Οποιος συστρατεύεται με την ΕΕ αντιστρατεύεται τους λαούς
Το 1992 ο Συνασπισμός «εγκαινιάζει» την είσοδό του στην πολιτική σκηνή της χώρας με μια επιλογή, σημαδιακή της μετέπειτα πορείας του, την επιλογή της θετικής ψήφου στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα χρόνια που ακολούθησαν απέδειξαν πως δεν επρόκειτο για ένα στιγμιαίο ολίσθημα. Αυτή του την ψήφο την τίμησε και την τιμά παραμένοντας όλα αυτά τα χρόνια υπέρμαχος της προοπτικής πολιτικής ενοποίησης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και της συγκρότησης ευρωενωσιακού στρατού. Στέκεται παγερά αδιάφορος απέναντι στο γεγονός ότι η όποια επιπλέον ισχύς αποκτά η ΕΕ αυτή μοιραία θα στραφεί κατά των λαών των χωρών - μελών της. Ισχυρίζεται ο ΣΥΝ ότι η πολιτική ενοποίηση είναι προϋπόθεση για να αποδεσμευτεί η ΕΕ από την κηδεμονία των ΗΠΑ. Συστρατεύεται έτσι με τον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό εναντίον του αμερικανικού, αντιστρατεύεται όμως, μ' αυτή του τη συνειδητή πολιτική επιλογή, τα λαϊκά συμφέροντα που ο ιμπεριαλισμός, ανεξάρτητα από τους ανταγωνισμούς των διαφορετικών του κέντρων, υπονομεύει, έχοντας ενιαία στρατηγική κατά των εργατικών, των λαϊκών κινημάτων.
Χρειάζεται πράγματι μεγάλες δόσεις αφέλειας για να πιστέψει κανείς ότι η επιδιωκόμενη από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο συγκρότηση ευρωστρατού θα υπηρετήσει τους λαούς της Ευρώπης. Και στον ΣΥΝ κάθε άλλο παρά αφελείς μπορούν να χαρακτηριστούν. Κι όμως, υποστηρίζουν αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη για τους λαούς προοπτική.
Αντίβαρο στις ΗΠΑ ή στους λαούς;
Είναι καθαρό ότι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ στόχο έχει άμεσα τη θωράκιση και στρατιωτικά της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας. Την ενίσχυση της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλά κυρίως την ενίσχυσή της απέναντι στους λαούς και στα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Μια ματιά στο περιεχόμενο της υπό έγκριση Ευρωσυνθήκης είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς ποιον στοχοποιεί ως αντίπαλό της η ΕΕ, απέναντι σε ποιον σκοπεύει να παρατάξει τα (ευρω)στρατεύματά της. Κι αυτός δεν είναι οι ΗΠΑ...
Ο ΣΥΝ, ωστόσο, δεν αρκείται στο να υπερασπίζεται την πολιτική ενοποίηση και στο πλαίσιό της την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο ευρωστρατός. Καλεί και τους άλλους να κάνουν το ίδιο διεκδικώντας αυτή την προοπτική. Παραγνωρίζοντας την ιμπεριαλιστική φύση μιας ένωσης που εξαρχής υπήρξε και υπάρχει για να εξυπηρετεί την κοινή δράση των μονοπωλίων στο διεθνή ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση των λαών, μιας ένωσης με διακηρυγμένους στόχους που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και αφορούν στις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για την εξασφάλιση καλύτερων όρων κερδοφορίας και ενίσχυσης της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Συνεπής, χωρίς ταλαντεύσεις
Η συνέπειά του στην υπεράσπιση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ είναι αδιαμφισβήτητη. Ας αφήσουμε να μιλήσουν τα ντοκουμέντα του:
Στις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου, το 1996, σημειώνεται: «Είμαστε σταθερά υπέρ της πορείας προς μια ενωμένη Ευρώπη. Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας και του έθνους είναι από κάθε άποψη να βρίσκεται ενεργά και ισότιμα στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Μια Ευρωπαϊκή Ενωση με δημοκρατική, ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση, κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».
Σημειώνεται ότι αυτή η απόφαση ελήφθη τη χρονιά που δόθηκε το σύνθημα για επιτάχυνση της υλοποίησης των κατευθύνσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, απ' την οποία θα εξαρτιόταν η ένταξη μετέπειτα στην ΟΝΕ. Κατευθύνσεις που αφορούν σε ιδιωτικοποιήσεις, «σφιχτή» εισοδηματική πολιτική, ανατροπές σε εργασιακές σχέσεις, κλπ.
