Συνειδητά δεν θέλουμε να γράφουμε πια τίποτα το πολιτικό. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα όλο και πιο πολύ το αναβάλουμε μιας και δε θεωρούμε το blogging καμία σοβαρή διαδικασία πολιτικής παρέμβασης καταγράφουμε "αδόκιμες" ακανόνιστες δικές μας σκέψεις. Πρέπει να τονίσουμε πως είναι τόσο δυνατή η ανάγκη μας να γράψουμε λόγω και των επικείμενων εξελίξεων μετατρέποντας την αντανάκλαση των πολιτικών δρώμενων σε μια ιδεολογική αφαιρετική σκέψη κυρίως για να τα έχουμε καλά με μας τους ίδιους και να μοιραστούμε τις σκέψεις μας με όλους και όλες εσάς.Αυτές τι μέρες στο Dubai εκδηλώθηκε ένα τμήμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Χόρεψε με την "πτώχευση" της η "Dubai World" δηλαδή η "κρατική κατασκευαστική εταιρία" όχι μόνο το εν λόγω Εμιράτο αλλά το σύνολο της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Όμως οι μεγαλύτερες επιπτώσεις εμφανίστηκαν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, δηλαδή στην πλέον εξαρτημένη και συνδεμένη ιμπεριαλιστική οικονομία με τα ΗΑΕ και αντί για χορός έμοιαζε με μια ισχυρή σεισμική δόνηση χωρίς προηγούμενο.
Μπορεί στην κρατική εταιρία διαχείρισής τεχνητών νησιών και πωλήσεων γης "Dubai World", να βρέθηκε μια τρύπα 60 δισεκατομμυρίων ευρώ στην "ατμομηχανή" της, όμως αυτή η τρύπα μεταδόθηκε με ένα φτάρνισμα μεταφέροντας την "γρίπη των καπιταλιστικών χοιριδίων" στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο χρηματιστήρια κάνοντας τα όλα μαζί να χορεύουν στους ρυθμούς του Dubai Rock.
Η κρίση αυτή ήταν αναμενόμενη, γιατί ήταν συνέχεια της καπιταλιστικής κρίσης της "κτηματικής πίστης του Νοεμβρίου του 2007 στις ΗΠΑ και αυτής του Αυγούστου - Οκτωβρίου 2008 στην Αυτοκινητοβιομηχανία και στο τραπεζοπιστωτικό σύστημα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ , γιατί πολύ απλά στον μονοπωλιακό καπιταλισμό οι τέσσερις βασικές αντιθέσεις του συστήματος διογκώνονται και σε καμία περίπτωση και δεν νουθετούνται...
1)Η αντίθεση της κοινωνικής παραγωγής και του κεφαλαίου στο μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι ακόμα πιο οξυμένη και αναπτύσσεται κατά γεωμετρική πρόοδο γιατί έχει συσσωρευτεί στην πιο ολοκληρωμένη μορφή συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης τους σε ακόμα πιο λίγα χέρια. Τα μονοπώλια στο εσωτερικό τους, στα σωθικά τους δηλαδή, εκτρέφουν τους ιούς της οικονομικής γρίπης χωρίς κανένα φάρμακο να υπάρχει στον ορίζοντα γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει και αν υπάρχει κάτι που "φτιασιδώνει" την κατάσταση παρά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα και σε ένα ορισμένο βαθμό. Γι αυτό και ο πόλεμος σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικό - ιδεολογικές και στρατιωτικές είναι το ανώτατο στάδιο.
2)Στον μονοπωλιακό καπιταλισμό οι σκοποί των παραγωγικών δυνάμεων και της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής είναι σε μια αδιάκοπη ανταγωνιστική δραστηριότητα
Οι παραγωγικές δυνάμεις επιζητούν την ανάπτυξη τους και την βελτίωση των εργασιακών σχέσεων παραγωγής ακόμα και μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα [ερμαφρόδιτη κατάσταση, αλλά για ένα μικρό χρονικό διάστημα πραγματοποιήσιμη, όχι όμως όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για το παρόν και ένα σύντομο τμήμα του μέλλοντος, αυτό της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που θα είναι η σκυτάλη για το σοσιαλισμό)] .
