Η Κεφαλαιακή χρηματαγορά είναι μέρος της ανταλλαγής αξιών(όχι απαραίτητα με τη Μαρξιστική Έννοια, δηλαδή δεν εκφράζουν ούτε και αντανακλούν τον κοινωνική εργασία που ενσαρκώνεται στα εμπορεύματα σε ολόκληρη τη σφαίρα της παραγωγής, κατανάλωσης, αναπαραγωγής κεφαλαίου), ανεξάρτητα αν το χρήμα αποτελεί ένα ισοδύναμο ανταλλαγής εμπορευμάτων, ως κυκλοφορούν η κυκλοφορικό Κεφάλαιο.
Αυτή είναι και μια από τις παραγόμενες αντιθέσεις της λεγόμενης "Οικονομίας της Αγοράς" που ως φράση προσπαθεί να εξωραΐσει την Καπιταλιστική Παραγωγή.
Στην προκειμένη "ο νόμος της Αξίας" που είναι ο νόμος ο νόμος του σχηματισμού των τιμών, έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό μιας και ο νόμος της αξίας συνίσταται στο ότι η ανταλλαγή των εμπορευμάτων συντελείται με βάση τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας.
Στην πραγματικότητα στη βάση των τιμών βρίσκεται η αξία και σε τελευταία ανάλυση ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας, ωστόσο στον καπιταλισμό ο νόμος της αξίας είναι αυθόρμητος ρυθμιστής της οικονομίας και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από αυτό το νόμο που και στο Σοσιαλισμό θα υπάρξει νομοτελειακά όπως έλεγε ο Στάλιν(στην μπροσούρα του "Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμου στην ΕΣΣΔ"), αλλά θα αφορά την κοινωνική εραγασία ως αποτύπωση του αναγκαίου χρόνου για την παραγωγή προϊόντων και εμπορευμάτων.
Αυτά ως πρόλογος, ωστόσο συμπληρωματικά να πούμε ότι το χρήμα έχει πέντε λειτουργίες για να κατανοήσουμε τα παρακάτω και τι συμβαίνει στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία σήμερα, όσον αφορά το λεγόμενο συνάλλαγμα που είναι μέρος της ανταλλαγής Κεφαλαίων που συντελείται στον Καπιταλιστικό Τρόπο Παραγωγής.
1)Το χρήμα είναι ανταλλακτικό ισοδύναμο, ως μέτρο αξίας των εμπορευμάτων.
2)Το χρήμα χρησιμεύει ως μέσο κυκλοφορίας του εαυτού του, εξού και η συνάρτηση Ε-Χ-Ε που είχε αποδείξει ο Μαρξ στο "Κεφάλαιο", δηλαδή είναι το Κυκλοφορούν η Κυκλοφορικό Κεφάλαιο.
3)Το χρήμα παίζει το ρόλο του μέσω της συσσώρευσης(στον αναπτυγμένο μονοπωλιακό καπιταλισμό, όλο και λιγότερο ειδικά στο Retail Banking).
4)Το χρήμα είναι μέσο πληρωμής &
5)Το χρήμα είναι βασικός πυλώνας στις οικονομικές σχέσεις των χωρών και το χρήμα παίζει το ρόλο του παγκόσμιου χρήματος.
Στο διεθνή στίβο το χρήμα παρουσιάζεται με την πρωταρχική, τη χρυσή του μορφή, που μέχρι το Νίξον και την Οικονομική του πολιτική, βασίζονταν στο Χρυσό, μέχρι τις προάλλες που η Ρωσική Ομοσπονδία τον επανέφερε και επίσημα και έγινε ο κακός χαμός στα Χρηματιστήρια που καθόριζαν το τι μέλει γενέσθαι στην Οικονομία των Αναταλακτηρίων.
Τελικά ως κυκλοφορικό Κεφάλαιο "Το χρήμα είναι: «εμπόρευμα όλων των εμπορευμάτων»", έτσι έλεγε ο παππούλης Μαρξ.
«Το χρήμα δεν έχει τιμή. Για να συμμετέχει σε αυτήν την ενιαία σχετική μορφή της αξίας των άλλων εμπορευμάτων, θα πρεπε ν' αναφερθεί στον ίδιο τον εαυτό του σαν προς το δικό του ισοδύναμο».συνέχιζε να λέει ο εν λόγω σοφός.
