Συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον «ALFA RADIO»

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Οι εργαζόμενοι να γλιτώσουν από τη λογική του ευρωπαϊκού μονόδρομου

Συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό «ALFA RADIO» και στους δημοσιογράφους Δ. Βερύκιο και Δ. Σταυρόπουλο, έδωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Η συνέντευξη περιστράφηκε γύρω από την απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ για την εργάσιμη βδομάδα και την παραθέτουμε στη συνέχεια.

-- Θέλουμε το σχόλιό σας για τα τελευταία που συνέβησαν στο Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ. Χάνουμε το 45ωρο κυρία Παπαρήγα;

-- Θα θυμάστε ότι έλεγαν εδώ και χρόνια για 36 ώρες και 37 ώρες δουλειάς. Και τώρα πάμε στις 65 κι αν το ερμηνεύσουν τις 13 επί 7 πάμε και στις 75. Αυτό δεν ήταν άγνωστο για μας. «Ψηνόταν» εδώ και χρόνια και βρήκαν τον τρόπο να το περάσουν. Εναν τρόπο που ανεβαίνουν οι ώρες εργασίας και θα πέσουν κατακόρυφα οι αποδοχές, χωρίζοντας το χρόνο σε ενεργό και μη ενεργό. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει. Δηλαδή, είσαι σε ένα εμπορικό μαγαζί και για μία ή δύο ώρες δεν μπαίνει πελάτης. Μα, από τη στιγμή που ο εργαζόμενος φεύγει από το σπίτι του έχει τελειώσει το πράγμα....

-- Δηλαδή, τώρα τι θα σου λένε; Δεν μπήκε πελάτης, δεν πιάνονται οι ώρες;

-- Θα είσαι σε ένα είδος επιφυλακής για δουλειά, αλλά δε θα θεωρείται δουλειά. Δεν ξέρω τι θα θεωρείται και ο χρόνος για κάποιες προσωπικές ανάγκες που υπάρχουν....

-- Στις μέρες μας, σε μια Ευρώπη με κόσμο υποψιασμένο, ευαισθητοποιημένο, μπορούν να περάσουν τέτοιοι νόμοι; Το λαϊκό κίνημα θα βγει να τους πνίξει!

-- Είμαι βέβαιη ότι θα υπάρξει αντίδραση. Δε νομίζω ότι οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν. Ωστόσο, υπάρχει εδώ και χρόνια μια συνειδητή προσπάθεια από πληθώρα κομμάτων, πριν απ' όλα κυβερνητικών, αλλά και μη, που λένε το εξής: Η ΕΕ είναι ένας μονόδρομος, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, άρα θα δέχεσαι και ορισμένα άσχημα και θα προσπαθείς να τα περιορίζεις. Αυτό υπονομεύει έτσι κι αλλιώς τη δυνατότητα ενός κινήματος, μέσα από μια βασανιστική εμπειρία, να επιδιώξει μια πραγματική σύγκρουση με αυτές τις επιλογές.

-- Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, η δική μας χτες, η κα Πετραλιά, ναι μεν δεν υπερψήφισε τη ρετσέτα την ευρωπαϊκή, όμως εξαφανίστηκε, ουσιαστικά έγινε «Λούης», λέει ο κόσμος... Αποχώρησε πριν την ψηφοφορία.

-- Μα, κοιτάξτε. Από τη μια μεριά δεν ήθελε σε μια φάση που υπάρχει μια ορισμένη αφύπνιση, γίνονται διεργασίες - το κίνημα στην Ελλάδα είναι πιο δυνατό από κάποιες άλλες χώρες - να βάλει την υπογραφή της, για να μην υπάρχει πολιτικό κόστος. Εγινε «Λούης», όπως είπατε, από την άλλη όμως θα έρθει αύριο να μας πει: «Τι να κάνουμε βρε παιδιά, είναι νόμος και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Εμείς δε συμφωνήσαμε, αλλά...». Αυτή είναι η λογική του μονόδρομου που πρέπει να γλιτώσει ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι. Η ΕΕ είναι μια συνεργασία που αποβλέπει στο να κάνει πιο φθηνή, πιο εκμεταλλεύσιμη και πιο χειραγωγήσιμη την εργατική δύναμη για να ανεβάσει τα κέρδη. Ετσι πρέπει να τη δει ο εργαζόμενος και να την παλέψει. Αν τη δει σαν μια συνεργασία, όπως του την παρουσιάζουν, που γενικώς «θωρακίζει», που «διασφαλίζει την ειρήνη», την «ασφάλεια» και «ανοίγει προοπτικές», τότε θα παλατζάρει ανάμεσα στα προβλήματα που δημιουργούνται και σε αυτό το γενικό τρομοκρατικό παιχνίδι που παίζεται όσον αφορά την ΕΕ.
Ενότητα, συσπείρωση, γενικευμένος αγώνας

-- Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη του σελίδα καλεί τους εργαζόμενους σε ανυπακοή και αντιπαράθεση με την ΕΕ.

