Όταν ο αντικομμουνισμός και το ψέμα συναντήθηκαν είπαν να τα "φτιάξουν", (όπως εννοούσαν την δημιουργία της σχέσης τα κοριτσόπουλα του σχολείου της εποχής μας).Φυσικά ο αντικομμουνισμός, το ψέμα και η κατασυκοφάντηση είναι συνώνυμα της παράταξης - "κινήματος", που από τις 18 Οκτωβρίου του 1981 μας ταλαιπωρεί με την παραπολιτική του συμπεριφορά, τον ρηχό και ετεροβαρή τυχοδιωκτισμό του, τις σοσιαλδημοκρατικές "κολοτούμπες" (που μονίμως έχουν ως στόχο την οικονομική, πολιτιστική και πολιτικο συνδικαλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της) και την χυδαία γλώσσα "πεζοδρομίου" που καθιέρωσε για τους αντιπάλους του.
Το λέμε ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, ο επιθετικός αντικομμουνισμός στην μεταπολιτευτική νεοελληνική ιστορία είναι δημιούργημα της σοσιαλδημοκρατίας και αυτό είναι κάτι σαν αξίωμα.
Επειδή ούτε ζούμε ούτε κατοικούμε στη "Σουαζιλάνδη" και επειδή έχουμε ζήσει αυτό που ονόμαζαν οι του ¨κινήματος", πότε "Αλλαγή" και πότε "εκσυγχρονισμό"(μια δεκαετία αργότερα), να τους θυμίζουμε πως από τον Οκτώβρη του 1981 έως το Μάιο του 1989 ήταν οκτώ χρόνια και από τον Οκτώβρη 1993, έως τον Μάρτιο του 2004 άλλα έντεκα ξεζούμιζοντας μας ανελλιπώς "και χωρίς σάλιο" που λέει και ο λαός.
Σε αυτά τα 17 χρόνια ΠΑΣΟΚ είχαμε την πιο ουσιαστική φάση του εκσυγχρονισμού του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, δηλαδή την τελική εισβολή των μονοπωλιακών ομίλων και trust στη νότιο Βαλκανική χωρίς αντιδράσεις ελέω των συμβιβασμένων ηγεσίων των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Το έργο αυτό μόνο η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να το φέρει εις πέρας. Διέθετε το "φιλεργατικό" άλλοθι και προφίλ(μέσω της μαζικής εργατικής αριστοκρατίας που διέθετε αλλά και του εργατοπατερισμού που επιδείκνυε χωρίς καμία περιστροφή) σε πολλές(αναρίθμητες) περιπτώσεις με τη βία και την εξαγορά συνειδήσεων.
Στις πιο κρίσιμες μεταπολεμικές δεκαετίες για τον εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού στην Ελλάδα(του 1980 και 1990), η πολιτική και πολιτιστική ηθική του τότε ΠΑΣΟΚ συμπυκνώνονταν στη φράση που είχε πει ο μακαρίτης ο "Μένιος"(όπως έλεγε ο "Ανδρέας" τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ 1985-1989 τον Κουτσόγιωργα), αναφερόμενος από τα έδρανα του αστικού κοινοβουλίου με απειλητικό ύφος προς το ΚΚΕ, "θα σας στείλω στο 3%".
Όπως και στην πρώτη μεταπολεμική φάση του εκσυγχρονισμού του καπιταλισμού στην Ελλάδα από τον εμφύλιο, έως την μεταπολίτευση το ΚΚΕ έπρεπε να είναι σε κατάσταση "ήμι - αδράνειας". Σε αδράνεια δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ και ούτε θα μπει ποτέ γιατί οι ρίζες στο λαό ήταν, είναι και θα είναι πολύ βαθιές. Πίστευαν οι αφελείς, πως δια της απαγόρευσης του στο παρελθόν(πως μπορεί να ξεμπλέκαν μαζί του, τόσο ανιστόρητοι ήταν, είναι και θα είναι). Έτσι και επί ΠΑΣΟΚ, παρότι αυτό είχε δανειστεί τα συνθήματα του ΚΚΕ μέχρι το 1984, έγινε μια σχετικά "επιτυχημένη" προσπάθεια κατασυκοφάντησης του.
