Η Συνολικότερη κρίση της «σοσιαλ-δημοκρατίας», εικονική η πραγματική-αληθινή, (σε όλη τη Ε.Ε.) δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός.Η κρίση αυτή είναι το συνολικότερο αποτέλεσμα της ίδιας της φύσης της στο επίπεδο της «πασιφιστικής» κοινωνικοταξικής πολιτικής, της οικονομικής αλλά και της φιλοσοφικής της σκέψης, που συμπυκνώνεται αρχικά στη λογική της ήπιας «μεταρρύθμισης» και του καλλωπισμού του Ιμπεριαλισμού, που τελικά μετατρέπετε στη πιο αυστηρή «αντιλαϊκή» πολιτική της αιώνιας λιτότητας και στην αιώνια κατοχή των μέσων παραγωγής απ’ το μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Αυτή η φιλοσοφική και κοινωνικοπολιτική «κουράδα» είναι μια 100% αναποτελεσματική σκέψη που αναλώνεται στη «παραπολιτική» το πολιτικό κουτσομπολιό, τον οπαδικό συναισθηματισμό, τις λογικές της «καρέκλας» και τη «λογική του όλοι χωράμε για να φάμε», αρκεί να υπάρχει η δεξαμενή της «Αριστεράς» που κάθε τρεις και λίγο θα μας τροφοδοτεί».
Τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Γερμανίας έχουν δείξει προ πολλού πως η έννοιες της ενότητας της Αριστεράς μόνο νοερά πια αποτελούν τη μεγάλη δεξαμενή αφού έχει πιά αδειάσει. Όσο για τη τροφοδοσία της σοσιαλδημοκρατίας από δω και στο εξής θα είναι άπαξ και δια παντώς ένα «γράμμα κενό περιεχομένου».
Η έννοια Αριστερά ως πολιτικός όρος που ασύστολα, προκλητικά, αδίστακτα και ξεδιάντροπα χρησιμοποιεί ο δεξιός οπορτουνισμός είναι ξεπερασμένος ως τέτοιος. Είναι ένα «άδειο πουκάμισο» και μάλιστα παρδαλής απόχρωσης όταν δεν αναδείχνεται η αντίθεση της παραγωγής και του κεφαλαίου και αριστερός μπορεί να δηλώνει ο οποιοσδήποτε ιδιώτης η φορέας, ακόμα και ένα κόμμα όπως το ΛΑ.ΟΣ το οποίο είναι εξοπλισμένο με κάθε λογής φασιστοειδές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο πρόεδρος του(κ. Καρατζαφέρης) έχει δηλώσει ότι το κόμμα του δεν είναι «Αριστερό», αλλά εμφορείται από «Αριστερές» ιδέες, που χωράνε στο κόμμα του, ενώ δείχνει ένα ιδιαίτερο θαυμασμό στο μοντέλο της Βενεζουέλας, ότι έχει «πατριώτες αριστερούς» και Αριστερόστροφα συνθήματα στο κομματικό του βαλάντιο.
Ο δεξιός «οπορτουνισμός» αρέσκεται στο να καλλωπίζεται από το επίθετο «Αριστερά», γι’ αυτό το έχει κάνει σα τα μούτρα του και κάτι χειρότερο. Στο ζύγισμα του με τον αδελφό του τον αριστερό οπορτουνισμό μπερδεύετε κανείς να ξεδιαλύνει που βρίσκονται οι διαφορές τους, στα «αντινεοφιλελέυθερα μέτωπα» η «τα ακηδεμόνευτα-κινήματα» στο μίσος για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε; Όταν δε χρησιμοποιούν την υπέρ-επαναστατική φρασεολογία ενάντια στο Άρθρο 16, στους τοκογλύφους τραπεζίτες, και σε άλλου τύπου εικονικά συνθήματα, «κομίζουν γλαύκας» και ερωτοτροπούν με το Μπέργκεν, τη Μπολόνια, τη λευκή βίβλο, τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τη τάχα βελτίωση της στρατηγικής της Λισσαβόνας, αποδέχονται και ψηφίζουν στην ευρωβουλή υπέρ των μεταλλαγμένων η το χωρισμό ενεργού και ανενεργού χρόνου εργασίας. Αλήθεια πόσο ενάντια είναι στην αναθεώρηση του Άρθρου 16, όταν είναι υπέρ της αγοράς, η έχοντας ψηφίσει υπέρ του νόμου πλαισίου, αλλά αυτό έχουν φροντίσει να μη το θυμούνται. Φυσικά και οι δυο οπορτουνισμοί δεξιός και αριστερός είναι 1000% αντί-ΚΚΕ.
