Πραγματικά γιατί είθισται να διαλέγουμε ανέκαθεν κάποιο επιχειρηματικό στρατόπεδο ανάμεσα σε καθαρά ταξικούς μας αντιπάλους, για να μην πούμε εχθρούς, επειδή θίγεται “ο συλλογικός μας πατριωτισμός” , ειλικρινά τι σχέση έχει αυτό με το δικό μας δίκαιο και από που κι ως πού, η συλλογική μας προτίμηση, να αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Έβρισε λέει ο ένας την κόρη του άλλου και τούμπαλιν, ενώ αμφότεροι προέβησαν σε ανταλλαγές ύβρεων και ποινικά κολάσιμων πράξεων, στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, στην τελική, τόσα χρόνια τι γίνεται στα γήπεδα, από τα τοπικά, μέχρι τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπου η σεξουαλική ανεπάρκεια ορισμένων, γίνεται σύνθημα σε όλη τη γονεϊκή ρίζα των αντιπάλων, καθώς επίσης και στο οικογενειακό περιβάλλον, με κοσμητικά του “αισχίστου είδους”.
Τι είναι πάλι αυτά, από που και ως πού θα πρέπει να μας αφορά και να πάρουμε θέση ποιος φταίει η πιο ζεσταίνει τους εκάστοτε πληρωμένουν οπαδούς(και μη μας πείτε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι), στα αντανακλαστικά΄τους, η ποιος το ξεκίνησε πρώτος και ποιος όχι;
Από πότε το οικογενειακό δίκαιο των πάμπλουτων, ενδιαφέρει τους εν λόγω, η αστική οικογένεια εκπορνεύεται από μόνη της, τα έχει γράψει ο γέρο Κάρολος(όχι ο Βασιλόπαις) και το γνωρίζουν εξάλλου και οι πέτρες, τόση ευθιξία πιά, να μας την φορτώνουν στις καμπούρες μας;
Από κι ως που είναι είναι δουλειά μας να παίζουμε τον επιθεωρητή Πουαρό, ποιος έκανε τι και γιατί,. σε κάτι που αντικειμενικά δε μας αφορά ποσώς, εκτός αν είμαστε ακόμα σε νηπιακή κατάσταση και κλαίμε για την καραμέλα που έδωσε στην αδελφή, η στον αδελφός μας, κάποιος συγγενής, η οικογενειακός φίλος!!!
Με τι κριτήρια θα παίρνουμε θέση, υπέρ του ενός, η του άλλου, επειδή το λέει κάποια, ΠΑΕ, ΚΑΕ κλπ, ειδικά αν είναι η δική μας;
Από κι ως που οι συλλογικές(δλδ τι ομάδα υποστηρίζουμε) μας προτιμήσεις, ξεπερνούν τις ταξικές και οι ταξικές, τι είμαστε ξερόλες και ταυτόχρονα δικαστές.
Από πότε η ομάδα μας καθορίζει το παιχνίδι της στο σύστημα που εμείς θέλουμε και αν δεν κερδίσει βρίζουμε τους παίκτες(άμπαλους και μη), το προπονητικό τιμ κλπ, σαν άλλοι εργοδότες, η ομάδα που υποστηρίζουμε εμείς, παίζει για πάρτη μας;
Αν κάποιους θα στηρίζαμε θα ήταν μόνο τους παίκτες και τους προπονητές, ακόμα κι αν δέχτηκαν επίθεση από τους οργανωμένους τις ίδιας ομάδας, επειδή έχασε, δεν άντεξε και έπαιξε με κάτω τα χέρια, από πότε ακολουθούμε την ηθική και συμπεριφορά;
Είμαστε περισσότερο με τον Μπάγεβιτς και τον Μπαρτζώκα(ενδεικτικά το ονόματα, παρά με την ομάδα που έφτιαξαν διάφοροι μανατζαραίοι για να οικονομήσουν.
Προφανώς δεν θα πάρουμε θέση ούτε με τη μία ούτε με την άλλη πλευρά, ανεξάρτητα της ομάδας που υποστηρίζουμε και είναι πολύ συγκεκριμένη, αλλά δεν θα ασχοληθούμε και με μια ενδοαστική διαμάχη που θέλει να πιέσει το Κράτος για δουλειές, πιθανόν αφορολόγητες με τις δικές μας πλάτες….