Φυσικά και το κεφάλαιο ενδιαφέρεται για τα κέρδη του και μόνο γι' αυτά. Όταν οι παραγωγικές δυνάμεις στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων διαπιστώσουν μείωση των κερδών τους, προχωρούν αυτόματα στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και προχωρούν σε μαζικές απολύσεις, η διαχωρίζουν τον χρόνο εργασίας σε πολλαπλές ταχύτητες(ήμιαπασχόληση, υποαπασχόληση, εταίροαπασχόληση και λοιπές ελαστικές σχέσεις εργασίες).
3)Παράλληλα με τα παραπάνω οι αντιθέσεις ανάμεσα στη σχετική οργάνωση της παραγωγής σε μεταποιητικούς - βιομηχανικούς κλάδους, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κατασκευές κλπ και την αναρχία σε κοινωνική κλίμακα, ο καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας και οι αντιθέσεις ανάμεσα σε πλούσιες αναπτυσσόμενες και υπανάπτυκτες χώρες διευρύνεται αδιάκοπα. Ακόμα και στις ίδιες τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες οι έντονες αντιθέσεις μέσα στα ίδια τα μητροπολιτικά τους κέντρα είναι τέτοιες που το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία οξύνεται παραπέρα και η χύτρα ταχύτητας ψάχνει για βαλβίδες ασφαλείας που θα πραγματοποιούν ανώδυνες εκτονώσεις.
*Το Dubai ήταν ένα τμήμα τέτοιας ανώδυνης εκτόνωσης, όπου το λεγόμενο "jet set", (που δεν είναι ασφαλώς το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά κάτι ενδιάμεσα υπολείμματα του , δηλαδή κάτι "ξιπασμένα" νεόπλουτα τμήματα των μεγαλομεσαίων και των μεσαίων στρωμάτων των χωρών τους, που κατά τον κ. Ανδριανόπουλο αποκαλούνται οι νέες οικονομικές δυνάμεις), γιατί αποτελούν πρότυπο ανάπτυξης σε όλες τις κοινωνίες. Είναι το κατά την δεκ' του '70 και του '80 American Dream που ήταν διαθέσιμο όχι μόνο στην Αμερική. Αυτά τα μεταπρατικά παρασιτικά στοιχεία των ενδιάμεσα εξαρτημένων στρωμάτων του κεφαλαίου και των ταξικών κοινωνιών αποτελούν τον οδηγό για τα λούμπεν στοιχεία των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, αλλά και της εργατικής αριστοκρατίας διαμέσου του λεγόμενου star system.
4)Με όλες τις παραπάνω αντιθέσεις ως συνέχεια η μια της άλλης χωρίς το σημείο με τον αστερίσκο, δημιουργούν πεδίο δόξης λαμπρόν για τις καπιταλιστικές κρίσεις υπερπαραγωγής και υποκατανάλωσης σε τέτοιο βαθμό που ότι παράγει η εργατική τάξη να μην μπορεί να το καταναλώσει αφού όλο και περισσότερα τμήματα της μπαίνουν μαζικά στην ανεργία. Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και ο κατακερματισμένος χαρακτήρας της, τόσο που να μην μπορεί να καταναλωθεί αυτό που παράγει ο ένας εργατικός κλάδος για ένα άλλο η για τα σύμμαχα φτωχομεσαία στρώματα που και αυτά συμπιέζονται σε τέτοιο βαθμό που καθίσταται αδύνατη η κατανάλωση.
