ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ(ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ)
Εδώ και λίγα χρόνια απ' τις εκλογές του 2004 ο ΣΥΝ "ανακάλυψε" ένα "νέο φρούτο", το οποίο το αναμασούσε και προπαρασκεύαζε ήδη απ' το 2000 πάνω στα μέτρα της αντιπαγκοσμιοποίησης με κυρίαρχα συνθήματα "οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη".
Ένα φρούτο με γεύση κινημάτων και πολύχρωμων τάσεων τα οποία ξεκινούν απ' τα δικαιώματα των κάθε λογής κοινωνικών μειονοτήτων, καταναλωτών(όχι εργατών), αντινεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων και καταλήγουν στα "αντιαπαγορευτικά", «αντισυστημικά γκρουπούσκουλα».
Εδώ πέρα δεν υπάρχει καμία ταξική αναφορά και όλες αυτές οι τάσεις αλληλοαναιρούνται και αλληλοσυγκρούονται συλλήβδην ενώ γενικότερα κυριαρχεί μια σιωπή γύρω από το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας και της πολιτικής με τακτικό και στρατηγικό στόχο.
Τα λεγόμενα «κοινωνικά κινήματα» έχουν περιορισμένους ή επιμέρους στόχους και εμμένουν στη λογική «εξετάζουμε το δέντρο και μάλιστα από μακριά, ενώ σε καμία περίπτωση δε θα εξετάσουμε το δάσος».
Συνθηματολογίες όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» η οι «άνθρωποι πάνω απ’ τα κέρδη» εκτός του ότι είναι αφελή και αντιεπιστημονικά, αναδείχνουν κατευθύνσεις που προβάλουν την άποψη, «πως ναι μεν κακός ο νεοφιλελευθερισμός, άθλιες οι ιδιωτικοποιήσεις κτλ., αλλά αν δεν αλλάξει πρώτα η ρότα της παγκοσμιοποίησης, τότε δεν μπορούμε να πράξουμε τίποτα».
Με αυτή τη λογική ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ περιορίζονται σε κινήματα τύπου καταναλωτών διεκδικώντας καλύτερες τιμές στα προϊόντα που έχουν παράγει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αποκρύβοντας μια απ’ τις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, όπως την αντίθεση παραγωγής-κατανάλωσης, και στο τέλος οι ίδιοι οι εργαζόμενοι «ως καταναλωτές» να μη διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και παράλληλα την εξουσία της εργατικής τάξης.
Όταν, όμως, μιλάμε για κόμμα, οποιοδήποτε κόμμα, που υπάρχει γιατί στοχεύει την εξουσία της τάξης που υπηρετεί, τότε το ζητούμενο είναι η διατύπωση της πολιτικής πρότασης εξουσίας που μπορεί να επιφέρει την επιθυμητή αλλαγή. Από αυτή την άποψη, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θέτει με σαφήνεια πρόταση πολιτικής διακυβέρνησης και εξουσίας, είτε διότι θεωρεί εαυτόν Μη Κυβερνητική Οργάνωση, (υπό αυτή την ιδιότητα συμμετέχει και στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ), είτε γιατί δε θέλει να αμφισβητήσει τα θεμέλια της σημερινής πολιτικής εξουσίας, είτε γιατί ένας τέτοιος οργανισμός αντικειμενικά θα εχθρεύεται τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και των κινημάτων ακριβώς γιατί θα τον ξεπερνάνε.
Ο βασικός και κύριος στόχος των λεγόμενων κοινωνικών κινημάτων τελικά είναι το χτύπημα του μαζικού λαϊκού κινήματος, όχι απ' τις εν λόγω τάσεις, αλλά απ' αυτούς που τις έβαλαν σε κοινή πορεία δράσης.
Είναι ένας αχταρμάς θεωριών αντιμαρξιστικής κατεύθυνσης και στηρίζονται σε προϋπάρχουσες ιδεολογικοπολιτικές εκφράσεις όπως η σχολή της "Frankfurt" η όπως αλλιώς ονομάζεται της "Praxis" δηλαδή των καθηγητών(Markuze-Horkerhaimer)και διαφόρων σοσιαλδημοκρατικών πλευρών των αρχών του 20ου αιώνα. Εδώ δε λείπουν και οι Τροτσκιστικές και Νέο-Τροτσκιστικές(Tommy Jones),κορώνες για παγκόσμια επανάσταση που τώρα δε μπορεί να πραγματοποιηθεί και επειδή δε μπορεί να πραγματοποιηθεί να στηριχθούν όλα τα κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ.
Η διαφορά ανάμεσα το λαϊκό κίνημα και τις "πολύχρωμες κινηματικές διαδικασίες", είναι αγεφύρωτη, μιας και τα πολύχρωμα κινήματα προβάλλουν τον αταξικό χαρακτήρα στο διεκδικητικό πλαίσιο τους και έχουν βαθιές μικροαστικές τάσεις που τάχατες προβάλλονται ως ανθρωπιστικές.....
Στην πολιτική ο στόχος διαμορφώνει τη συμμαχία, και η φιλολογία περί «ενότητας της αριστεράς», αφήνει αδιευκρίνιστο το περιεχόμενο της και το στόχο της, εδώ επιδιώκετε να θολωθούν τα νερά για τους αποδέκτες της πρότασης.
Οι λαϊκές δυνάμεις που συγκρούστηκαν με τη «νομιμότητα» της ανεργίας, των αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων, της ιδεολογικής τρομοκρατίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, της κρατικής βίας και της εξαθλίωσης, δεν έχουν καμία σχέση με τα μικροαστικής νοοτροπίας «κοινωνικά κινήματα» που διεκδικούν ένα καλύτερο καπιταλισμό μέσα στο ίδιο το καπιταλισμό και έχουν για σημαία το εξής σύνθημα διαχείρισης:«οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη».
Οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να διεκδικήσουν το δικό τους αντιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλικό μέτωπο πάλης με συνθήματα "οι άνθρωποι ενάντια στα κέρδη" που στόχο έχει την πολιτικοοικονομική ανατροπή του καπιταλισμού.
Η γενικότερη αγανάκτηση και δυσφορία απ' την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε, καταρρίπτεται πολιτικά και όχι με το κλίμα που καλλιεργούν οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις και οι πολύχρωμες τάσεις των κοινωνικών κινημάτων, που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα περιορίζοντας τις διακηρύξεις τους στο πρόβλημα και στο πώς θα το κινητοποιήσουν αυτό.
Γιάννης Κ.