Ο δεξιός οπορτουνισμός χωρά παντού απ’ τα «Τροτσκιστικά» σχήματα και τον «αντί-Σοβιετισμό» τους, τον πρώην Ευρωκομουνισμό των Μπερλίνκουερ, Μαρσέ, Καρίγιο (στην Ελλάδα στη Δεκ του ‘70-‘80Κύρκος - Γ. Μπανιάς), τη Σοσιαλδημοκρατία του Μιτεράν και του Πάλμε έως και το Εθνικό Μέτωπο του Ζαν Μαρί Λεπέν που ιδεολογικός καθοδηγητής του είναι ο πρώην «Ευρωκομουνιστής» Ροζέ Γκαρωντί πρώην δεξί χέρι του Γ.Γ. του ΓΚΚ Ζωρζ Μαρσέ.
Ο θανάσιμος αντίπαλος όλων αυτών είναι ο Λένιν και το «κόμμα νέου τύπου» Ο τελικός σκοπός τους τελικά είναι να αποπροσανατολίζουν διαρκώς τις λαϊκές μάζες με αντιεπιστημονικά συνθήματα - κορώνες εναντίον της «δεξιάς» ,του «νεοφιλελευθερισμού» ενώ οι αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι κυρίως «σοσιαλδημοκρατικών» αντιλήψεων. Αυτές κινούνται ανάμεσα στην υπεράσπιση του «κοινωνικού κράτους» και της «κοινωνικής Ειρήνης» στο τρεϊντγουνιονισμό, τη «κατακεραύνωση του κοινωνικού αποκλεισμού», την «αυτοδιαχείρηση», η «του κοινωνικού Δαρβινισμού», της «παγκοσμιοποίησης», της«κοινωνίας των 2 η των περισσότερων ταχυτήτων », την αποθέωση του Μπέρνσταϊν και του Κεϋνς. Με τον τρόπο αυτό χρυσώνουν το χάπι του Ιμπεριαλισμού και του δίνουν σανίδα σωτηρίας απ’ τα αριστερά. Στο τέλος ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, με τη βοήθεια της σανίδας σωτηρίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό γίνεται επιθετικότερο και πιο επικίνδυνο από ποτέ.
Η δομική αδυναμία του δεξιού οπορτουνισμού δε μπορεί να αντιμετωπίσει καμία απ’ τις τέσσερις βασικές αντιθέσεις του Καπιταλισμού γιατί η τάχατες Αριστερή φρασεολογία του είναι αποτέλεσμα αυτής της ερμαφρόδιτης παρά-πολιτικής πρακτικής (θα διορθωθούν όλα εκ των έσω). Μ’ αυτή την αποπροσανατολιστική και ξεπερασμένη ταμπέλα η «Αριστερά» των «τρίτων-τρύπιων δρόμων», γίνεται αυτόματα ένα δις-θεόρατο ανάχωμα-εμπόδιο, για τη συμμαχία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με το λαϊκό κίνημα αποτρέποντας τη δημιουργία λαϊκής συμμαχίας πάντοτε με τη παντιέρα της ενότητας του χώρου της Αριστεράς.
Ο δεξιός οπορτουνισμός ήδη απ’ τη δεκαετία του ‘60 στη τότε Δ.Ευρώπη και για τη χώρα μας απ τη Δεκ του ‘80 την ορολογία «Αριστερά» δε τη χρησιμοποιεί με την επιστημονική, Μαρξιστική-Λενινιστική της έννοια, δηλαδή με την ανάγκη του Ανθρώπου να καταργήσει την εκμετάλλευση απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά για να μη ακουμπήσει ούτε από μακριά ούτε καν με τα μάτια την ίδια την εκμεταλλευτική φύση του ιμπεριαλισμού, να φτιασιδώσει το σύστημα.
