Ο πλούτος στον καπιταλισμό δεν αποτελεί και δεν σημαίνει κερδοφορία. Είναι ένα χρήσιμο φετίχ μόνο στους ξiπασμένους μπουρζουάδες που έχουν ξεπεραστεί και αποκλειστεί από το παιχνίδι της παραγωγικής διαδικασίας ως αποτέλεσμα της πάλαι ποτέ σχέσης τους με αυτήν.Για την κυρίαρχη αστική τάξη και τα μονοπώλια που οι αντιθέσεις τους είναι λυσσαλέες, κυρίως για το ποιο μονοπώλιο και ποια τμήματα της αστικής τάξης θα κυριαρχήσουν έναντι των υπολοίπων για να συνεχίζουν να κερδοφορούν, δηλαδή να ιδιοποιούνται το υπερπροϊόν και να πρωταγωνιστούν στην παραγωγική διαδικασία ο πλουτισμός είναι "παρασιτικός" και δευτερεύουσας σημασίας, αρκεί να έχει ριχτεί ικανό κεφάλαιο άμεσα στην παραγωγή.
Ό ρόλος της κερδοφορίας είναι να ριχτεί ξανά και ξανά στην παραγωγική διαδικασία για να ξαναπαραχθεί κέρδος το οποίο είναι η ατομική ιδιοποίηση της εργατικής δύναμης και είναι αυτή η ιδιοποίηση που από μόνη της αποδείχνει ότι χωρίς εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει ούτε αστική, ούτε η ίδια η εκμεταλλευτική φύση του ίδιου του καπιταλισμού.
Ο πλούτος είναι το περίσσεμα της κερδοφορίας που μεταφράζεται σε μερίσματα και δεν ρίχνεται άμεσα στην παραγωγή, αλλά έμμεσα και εκεί όχι πάντα μιας και αποτελεί το κερδοφόρο αντάλλαγμα στους μετόχους με βάση το ποσοστό τις ατομικής τους επένδυσης και είναι επίσης αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοποίησης του υποπροϊόντος. Συνήθως οι περισσότεροι μέτοχοι έχουν τοποθετημένα κεφάλαια στην άκρη ως αποθεματικά. Δηλαδή κατέχουν πλούτο που μεταφέρεται έμμεσα σε νέα επενδυτικά προγράμματα τα οποία προορίζονται για τις περιόδους κρίσεων ούτως ώστε να ξαναριχθούν στην παραγωγή όταν αυτή θα δυσκολεύεται να πραγματοποιηθεί. Αυτά τα επενδυτικά προγράμματα είναι η συγκομιδή του λιμνάζοντος κεφαλαίου που ρίχνεται σε αυτό που αντιεπιστημονικά οι δυτικοί οικονομολόγοι όλων των σχολών ονομάζουν "μη πραγματική οικονομία".
Για μας ειδικά μέσα στον καπιταλισμό κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, το χρήμα είναι και αυτό μια μορφή εμπορεύματος που πάνω του αντανακλάται όλη η διαδικασία της παραγωγής αλλά και το ποσοστό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης σε κάθε χώρα ξεχωριστά και γι αυτό θα αναγκαστούν μετά την ισοπέδωση των μισθών προς τα κάτω σε όλη την ΕΕ να επιστρέψουν παντού στα εθνικά νομίσματα, αφενός για να μην κοπούν άλλα Ευρώ που θα πληθωρίσουν τον εαυτό του και θα μειώσουν την αξία του, ενώ θα είναι ακριβές οι εξαγωγές στους νέους ιμπεριαλιστικούς πυλώνες πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να καταστραφούν παραπάνω κεφάλαια και φυσικά παραγωγικές δυνάμεις όχι και τόσο ανώδυνα.
Τα ομόλογα, τα αμοιβαία κεφάλαια, οι νέες μετοχές ακόμα και οι προθεσμιακές καταθέσεις είναι μορφές δανεισμού του λιμνάζοντος κεφαλαίου σε κράτη, εταιρείες, ιδιώτες με αντάλλαγμα ένα ποσοστό κερδοφορίας από τα κέρδη του δανειζομένου πάνω στο κεφάλαιο που δανείστηκε, με μορφή τόκου. Φυσικά ο βαθμός κινδύνου είναι διαφορετικός σε κάθε μορφή δανεισμού και σχεδόν μηδενικός στις προθεσμιακές καταθέσεις που απευθύνονται κυρίως στην εσωτερική αγορά και σε σταθερές πηγές κερδοφορίας, όλα τα άλλα έχουν κίνδυνους με τον μικρότερο στην αμέσως επόμενη διαβάθμιση τις μετοχές μιας και αντανακλούν την παραγωγή στην πραγματική τους αξία.