Θεωρούμε πως ό,τι και να συνέβει, δεν αφορά τους οπαδούς ούτε τον μεν ούτε το δε, γιατί στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία είναι αντικρουόμενα και αλληλοσυγκρουόμενα σε τέτοιο βαθμό που διακυβεύονται τα συμφέροντά τους και το παρκέ του μπάσκετ είναι απλά μια παρανυχίδα αυτών των ανταγωνισμών των μεταξύ τους ανταγωνισμού.
Αντί να μισεί ο ένας τον άλλο οπαδό, να ακολουθούν άκριτα και αβασάνιστα τις ντιρεκτίβες μερίδας της “οπαδικής αριστοκρατίας”, των εκάστοτε οργανωμένων θυρών κλπ, εφόσον αρέσκονται να χρησιμοποιούν “κοσμητικά επίθετα”(που προφανώς δεν τα εγκρίνουμε), ας τα χρησιμοποιήσουν εναντίον των ταξικών τους αντιπάλων.
Κάποτε οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, τραγουδούσαν, ο Θρύλος, η ο ΠΑΟΚ, ανήκει στο λαό του και όχι…δε λέμε παραπέρα, μάλλον “δεν περιγράφουμε άλλο”!!!
Το δίκαιο ποιος το έχει και ποιος όχι, στην μεταξύ τους κόντρα(που μπορεί να είναι και σχεδόν εικονική), δεν είμαστε εμείς, ούτε σε θέση - ούτε από θέση(αρχής) να το αποδείξουμε και δεν μας αφορά κιόλας, καθόλου, μα καθόλου όμως!!!
Δεν είναι καθόλου ζήτημα που αφορά την εργατική τάξη, ο όποιος ενδοατικός ανταγωνισμός ο οποίος ενίοτε εκδηλώνεται και στους αγωνιστικούς χώρους, γιατί θέλουν οι ενδιαφερόμενοι ιδιωτικούς στρατούς που θα τους χειραγωγήσουν ως μοχλό πίεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση - που δική τους είναι κι αυτή -.για να πάρουν τις “δουλειές” επ΄ώμου αυτοί!
Ούτε η μία πλευρά δικαιολογείται ούτε και η άλλη στα μάτια του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν πρέπει να αφορά κανένα ας σκοτωθούν μεταξύ τους οι επιχειρηματίες, στα παπάρια μας εντελώς, εντελώς όμως!!!
Με αφορμή τον έλεγχο τάχα μου δήθεν της διαιτησίας από τους από τους αντίπαλους επιχειρηματίες, η που κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση, λένε μέσα από τα social media τα διάφορα troll που ελέγχουν αν ελέγχουν τον άλλο τον τάχα μου δήθεν “ψυχοπαθή” λες και είναι γιατροί της ψυχικής υγείας.
Δεν χρειάζεται η εργατική τάξη να μετατρέπεται σε φερέφωνο, ούτε του μεν, ούτε του δεν, όποια ομάδα και να υποστηρίζει, εξάλλου τα δικά τους συμφέροντα διακυβεύονται ενώ την εργατική τάξη, δεν σε απασχολούν καθόλου.
Θα μας πείτε και δικαιολογημένα, “όταν υποστηρίζουμε σε μία ομάδα, πρέπει να στηρίζουμε αυτόν που βάζει πλάτη, τον μπροστάρη δλδ της κάθε ΚΑΕ, ή της κάθε ΠΑΕ, που είναι και αρχηγός και χρηματοδότης τάχα μου δήθεν, που θα κάνει την ομάδα να πάει μπροστά.
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του καθενός να ανήκει κάπου και εμείς ανήκουμε και ποδοσφαιρικά και μπασκετικά κάπου, αλλά είναι άλλο πράγμα να αγαπάς την ομάδα σου κι άλλο να ενδιαφέρεσαι για την επιχειρηματική στοιχείο να ναι και μεγάλο επιχειρηματίας.
Ας δούμε όμως γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ο Μαρξ, έλεγε ότι το κεφάλαιο έχει ορισμένες διαβαθμίσεις όταν γίνεται ισχυρό το λέμε στη λαϊκή γλώσσα θέλει να καταπνίξει τα πάντα γύρω του και στην προκειμένη περίπτωση, όπως και στο εσωτερικό της χώρας αυτό συμβαίνει, ας δούμε τι έλεγε ο μεγάλος διανοητής, για το Κεφάλαιο και θα βγάλουμε, αν θέλουμε συμπεράσματα!!!
Αν κρίνει κανείς τα πράγματα ταξικά θα δει ότι ακόμα και η ομάδα που υποστηρίζει έχει ταξικό πρόσημο, ανεξάρτητα αν στην πορεία του, πιθανότατα να το έχει χάσει και ανεξάρτητα αν φαλκιδεύεται από επιχειρηματίες για πολλούς λόγους.
Αν δούμε όμως τα πράγματα με ψυχρό μάτι, πρέπει να σημειώσουμε ότι από την βαθιά αρχαιότητα, το δίκαιο είχε μορφή σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο πλευρές, είτε πραγματοποιείται από δύο αντιτιθέμενες τάξεις, είτε σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε ομοταξικές ομάδες οι οποίες είχαν τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλο για να πάρει περισσότερο αποθεματικό, από την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη βαθιά Ελληνική αρχαιότητα γράφτηκαν η λεγόμενες αρχαίες τραγωδίες οι οποίες στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να αναδείχνουν σε μεγεθυντικό φακό τη σύγκρουση, δύο διαφορετικών δικαίων.
Να το πούμε ταξικά, για να γίνει περισσότερο κατανοητό, το μεταβλητό κεφάλαιο, δλδ η εργατική τάξη, έχει δίκιο όταν υπερασπίζεται τον εαυτό της, όπως και η αστική τάξη, το σταθερό που ζει από την νεκρή εργασία, έχει δίκιο όταν υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, ανεξάρτητα αν αυτά είναι προϊόν νόμιμης κλοπής, και δεν έλεγε τυχαία κάποιος παλιος υπουργός “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και αυτή είναι η πραγματικότητα στον καπιταλισμό και σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα, εξάλλου η Δημοκρατία, δλδ το λειτουργικό σύστημα είναι Αστική, δλδ δική τους και μόνο δική τους, όποιος δεν το καταλαβαίνει ξιά του.
Το να παίρνουμε το λοιπόν, μη ταξική θέση θέση, υπέρ των συμφερόντων κάποιων προέδρων ΚΑΕ, η ΠΑΕ,(οι οποίοι επαναλαμβάνουμε είναι και επιχειρηματίες), πέραν του γεγονότος, ότι είναι βλακώδες είναι και επικίνδυνο στην ίδια μας την τάξη.
Το ποιος έχει δίκιο η ποιος έχει άδικο, ας το βρουν μεταξύ τους, υπάρχουν και αστικά δικαστήρια, κι ας σκοτωθούν μεταξύ τους, δεν μας αφορά ποιος ελέγχει τη διαιτησία(αν την έλεγχει, γιατί κι αυτό ελέγχεται), ποιός και αν κάνει κοκαΐνες, ακόμα και αν υποστηρίζει οικονομικά την ομάδα που εμείς υποστηρίζουμε, είναι άλλο πράγμα η εταιρεία κι άλλο πράγμα η ομάδα.
Από αυτή την άποψη, δεν μας αφορά ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα καθόλου όμως, εξάλλου δεν είναι το ζητούμενο εκεί πέρα πλέον, δεν αφορά ούτε τους ίδιους τους επιχειρηματίες κι ας κάνουν πως ωρύονται.
Αφενός ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν έναν ιδιωτικό στρατό, τους οπαδούς των ομάδων που ελέγχουν, για να πιέσουν την οποιαδήποτε κυβέρνηση(δική τους ενίοτε, αν όχι πάντα), απέναντι στους αντιπάλους τους για να παίρνουν ευνοϊκότερες εργασίες και δουλειές έναντι πινακίου φάκης φυσικά, στην υγεία των κορόιδων που θα τραγουδάνε και το όνομα τους εν χορώ.
Κλείνοντας θα επαναλάβουμε το εξής από τη βαθιά αρχαιότητα το δίκαιο καταγραφόταν στις αρχαίες τραγωδίες σύγκρουση 2 δικαίων που είχαν ισχυρά ερείσματα αποδείξεων και ενδείξεων αποχρώσεων ενδείξεων, για το δίκαιο διαμοίρασμα της άλλης πλευράς, μέσω ιδιοποίησης του αποθεματικού.
Τι δείχνει ιστορία, ότι όσοι ισορροπούν ανάμεσα σε δύο είσαι περισσότερα δίκαια πιάνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Τους χρησιμοποιούν οι άλλοι - οι κρατούντες, έχοντες και κατέχοντες, αλλά η σύγκρουση δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ.
Για να κερδίσει κάποιος, κάποιος άλλος θα χάσει, αυτός είναι νόμος του κέρδους, κέρδος σημαίνει χασούρα για την άλλη πλεύρα, την κρίσιμη, το “μεταβλητό κεφάλαιο”, τους “ταπεινούς”, κατά τους Χριστιανούς.
Επειδή δεν μας αρέσουν οι συμψηφισμοί ανάμεσα σε επιστήμες, γιατί μελετούν διαφορετικά μεγέθη μεταξύ τους, άλλες μελετούν τα φυσικά άλλες τα κοινωνικά μεγέθη και φαινόμενα, παρακάτω, καλό θα ήταν να δούμε τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής, για να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Όταν τα κατανοήσουμε αυτά, τότε θα κατανοήσουμε ότι είναι άλλο πράγμα το δίκαιο των όποιον Αγγελόπουλων ή του όποιου Γιαννακόπουλου, η οποία αμφότεροι και κατά περιόδους, αλλά και κατά καιρούς, έχουν στηρίξει τη μαύρη μαυρίλα που πλάκωσε, αυτή τον μελανοχιτώνων δηλαδή του μαύρου, φαιού ερεβώδους και έρποντος φασισμού.
Είναι άλλο πράγμα η υποστήριξη της ομάδας μας. με καλά της, η τα κακά της, η οποία μπορεί να έχει και ταξικό πρόσημο ενίοτε, κι άλλο πράγμα η οργανωμένη ταξική παρέμβαση τόσο στην φιλοσοφία - δηλαδή στην οργανωμένη και συστηματοποιημένη σκέψη τόσο στις κοινωνικές σχέσεις, όσο και στην ίδια την ανάλυση της τρέχουσας πραγματικότητας.
Αντικειμενικά, αυτό που συνέβει τις προάλλες στο ΣΕΦ, αλλά και στο Άμπου Ντα Άμπι, ήταν μία ένδειξη του τι θα συμβεί και στο ποδόσφαιρο την επόμενη χρονιά, όσο η κυβέρνηση, ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, λες και είναι αμπελοχώραφο του πάππου της.
Οι επιχειρηματικές κόντρες έχουν φτάσει, σε τέτοιο επίπεδο καταλήστευσης του λαϊκού κοινωνικού και του εθνικού πλούτου, που πρέπει να βρουν τρόπο να το δικαιολογήσουν τόσο τους αδύναμους κρίκους, στους οπαδούς των ομάδων που ηγούνται, αλλά πρέπει και να βρουν - στηρίξουν ιδιωτικούς στρατούς και αυτό που θα επέλθει δεν θα είναι μία σύγκρουση στα παρκέι η στα χορτάρια, αλλά μία σύγκρουση η οποία κανένας νόμος, κανενός καπιταλιστικού κράτους δεν θα μπορεί να τις σταματήσει, γιατί η βάση(επιχειρηματίες) κάνει κομάντο και η το εποικοδόμημα(οι νόμοι), είναι φτιαγμένοι γι αυτούς, κακά τα ψέμματα.
Θα θυμίζει αυτό τον ηλίθιο νόμο για τα οικόπεδα που τα χωράφια που δεν καθαρίζοντια δήθεν αποτελούν πυριτιδαποθήκη για το φυσικό περιβάλλον, άλλα από την άλλη κάθε πυρκαγιά που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια ακόμα και μέσα σε εθνικούς δρυμούς έχει αποδειχθεί, ότι γίνεται για τις ανεμογεννήτριες και για τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη.
Αυτά για την ώρα γιατί είναι ανοησία να παίρνουν το μέρος της μίας, η της άλλης επιχειρηματικής γραμμής που δεν μας αφορά καθόλου, γιατί τα κέρδη τους, είναι αυτά που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ανέχεια της δικής μας ζωής.
Πως το έλεγε γνωστός αρθρογράφος στο βιβλίο του “είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε”(αυτό ακριβώς), εάν δεν το καταλαβαίνει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα με την τεράστια διαστρωμάτωση, δεν φταίει κανείς άλλος, πέραν από το ξερό το κεφάλι των χρήσιμων ηλιθίων της κάθε οργανωμένης θύρας, των εκάστοτε πιστών, που στο όνομα των οσίων και ιερών, ανάμεσα σε ουσίες, φράγκά και παρακρατισμό, παίζουν μεγάλη μπάλα και στα παπάρια τους κι αυτών, οι ομάδες, που δεν τις αλλάζεις λέει ποτέ, άλλη παταργιά και τούτη, ένας καλοφτιαγμένος αστικός μύθος, που εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες, ως μια ανώδυνη βαλβίδα ασφαλείας για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στη λογική του διαίρει και βασίλευε.