Ωστόσο ως κυκλοφορικό Κεφάλαιο πρέπει να δούμε η ουσία του χρήματος που ακριβώς συνίσταται:
α)Ότι είναι μέσο εμφάνισης της αξίας του κάθε εμπορεύματος,
β) Ότι είναι αυθόρμητος υπολογιστής της κοινωνικής εργασίας των ατομικών παραγωγών,
γ) Ότι κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες γίνεται μέσο εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης συνολικά, δηλαδή του λεγόμενου "Μεταβλητού Κεφαλαίου".
δ) Ότι το χρήμα, είναι μέσο πληρωμής
ε) Ότι το χρήμα στις οικονομικές σχέσεις των χωρών, παίζει το ρόλο του παγκόσμιου χρήματος.
στ) Οτί σε αυτό αντανκλά και ο θυσαυρισμός, που στον Καπιταλισμό δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος για τις λαϊκές μάζες, αφού αυτές μόνο για λίγο μπορούν να αποκτήσουν τέτοια χαρακτηριστικά, μέχρι να τις χρησιμοποιήσει ξανά το Σταθερό Κεφάλοιο ως πόρους σε μια φάση κρίσης.
Πάμε στο δια ταύτα τώρα.
Στην ΕΕ υπάρχει όπως και στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον Προτεσταντικό & Καθολικό Καπιταλιστικό Κόσμο, η όπου αυτού φτάνει η "χέρα ντου"(που λέμε και στο χωριό μας εννοώντας το χέρι του), η αναπαραγωγή των αντιθέσεων του ίδιου του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής, ειδικά σε συνθήκες όξυνσης των εμδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και φυσικά σε συνθήκες Κρισιακών Φαινομένων.
Η αντίθεση της κοινωνικής παραγωγής και των κεφαλαίων δεν εκφράζεται επακριβώς στις τιμές των προϊόντων, αρά ο περι-λαλίστατος νόμος της Αξίας πάει περίπατο από το λεγόμενο "αόρατο χέρι της αγοράς", γεννώντας μια νέα - νεότερη αντίθεση ανάμεσα στη λειτουργία της αξίας και στην αυτοαναίρεση της , που εκεί μάλλον θα καταλήξει νομοτελειακά, μέσα από αντιθάσεις.
Εδώ οι νόμοι της διαλεκτικής αποσαφηνίζουν και αποκωδικοποιούν την παρασιτική φύση του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που όταν μπουκάρει η κερδοφορία του, επιστρατεύει τις μικροαστικές συντεχνίες και τα υπολείμματα προγενέστερων τρόπων παραγωγής ταυτόχρονα με τις μεταφυσικές δοξασίες της Αριστοκρατικής φύσης που θέλουν να κατακτήσουν τις αγορές του πλανήτη, αλλά και πάσης φύσης και λογής πρόθυμο μετέχοντα, όπως τα "δικαιωματιστικά" κινήματα τύπου LGBT, Οικοναζιστές, Βεγκανιστές, Ακαπνίστας κλπ άλλους τροβαδούρους της κερδοφορίας. δηλαδή επιστρατεύει εκτός από τον λούμπεν φασισμό και τον φασισμό πολυτελείας, η και κάθε κοπής, προφανώς για να κάνει τη δουλειά του, ανάλογα με τους συσχετισμούς δυνάμεων και την ανθωρπογεωγραφία της εκάστοτε περιοχής.
Ο νόμος της Ενότητας και της Πάλης των αντιθέτων ευθυγραμμίζεται μαζί με το νόμο της Άρνησης της Άρνησης στο νόμο της Αξίας, που αυτοαναιρείται και προοπτικά δημιουργεί ηθελημένα, η άθελα του, το δρόμο για το πέρασμα σε νέες ποιοτικές αλλαγές, αφού η ποσοτική συσσώρευση θα καταλήξει σε εμπλοκή του τρόπου παραγωγής.
Στην πραγματικότητα, θα του επιφέρει τεράστια, πολύπλοκα, πολυποίκιλα και ακατάσχετα κρισιακά φαινόμενα, ζητήματα - προβλήματα , που δεν δύναται η λύση τους με μαγικά ραβδάκια της Ματζίκα Ντε Σπελ.
