Αφιέρωμα στο πυραυλοκίνητο ποδόσφαιρο, το καλύτερο που είδαμε ποτέ και μάλλον το ξαναβλέπουμε ευτηχώς δηλαδή!!!
ΤΟΤΕ 1988
Με τον κορυφαίο τερματοφύλακα μετά το Λεβ Γιασίν το Ρινάτ Ντασάεφ, τον ογκόλιθο κεντρικό αμυντικό Ολεγκ Κουζνέτσοφ, τον ίσως καλύτερο Ευρωπαίο μπακ που έχουμε δει έως σήμερα τον Ανατόλι Ντεμιανένκο, τα "μηχανάκια" Σεργκέι Αλέινικοφ και Γενάντι Λιτόφτσενκο, τέτοιες κάθετες μπαλιές έχουμε να δούμε χρόνια,είμαστε απ' τους τυχερούς που τον προλάβαμε στον Ολυμπιακό και τα γκόλ του φυσικά που συνίθιζε να τα βάζει απ' τις αριστερές γωνιές του κέντρου των γηπέδων όπως αυτό που θα το θυμάται όσο ζεί ο Νίκος Σαργκάνης στο ΟΑΚΑ το 1987 και όλα στο γάμα,(σ.σ στο ημίχρονο χάναμε με 0-4), τον "τέλειο ποδοσφαιριστή" (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Λαμπανόφσκι) Αλεκσεϊ Μικαϊλιτσένκο, τον "εγκέφαλο" Αλεξάντερ Ζαβάροφ, τον ασταμάτητο Βασίλι Ρατς, αμυντικό χαφ από άλλο πλανήτη και το δίδυμο-"φωτιά", το καλύτερο επιθετικό δίδυμο που έχει βγάλει εδώ και χρόνια το παγκόσμιο ποδόσφαιρο Ολεγκ Προτάσοφ και Ιγκόρ Μπελάνοφ.
Αυτό το ρόστερ ήταν το κάτι άλλο, 1-0 την Ολλανδία στους ομίλους, 3-0 την Αγγλία 2-0 την Ιταλία την οποία έλιωσε στον ημιτελικό με ένα εκπληκτικό γκολ του Ζαβάροφ που πέρασε όποιο βρήκε μπροστά του καί ένα πανομοιότυπο του Μπελάνοφ, ενώ στο τελικό έχασε με 2-0 στη ρεβάνς των Ολλανδών.
Ποιός όμως θα ξεχάσει το χρυσό μετάλλιο της Ολυμπιάδας της Σεούλ, το ίδιο καλοκαίρι με αντίπαλο τη Βραζιλία, παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1994, η ομάδα της ΕΣΣΔ, με προπονητή τον Ανατόλι Μπίσοβετς, κέρδισε στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά των Αγώνων της Σεούλ 2-1 γυρίζοντας το εις βάρος της 0-1 και αναδείχθηκε χρυσή ολυμπιονίκης.
ΤΩΡΑ
Για πολλούς με το που πάτησε το πόδι του ο Γκούς Χίτινγκς στη Ρωσία μίλησαν για την ολική επαναφορά του υπερηχητικού ποδοσφαίρου και είναι "ηλίου φαεινότερο" ότι έρχεται η ώρα της μεγάλης επιστροφής. Ο κορυφαίος Ρώσος ποδοσφαιριστής των τελευταίων ετών, ο νέος Μπλαχίν, ο Αντρέι Αρσάβιν, παίρνει τη φυσική του θέση, πίσω από τον "φουνταριστό" και λίγο αριστερά χορεύει κάθε άμυνα με τα δικά του αλλά Μέσσι κολλήματα στη μπάλα, δίπλα του ο Παβλιουτσένκο, και ο Πογκρέμπνιακ στη Ζενίτ, που δεν έχουμε τη τύχη να το δούμε γιατί δε παίζει.
Από πίσω ο υπερηχητικός Κονσταντίν Ζιριάνοφ ως νέος Ζαβάροφ στην πάσα, ο ευφυέστατος και ταχύτατος Γιούρι Ζίρκοφ που βρίσκετε σε άμυνα κι επίθεση σε μηδέν χρόνο, ο τεράστιος Σεργκέι Σέμακ σαν άλλος Βασίλι Ράτς παρέχει την εμπειρία στη θέση του αμυντικού μέσου, ο Σεργκέι Ιγκνάσεβιτς το τείχος στο κέντρο της άμυνας και ο Ιγκόρ Ακινφέεφ κατά πολλούς ο νέος Ρινάτ Ντασάαεφ τον οποίο έχει σε πόστερ πάνω απ' το κρεβάτι του!
Μαζί με μερικούς ακόμα ταλαντούχους (και νεαρούς) παίκτες όπως οι Ντίνιγιαρ Μπιλιαλέτντινοφ, Αλεξάντερ Ανιούκοφ, Βλάντιμιρ Μπίστροφ και Ιβάν Σαένκο, η Ρωσία θυμίζει σε πολλά σημεία τους "υπερηχητικούς" παίκτες της Σοβιετικής Ένωσης του 1988.
Το παιχνίδι στηρίζεται στην άψογη τεχνική, στην απίστευτη ταχύτητα, τους απίστευτους αυτοματισμούς, που είναι προϊόν ευφυΐας και όχι μόνο σχεδιασμού, η δίψα για διάκριση και φυσικά ο συνδυασμός, τέχνικής, ταχύτητας, δύναμης και φαντασίας.
Η ομάδα του Γκους Χίντινκ αποτελεί άξια διάδοχο της πιο σπουδαίας εθνικής που είδε η Ευρώπη μετά την Ουγγαρία του Φέρεντς Πούσκας, αυτής του Βαλερί Λομπανόφσκι του 1988.
Αυτά για την Ιστορία
Γιάννης κ.