Η παράταξη ΠΑΣΟΚ το "κίνημα"(όπως το ονόμαζαν) βοήθησε τα μάλα για τον εν λόγω εκσυγχρονισμό, σε όλα τα επίπεδα.
Στην πολιτική σκέψη(έκανε τον τυχοδιωκτισμό κανόνα), στην οικονομία(επέβαλε τον κοινωνικό εταιρισμό), στον συνδικαλισμό δημιούργησε τον εργατοπατερισμό από το πραξικόπημα του 1986 στη ΓΣΕΕ, ενώ στην τέχνη εκπαραθύρωσε τελικά το πολιτικό τραγούδι και την στρατευμένη τέχνη από την κεντρική σκηνή.
Το ΠΑΣΟΚ πρόσφερε την τέχνη του "παπασούζα", του "ρόδα τσάντα και κοπάνα", των "τσακαλιών" στο χώρο της βιντεοταινίας, τα νεορεμπέτικα και τα πρώιμα σκυλάδικα της εθνικής δια των επιδοτήσεων της Ευρώ "μονοκαλλιέργειας" και της "πολυγαμίας" των πλούσιων και μεγαλομεσαίων στρωμάτων της κομώπολης και του χωριού. Η λούμπεν "ψευτοκουλτούρα" του ωχαδερφισμού και της ατομικιστικής ευμάρειας, έφεραν στο πάνθεον της πολιτικής, τον πολιτισμό του μακαρίτη του Γιαννόπουλου και του Κατσιφάρα, τη λογική "όλα για την πάρτη μου".
Και δεν ήταν μόνο αυτά, αρχικά κατάφερε να πείσει ένα τμήμα από της εργατικής τάξης πως είναι μάταιο να αγωνίζεται. Κατάφερε να επιβάλει μέσω της εργατικής αριστοκρατίας, τη λογική του "όπως σε κλέβει ο εργοδότης σου, κλέψε τον και εσύ πίσω από την πλάτη του. Νόμιμα αυτός παράνομα εσύ και όταν σε ανακαλύψει κάνε ιστορικούς συμβιβασμούς και οπισθοχωρήσε σε δικαιώματα για τη βγάλεις καθαρή", τέτοια καλούδια οι σοσιαλισταράδες μας!!!
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις "πράξεις νομοθετικού περιεχομένου", τις υπογραφές για την παραμονή των Αμερικανικών Βάσεων στη χώρα το 1989 και το ρίξιμο του βάρους των δικών τους υπογραφών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη; Τι πολιτικός αριβισμός ε; Αυτοί που έβαλαν φαρδιά πλατιά τις δικές τους υπογραφές, έκαψαν το καλοκαίρι το 1990 τα Χανιά, μόνο και μόνο για να ρίξουν την κυβέρνηση της ΝΔ;
Τις κρατικοποιήσεις των "προβληματικών" που χαρίστηκαν στο μεγάλο κεφάλαιο όταν με τα χρήματα του Ελληνικού λαού έγιναν κερδοφόρες ολοκληρώνοντας τον ΚΜΚ, αυτοί οι "σοσιαλισταράδες" και όχι η ΝΔ;
Το πάρσιμο όλων των αντεργατικών νόμων από το 1997-2000 από αυτούς, την συνέχιση και τον εκσυγχρονισμό της αντασφαλιστικής θύελλας του Σιούφα και τώρα της Πετραλιά;
Τους κοινωνικούς διαλόγους - διαόλους γι ατην εργατική τάξη;
Η τα μαζικά” πρότυπα που πρόβαλαν; Πρότυπα που καλλιεργούσαννν την συνείδηση της κοινωνικής συναίνεσης, που προσπαθούσαν να επιβάλουν τον κανόνα "γλύψε εκεί που φτύνεις και φτύσε εκεί που γλύφεις". Αυτά τα μαζικά πρότυπα του ΠΑΣΟΚ, και των δεκ του ‘80 - '90, είχαν κάτι απ’ τη μυθολογία της αντίστασης, αλλά μόνο τη μυθολογία της ενώ τελικά αποδείχτηκαν πολέμιοι της. 'Οπως πολλοί έτρεχαν για να πάρουν την σύνταξη της Ε.Α. ενώ ήταν αποδεδειγμένα πολέμιοι της. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα των συμπολεμιστών των Βουλγάρων κατακτητών και μέλη συμμοριών όπως αυτή του Τσαούς Αντών στη Δράμα.