Η λύση τους θα έχει δύο κατευθύνσεις, η με τις κάννες των όπλων στα πεδία των μαχών(στην χειρότερη περίπτωση), αν δεν έχουν δημιουργηθεί άλλου είδους ζητήματα που όλοι λίγο ως πολύ τα ψυχανεμιζόμαστε και δεν είναι απαραίτητο, ότι θα έχουν πάντα και την πιο θετική κατάληξη.
Τουτέστιν αυτό που ζούμε από το 2011 σε Συρία, Λιβυή, Σομαλία, Υεμένη, Σαχέλ, Αφγανιστάν, Ουκρανία, Καύκασο και αλλού, είναι μια από τις λύσεις που αναζητά ο Καπιταλισμός για να ξεμπλοκάρει τη θαλάμη της κερδοφορίας, του και μιλάμε αποκλειστικά για τον Δυτικό Καπιταλισμό που κατά κύριο λόγο είναι ο μόνος, αποκλειστικός και βασικός υπεύθυνος για ότι ζούμε.
Στο δια ταύτα σχεδόν μονολεκτικά, γιατί στον πρόλογο κρύβεται όλο το ρεζουμέ της κατανόησης γιατί το €δολάριο είναι ένα προβληματικό νόμισμα, που κράτησε πάρα πολύ και αντικειμενικά τα ψωμιά του, είναι μάλλον τελειωμένα, όχι τόσο γιατί πληθωρίζει, αλλά γιατί αλληθωρίζει σε οικονομιίες που δεν έχουν κοινή εθνική οντότητα , και κοινά πρόσημα και αναγκαιότητες στον αριθμητή , ενώ είναι ανισόμετρες, αλλά έχουν κοινό παρονομαστή την Ευρωζώνη και την τάση της να δημιουργεί επισφάλειες στις κοινωνίες, η οποίες με τη σειρά τους, θα επιφέρουν σωρρεία προβλημάτων.
Το βαρέλι το πετρέλαιο για παράδειγμα έχει συνεχείς πτωτικές τάσεις, κι εμείς βάλαμε βενζίνη πριν λίγο με 2,44€ το λίτρο, το ψωμί το Χειμώνα θα έχει κόστος κοντά 2,00€ το μισό κιλό και οι πραγματικοί μισθοί δεν θα ξεπερνούν τα 250€, αλλά ως ονομαστικοί θα είναι κάπου στα 670€, κάτι το είχαμε γράψει εδώ πέρα ξανά πριν 10 ακριβώς χρόνια.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομία πνέει τα λοίσθια και δεν έχει την παραμικρή σχέση η Ουκρανία, η Υεμένη, η Σομαλία, αλλά τα κρισιακά φαινόμενα που σε συνδυασμό με τις κυρώσεις απασφαλίζουν την χειροβομβίδα στο χέρι του χειριστή της και την έχουν κολλήσει πάνω του.
Το Ευρώδολάριο(€), από πέρυσι τέτοιο καιρό υποχωρεί έναντι του δολαρίου κατά 17,39%, χωρίς το τελευταίο να ανεβαίνει, με αποτέλεσμα το δολάριο σήμερα να καταγράφει μια δυναμική υπερκέσασης έναντι του ευρώ και μάλιστα, αυτό να φαίνεται πως δεν θα έχει καμία επιστροφή επιστροφή στις μέρες που η ισοτιμία ήαν υπέρ αυτού κατά 1 προς 1,29, που ήταν πριν "λίγα" χρόνια.
Η ισοτιμία είναι στον παρακάτω πίνακα και ως του χρόνου θα είναι σχεδόν ένα προς ένα και εικοσιπέντε στην καλύτερη περίπτωση, αλλά το νόμισμα που έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ είναι το Ρούβλι.
Το εν λόγω, ως ανταλλακτικό ισοδύναμο, δεν έχει μεγάλο εξωτερικό χρέος, ενσωματώνει ολόκληττη την αξία του σε χρυσό, η «πληρωτέον άμα τη εμφανίσει»(που έγραφαν όχι τυχαία παλαιόθεν οι δρχ), ενώ ο νόμος της αξίας δεν αυτοαναιρείται, μιας και οι κρατικοποιήσεις τα τελευταία χρόνια στην Ρωσική Ομοσπονδία από αριθμητική πρόοδο, πέρασαν σε γεωμετρική - λογαριθμική, δηλαδή, ειδικά μετά την έλευση των κυρώσεων και οι εξαγωγές θα γίνονται μόνο και κατ΄αποκλειστικότητα σε Ρούβλι.