Τα ομόλογα και τα αμοιβαία κεφάλαια είναι συγγενείς, αλλά με διαφορετική διαβάθμιση κινδύνου και άλλου χρονικού βάθους κλεισίματος.Τα λιμνάζοντα κεφάλαια δηλαδή τα περισσευόμενα τμήματα της κερδοφορίας που δεν χρειάζεται να τρέξουν άμεσα στην παραγωγική διαδικασία (αν και στον καπιταλισμό αποτελούν νεκρό κεφάλαιο), ρίχνονται από την πίσω πόρτα και ξαναζωντανεύουν με άλλα χαρακτηριστικά και άλλες ιδιότητες. Αυτά τα νεκρά κεφάλαια ζωντανεύουν ως δανεισμός που θα βοηθήσει στην παραγωγική διαδικασία αν χρειαστεί να ξανατρέξει σε περιόδους υφέσεων.
Το λιμνάζων κεφάλαιο είναι κεφάλαιο που σε πολλές περιπτώσεις δεν ολοκληρώνεται στα προϋπολογισθέντα όταν έρθει η ώρα της αποπληρωμής του από τον δανειστή και αυτό εντελώς λανθασμένα και αντιεπιστημονικά ονομάζουν κρίση χρέους.
Είναι καθαρό κρίση χρέους δεν υπάρχει ούτε καν ως αφορμή, όχι σαν αιτία, γιατί οι κρίσεις είναι αποτέλεσμα υπερπαραγωγής που στοκάρεται και υπερκερδοφορίας που πλειστηριάζεται και δεν μπορεί να ριχθεί στην παραγωγή ξανά και ονομάζεται κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων.
Αυτό το πράγμα οι αναρχικοί, ο οπορτουνισμός, η σοσιαλδημοκρατία και οι διάφοροι δημοσιολόγοι (φασίστες, φασιστοειδή, εθνικοσοσιαλιστές και ημιφεουδερχικά κατάλοιπα που επιχειρούν στον καπιταλισμό, όπως το παπαδαριό, η οι σεΐχηδες) αδυνατούν να το κατανοήσουν, γιατί ερμηνεύουν τον καπιταλισμό βιταλιστικά...
Αν ομει γέννητο γυρίσουμε στην δραχμή που αργά η γρήγορα και νομοτελειακά θα γυρίσουμε τότε το γλοιώδες ελληνικό κεφάλαιο, το σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση αλλά και μικρο ιμπεριαλιστής στα Βαλκάνια, θα γυρίσει να εξαγοράσει τα πάντα που δεν ορέγεται το μονοπωλιακό στην χώρα μας και θα γίνει το σώσε, γιατί οι Έλληνες καπιταλιστές είναι για τα λούσα, τις βίλες, τα σκυλάδικα και τα αμοιβαία κεφάλαια...
Τελικά ο μεγάλος μας αντίπαλος η σχολή του Σικάγο είναι η μόνη υγειής σκέψη στον καπιταλισμό και αυτή που θα γεννήσει τον νεκροθάφτη της τον σοσιαλισμό.
Σήμερα η ταξική πάλη έχει πάει τόσο πίσω που αντί να παλεύουμε αποκλειστικά και μόνο για την κατάργηση της ιδιοποίησης του υπερπροϊόντος, παλεύουμε και για όλα τα άλλα που είναι καθήκοντα κυρίως των αστικών κομμάτων(σε άλλη φάση προηγούμενη του συστήματος) και μάλιστα εντελώς μόνοι μας ....
Και όταν λέμε την κατάργηση της ιδιοποίησης του υποπροϊόντος εννοούμε για την κατάργηση της βασικής καπιταλιστικής αρχής, δηλαδή του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος.
Είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες από μικροαστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα στις συνειδήσεις των λαϊκών στρωμάτων που πρέπει να κάνεις πενταροδεκάρες ακόμα και τα αυτονόητα, τα οποία είναι δυστυχώς ακατανόητα και εδώ μιλάμε για καθυστέρηση του στρατηγικού στόχου που είναι ο σοσιαλισμός που ευτυχώς το μεγάλο και τιμημένο ΚΚΕ στο 16ο στρατηγικό του συνέδριο τον έθεσε ως εφαρμόσιμο σε ένα στάδιο και ευτυχώς γιατί θα καθυστερούσαμε κι άλλο και αδικαιολόγητα.