Και μην προτρέξει κανείς, για να μην μας πείτε για την Ευρώπη, όπου τα συμφέροντα που υποστηρίζουν την Παρί Σαν Ζερμέν, η οποία κάποτε, ήταν η ομάδα των Γάλλων φασιστών και απέναντί της είχε το Red Star του Παρισιού, επειδή έβγαλε πανό για την Παλαιστίνη και έγιναν ξαφνικά αντιφασίστες μην τρελαθούμε κιόλας, ανεξάρτητα ότι εμείς είμαστε με τον λαό της Παλαιστίνης ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση γενοκτονιας.
Αυτά τα συμφέροντα που τάχα μου δήθεν στηρίζουν το λαό της Παλαιστίνης είναι τα ίδια που εξοπλίζουν τον Ισραηλινό Εθνικισμός, και το ερώτημα το οποίο θέτουμε εδώ πέρα είναι αν το έκαναν από αλτρουισμό και από αγνό ανθρωπισμό, η για κάτι άλλο;;;
Προφανώς και δεν υπάρχουν αυτά - τα ανθρωπιστικά συναισθήματα για τους εκάστοτε επιχειρηματίες - βλέπε μεγάλο κεφάλαιο και στους αστικούς, οι οποίοι αν χρειαστούν θα αφαιρέσουν και ζωές, αν τα κέρδη τους διακυβεύονται!!!
Οι Πόλεμοι δηλαδή δεν γίνονται αυτούς καπιταλιστές από ποιους γίνονται για να μην τρελαθούμε τώρα κιόλας!!!
Ή δεν είναι πόλεμος αυτό που βιώνουμε στο εσωτερικό της χώρας ανάμεσα στα επιχειρηματικά συμφέροντα, και να μας πουν και να μας υποδείξουν ποια είναι η πραγματικότητα οι βαζελόγαυροι και και οι γαυροβάζελοι, και οι χάνουμοι και οι βορειοελλαδίτες του δικεφάλου και του θεού του πολέμου!!!
Συμπέρασμα
Δεν μας νοιάζει ποιος «ξεκίνησε». Δεν μας νοιάζει ποιος έριξε πρώτος. Δεν μας νοιάζει ποιος φόρεσε ποιο κασκόλ.
Μας νοιάζει που εργατόπαιδα σκοτώνονται για να υπερασπιστούν επιχειρηματίες με offshore και ΑΦΜ. Που γίνονται στρατοί για συμφέροντα που δεν είναι δικά τους. Που παίζουν ξύλο στα πέταλα και πεθαίνουν έξω απ’ τα γήπεδα, όχι για την ομάδα, αλλά για το αφεντικό της.
Μας νοιάζει που οι γειτονιές μας γεμίζουν με θρήνους για "ήρωες" του τίποτα, ενώ τα πραγματικά εγκλήματα —ταξικά, κοινωνικά, κρατικά— μένουν ατιμώρητα. Που μια κοινωνία ξεχνά να θυμώνει για την ακρίβεια, την καταστολή, τα Τέμπη, τα μνημόνια, γιατί έχει ντέρμπι την Κυριακή.
Μας νοιάζει που ο οπαδισμός γίνεται υποκατάστατο της ταξικής μας ταυτότητας. Που μας μαθαίνουν να μισιόμαστε μεταξύ μας, για να μη στραφούμε ποτέ εναντίον αυτών που πραγματικά φταίνε.
Η ομάδα σου δεν είναι δική σου. Είναι επιχείρηση. Και εσύ είσαι αναλώσιμος. Χρησιμοποιήσιμος. Επικοινωνιακό εργαλείο. Αν αύριο χρειαστεί να σκοτωθείς ξανά για να πιέσουν τον Υπουργό ή να σκάσει μια χορηγία, θα σου δώσουν πάλι κασκόλ και θα σου πουν "είσαι θρύλος".
Όχι, δεν είμαστε "ουδέτεροι". Είμαστε με τη ζωή, με την ταξική μας θέση, με την αξιοπρέπεια.
Στον πόλεμο των αφεντικών, δεν παίρνουμε μέρος.
Δεν ματώνουμε για τα συμφέροντά τους.
Ματώνουμε όταν ξεχνάμε ποιοι είμαστε.
