπιμότητα που παρατηρεί στη φύση δημιουργήθηκε και δημιουργείται συνεχώς από τη φυσική επιλογή τυχαίων αλλαγών που είναι χρήσιμε στους οργανισμούς. Το 1868 δημοσίευσε τη δεύτερη μεγάλη εργασία του περί της μεταβολής των ζώων και των φυτών μετά υπό την επίδραση της εξημέρωσης.
Η εργασία του αυτή ήταν και το συμπλήρωμα της βασικής του εργασίας και περιλάμβανε μαζί με πληροφορίες για τον πολλαπλασιασμό μέσω της τεχνητής επιλογής των ζώων και φυτών, που είναι χρήσιμα στον άνθρωπο και πληθώρα πραγματικών στοιχείων για την εξέλιξη των φυσικών μορφών που βγήκαν από την ανθρώπινη εμπειρία πολλών εκατονταετηρίδων. Το 1871 ο Δαρβίνος δημοσίευσε την Τρίτη μεγάλη εργασία του σχετικά με τη θεωρία της εξέλιξης.
Η καταγωγή του ανθρώπου και η γεννητική επιλογή, όπου εξετάζεται η ογκώδης μαρτυρία της ζωικής προέλευσης του ανθρώπου από πιθηκοειδή ζώα. Το τελευταίο αυτό έργο προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και μεγάλες συζητήσεις στους επιστημονικούς κύκλους της εποχής. Παρ΄ όλα αυτά όμως η θεωρία του Δαρβίνου γρήγορα αναγνωρίστηκε επειδή η ιδέα της ιστορικής ανάπτυξης στη Δύση εξηγούσε τα δεδομένα της εμπειρίας, καλύτερα από την ιδέα του αμετάβλητου των ειδών. Η γρήγορη αποδοχή της οφειλόταν επίσης και στη συνηγορία πολλών βιολόγων της εποχής.
Ο Κ. Μάρξ και ο Έγκελς και αργότερα ο Λένιν αναγνώρισαν τη μεγάλη σπουδαιότητα του Δαρβινισμού και τον θεωρούσαν ως φυσικοϊστορική βάση του διαλεκτικού υλισμού. Ο υλιστικός χαρακτήρας του Δαρβινισμού τον καθιστούσε απαράδεκτο για τους συντηρητικούς βιολόγους και τις θρησκευτικές ομάδες. Σχεδόν ταυτόχρονα με το θρίαμβο της ιστορικής ανάπτυξης της ζωής, άρχισαν να εμφανίζονται πολλές αντιδαρβινικές θεωρίες της εξέλιξης όπου οι δημιουργοί τους υποστήριζαν διαφορετικές από το Δαρβίνο ερμηνείες για τις κινητήριες δυνάμεις της εξέλιξης. Αυτές οι αντιδαρβινικές θεωρίες πολλές φορές βασίζονταν σε ιδεαλιστικές ή μηχανιστικές κοσμοθεωρίες.
Η παραπέρα ανάπτυξη της βιολογίας εμβάθυνε και συμπλήρωσε τις ιδέες του Δαρβίνου που αποτελούν τη βάση του σύγχρονου δαρβινισμού. Ο σύγχρονος Δαρβινισμός είναι η σημαντικότερη θεωρητική βάση για τη βιολογία, την γεωπονία και την ιατρική. Μόνο μια συνεπής δαρβινιστική προσέγγιση κάνει δυνατό τον πραγματικό μετασχηματισμό της ράτσας των κατοικίδιων ζώων και των ποικιλιών των καλλιεργούμενων φυτών καθώς και τη χρησιμοποίηση νέων, παραγωγικότερων στελεχών από τους μικροοργανισμούς που παράγουν αντιβιοτικά..
Το τελευταίο διάστημα απ΄ αφορμή και τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του δημοσιεύτηκαν κείμενα στον τοπικό τύπο σχετικά με το Δαρβίνο και το Δαρβινισμό που είτε παρασιώπησαν σχεδόν την μεγάλη προσφορά του Δαρβίνου στην επιστήμη με τη θεωρία της προσέλευσης των ειδών, των ζώων και των φυτών μέσω της διαδικασίας της φυσικής επιλογής, όπως και της προέλευσης του ανθρώπου από πιθηκοειδή ζώα είτε παρουσιάζουν το Δαρβίνο Αγνωστικιστή και τη θεωρία του που δεν έρχεται σε αντίθεση με τη βιβλική περιγραφή της Γενέσεως. Είτε ότι ο Δαρβινισμός κομίζει τάχα στην κοινωνική και ηθική ζωή απαντήσεις που είναι μάλλον απογοητευτικές επειδή τάχα η διαδικασία της φυσικής επιλογής στη φύση, σύμφωνα με την οποία η φύση επιλέγει τον ισχυρότερο αν μεταφερθεί στην κοινωνία επιβιώνει ο ισχυρότερος και αφανίζεται ο πιο αδύναμος.
Πρώτα – πρώτα ο Αγνωστικισμός είναι φιλοσοφική θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι τα πράγματα ναι μεν βρίσκονται έξω από το πνεύμα και τις αισθήσεις μας, είναι όμως πράγματα «καθ΄ ευατά» και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την ουσία τους. Στην πραγματικότητα όμως οι φυσικές επιστήμες συνεχώς ανακαλύπτουν και νέες πλευρές και ιδιότητες των πραγμάτων και τις βάζουν σε χρήση για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Βέβαια εξακολουθούν να υπάρχουν και πράγματα «καθ΄ ευατά» με την παραπέρα όμως πρόοδο των επιστημών τα πράγματα «καθ΄ ευατά» θα γίνονται πράγματα για τον εαυτό μας. Πως μπορούσε λοιπόν ένας επιστήμονας, του ύψους του Δημόκριτου που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στη μελέτη των ιδιοτήτων υλικών πραγμάτων να είναι οπαδός της αντιεπιστημονικής φιλοσοφίας του Αγνωστικισμού;
Η θεωρία του Δαρβίνου δεν κομίζει κανένα φοβερό ηθικό μήνυμα για την κοινωνία. Αυτό που συμβαίνει στη φύση δεν ισχύει για την κοινωνία. Ο λεγόμενος κοινωνικός Δαρβινισμός με πρόδρομό του τον Θ. Μάλθους που δικαιολογούσε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με την δικαιολογία ότι τα προϊόντα που παράγει η γης αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο ενώ ο πληθυσμός της αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο δεν βρήκε καμία δικαίωση. Υπήρξαν πολλές αντιδραστικές παραλλαγές του Κοινωνικού Δαρβινισμού και μερικές από τις πιο αντιδραστικές συνδέονται με το ρατσισμό και που όλες απορρίφτηκαν από την ίδια την εξέλιξη της κοινωνικής ζωής.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ
