Οι εξελίξεις στη Τουρκία
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αστική τάξη της Τουρκίας και η ΕΕ, υποστηρίζει ανοικτά τον Ερντογάν γιατί τον θεωρεί ως το πιο διορατικό αστό πολιτικό, με λαϊκό έρεισμα ενώ έχει την εικόνα ενός ηγέτη «νέου τύπου». Όχι φυσικά όπως τον εννοούμε εμείς οι κομμουνιστές(το νέου τύπου λαϊκό ηγέτη και το νέου τύπου άνθρωπο), αλλά όπως το εννοεί και το επιθυμεί ο ιμπεριαλισμός σε ετούτη εδώ τη περίοδο. Ο Έρντογάν και το κόμμα του είναι κομμένοι και ραμμένοι για την εποχή. Εδώ πέρα έχουμε τη διολίσθηση σε ένα νέο μοντέλο μεσαίωνα, όπου το ίδιο το κοσμικό κράτος τροχοδρομείται σε αυτό το μοντέλο δια του Ευρωενωσιακού Ιμπεριαλισμού. Η ΕΕ επιθυμεί και χρηματοδοτεί μέσω των μη-κυβερνητικών οργανώσεων -όχι μόνο στη Τουρκία- τέτοιου είδους "αστικές" κρίσεις για να αφαιρεθεί ότι έχει απομείνει απ' τα πρώτα στάδια των αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων και να προχωρήσει η κάθε χώρα που έχει μείνει πίσω στο ΚΜΚ. Για να γίνει αυτό, πρέπει η θρησκεία να παίξει ξανά σημαντικό και όχι δευτερεύοντα ρόλο στη λειτουργία του εποικοδομήματος του Τουρκικού κράτους,(περίπου όπως γινόταν στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Να εναγκαλιστεί ξανά με αυτό, (το κράτος δηλαδή) αναδείχνοντας πως ο ιμπεριαλισμός στη περιοχή έχει ανάγκη το «όπιο που λέγεται θρησκεία» για να κάνει τη δουλειά του αναίμακτα. Σε όλα τα άλλα οι Ερντογανικοί είναι πιότερο «Κεμαλικοί» απ’ τους «Κεμαλικούς». Ως γνήσιοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, θέλουν να είναι καλοί διαπραγματευτές για το διαμοίρασμα της πίτας. Επιθυμούν διακαώς να αναπτύξουν σχέσεις με την ιμπεριαλιστική ΕΕ ώστε να απαγκιστρωθούν εικονικά απ’ τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό,(όχι όμως εντελώς)και να παζαρεύουν με καλύτερους όρους και από καλύτερη θέση σε σχέση με τους ανταγωνιστές στη περιοχή(Ελληνική,Βουλγαρική και Ρουμανική άρχουσα τάξη) τα καλά κομμάτια της εν λόγω πίτας.
Έτσι η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, μέσω των Ερντογάν-Γκιούλ, καταφέρνει να πιέζει τις ΗΠΑ με το φόβο της μεταφοράς του αντίβαρου της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητα προς τις Βρυξέλλες και έτσι οι προσφορές απ' τις ΗΠΑ διογκώνονται συνεχώς σε Κουρδικό Ιράκ Κυπριακό κλπ. Αυτό που τέλος διακρίνεται ότι οι Ερντογάν-Γκιούλ και η πολιτική τους παρέα διακρίνουν στον απόλυτο βαθμό την εξελικτική κίνηση του καπιταλιστικού συστήματος στην εν λόγω χώρα αυτή τη στιγμή. Σήμερα το σύστημα δεν έχει ανάγκη για αστικοδημοκρατικά μέτρα, όπως για παράδειγμα την αποδέσμευσή του κράτους από τη λεγόμενη θρησκεία, αλλά για το αντίθετο την επαναπροσέγγιση τους σε μία νέα βάση, εξάλλου όταν το σύστημα που σαπίζει θέλει και τα πιλάφια της «άλλης ζωής»
Απ’ την άλλη πλευρά οι στρατηγοί επιθυμούν κάτι άλλο. Η μόνη σχέση που έχουν με το «κοσμικό κράτος» είναι η συνέχιση του διαχωρισμού ανάμεσα σε θρησκεία-κράτος και ότι δηλώνουν Κεμαλικοί. Θέλουν μια ισχυρή Τουρκία χωρίς λαϊκό έρεισμα, κλεισμένη εντός των μέχρι σήμερα γνωστών συνόρων της και όποιος σηκώνει κεφάλι πραγματοποιείται πραξικόπημα. Όμως αυτή η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με το κοσμικό κράτος του ιμπεριαλισμού στον 21ο αιώνα. Σήμερα οι μικρό-ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Τουρκίας απαιτούν σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζει με τη παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 20ου αιώνα. Σήμερα σε αυτές τις συνθήκες το λεγόμενο "κοσμικό κράτος" δε μπορεί να εξομαλύνει τις τεράστιες ταξικές αντιθέσεις και τις εθνικές διαφορές στο εσωτερικό της. Σήμερα η Τουρκία κρατιέται με παραμάνες, με το τρόμο των «λευκών κελιών» να βασιλεύει παντού ακόμα και στην επιχειρηματικότητα, η διατήρηση της "κοσμικής" τάξης των πραγμάτων περνάει σε φάση αμφισβήτησης.
Οι επιχειρηματικές διαθέσεις της άρχουσας τάξης της, είναι το διαβατήριο της Τουρκίας στην ΕΕ.
Η ΕΕ θέλει τη Τουρκία να γίνει μέλος, λόγω της ύπαρξης των λευκών κελιών, πράγμα που σημαίνει παραπέρα αποτελεσματική επίθεση εναντίων των λαών, νομιμοποιώντας έτσι την αντιτρομοκρατική υστερία της Ν.Τ.Π..
Απ’ αυτή την άποψη, ότι συμβαίνει με τις δικαστικές διαμάχες ανάμεσα σε κράτος και στρατηγούς είναι ένα τμήμα του πολέμου των μυστικών υπηρεσιών, (με τις αποκαλύψεις για τη συμμετοχή πρώην στελεχών του στρατού και της αστυνομίας σε νέα παραλίγο πραξικοπήματα)και είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων του παραδοσιακού κοσμικού κράτους με το νέο κοσμικό κράτος, πάντα με τις ευλογίες και τις «βοήθειες» των ΗΠΑ-ΕΕ και αστικής τάξης της Τουρκίας στο εσωτερικό της. Είναι δεδομένο ότι και το εποικοδόμημα πρέπει να προσαρμοστεί στις "νέες συνθήκες", αποκτώντας ολίγον θρησκευτικό χαρακτήρα γιατί έτσι λειτουργεί αποτελεσματικότερα η άμβλυνση των ταξικών και εθνικών αντιθέσεων.
Σήμερα όλοι οι «νέο-Κοσμικοί» και οι «νέο-Κεμαλικοί» της Τουρκίας είναι κυρίως με τον Ερντογάν, που δεν έχει καμία σχέση με τον Ερμπακάν του 1995,ούτε με τους Τζέμ,Τσιλέρ κλπ και πολύ περισσότερο με τους στρατηγούς.
Γιάννης Κ.