Φυσικά η ηθική του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι τέτοια σήμερα που τύπου Κεϋνς ρυθμίσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αντικειμενικά
Σήμερα δεν υπάρχει ούτε το ισχυρό λαϊκό κίνημα, ούτε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε που αντικειμενικά ένωνε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον κοινό στόχο - εχθρό (το σοσιαλισμό δηλαδή) όπου κάτω από την πίεση του τελευταίου τα μονοπώλια έδιναν κάποιες ψεύτο η καλές για τον καπιταλισμό παροχές και είχαν έστω και εικονικά ένα καλύτερο κοινωνικό και ανθρώπινο προσωπείο.
Σήμερα τα κέρδη επιστρέφουν "σχεδόν" εξ ολοκλήρου στην έρευνα και στην εφαρμογή της στην παραγωγή στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των αυξανόμενων τάσεων για επιχειρηματικές επενδύσεις.
Στα αστικά κόμματα της εποχής μας δεν υπάρχει η παραμικρή σκέψη αλλά και δυνατότητα φορολόγησης του κεφαλαίου για το εποικοδόμημα ούτως ώστε να δοθούν παροχές στα φτωχά και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα από την φορολόγηση του. Τόσο σε επίπεδο εθνικών όσο και διεθνικών συσχετισμών και όσοι προπαγάνδιζαν τον ευρωμονόδρομο , δηλαδή αυτά τα κόμματα που υπέγραψαν τις αντιλαϊκές συνθήκες και συμφωνίες κηρύσσοντας τα "χρυσά κουτάλια", σήμερα δεν είναι σε θέση να πάρουν έστω και μια εικονική φιλολαϊκή πολιτική.
Η χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας, του λαϊκού καπιταλισμού, του κοινωνικού φιλελευθερισμού αλλά και της "Νέας Αριστεράς" βρίσκετε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Στο ότι όσο και αν θέλουν, ο καθένας από διαφορετική σκοπιά δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό, οι υπογραφές τους στις Ευρωσυνθήκες είναι πέρα για πέρα δεσμευτικές.
Το ευρωενωσιακό και όχι μόνο εποικοδόμημα στην εποχή μας, όχι μόνο δεν θέλει, αλλά δεν μπορεί κι όλας να επαναπροβεί σε νέο - κεϋνσιανίστικες παροχές, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο χωρίς καμία πύλη διαφυγής. Είναι αντικειμενικά δεδομένο πως την κρίση (που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε), θα την αντιμετωπίσει το ίδιο το σύστημα με θυσίες εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και σε επίπεδο πολιτικής και στρατιωτικής αιχμαλωσίας για όσο, όταν και όπου χρειαστεί.
Η Γιουγκοσλαβία, το ΙΡΑΚ και το Αφγανιστάν ήταν μόνο το "ορεκτικό" για τον ιμπεριαλισμό, όπως και τα εκατομμύρια νέο-εξαθλιωμένων που θα προκύψουν απ' εδώ και πέρα, όλο το επόμενο διάστημα στο οικονομικοπολιτικό του σκέλος του, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό. Σήμερα η ηθική της χρηματιστικής ολιγαρχίας απαιτεί την χρεοκοπία του μεγαλύτερου μέρους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε πόλεις και χωριά αλλάζοντας την δανειακή της πολιτική και με πάρα πολύ σκληρούς όρους αναγκάζοντας τα να αποδεχτούν την ακόμη πιο σκληρή εργασιακή εκμετάλλευση. Τα "πάλαι ποτέ" εύκολα δάνεια στις λαϊκές οικογένειες αν δεν σταματήσουν υπό τη μορφή σαλαμοποίησης , θα απομυζούν τον τροφό τους την λαϊκή αποταμίευση βγάζοντας τεράστια κέρδη από αυτήν αποδίδοντας κάτι μηδενικά επιτόκια σε κλειστές προθεσμιακές καταθέσεις της τάξης του 0,01%. Το κεφάλαιο πάνω στον κατακλυσμιαίο ανταγωνισμό του θα οδηγήσει χιλιάδες κόσμο στα πεζοδρόμια και στην ζητιανιά, θα αναγάγει την φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό σε καθήκον από αυτούς που δεν θα έχουν ούτε στον ήλιο μοίρα.