Κοντολογίς τι σημαίνει αυτό, η συσσώρευση κι άλλου χρυσού, στην Κεντρική Εκδοτική Τράπεζα της Ρωσίας, αφού δεν δέχεται πληρωμές ούτε με £, ούτε μς $, ούτε με €, η πληρωμή με τα ελάχιστα Ρούβλια στα αποθεματικά των εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών, άρα νέα εξαγωγή κυκλοφοριακού κεφαλαίου, άρα νέα αναβάθμιση της ισοτιμίας , η οποία δεν ξέρουμε τι νέο ρεκόρ θα σπάσει μέχρι το τέλος του 2022.
Όλοι οι δυτικοί Οίκοι πλέον μέμφονται την πολιτική Μπάιντεν που μπορεί να πέρασε € και στο τέλος να το τριχοτομήσει, αλλά ουδέποτε το θεώρησαν σοβαρό νόμισμα, αφού πάνω του αντανακλούσε πλασματικά κλάσματα. Το ανησυχητικό για τους εν λόγω οίκους είναι, ότι με την πολιτική του, έφερε απέναντι στην Αμερικανική Οικονομία, δυο πανίσχυρα νομίσματα το Χουάν και φυσικά το Ρούβλι, τα BRICKS(A)(I)(M) κοκ και τρεις μη δυτικές οικονομίες στην πρώτη τετράδα.
Η Ρωσική Οικονομία από την 6η μεγαλύτερη οικονομική Δύναμη του πλανήτη σε ΑΕΠ(έτσι το μετρούν στη Δύση, ανοησία, αλλά, είπαμε το ικανό ποσοστό κέρδους, είναι το ζητούμενο), αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 4η μετά την Ινδία, ξεπερνώντας την Γερμανία και την μέχρι πρότινος 4η Ιαπωνία, ενώ η Κίνα είναι πλέον οριστικά και αμετάκλητα η μεγαλύτερη και με τεράστια διαφορά Οικονομία του Πλανήτη.
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι μια οικονομία με βάση τους παραπάνω δείκτες, που είναι δείκτες των Καπιταλιστικών και ενδοϊμπεριαλισιτκών ανταγωνισμών και με βάση τη δυναμική της ανάπτυξη, για να υπερκεράσει μια άλλη οικονομία, απαιτούνται χρόνια, αν όχι δεκαετίες, στην προκειμένη περίπτωση αυτό συνέβει μέσα σε έξι μήνες κι αυτή τη στιγμή το Ρούβλι είναι το μοναδικό νόμισμα στον κόσμο που καταγράφει άνοδο σε σχέση με το δολάριο μεσοσταθμικά, της τάξης του 17,35 % !!!
Φυσικά και στην ΕΕ, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει γιατί όλα τινάζονται στον αέρα και τελικά τα αυτοκτονικά σύνδρομα, θα μετατραπούν σε βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Οικονομίας, που μαζικά εν χορώ οι λαοί της βρίζουν Ντράγκι, Μακρόν, Σολτς, Ρούτε κλπ, ενώ ζητούν από την Ουγγαρία του Όρμπαν να δίνουν και σε αυτούς λίγο αέριο και σιγά που στους φασίστες θα υπάρξει ποτέ αλληλεγγύη.
Η μεταβατική εποχή που ξεκίνησε με την κρίση του 2008,, δεν θα τελειώσει έτσι απλά, σχεδόν ούτε το 2028, όταν η οικονομία της Κίνας θα είναι σχεδόν τρεις φορές η Αμερικανική Οικονομία που θα καταγράφει κι αυτή ανοδικές τάσεις, μαζί με την Ινδική, τη Ρωσική, Βιετναμέζικη κλπ, ενώ αυτό που θα ζήσουμε με στην 4ή Βιομηχανική Επανάσταση στην Δυτική Ευρώπη, θα είναι ένας κόλαφος χωρίς καμία επιστροφή, γιατί τελείωσαν τα αποθεματικά της Αναγέννησης προ πολλού και φυσικά τα κλεμμένα από την Ανατολική Ευρώπη από το 1991 και μετά.
«Η γοργόνα με τα όμορφα πόδια»: Ένα παιδικό παραμύθι» της Αιμιλίας Πλατή