Τα “μαζικά”- “μαγικά” πρότυπα της δεκ του ‘80 και των αρχών του ‘90, ήταν αποτέλεσμα αυτού του ιδιόμορφου πολιτικού - πολιτιστικού συμπλέγματος του “νεόκοπου” κοσμοπολιτισμού που η σοσιαλδημοκρατία πρωτοστάτησε για τη δημιουργία του. Ήταν αυτό που ο Α. Ανδριανόπουλος αποκαλούσε το καλύτερο φάρμακο για την αποκομμουνιστικοποίηση της χώρας το 1980, όταν δημοσίως μέμφονταν την τότε βίαιη πρακτική των Rangers των Σαμαρά-Μιχαλολιάκου, δηλαδή της ηγεσίας της τότε ΟΝΝΕΔ. Οι Rangers της ΟΝΝΕΔ όμως τελικά έγιναν οι διάφοροι πυρήνες των κάθε λογής Εξαρχείων λίγο αργότερα, πως άλλαξαν οι καιροί ε;
Στην προηγούμενη παράγραφο χρησιμοποιήσαμε ένα δικό μας σχόλιο σε ένα από τα άρθρα ενός εξαιρετικού red blogger.
Κλείνοντας θέλουμε να πούμε πως μπορεί η εποχή μας να μοιάζει στο επίπεδο της οικονομίας πάρα πολύ με την εποχή του μεσοπολέμου 1929-1939, ωστόσο όμως σε πολιτικό επίπεδο έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά και με την περίοδο 1963 - 1964. Όπως και χτες ΜΟΠ, σήμερα ΚΠΣ, και τότε τα υπολοίματα των χρήματων του δόγματος Τρούμαν διαμοιράζονταν και ξεκοκαλίζονταν από εδώ και από εκεί από αυτό που ονομάζουμε αστική τάξη της χώρας, η οποία σήμερα βρίσκεται σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση όπως και τότε άλλωστε μαζί με το πολιτικό της προσωπικό.
Η στάση όλων των παραπάνω άνοιξε το δρόμο στους Αμερικανούς να επιβάλλουν άμεσα τη δική τους πραξικοπηματική κυβέρνηση της επταετίας για τον έλεγχο της ροής της επιχορήγησης του δικού τους χρήματος. Η ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, έγινε στην χώρα, με τους δικούς τους ανθρώπους, στα δικά τους μέτρα και σταθμά που ήταν η απρόσκοπτη αντικομουνιστική προπαγάνδα, οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, ο έλεγχος της ενέργειας και φυσικά η ολοκλήρωση της γεωστρατηγικής αγκίστρωσης της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Μπορεί στο μέλλον και η ΕΕ να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο όχι με συνταγματάρχες αυτή τη φορά, αλλά με ένα κόμμα επιχειρηματιών στα πλαίσια αυτού του σταδίου της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων στο ανώτατο στάδιο. Η δοκιμαστική τεχνητή αύξηση των ποσοστών του Συν/Σύριζα πριν ακριβώς δυο χρόνια ουδόλως τυχαία ήταν. Ήταν ένα ακίνδυνο πείραμα για το σύστημα με ένα νερόβραστο πολιτικό μόρφωμα που θα "κυριαρχούσε" στον χώρο της "αριστεράς" υποσκελίζοντας το ΚΚΕ και θα βοηθούσε στην παραπέρα "αναίμακτη" αστική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Φυσικά αυτό δεν ευοδώθηκε, ωστόσο αποτέλεσε πολύτιμη παρακαταθήκη για το σύστημα.
Σήμερα που αποδείχνεται όλο και περισσότερο πως υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης αυτός του κεφαλαίου και αυτός της εργασίας, οι εργατοπατέρες του κοινωνικού διαλόγου και της κυβερνητικής παράταξης κάνουν ότι μπορούν για να αποδείξουν ότι είναι με το καπιταλιστικό σύστημα.
Αν ο Ρωμαίος ήταν η ηγεσία της ΓΣΣΕ, η Ιουλιέτα ο ΣΕΒ και ο πατέρας της Ιουλιέτας η Ε.Ε και το σύστημα της, τότε οι όρκοι αιώνιας πίστης και αγιάτρευτου έρωτα που αταλάντευτα δίνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, θα έπιαναν άμεσα τόπo και θα έπειθαν όχι μόνο την Ιουλιέτα(ΣΕΒ) η και τον πατέρα της(Ε.Ε), αλλά και κάθε καλόπιστο αντικομμουνιστή πως κάνει καλά την δουλειά της αποκοιμίζοντας την εργατική τάξη, έτσι ώστε να την καθυποτάξει. Και εφόσον "ο καθείς εφ' ώ ετάχθει", πρέπει να υπερασπίζει τα καμώματα της κάνοντας ότι έκανε και η όποια διορισμένη ΓΣΕΕ επί Μεταξά και επταετίας.
Μόνο πως κ. της Κυβέρνησης και της ηγεσίας της ΓΣΕΕ υπολογίσατε χωρίς τον ξενοδόχο γιατί όπως είπε ο ο Γιώργος Πέρρος, ο οποίος μιλώντας εκ μέρους του ΠΑΜΕ καλώντας σε αποχώρηση τους αντιπροσώπους του από τη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου, έδωσε «συγχαρητήρια» στη ΓΣΕΕ, γιατί όπως τους είπε «Από χτες αποχτήσατε έναν ακόμα τίτλο, μαζί με όλους τους άλλους τίτλους που είχατε, τον τίτλο του απεργοσπάστη. Βγάλατε την απεργία παράνομη, πριν τη βγάλουν παράνομη οι δικαστές... Είναι μικρό το μπόι σας για να κρίνετε το ταξικό κίνημα». Στις άναρθρες κραυγές των στελεχών της πλειοψηφίας, τα οποία προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν να μιλήσει, ο Γ. Πέρρος τους αντέτεινε: «Κοιταχτείτε στον καθρέφτη σας... στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί» και κατέληξε: «Καλούμε την εργατική τάξη να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τη ΓΣΕΕ και να συμπαραταχθεί με τις ταξικές δυνάμεις».
Κλείνοντας οριστικά αυτό το ποστ, να πούμε πως το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ και τους συνοδοιπόρους των επιλογών του πως είναι "είναι πολύ μικρό το μπόι τους για να κρίνουν το τιμημένο ΚΚΕ».
Εκεί στο ΠΑΣΟΚ μετρούν τη σκιά τους για μπόι και κάνοντας χυδαίο αντικομμουνισμό. Μόνο πως το ξέρουν καλά αυτή τη φορά και οι ίδιοι, πως στον πόλεμο που άνοιξαν, θα έχουν πόλεμο και αυτός δεν πραγματοποιείται με όρους συστήματος, αλλά με όρους μετώπου και κινήματος και γι αυτό είναι από χέρι χαμένοι.
Ράδιο Κολλεκτίβα
