Αυτό τα ήθελε και τα έπαθε, είναι εξίσου κουραστικό και επικίνδυνο, τον παθόντα.
Το να λέμε διαρκώς καλά να πάθει, αυτός φταίει, όπως έστρωσε θα κοιμηθεί και άλλα τέτοια φαιδρά, γιατί τέτοια είναι, κρύβουν μέσα τους επικίνδυνες λογικές, αλλά πριν απ΄όλα τη λογική της ηθικής του προτεσταντικού Καπιταλισμού.
Αυτός και οι μηχανισμοί του (προφανώς και των προγενέστερων εκμεταλλευτικών συστημάτων) καθορίζουν το πεδίο ορισμού της δραστηριότητας μας σε μεγάλο βαθμό, καθώς και τις αδυναμίες που όλοι μας έχουμε και δεν είναι καθόλου σωστό να γινόμαστε δικαστές.
Η δραστηριότητες μας είναι μέρος της αδιέξοδης ταξικής υποδούλωσης μας και αυτές ως μέρος της κοινωνικής αναγκαιότητας και του βιολογικού βολονταρισμού που ενίοτε επενεργεί κι αυτό σαν δυνάστης, μας οδηγούν να αναζητούμε διέξοδο μέσα από την τρύπα μιας βελόνας, καταλήγοντας στα ντουβάρια, με αποτέλεσμα να έχουμε κρανιοεγγεφαλικές και άλλου είδους κακώσεις, όχι μόνο στην κάρα.
Αυτό το είδους κοινωνικής(γιατί τέτοια είναι η ζωή μας, εξάλλου είμαστε κοινωνικά όντα), δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνάρτηση υποκειμενικών και αντικειμενικών παραγόντων που συναθροίζονται μέσα στην γκλάβα μας, δυστυχώς ως ασυνάρτητες και ατάκτως ερριμμένες πληροφορίες που περιφέρονται χαοτικά στο κεφάλι μας από εδώ και από εκεί, ενώ το εφόδιο και εργαλείο της συγκρότησης και επεξεργασίας τους δεν το έχουμε μάθει από το εν μέρει χειραγογούμενο και απόλυτα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα, που ευνοεί τους έχοντες, εξάλλου από εκεί άδραξαν τον τίτλο "άριστοι", οι ακατανόμαστοι κυβερνώντες, παντού στην ΕΕ.
Αυτή είναι και η επιτυχία του μηχανισμού παραγωγής κοινωνικής συνείδησης που έχει ριζώσει βαθιά το Κ.Ν.Σ την έννοια του κέρδους, "value uber alles", δημιουργώντας συνθήκες που μας οδηγούν στον βόρβορο, δια του φόβου και του άγχους της επιβίωσης και όχι της ποιότητας ζωής που έχουμε μάθει από τα μικράτα μας, ως ειπείν ανεδαφική.
Στο δια ταύτα, καλό θα ήταν, αντί να γινόμαστε δικαστές, επί παντός επί στητού, όπως θέλουν να μας "μανιπιουλάρουν" τα ΜΜΕ, τα ακόμα πιο κτηνώδη Κοινωνικά Δίκτυα και ο πολιτισμός των 100.000 μισθωμένων τρολ από τη "σωστή πλευρά της ιστορίας" και της ΕΕ, ως συνέχεια της αποκτήνωσης που καλλιέρησε αυτή η Ήπειρος στα μέτρα και στα σταθμά τόσο του Καρλομάγνου, όσο και του ακόμα "χειρότερου" του Γερμανοελβετού Καλβίνου.
Αν δούμε ιστορικά πότε η ανθρωπότητα σήκωσε κεφάλι πάνω στους κοινωνικοπολιτικούς, οικονομικούς και βιολογικούς δυνάστες, ήταν στην περίοδο 1922-1991 σε μια περιοχή που ονομάστηκε Ε.Σ.Σ.Δ, όπου η Επιστήμη όχι μόνο αποθεώθηκε, αλλά έπαψε να είναι μόνο θετική, η θετικιστική(άλλο πράγμα είναι αυτό) και για πρώτη φορά στην ιστορία αναδύθηκε η κοινωνική προσωπικότητα, που έμαθε να συγχωρεί τα λάθη, ως συνέχεια της παράδοσης της Ανατολής και το προνόμιο δεν το έχει μόνο η Ορθόδοξη Κουλτούρα, αλλά ολόκληρη η Ανατολή.