Σήμερα που δεν υπάρχει ο «Ευρωκομουνισμός» και η «Σοσιαλ-δημοκρατία» όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα, μέχρι τις αρχές της Δεκ του 80, (επειδή ακριβώς εξαντληθήκαν κάθε είδους «τριτοδρομικές λογικές»), γεννήθηκαν τα «κέντρο-Αριστερά» και τα «πράσινα(οικολογικά) Αριστερά» σχήματα-οχήματα γενικότερης διαχείρισης του συστήματος αλλά και στη βάση και στο εποικοδόμημα 1000% αποπροσανατολιστικά.
Φυσικά δε πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των Ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων που με βάση το καταστατικό χάρτη του Ευρωκοινοβουλίου είναι κόμματα περιφρούρησης της Ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Είναι δηλαδή ο πολιτικός βραχίονας και κατασταλτικός μηχανισμός της ΕΕ στο εποικοδόμημα της. Στα Ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα συνωστίζονται μαζί με τα Λαϊκά κόμματα (ΝΔ στη χώρα μας), τα Ευρωπαϊκά κόμματα των Εθνών, (βαθύτατα αντιδραστικά και ρατσιστικά κόμματα τύπου ΛΑΟΣ) και τα Σοσιαλιστικά κόμματα(ΠΑΣΟΚ) και το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς(Συνασπισμός) στο οποίο δε συμμετέχει και πολύ καλά κάνει το ΚΚΕ.
Σ’ αυτή τη βαθιά αντιδραστική για τους λαούς λογική η «κέντρο-Αριστερά» και τα «πράσινα(οικολογικά) Αριστερά» σχήματα συνωστίζονται-συνασπίζονται με μοναδική λογική, τη λογική της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Δεν έχουν κανένα ενδοιασμό για το τι συνεργασίες θα κάνουν, με ποιο άλλο σχηματισμό και πώς θα γίνει αυτή η συμμαχία αρκεί να πάρουν θέση(όχι πολιτικά στόχο-προσηλωμένη στην Εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα), αλλά θέση στις καρέκλες της διαχείρισης του συστήματος.
Είναι τέτοια η πολιτική και θεωρητική τους αγυρτεία που ως στάση μεταφράζεται με την έννοια «ενότητα της Αριστεράς». Αυτή η «ενότητα της Αριστεράς» δεν είναι τίποτα άλλο απ’ της «ταξική συνεργασίας - ειρήνης» και του«κοινωνικού εταιρισμού» ενώ στο τέρμα του δρόμου επιδιώκει το ξεχαρβάλωμα των κομμουνιστικών κομμάτων και δει του ΚΚΕ στη χώρα μας.
Κλείνοντας θεωρούμε ότι η έννοια «Ενότητα της Αριστεράς» είναι ένα καρύκευμα-δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ και αυτό υπηρετεί, ειδικά στις «δύσκολες μέρες» που διέρχεται και που δε πρόκειται να βγει από ‘κει, ακόμα και αν γίνει κυβέρνηση, γιατί η Σοσιαλδημοκρατία είναι ένα Θνησιγενές μόρφωμα που κρατιέται μόνο με παραμάνες.
Φυσικά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ τη χρησιμοποιεί, θέλοντας στη χειρότερη να αδρανήσει και στη καλύτερη να διαλύσει το ΚΚΕ, οδηγώντας τους φίλους και τους ψηφοφόρους του δεξιότερα και κυρίως «Ευρωπαϊκότερα». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επιβάλει σοσιαλδημοκρατικού τύπου-100% ξεπερασμένα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά όπως το «κοινωνικό κράτος» και να κάνει τα «γλυκά μάτια» στο ΠΑΣΟΚ για τη μεγάλη και δια βίου «Αριστερή διαχείριση» οδηγώντας και τα τελευταία υπολείμματα της «Αριστερής» του μάσκας στο κάλαθο των αχρήστων που λέγονται Ταξική συνεργασία. Αυτή όμως τελικά είναι και η πρεμούρα του και δεν είναι τυχαίο σχεδόν ένα χρόνο μετά το συνέδριο του ακόμα ψάχνει να βρει πρόγραμμα, αλλά πώς να το βρει και που; Ακόμα και με κάποια προγραμματική σύγκλιση (όπως αποκαλούν τις ετερόκλητες και συγκυριακές συμμαχίες) δεν έχουν τα εχέγγυα για κανενός είδους συνεργασία με το τιμημένο ΚΚΕ, εξάλλου δεν τη θέλουν κι όλας.
Φυσικά όσο υπάρχει ισχυρό ΚΚΕ, στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ(βασικά στο ΣΥΝ, γιατί οι υπόλοιποι δεν παίζουν κανένα ρόλο, άσχετα ότι οι περισσότεροι και εκεί, είναι αντί-ΚΚΕ), ένα τμήμα του θα «σύρεται» σε ένα αντί-δικομματικό λόγο χωρίς φυσικά να ισχύει. Ένα μεγάλο τμήμα του θα θολώνει τα νερά και θα συνεργάζεται μόνο επιμέρους και όχι κεντρικά με το ΠΑΣΟΚ(λες και έχει σημασία), ενώ ταυτόχρονα θα το καταγγέλλει εικονικά, όσο για το δεξιότερο τμήμα του ΣΥΝ, θα το γλυκοκοιτάει άμεσα, γιατί αυτό έχουν όλοι εκεί μέσα συνολικά στο μυαλό τους άσχετα με τι δηλώνουν.
Όλοι μαζί εύχονται όπως και το ΠΑΣΟΚ φυσικά, το ΚΚΕ να ηττηθεί πολιτικά για να (υποτίθεται) απορροφήσουν τη μαζικότητα του αλλά και την ανοδική σε κάθε περίπτωση δυναμική του, μόνο υπολογίζουν «χωρίς το ξενοδόχο».
Για μας η έννοια Αριστερά μέσα στα πλαίσια του δεξιού οπορτουνισμού δεν υφίσταται και εφόσον δεν υπάρχει κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και ούτε πρόκειται να γίνει καμία ενότητα στη βάση της διαχείρισης.
Αν όλοι αυτοί που κόπτονται για την Ενότητα και το λαϊκό κίνημα εκτός του ότι θα έπρεπε να ζητήσουν ανοιχτά συγνώμη για το ότι αντιλαϊκό έχουν ψηφίσει - υπογράψει έως σήμερα υπό τη μορφή Ευρώ - Ενωσιακών συνθηκών, θα έπρεπε να λάβουν πολύ σοβαρά τις αποφάσεις του 15ου στρατηγικού συνεδρίου του ΚΚΕ για το Α.Α.Δ.Μ.Π*, το λαϊκό μέτωπο και να επεξεργαστούν τη στάση τους με βάση αυτό.
Αλήθεια υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σε μονοψήφια ποσοστά;Μπορεί να το ανακοινώνουμε ως είδηση που την ακούσαμε η διαβάσαμε από κάπου και να ισχύει, ωστόσο όμως το ΠΑΣΟΚ έχει τον δικό του κύκλο ο οποίος είναι σαν φυσαρμόνικα και ένας λόγος που καθυστερούν οι εκλογές είναι και αυτός.
Αξιοποιούν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση όλα τους τα εργαλεία εδώ και χρόνια και όταν έλθει η ώρα όλοι όσοι κόβουν τα χέρια τους και μάλιστα απ' την ρίζα, η βρίζουν νυχθημερόν το κυβερνών κόμμα να το ξαναψηφίσουν(ίσως όχι όλοι τους, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό πιθανότατα να το επαναλάβει), εμείς δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τα μελλούμενα, πάντως δεν θα μας κάνει εντύπωση να τρέξει με ένα ποσοστό κοντά στο 32%.
Εξάλλου η πλειοψηφία ακόμα και των πρώην οπαδών του μπορεί να μουρμουρίζει εδώ και δεκαετίες, αλλά επαναλαμβάνει τον εαυτότου. Μπορεί να φωνάζει, να είναι σε έξαλλη κατάσταση με την κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν έχει εκφραστεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, τόσο σε μαζικότητα, όσο και σε αλληλεγγύη, διέπεται από μικροαστικά χαρακτηριστικά, τα ‘χει μπερδεμένα στο κεφάλι της, τρέχει με όρους δεκαετίας του 1980 περιμένοντας να ξαναγυρίσει εκεί και ασκεί κριτική μόνο στο εποικοδόμημα μην ακουμπώντας η κριτική της την βάση, δηλαδή την παραγωγική διαδικασία και την αστική τάξη που ιδιοποιείται τον πλούτο από την ίδια την παραγωγική διαδικασία.
Υπάρχει πλούσια εμπειρία και αυτή δεν είναι σε ατομικό επίπεδο, εξάλλου όλοι πλην του ΚΚΕ είναι λίγο ως πολύ όλοι, (μα όλοι και κυριολεκτούμε σε αυτό) ΠΑΣΟΚ, με μικροαστικά χαρακτηριστικά. Αν προσθέσουμε και την ζημιά που έγινε στην κοινωνική συνείδηση αρχικά στην Δεκ του 1980(με την καθιέρωση του ραγιαδισμού, της ηττοπάθειας, του κοινωνικού αυτοματισμού, αποθεώνοντας όλα τα ξεπεσμένα και ξεπερασμένα για την εποχή κατάλοιπα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), στην Δεκ του 1990(καθιέρωση κοινής Ευρωενωσιακής συνείδησης με κοινωνική συναίνεση) και στην δεκαετία του 2000 (η κοινωνική συναίνεση για την κοινή προσπάθεια).
Όλα αυτά δεν διαγράφονται έτσι εύκολα, ακόμα και οι εσωτερικές δημοσκοπήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είναι περισσότερο πραγματικές, αλλά όλως τυχαίως διαρρέουν(για μας όχι τυχαία) για να λειτουργήσουν τα ΠΑΣΟΚκικά αντανακλαστικά με τα δήθεν μονοψήφια νούμερα που αυτή την στιγμή παίρνει το κίνημα, η ότι θα το διαλύσει ο ΓΑΠ, γιατί δήθεν δεν υπάρχει διάδοχος την στιγμή που άγεται και φέρεται ο πρωτότοκος του στα φίλα προσκείμενα ΜΜΕ ως το νέο αστέρι.
Ο εν λόγω είναι και κατά το ήμισυ Κύπριος και τα προβοκατόρικα γεγονότα του Καλοκαιριού στην Κυπριακή Δημοκρατία αποτελούν δείγμα του τι προετοιμάζεται στην περιοχή, ο νοών νοητό και σταματάμε εδώ πέρα για να προχωρήσουμε τον ειρμό της σκέψης μας.
Γιατί οι ίδιοι οι καπιταλιστές στην βάση δεν μπορούν να σχεδιάσουν τίποτα ούτε για την επόμενη μέρα γιατί ενδιαφέρονται μόνο για την διασφάλιση των κερδών τους ωστόσο το εποικοδόμημα τους δηλαδή το υπαλληλικό νομικοπολιτκό και ιδεολογικό προσωπικό και εδώ και ευρωενωσιακώς και παγκοσμίως κάνει τους δικούς του σχεδιασμούς για να διασφαλίσει την παραγωγική διαδικασία, με ποιο τρόπο; Αυτό δεν αφορά τους καπιταλιστές, αρκεί να γίνει, το πώς θα γίνει δεν τους αφορά αυτούς, αυτούς τους αφορά να πραγματοποιήσουν τα κέρδη τους για να υπάρχουν την επ’ αύριο, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.
Όλες οι ανυπόστατες αηδίες στα περί κατοχής είναι εκ του πονηρού. Τις θεωρούμε ασόβαρες και αντιεπιστημονικές. Όλα τα περί κατοχής από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς είναι εκ του πονηρού και δεν αφορούν κανέναν άλλο, παρά αυτούς που θέλουν σε αυτή τη φάση της κρίσης να μην φανούν και δεν είναι άλλοι από ένα μεγάλο τμήμα, μια πολύ μεγάλη μερίδα του εγχώριου κεφαλαίου που θεωρεί ότι βγαίνει χαμένο από το σημερινό και αυριανό συσχετισμό δυνάμεων πάνω στα πλαίσια του ενδοκαπιταλσιτικού ανταγωνισμού.
Το εργατικό, το μαζικό λαϊκό κίνημα απ’ ότι φαίνεται σήμερα, είναι κατώτερο των περιστάσεων και δεν εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες.
Αν εξαιρέσει κανείς την σοβαρή δράση των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΕΕΔΥΕ και ΟΓΕ που πραγματικά βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά, ολόκληρη η επίσημη έκφραση του συνδικαλισμού - εργατοπατερισμού δηλαδή η ηγεσία των ΓΣΕΕ, ΠΝΟ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ, ΓΣΕΒΕ, ΕΣΕΕ, ΕΦΕΕ κλπ είναι ο συνδικαλιστικός υπάλληλος της ΕΕ, κυβέρνησης, πλουτοκρατίας.
Το σημερινό διαμορφωμένο κλίμα είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες τις σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού από την δεκαετία του 1980 κυρίως από το 1986 όπου το πραξικόπημα στην ΓΣΕΕ πραγματοποιήθηκε από την προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΚΕ, και σε μεγάλο βαθμό σήμερα εκφράζεται και από τις δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δημοσκοπήσεις είναι ένα ικανό και αναγκαίο εργαλείο για την σωτηρία του καπιταλισμού στην χώρα μας και γι αυτό δουλεύουν είτε έχουν ανεβασμένο, είτε κατεβασμένο το ΠΑΣΟΚ και το κάθε ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα παίρνει τα μέτρα του και ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Αν χρειαστεί να καταστρέψει μέρος του πολιτικού προσωπικού θα το κάνει, όπως καταστρέφει τα κεφάλαια του για να βγει πιο ισχυρό. Άλλο όμως το πολιτικό του προσωπικό και άλλο οι κομματικοί μηχανισμοί που τους υπηρετούν, τους θέλει ακέραιους και τους θέλει ακέραιους γιατί είναι οργανωμένες δυνάμεις που θα ξαναπάρουν μπροστά όποτε και όταν τις χρειαστούν.
Το λαϊκό κίνημα για να φέρει αποτελέσματα έχει μόνο έναν δρόμο να συμπορευτεί με το ΑΑΔΜΠ και το ΚΚΕ, όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και όσοι μιλάνε για ενότητες της «Αριστεράς», εννοούν την σωτηρία του ΠΑΣΟΚ, η του κάθε ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για να πάρει και να πάρουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της την εξουσία και όταν λέμε την εξουσία, δε εννοούμε την κυβέρνηση, όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε οι συνειδήσεις δεν είχαν τόσο έντονα μικροαστικά χαρακτηριστικά.
Αντικειμενικά αν δεν υπήρχαν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ και η ΕΕΔΥΕ, τα σωματεία τα συνδικάτα και τα ΕΚ που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, από το 1996 που ξεκίνησε η αντεργατική λαίλαπα δεν θα κινούνταν τίποτα, όπως και τα τελευταία 2 χρόνια επίσης.
Γι αυτό το σύστημα εξέθρεψε και τους αγανακτισμένους, γι αυτό κάνει προσπάθειες να ενισχύσει τον οπορτουνισμό από παντού, σε επίπεδο δεξιών και αριστερών παρεκκλίσεων και πάντα σε συμμαχία με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό που όλως τυχαίος «πυροβολεί» με άσφαιρα την κυβερνητική πολιτική , αφήνοντας στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο, κάνοντας λόγω για παρασιτικό και παραγωγικό λες και το καπιταλιστικό σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις δεν είναι παρασιτικό.
Ο λαός μας αν θέλει πραγματικά έναν μόνο δρόμο έχει αλλιώς θα φυτοζωεί παίρνοντας επιδόματα πτωχοκομείου που έχει αποφασίσει η συνθήκη του Μαάστριχτ και όχι η δανειακές συμβάσεις των μνημονίων, μεσοπρόθεσμων, «μακροπρόθεσμων» κοκ.
Το κόμμα, γιατί ένα είναι το κόμμα (αρέσει δεν αρέσει στους ΝΑΡαίους - που το λένε ειρωνικά "δυστυχώς" γι αυτούς - είναι πραγματικότητα), το ΚΚΕ ως τέτοιο εργαλείο της εργατικής τάξης, (όλα τα άλλα είναι υπαλληλικό προσωπικό – παρατάξεις του μεγάλου κεφαλαίου), είπε εγκαίρως ότι «έχουμε πόλεμο», όχι μόνο με την τρόικα, όχι μόνο με την ΕΕ, αλλά με το καπιταλιστικό σύστημα.