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε μέσα στον ίδιο τον μονοπωλιακό καπιταλισμό που σαπίζει, σαπίζουν και τα παιδιά του και παίρνει μια άλλου είδους τρομοκρατική για τους λαούς όψη, όχι απαραίτητα με εθνικοσοσιαλιστικά χαρακτηριστικά(τον ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει εργολαβικά η σοσιαλδημοκρατία) αλλά οι επικείμενες αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού με επιχειρηματίες, manager, δημοσκόπους και διαφημιστές και τα νέα πιλοτικά - πολιτικά κόμματα που θα επιχειρήσουν να διαμορφώσουν όπου μπορούν. Η καπιταλιστική κρίση ακόμα και να επουλωθεί (επουλώνεται με τσουνάμι αντιλαϊκών μέτρων), θα γεννήσει νέες ακόμη μεγαλύτερες. Με τσιρότα και παραμάνες θα κρατηθεί ο καπιταλισμός και θα είναι ισχυρός και έτσι, το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν η ισχυροποιηθούν τα λαϊκά κινήματα γενικά, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας για ανασχέσουν αρχικά ότι μπορούν για να περάσουν το λαό στην αντεπίθεση. Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι κρίση γενική, είναι κρίση του συστήματος και των κανόνων της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας, είναι αποτέλεσμα των παραγωγικών σχέσεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Σε λίγες μέρες αισίως θα μπούμε στο δεύτερο μήνα με το ΠΑΣΟΚ διακυβέρνηση και όλο και περισσότεροι κατανοούν πως καμία από τις έστω και μηδενικές αυξήσεις που εξήγγειλε προεκλογικά δεν θα πραγματοποιηθεί και μέχρι τον Ιούλιο σύμφωνα και με τις δεσμεύσεις που έχει στην ΕΕ θα πρέπει να έχει φέρει εις πέρας το νέο πακέτο ασφαλιστικών μέτρων, φυσικά δεν θα περιοριστεί μόνο εκεί, γιατί για πρώτη φορά στην μετά το 1974 εποχή ο ΣΕΒ προλαλεί, προκαλεί και προκαθορίζει την πολιτική των συλλογικών συμβάσεων.
Φυσικά μετά τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιάς και τις προηγούμενες αυξήσεις ορίων ηλικίας που ο ένας νόμος κληροδοτούσε στον άλλο τώρα θα έχουμε ως προαπαιτούμενο για το μεγάλο κεφάλαιο το πιο σκληρό πακέτο μέτρων που θα αφορούν το ασφαλιστικό. Μέχρι το 1985 τα ταμεία είχαν διπλά και τριπλά αποθεματικά, παρότι από το 1950 και μέχρι τότε που το επιτόκιο στις προθεσμιακές και τα κλειστά ήταν στο 25-35%, οι κυβερνήσεις τα έβαζαν από 0 έως 2% στην καλύτερη των περιπτώσεων. Για την ιστορία να θυμίσουμε πως πριν την επίσημη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων από το ΠΑΣΟΚ το 1997-1998, τις ίδιες τις ελαστικές σχέσεις εργασίας τις βλέπαμε δειλά - δειλά να εφαρμόζονται - δοκιμάζονται στα τότε νεαρά ΜΜΕ και σε επιχειρήσεις που διατηρούσαν διάφορα στελέχη του "κινήματος". Φυσικά είχαν προηγηθεί το πραξικόπημα στη ΓΣΣΕ το 1986 από την ΠΑΣΚΕ οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου του μακαρίτη του Γιαννόπουλου, που απαγόρευε αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό(οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη μήνυση στο Ριζοσπάστη για τις αυξήσεις που είχε κάνει στο προσωπικό της Τυποεκδοτικής), το κόψιμο της ΑΤΑ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς επίσης και τους μύριους κοινωνικούς διαλόγους που επιβάλει πάντα η ΕΕ για να επικαιροποιήσει μέσω των διαλόγων την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική της που ήταν είναι και θα είναι αποτελέσματα της συνθήκης του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ.
Φυσικά το ΠΑΣΟΚ ως γνήσιο τέκνο της σοσιαλδημοκρατίας βάζει πλάτη μέσω του συμβιβασμένου εργατοπατερισμού για να παρθούν τα όποια αντιλαϊκά μέτρα ντιρεκτίβες της ΕΕ που όμως ψήφισαν σύσσωμα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ. Η χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος ιστορικά πραγματοποιείται μονίμως και με τις πιο δόλιες μέθοδες πάντα από την σοσιαλδημοκρατία. Χρησιμοποιείται για να περάσει ακόμη πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου αναπτύσσοντας τον αντικομμουνισμό και την κατασυκοφάντηση του λαϊκού κινήματος με παραπλανητικούς όρους συμψηφισμούς και ψέματα . Η σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιεί την εργατική αριστοκρατία και τον ψευτοδιάλογο μέσα από ένα είδους ανώτερου κοινωνικού εταιρισμού.
Επίσης για την ιστορία να θυμίσουμε πως πριν την ελεύθερη πτώση του ΠΑΣΟΚ το 2004, στα προγράμματα του είχε σχέδια με τα οποία ο ΣΔΟΕ θα έμπαινε στα σπίτια για οικονομικούς ελέγχους, κάτι που σκέφτεται να επαναφέρει και πάλι το ΠΑΣΟΚ, όπως και μια νέα μορφή φορολογίας υπέρ των ταμείων. Την ίδια στιγμή πρώτο είχε μειώσει τον φορολογικό συντελεστή των ΑΕ από 45 σε 35% και η ΝΔ την έστειλε στο 25% με προοπτική το 15%.
Πραγματικά το αστικό κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας βρίσκεται σε "κατάσταση συναγερμού" και φυσικά δεν είναι τίποτα τυχαίο.
Η πρώην κυβέρνηση "παρέδωσε κλειδιά" γιατί αρνούταν να αναλάβει εξ ολοκλήρου το ρόλο της, δηλαδή την ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα του κεφαλαίου για να μην εξαφανιστεί πολιτικά. Το μεγάλο κεφάλαιο εξάλλου είχε επιλέξει το άλλο πόδι του το ΠΑΣΟΚ και στην παρούσα φάση δεν ήθελε την ΝΔ ως εκτελεστικό του όργανο, όχι μόνο γιατί δεν θα μπορούσε να περάσει με την ίδια "ευκολία" τα πιο αναβαθμισμένα αντιλαϊκά μέτρα της στρατηγικής της Λισσαβόνας, αλλά για να μπορεί να υπάρχει ως εναλλακτική πολιτική λύση το αμέσως επόμενο διάστημα και μάλιστα μέσα από ένα ακόμα πιο συντηρητικό προσωπείο και με ένα "σιδερένιο" ηγέτη νομιμοποιημένο από 750.000 "Νεοδημοκράτες".
Σήμερα τα αστικά πολιτικά κόμματα θέλουν ένα ισχυρό τρίτο πόλο, ο Συν/Σύριζα δοκιμάστηκε και κρίθηκε αναποτελεσματικός στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην "αριστερά", το ΛΑΟΣ κρίνεται ανεπαρκές με τις δίγλωσσες και πολύγλωσσες πότε λαϊκίζουσες και πότε κατάμαυρες τοποθετήσεις του που θυμίζουν γλώσσα της εποχής του Συναγερμού επί "Στρατάρχη" Παπάγου, οι δε οικολόγοι έγιναν το όχημα καλλωπισμού του ΠΑΣΟΚ και πήραν δρόμο για την πρόωρη "απόσυρση" τους.
