Επαληθεύοντας τη χρονοτριβή και την αδυναμία του να διατυπώσει συγκεκριμένες προγραμματικές προτάσεις, γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να ελίσσεται κατά περίπτωση και να ψαρεύει σε θολά νερά, ο ΣΥΝ καθόρισε σε πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΠΕ (5 - 6 Ιούλη) τους κεντρικούς άξονες γύρω από τους οποίους φιλοδοξεί να κινείται η «εναλλακτική προγραμματική» του πρόταση. Ανάμεσα σε άλλα, στην απόφαση της ΚΠΕ σημειώνονται τα εξής (οι υπογραμμίσεις δικές τους):
1. «Η ανάκτηση του δημόσιου πλούτου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, λιμάνια)».
Ο ΣΥΝ είναι υπόλογος στην εργατική τάξη για τα έργα και τις ημέρες του, όταν μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν το 1992 το Μάαστριχτ και τις τέσσερις ελευθερίες του, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο στο κεφάλαιο να βάλει και με το νόμο χέρι στο δημόσιο πλούτο, μέσω της έντασης των ιδιωτικοποιήσεων που προώθησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού.
Η συμβολή των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΝ στις «αποκρατικοποιήσεις» ήταν σημαντική - στο μέτρο που τους αναλογούσε - καθώς στήριξε τη θέση για μετοχοποίηση, επιμένοντας ανέξοδα στο να παραμείνει η πλειοψηφία των μετοχών στο δημόσιο. Διευκόλυνε έτσι τις δυνάμεις εκείνες που επεδίωκαν διακαώς να σπάσουν το άβατο σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία, οι συγκοινωνίες και άλλες, ξέροντας καλά ότι η μετοχοποίηση αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στην απόλυτη επικράτηση των ιδιωτών, στο όνομα δήθεν της «εξυγίανσης των οικονομικών» και των «καλύτερων υπηρεσιών», όπως ανέκαθεν αναμασούσαν και αναμασούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα και σήμερα όμως, ο ΣΥΝ παραμένει θερμός υπερασπιστής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και μόνο στα λόγια μιλάει για «ανάκτηση του δημόσιου πλούτου». Αυτό φανερώνει η θέση του για παράδειγμα στο θέμα του ΟΤΕ, όπου με αφορμή την εξαγορά μετοχών από την «Ντόιτσε Τέλεκομ», οι δυνάμεις του ανέδειξαν αρχικά σαν κύριο το να παραμείνει το μάνατζμεντ στο δημόσιο -σαν το πρόβλημα να ήταν το ποιος "μάνατζερ" θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα ενός ιδιωτικοποιημένου οργανισμού - για να καταλήξει να ζητήσει την επανάκτηση του 51% των μετοχών του ΟΤΕ από το δημόσιο! Δηλαδή, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και κερδοφορίας άγγιχτη!
2. «Η αναδιανομή του πλούτου σε όφελος των οικονομικά ασθενέστερων, μέσω πραγματικών αυξήσεων, μιας ριζοσπαστικής φορολογικής μεταρρύθμισης και κυρίως μέσω μιας νέας επανάστασης στην κοινωνική πολιτική (παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια)».
Ο ΣΥΝ λέει πως διεκδικεί «πραγματικές αυξήσεις» και την ίδια ώρα στηρίζει συνδικαλιστικά την πλειοψηφία που κάθε δυο χρόνια καταδικάζει τους εργαζόμενους σε μεροκάματα πείνας και «αυξήσεις» από 77 λεπτά έως ένα ευρώ την ημέρα. Ο ΣΥΝ κάνει λόγο για «αναδιανομή του πλούτου» και δεν τολμάει να αρθρώσει λέξη για το ποιος μισθός και ποιο μεροκάματο μπορεί σήμερα να σηματοδοτήσει αυτή την «αναδιανομή». Στην πλειοψηφία των κειμένων του κάνει λόγο για «σταδιακή σύγκλιση με τους μέσους μισθούς της ΕΕ», ενώ μόνο κάτω από την πίεση που ασκούν τα αιτήματα των ταξικών δυνάμεων, το τελευταίο μόνο διάστημα άρχισε να ψελλίζει - για τα αυτιά του κόσμου - κάποιο συγκεκριμένο αίτημα για το ύψος του κατώτερου μισθού.
Επί της ουσίας, ακόμα και η όποια διεκδίκηση εκφράζεται στα λόγια, ακυρώνεται στην πράξη από την τακτική του ΣΥΝ να αναλαμβάνει εργολαβικά ρόλο κλακαδόρου της πλειοψηφίας ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, να υποβοηθά με τις όποιες δυνάμεις του την προβολή πλαισίων και αιτημάτων εχθρικών προς τις ανάγκες των εργαζόμενων, να αθωώνει συστηματικά το ΠΑΣΟΚ και τη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική του.