-- Βέβαια, αλλά αυτό καταλαβαίνετε ότι προϋποθέτει ενότητα, συσπείρωση και γενικευμένο αγώνα. Γιατί μια κοπέλα εργαζόμενη, μωρομάνα ή ένας άνεργος, ένας εργαζόμενος σε έναν τόπο δουλειάς μόνος του, θέλει πολύ τσαγανό για να αντισταθεί. Κι αυτό χρειάζεται να γίνει, αλλά πρέπει αυτός ο αγώνας να οργανωθεί από τα πάνω. Και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουμε δεν είναι διατεθειμένες. Πέρα από κραυγές στα πλαίσια της εναλλαγής των δύο κομμάτων στη διακυβέρνηση, δε βλέπω τίποτα άλλο. Μεγάλα λόγια....

-- Εγώ, κυρία Παπαρήγα, θα σας μιλήσω από καρδιάς. Οταν βλέπω ότι στην ΕΕ παίρνονται τόσο εύκολα τέτοιοι νόμοι, τρομάζω. Οταν το 45ωρο γίνεται 60ωρο χωρίς υπερωριακή απασχόληση, και αυτά τα πράγματα και αυτές οι φοβερές ανατροπές παίρνονται τόσο εύκολα τρομάζω. Και δεν τρομάζω για μένα που είμαι και μιας ηλικίας πια, τρομάζω γι' αυτούς που έρχονται από πίσω, για τα παιδιά.

-- Δεν πρέπει να δεχτούμε να δουλεύουμε δέκα ώρες την ημέρα ακόμα κι αν αμειβόμαστε υπερωριακά, πολύ περισσότερο που δε θα υπάρχει ούτε αμοιβή. Ο άνθρωπος στις σημερινές συνθήκες μπορεί να παράγει θαυμάσια με λιγότερες ώρες δουλειάς, με ελεύθερο χρόνο και με μισθό που να αντιστοιχεί στην προσφορά του.

Τι να το κάνεις να δουλεύεις από το πρωί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Ακόμα κι αυτά τα υπερωριακά, που δε δίνονται, κάνουν έναν ελιγμό ή προσωπικές συμφωνίες και να δώσουν ένα μέρος, υπονομεύεται η οικογενειακή ευτυχία - να το πω έτσι - ο πολιτισμός απουσιάζει από τη ζωή του ανθρώπου....

-- Η ισορροπία...

-- Ε, βέβαια. Θα ζούμε με ψυχοφάρμακα. Και ξέρετε το ξόδεμα της ανθρώπινης δύναμης έχει κι αυτό κόστος.

-- Εχω εδώ μπροστά μου τον «Ριζοσπάστη» και βλέποντας το πρώτο θέμα, αυτό που δεν αφορά μόνο τους Ελληνες εργαζόμενους, αλλά τους εργαζόμενους όλης της ΕΕ, βλέπω εδώ επάνω το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Πόσο επίκαιρο είναι αυτό το σύνθημα στις μέρες μας;

-- Βεβαίως και είναι. Ξέρετε η πρώτη απόπειρα έγινε εδώ και κάποια χρόνια να περάσει στα νοσοκομεία με τους γιατρούς. Δηλαδή, γιατρέ θα είσαι στο νοσοκομείο, αλλά μπορεί να μη χρειαστεί να επέμβεις. Κι, επομένως, διαχωρίζεται ο χρόνος δουλειάς.

-- Καλά, είναι πρωτοφανή πράγματα αυτά. Είναι απίστευτα.

-- Ο άνθρωπος από τη στιγμή που μπαίνει στο χώρο εργασίας, είτε υπάρχει μεγάλη κίνηση είτε όχι, είναι εργαζόμενος.

-- Είναι εφευρέσεις απλά και μόνο για να γλιτώσουν χρήματα σε βάρος των εργαζομένων. Ρομπότ. Απλήρωτα ρομπότ. Σας ευχαριστούμε πολύ.

-- Κι εγώ σας ευχαριστώ. Αντεπίθεση. Γεια σας.


Από Ριζοσπάστη 12/6/2008