Ο τρίτος πόλος κατά το σημερινό πολιτικό σύστημα πρέπει να είναι κάπου ανάμεσα στο μεγάλο κέντρο, τους επιχειρηματίες και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, πρέπει να είναι εικονικά "άφθαρτος" και πολιτικά ο πλέον ικανός πολιορκητικός κριός της καταλήστευσης του λαϊκού εισοδήματος, να αναπτύσσει αντικομμουνισμό όχι μόνο προς το ΚΚΕ, αλλά κυρίως προς το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Το επόμενο διάστημα είναι οικονομικά κάπου ανάμεσα στην περίοδο του μεσοπολέμου με ακόμα πιο σκληρά χαρακτηριστικά στην μορφή και πολιτικά κάπου ανάμεσα στην περίοδο του 1964-1965, όπου ο παππούς του σημερινού πρωθυπουργού αντικατέστησε τον "Θείο" Κ. Καραμανλή του χτεσινού προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης. Όπως και ο χτεσινός έτσι και ο "Θείος" έπεσε κάτω από τα βάρη των ατελείωτων σκανδάλων των συνεργατών του και την πίεση του λαϊκού κινήματος με το 114. Φυσικά όπως και τότε, έτσι και σήμερα η εναλλαγή ήταν αναγκαία και τότε και σήμερα. Πέρα από την ίδια σε σχέση με τα ονόματα εναλλαγή προσώπων (και όχι πολιτικών) που πραγματοποιήθηκε δια μέσου μιας γιγαντιαίας εξαπάτησης του Ελληνικού λαού, τότε και σήμερα το ζήτημα για το τότε και σημερινό αστικό πολιτικό σύστημα ήταν και είναι η παραπέρα εξέλιξη του συστήματος με ακόμη πιο σκληρούς όρους για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Τότε με οδηγό την Φρειδερίκη και την Αμερικάνικη πρεσβεία, σήμερα με τους Μίχαλους και τα Ευρωενωσιακά μονοπώλια στο όνομα της κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Στο όνομα της κρίσης και με μπούσουλα την στρατηγική της Λισσαβόνας η σημερινή κυβέρνηση όσο αντέξει και μέχρι να δώσει την σκυτάλη στην επόμενη θα πάρει τέτοια αντιλαϊκά μέτρα που αυτά των κυβερνήσεων Ράλλη, Α. Παπανδρέου 1985-89, Μητσοτάκη, Σιμήτη και Καραμανλή, παρότι συνέχεια τους και πατώντας σε όλους τους αντιλαϊκούς νόμους, θα μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια...
Έρχεται λαίλαπα και μπορεί οι εργαζόμενοι να μην την έβλεπαν, ωστόσο μπορούν να ακυρώσουν την ψήφο τους στους δρόμους δίπλα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο επίλογος είναι αντιγραφή επικόληση του κεντρικού άρθρου του Κυρ. Ριζοσπάστη.
"Η νέα επίθεση, που έχουν εξαπολύσει ενάντια στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα κεφάλαιο, κυβέρνηση, ΕΕ, με τη συμφωνία της ΝΔ, είναι καθολική. Καθολική πρέπει να είναι και η αντεπίθεση της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις, της νεολαίας και των γυναικών από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Ο,τι έχει απομείνει από τα ασφαλιστικά δικαιώματα μπαίνει στην κλίνη του Προκρούστη. Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες βάζουν πλάτη για την προώθηση των αντιασφαλιστικών σχεδίων σε όφελος του κεφαλαίου. Στην ίδια ρότα, καπιταλιστές και κυβέρνηση επιδιώκουν μείωση του εργατικού, του λαϊκού εισοδήματος, τόσο με την επιβολή εισοδηματικής πολιτικής και συλλογικών συμβάσεων που θα καθιερώνουν μισθούς και μεροκάματα πείνας, όσο και με φόρτωμα των βαρών της κρίσης στο λαό. Η ενιαία απάντηση με ταξική αντεπίθεση είναι επιβεβλημένη. Και πρέπει να εκφραστεί με την επιτυχία της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη, που κάλεσε το ΠΑΜΕ, διεκδικώντας ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας".
Ράδιο Κολλεκτίβα