Οι αυταπάτες πρέπει να διαλυθούν γιατί επιστροφή στην Δεκ του 1980, 1990 και 2000 δεν πρόκειται να υπάρξει από τούδε και στο εξής.
Ό λαός δεν πρέπει να πληρώσει κανένα χαράτσι, όχι μόνο γιατί δεν έχει, αλλά γιατί δεν πρέπει να πληρώσει, αλλά δεν πρέπει να σταματήσει μόνο εκεί πρέπει να πάει τον αγώνα του ακόμα παραπέρα και ποιο παραπέρα από την λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.
Λένε ορισμένοι, τι κάνουμε, εμείς λέμε μπορεί και τίποτα, αλλά αυτοί που μας ρωτούν ψάχνουν για άλλοθι να μουρμουρίζουν και να μας καταλογίζουν κάθε βλακεία που βασιλεύει στον κόσμο τους που είναι ο κόσμος των απόλυτων ψευδαισθήσεων.
Δυστυχώς η ευτυχώς, κύριοι της «αριστεράς των σαλονιών και της κριτικής του καφενείου» χωρίς να παρθούν τα μέσα παραγωγής δηλαδή η εξουσία και να χωρίς να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, η κυβέρνηση αυτή θα είναι γράμμα κενό νόμου.
Έχει μεγαλύτερη αξία και σημασία να ζωντανέψουν, να μαζικοποιηθούν και να ενισχυθούν τα σωματεία και τα συνδικάτα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα από τα κάτω, παρά να πάρεις μια κυβέρνηση που μόνη της χωρίς λαϊκή πίεση θα παλεύει μόνη της τι και με ποιο τρόπο και με ποιο σύμμαχο;
Το κόμμα επίσης πολύ έγκαιρα μέσω του Ριζοσπάστη έδωσε γραμμή.
Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο. Δεν θα εξηγήσουμε το μήνυμα, όποιος θέλει καταλαβαίνει, όποιος δεν θέλει επίσης, τώρα τα ελικόπτερα και οι λοιπές ΝΑΡιτο προβλέψεις, είναι μόνο για αφελείς και εμείς τόσο όσο αυτοί δεν ήμασταν ποτέ…
Συνοψίζοντας, με ένα "ΟΥΣΤ" που καλό είναι και εντάξει να φύγουν δεν διαφωνούμε, αλλά αυτοί που το λένε τι άλλο προτείνουν(φύγε εσύ έλα εσύ); Την οικουμενική που θέλει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και ο κ.κ. Καρατζαφέρης, την ενότητα της Αριστεράς που θέλει ο κ.κ Τσίπρας(μέσα στην ΕΕ και με όρους ΚΜΚ, με νόμιμα και παράνομα χρέη), την κεντροαριστερά που θέλει ο κ.κ.Κουβέλης η το "αντιμνημονιακό" μέτωπο με όρους αντιφασιστικού - αντικατοχικού μετώπου λές και έχουμε φασισμό η κατοχή σήμερα που θέλει ο κ. Καζάκης;
Το Μαάστριχτ και τις λοιπές θεμελιακές Ευρώ συμφωνίες και Ευρώ συνθήκες τις έχουν ψηφίσει οι περισσότεροι από τα νέα κομμάτα και αρχηγοί και φυσικά για αν μην γελιόμαστε ο ΣΥΝ του Σύριζα, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να υπάρξει αντιμνημονιακό μέτωπο στο οποίο θα συμμετέχουν και αστικές και μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις που θέλουν και την ΕΕ και φυσικά δεν έχουν πουθενά στο πρόγραμμα τους ούτε κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, ούτε μιλούν για λαϊκή εξουσία και οικονομία, αλλά για μίνιμουμ και μάξιμουμ προγραμματικές συγκλίσεις, που, στο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε;