Στις 23 του Γενάρη του 1999, ενώ ήδη μυρίζει μπαρούτι στα Βαλκάνια, συνέρχεται η ΚΠΕ του ΣΥΝ προκειμένου να εγκρίνει το σχέδιο διακήρυξης για τις ευρωεκλογές. Σ' αυτήν σημειώνεται: «Η δημοκρατική θεσμική ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ολοκλήρωση της ενοποίησης θα δημιουργήσει το πλαίσιο για την Ευρώπη των λαών και των πολιτών που θέλουμε (...). Ο στόχος μιας Ευρώπης πολιτικά και οικονομικά ενοποιημένης σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση, απαντά σε αδήριτες ανάγκες της χώρας μας»! Και εδώ επαναλαμβάνεται το αίτημα για κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Εχει αξία να σημειωθεί η κριτική που ασκούσε στο ΠΑΣΟΚ, η οποία αφορούσε στο ότι «δεν προετοίμασε τη χώρα για την είσοδο στην ΟΝΕ, οδήγησε τμήματα του πληθυσμού σε δυσπιστία και αποστασιοποίηση από την υπόθεση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, καθυστέρησε δύο χρόνια την εισδοχή στην ΟΝΕ»!!!
Η παραπάνω θέση επιβεβαιώνεται και πάλι στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΝ, τον Ιούλη του 2000: «Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση μπορεί να είναι η απάντηση των λαών της Ευρώπης (...). Και αυτή η προοπτική πρέπει να αποτελέσει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι θα ενισχυθούν οι διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης, ότι θα προωθηθεί ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα (...), ότι θα προωθηθεί η αμυντική ολοκλήρωση (...), ότι θα διαμορφωθεί αυτόνομη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».
Κι αυτή η θέση έρχεται σε μια περίοδο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η επίθεση σε βάρος εργασιακών, λαϊκών δικαιωμάτων, πολλά απ' τα οποία έχουν ήδη ανατραπεί. Σε μια περίοδο που τα Βαλκάνια παραμένουν συνταραγμένα από την ιμπεριαλιστική επέμβαση, με συμμετοχή και της ΕΕ, στη Γιουγκοσλαβία. Ολα αυτά δεν εμπόδισαν τον ΣΥΝ να ζητά περισσότερη, ισχυρότερη ΕΕ.
Συνεχίζουμε. Το Νοέμβρη του 2001 σε ανακοίνωσή του για τον ευρωστρατό σημειώνεται: «Ο ΣΥΝ έχει με σαφήνεια ταχθεί υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και υπέρ της διαμόρφωσης Κοινής Εξωτερικής και Πολιτικής Αμυνας. Από τη σκοπιά αυτή έχει ασκήσει κριτική για τη μονομερή οικονομική ενοποίηση και την απουσία της ΕΕ από τις διεθνείς εξελίξεις ως αυτόνομης πολιτικής δύναμης, χειραφετημένης από τις επιλογές των ΗΠΑ. Η δημιουργία ευρωστρατού έχει νόημα μόνον εάν εντάσσεται στην προοπτική της πολιτικής ενοποίησης και αυτονόμησης της Ευρώπης. Σε αυτήν την περίπτωση όμως πρέπει να συνοδεύεται και από τη δημιουργία των πολιτικών θεσμών που θα εξασφαλίζουν τη διαμόρφωση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής».
Την άνοιξη του 2002 σε απόφαση της ΚΠΕ σημειώνεται: «Για μας η αποφασιστική προώθηση της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και η αμυντική και στρατιωτική χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ αποτελούν δύο μεγάλους στόχους και ταυτόχρονα προϋποθέσεις για να παίξει η Ευρώπη έναν αυτόνομο ρόλο στον σύγχρονο κόσμο και για να τροποποιηθούν οι σημερινοί όροι μονοκρατορίας των ΗΠΑ».
Αυτή η απόφαση ήρθε λίγο μετά το «παρών» με το οποίο ο ΣΥΝ στάθηκε στη Βουλή κατά τη συζήτηση της Συνθήκης της Νίκαιας... Τι κι αν αυτή ήταν η επιτομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης των τραπεζιτών, των κερδών, της καταστολής, των πολέμων.