Έτσι ακριβώς οικοδομήθηκε και το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και το ίσως πιο ανθρωπιστικό σωφρονιστικό σύστημα που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα.
Ένα σύστημα που βασίστηκε πάνω στις αιτίες που οδηγούν τον όποιο κατηγορούμενο, η εναγόμενο(ανάλογα την κλίμακα της παράβασης), πάνω στη λογική ότι ο εν λόγω είναι αθώος, μέχρι της ατράνταχης και αδιαμφισβήτητης απόδειξης της ενοχής του, οδηγούμενος σε ένα σύστημα σωφρονισμού που το μελετούν ακόμα και τα δυτικού τύπου ακαδημαϊκά ιδρύματα, που ενίοτε ακόμα και σήμερα αδυνατούν να κατανοήσουν.
Όσον αφορά τα φαιδρά τάχα μου δήθεν επιχειρήματα για Γκουλάγκ και άδικες δίκες της Μόσχας, που ήταν μιας ανιστόρητης μεταμοντέρνας σύλληψης κατασκευάσματα των πιο βρόμικων και ελεεινών μυστικών υπηρεσιών των Βρετανικών, δεν θα απαντήσουμε, ούτε θα χάσουμε το χρόνο μας με αυτά και με τις ανοησίες περί "ολοκληρωτισμού" της Χάνα Άρεντ, η με τις ιστορίες τύπου Αγκάθα Κρίστι που έψαχναν τον ένοχο μέσα από γρίφους. Λογοτεχνικά όλα τα παραπάνω μπορεί να στέκουν, αλλά πραγματικά και ως αποδείξεις δεν έχουν καμία πραγματική και πρακτική αξία.
Γυρίζοντας στο δια ταύτα, αντί να γινόμαστε φορείς και μέρος ενός κοινωνικού κουτσομπολιού μέσα από τις κουβέντες τύπου καφενείου, τα σχόλια των τρολ στα κοινωνικά δίκτυα, η λέσχες ατέρμονων και αδιέξοδων συζητήσεων και αναλύσεων του «τις πταίει» σαν άλλοι Τρικούπηδες, σε κάθε είδους και μορφή ατόπημα που είχε ως φερόμενο δράστη τον Χ, η Ψ, η ακόμα χειρότερα να μεμφόμαστε εν χορό κάποιο για τα λάθη του, να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του, γιατί τότε και μόνο τότε ίσως ανακαλύψουμε και κατανοήσουμε ότι για όλα τα μέχρι σήμερα δεινά κάθε βαθμίδας, μια είναι η αιτία, ο Καπιταλισμός, ίσως παραδεχθούμε, το βασικό, ότι δεν υπάρχει "ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ", η ακόμα κι αν υπάρχει κι αυτή μέσα στα παραγάδια του συστήματος θα έχει βγάλει ψαριά.
Κλείνοντας, θα ξανατονίσουμε αυτό που έχουμε ξαναπεί κατά το παρελθόν. ως παράδειγμα, όταν κάθε λογής και πάσης φύσης ταγμένος με όρους επικαιρότητας, τα έβαζε είτε με τους "αντιεμβολιαστές" και μη χρήστες της μάσκας, είτε με τους "υπέρμαχους" της επιστήμης, μιας επιστήμης που ήταν αυστηρά θετική και θετικιστική, δηλαδή ήταν μονομερής επιστήμη, έκλειναν αμφότεροι και εκατέρωθεν τα μάτια, σε άλλου είδους παραμέτρους και με όρους φανατισμού κυοφορούσαν το τέρας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το "διαίρει και βασίλευε".
Στην προκειμένη, το πρόβλημα δεν ήταν ο ιός που υπήρχες, ούτε οι ανεκδιήγητες(σε όλη την ΕΕ πολιτικές διαχείρισης της Πανδημίας), αλλά ο ρόλος μας ως κοινωνία, που κανένας δεν μας έμαθε, όπως θα όφειλε και κανένας δεν μας προστάτεψε.
Μπορεί οι Λαοί να είναι μια δυνατότητα για το καλύτερο, η για το καλύτερο, αλλά είναι συλλογικότητα με αδυναμίες και εκπαιδευτικές ελλείψεις που ο γαμημένος ο Καπιταλισμός τις παράγει και προάγει, γιατί αν δούμε στην Κούβα και στην Λευκορωσία πως διαχειρίστηκαν το πρόβλημα θα καταλάβουμε πολλά, αρά οι λαοί δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης και κυρίως ατομικό, τελεία και παύλα.