Κάτω από αυτές τις συνθήκες που τέτοιες η παρόμοιες δεν έχει βιώσει η μέχρι σήμερα δυτικό Ευρωπαϊκή ιστορία(τουλάχιστον μετά το 1950), με ένα άλλο πιο ισχυρό μαζικό εργατικό κίνημα μέσα σε κάθε χώρα ξεχωριστά, που θα έθετε ως καίριο το ζήτημα του σοσιαλισμού, που δεν θα έβαζε τις θολούρες του αριστερισμού και του Γκράμσι, θα είχε τρομοκρατήσει τα μονοπώλια. Ετούτες οι συνθήκες θα λέγαμε, ότι είναι ευνοϊκότερες και από αυτές τις Οκτωβριανής Επανάστασης, ωστόσο όμως δεν είναι. Και δεν είναι γιατί χωρίς πανίσχυρο κόμμα “νέου τύπου” τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε πανευρωπαϊκό δεν μπορεί να μπει αντικειμενικός στόχος κατάκτησης της εξουσίας. Όσοι λοιπόν φωνάζουν “ΟΥΣΤ” με συναισθηματικά και μόνο κριτήρια, χωρίς να συστρατευθούν με το ΑΑΔΜΠ*(μέχρι το 2011 και το εργατικό λαϊκό μέτωπο από το 2011 και μετά) και κυρίως με το ΚΚΕ, τότε μην περιμένουν κάτι το σοβαρό και το πρωτοποριακό, εξάλλου οι αυταπάτες ξεπερνιόνται σιγά – σιγά και τις ξεβράζει η θάλασσα. Είναι τουλάχιστον χυδαίο να ζητούν απ' τους άλλους και ειδικά το τιμημένο ΚΚΕ να γίνει θαυματοποιός. Οι ευθύνες είναι και δικές τους, ο ταξικός αντίπαλος είναι ενωμένος και δείχνει το αντιλαϊκό μίσος του και το πρόβλημα δεν είναι το φύγε εσύ, έλα εσύ, αλλά να γκρεμιστεί η εξουσία των μονοπωλίων. Αν όσοι έχουν τα κότσια να τα βάλουν με τον ιμπεριαλισμό και τους εδώ συνοδοιπόρους του τότε “πεδίο δόξης λαμπρόν”, ξέρουν που θα βρουν και το ΠΑΜΕ και τα υπόλοιπα μέτωπα πάλης είναι ανέντιμο να τα περιμένουν όλα από αυτό.
Κάθε τίμιο στοιχείο και κάθε πατριώτης και ταυτόχρονα διεθνιστής, είναι ευπρόσδεκτος μαζί μας ακόμα και με τις διαφωνίες του γιατί μόνο του το ΑΑΔΜΠ δεν φτάνει. Όσο όμως παρά τα συνεχή καλέσματα,δεν έρχεται μαζί μας και με τους δικούς μας όρους, το παιχνίδι θα έχει πάει πίσω και δυστυχώς τραβάει στο βυθό και όλους τους άλλους που δεν φταίνε σε τίποτα...
*Μέχρι τα μέσα 2011 που γράφτηκε το άρθρο υπήρχαν προοπτικές για το ΑΑΔΜΠ, μιας και υπήρχαν έστω και υπολείμματα σε δυνατότητες για αστική δημοκρατία(όσον αφορά το κομμάτι του Δημοκρατικού μετώπου, από εκεί και έπειτα είχαμε την πιο ολοκληρωμένη μορφή δικτατορίας των μονοπωλίων δηλαδή του ΚΜΚ.
Όσον αφορά τον Αντιιμπεριαλιστικό και το Αντιμονοπωλιακό που παλαιότερα το 1996, η και το 2006, μπορούσαν να διακριθούν στο κομμάτι του εποικοδομήματος και της βάσης, σήμερα έχουν συγκλίνει τόσο που η όποια διαφοροποίηση τους είναι λανθασμένη εξάλλου τα μονοπώλια έχουν γίνει κράτος με ότι αυτό συνεπάγεται στην ολοκλήρωση του ΚΜΚ.
Πέραν του ότι ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοιου είδους κυβέρνηση, ακόμα και αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να συνεργαστείς, δεν θα είναι μόνο σύμμαχες ταξικά δυνάμεις, αλλά και μεσαία στρώματα της αστικής τάξης, ακόμα και τμήματα της αστική τάξης που σήμερα πλήττονται από τα μονοπώλια.