Οσο για την «επανάσταση στην κοινωνική πολιτική», εδώ οι αντιφάσεις βγάζουν μάτι. Ενα απλό παράδειγμα: Υγεία προς όφελος των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' ένα σύστημα όπου θα συνυπάρχουν ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας, όπως προτείνει ο ΣΥΝ, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Γι' αυτό είναι επιζήμια και υποκριτική η θέση του ΣΥΝ για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια. Γιατί σε κανέναν από τους παραπάνω τομείς δεν αμφισβητεί το «δικαίωμα» των ιδιωτών να αλωνίζουν και απλά ζητάει από το κράτος να βάλει «κανόνες», ώστε να λειτουργεί ο ανταγωνισμός προς όφελός του. Σπέρνει συνειδητά αυταπάτες, γιατί δε θέλει τους ιδιώτες έξω από την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, όπως άλλωστε έχει πλείστες φορές καταγραφεί και στα επίσημα ντοκουμέντα του.
3. «Η υιοθέτηση ενός μοντέλου ανάπτυξης και εργασίας με βάση τις δημόσιες επενδύσεις προς όφελος της κοινωνίας, με επίκεντρο την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ισορροπίας και την εμπέδωση μιας ριζοσπαστικής καταναλωτικής αντίληψης κάλυψης των πραγματικών αναγκών για όλους και συρρίκνωσης της υπερκατανάλωσης των λίγων».
Ο ΣΥΝ κάνει λόγο για «μοντέλο ανάπτυξης με βάση τις δημόσιες επενδύσεις», την ίδια ώρα που τάσσεται υπέρ των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα και δεν απορρίπτει την ιδιωτική δραστηριότητα ακόμα και στους ευαίσθητους κοινωνικά τομείς. Ακόμα παραπέρα. Αυτές τις μέρες εκατοντάδες εργάτες κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους εξαιτίας της επιθετικότητας του μεγαλοεπιχειρηματία Λαναρά και των τραπεζών. Τι προτείνει ο ΣΥΝ; Να μπει για μια ακόμα φορά το δημόσιο εγγυητής για την εκ νέου δανειοδότηση του επιχειρηματία, προκειμένου να ολοκληρώσει το επιχειρηματικό του σχέδιο που προβλέπει με βεβαιότητα νέες απολύσεις και ούτε στο ελάχιστο δεν εξασφαλίζει τη συνέχιση της λειτουργίας για τα υπάρχοντα εργοστάσια.
Το ίδιο κάνει ο ΣΥΝ και για το θέμα της ανεργίας. Προτείνει το μπούκωμα της εργοδοσίας με επιδοτήσεις και κονδύλια προκειμένου να προσλαμβάνουν και να εκμεταλλεύονται σχεδόν τζάμπα εργατική δύναμη, στη βάση των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση. Ετσι αντιλαμβάνεται ο ΣΥΝ το «μοντέλο ανάπτυξης και εργασίας με βάση τις δημόσιες επενδύσεις προς όφελος της κοινωνίας».
Μια ακόμα παράμετρος: Οι όποιες «δημόσιες επενδύσεις», επιλέγονται κατά βάση με γνώμονα τα κριτήρια που θέτει η ΕΕ για τη συγχρηματοδότηση των έργων, μέσα από τα κοινοτικά κονδύλια που επί της ουσίας αποτελούν λεφτά του λαού. Είναι αυτά τα κριτήρια που θέτουν σε προτεραιότητα έργα αναγκαία για το κεφάλαιο και αφήνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα έργα ζωτικής σημασίας για τα λαϊκά στρώματα (αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά, άρδευσης κ.ά.).
Προτείνει άραγε ο ΣΥΝ τη σύγκρουση με την ΕΕ, έστω και σ' αυτό το ζήτημα; Προφανώς όχι. Τι περιγράφει επομένως με τη θέση του ο ΣΥΝ; Τη συνειδητή αυταπάτη μιας ουτοπίας, όπου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι στην οικονομική βάση και στις σχέσεις παραγωγής, ένας κρατικός μηχανισμός ταγμένος να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα αρχίσει να «επενδύει» προς όφελος των εργαζομένων, δρώντας ανταγωνιστικά και ενάντια στην τάξη που πολιτικά εκφράζει.
Οσο για την «αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ισορροπίας» και την «εμπέδωση μιας ριζοσπαστικής καταναλωτικής αντίληψης», ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ΣΥΝ λέει ότι για το σημερινό Γολγοθά των λαϊκών νοικοκυριών μπορεί και να φταίνε οι καταναλωτικές τους συνήθειες που πρέπει να αλλάξουν. Σαν να μην είναι το κεφάλαιο και η πολιτική του αυτή που δημιουργεί την ακρίβεια, σαν να μην είναι οι μισθοί πείνας το αίτιο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στη μάχη της επιβίωσης.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ/ Αναδημοσίευση από "Ρ"