Προγραμματικό Συνέδριο, 2003: Η στρατηγική των ΗΠΑ, σημειώνεται, «θέτει κάθε μια από τις κυβερνήσεις και τους συνασπισμούς εξουσίας των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ' αρχάς των ισχυρότερων από αυτές, μπροστά στο δίλημμα του αν θα αποδεχτούν μοιρολατρικά ως οριστική τη σημερινή τους αδυναμία, προσαρμοζόμενες στον ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ, ή αν, αντίθετα, θα επιμείνουν στην πολιτική ενοποίηση, εξασφαλίζοντας παράλληλα την κρίσιμη στρατιωτική δύναμη που θα εγγυάται την άμυνά τους και θα τους επιτρέπει την αυτόνομη παρουσία και τη δυνατότητα παρέμβασης στα παγκόσμια πράγματα. Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται καθοριστικά από το πώς θα απαντήσουν στο δίλημμα αυτό όλες οι κυβερνήσεις και οι συνασπισμοί εξουσίας των κρατών - μελών».
Αν το ευρωενωσιακό κεφάλαιο είχε ανάγκη δικηγόρου ο ΣΥΝ θα μπορούσε κάλλιστα να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό, αφού φτάνει στο σημείο να «τραβάει το αυτί» των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ που ολιγωρούν και δεν παίρνουν τα μέτρα τους για να ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ από καλύτερες θέσεις...
Κλαυθμοί και οδυρμοί για την ενίσχυση του «ευρωσκεπτικισμού»
Ας έρθουμε και στα πολύ πρόσφατα. Στις 27/3/2007 η ΠΓ του ΣΥΝ εκδίδει ανακοίνωση για τα 50χρονα της ΕΕ. Αυτή συντίθεται από:
-- Κλαυθμούς που η επέτειος βρίσκει την «ευρωπαϊκή ενοποίηση σε κρίση» και που «οι δυνάμεις που τη διαχειρίστηκαν απέτυχαν (!) να δώσουν την αναγκαία ώθηση στο ευρωπαϊκό εγχείρημα» και «ενίσχυσαν τον "ευρωσκεπτικισμό" και τις τάσεις εθνικής αναδίπλωσης».
-- Κατάθεση διαπιστευτηρίων με την αποκήρυξη του σοσιαλισμού, η ανατροπή του οποίου εντάσσεται στα γεγονότα που «γέννησαν μεγάλες ελπίδες και μεγάλους κινδύνους».
-- Σκόρπισμα άφθονων αυταπατών με τη διατύπωση ευχολογίων ή κατ' αυτούς «εναλλακτικών προτάσεων για την οικοδόμηση της Ευρώπης». Αλλά και «πρωτότυπων» απόψεων, όπως αυτή που επιμένει ότι όσο πιο ισχυρό το ευρωενωσιακό οικοδόμημα των μονοπωλίων τόσο κοντύτερα έρχεται «ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία». Αφού, όπως λένε, «το πεδίο ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που διαμορφώνει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο προγραμματικός στόχος του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός»!
-- Απάλειψη των δεινών που συνεπάγεται η ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ, αφού η κριτική προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που «διαχειρίστηκαν την 26χρονη διαδρομή της Ελλάδας» ως πλήρους μέλους της ΕΕ, εξαντλείται στη «μη προβολή των αναγκαίων αντιστάσεων και την αξιοποίηση δυνατοτήτων».
Στο διά ταύτα: «Σήμερα, η ενοποίηση της Ευρώπης είναι περισσότερο αναγκαία από κάθε προηγούμενη περίοδο (...). Η θέση και το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης, ισοτιμίας και με διεκδικητικό πνεύμα (...). Απορρίπτουμε τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού, που είναι εντελώς παρωχημένες».
Τώρα, αν μαζί με όλ' αυτά μιλά και για λύση λαϊκών προβλημάτων, είναι γιατί αντικειμενικά λειτουργεί ως «Δούρειος Ιππος» (συνεπείς οπορτουνιστές είναι), για την ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων στον καπιταλισμό προβάλλοντας την κάλπικη λογική της εξάλειψης της βαρβαρότητάς του. Αλλωστε, το σύνθημά του είναι ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη. Δηλαδή, να κάνουμε καλούς και ηθικούς τους καπιταλιστές. Χριστιανισμός η υπόθεση. Αλλά οι λαϊκοί άνθρωποι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Να μην εγκλωβιστούν σε λογικές που θέλουν ως διέξοδο «και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο». Αυτό προτείνει ο ΣΥΝ. Και να αντεπιτεθούν σε κάθε πολιτική υπέρ της ΕΕ και της εξουσίας των κρατών - μελών της, για ρήξη και ανατροπή, κλείνοντας τ' αυτιά τους στις Σειρήνες μιας ανέξοδης οπορτουνιστικής, δηλαδή αστικής, με φιλολαϊκό περιτύλιγμα, πολιτικής.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Αναδημοσίευση από "Ρ"
