Μπορεί ο "Σκαϊ" από τον όμιλο Αλαφούζου να "γούζιεται" (που λένε & στο χωριό μας) εδώ και ένα εξάμηνο για τις εργατικές κινητοποιήσεις , (που κάνουν τάχα κακό στον τουρισμό και στην εικόνα της χώρας), χύνοντας χολή γι αυτές μέσω των πληρωμένων κονδυλοφόρων Μπορεί να κρούει τον αντικομμουνιστικό κώδωνα του κινδύνου στο πολιτικό του προσωπικό, όμως αυτή είναι αντικειμενικά και η δουλειά του, ως γνωστόν ο ιδιοκτήτης του είναι διακεκριμένος τοποτηρητής του αντικομμουνιστικού Αραβο - Αμερικανικού συνδέσμου συμφερόντων .Μπορεί επίσης ένα κομμάτι του εγχώριου κεφαλαίου να βλέπει πως χάνει τα "κεκτημένα",(από την χωρίς όρια έφοδο του μονοπωλιακού κεφαλαίου το οποίο ψάχνει για νεότερα εσωτερικά και όχι μόνο διαμετακομιστικά τζάκια που θα κάνουν τη δουλειά του) χρησιμοποιώντας πατριωτική γλώσσα έστω και για τους τύπους(αυτό το κάνει γιατί η επέλαση των μονοπωλιακών ομίλων θα τους εξαφανίσει στην κυριολεξία), ένα άλλο όμως κομμάτι το κυρίαρχο στον αριθμό, θέλει το ζεστό χρήμα και το θέλει τόσο πολύ που βαφτίζει το ψάρι κρέας και τον πατριωτισμό στην πιο χυδαία, πιο αμετροεπή, πιο εμετική εθελόδουλη στάση απέναντι στις πολυεθνικές τα μονοπώλια και τους μονοπωλιακούς ομίλους και οργανισμούς, αρκεί οι αριθμοί να γράφουν στην ούγια της ενίσχυσης 78 δις ευρώ.
Η εθελόδουλη στάση τους θυμίζει τις αλήστου μνήμης λαμπρές ημέρες των εγχώριων καρπαζοεισπρακτόρων αργότερα αστών που ντύθηκαν γερμανοτσολιάδες και έχρισαν πρωθυπουργούς κάτι απίθανους Τσολάκογλου, Ράλληδες(για τον Ιωάννη μιλάμε), ενώ όταν ήρθαν οι νέοι κατακτητές παρέδωσαν την χώρα στους Σκόμπυ και στους Βαν Φλιτ, με τα "στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σου" υποδείχνοντας τους κληρωτούς και τους αξιωματικούς του κυβερνητικού στρατού της χώρας.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε φράσεις - κηρύγματα όπως "ο νέος πατριωτισμός" πρέπει αν όχι να μας προβληματίζουν, αλλά και να μας εξοργίζουν βγάζοντας μας στους δρόμους, ο πατριωτισμός δεν είναι ούτε νέος ούτε παλιός και φυσικά δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον εθνικισμό, ούτε με τον κοσμοπολιτισμό
Τα εν λόγω κηρύγματα θυμίζουν τις ίδιες επικίνδυνες διακηρύξεις των σοσιαλδημοκρατών - σοσιαλσοβινιστών (όπως τους ονόμαζε ο Λένιν στην δεκαετία του 1910) στην Δυτική και Κεντρική Ευρώπη με το σύνθημα της υπεράσπισης της αστικής πατρίδας. Πολλοί από αυτούς μετεξελίχθηκαν σε εθνικοσοσιαλιστές στην Γερμανία και σε φασίστες στην Ιταλία από το 1922 - 1933 ρίχνοντας στον λάκκο των λεόντων κάθε (έως τότε) κατακτημένο εργασιακό δικαίωμα, αλλά και τους ίδιους τους λαούς στα γρανάζια των δυο παγκοσμίων πολέμων.
Το τι συμβαίνει στις δυο μεγάλες ομάδες του Ελληνικού "ποδοσφαίρου"(λες και υπάρχει αυτό το πράγμα), το είχαμε καταγράψει, όχι στο ποιος θα είναι ο πρόεδρος του τάδε η του δείνα, αλλά του τι επιχειρηματικές συγκρούσεις πραγματοποιούνται στο εσωτερικό τους, που αντανακλά τις μεταξύ τους λυσσαλέες κόντρες για το ποιος θα πάρει το καλύτερο φιλέτο μερίδιο της πίτας
Στις εν λόγω κόντρες δεν διαφαίνονται πολλά ακόμα, ωστόσο να πούμε εδώ πέρα ότι ο Ν. Κωνσταντόπουλος όταν ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ, ήταν ταυτόχρονα και νομικός σύμβουλος στους "σοβαρούς" εκδότες της χώρας αλλά αυτό δεν έφτανε στην λυσσαλέα επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα "νέα τζάκια" ως γνήσιοι εκφραστές των Αραβο - Αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή και η ΠΑΕ Παναθηναϊκός όπως και η ΠΑΕ Ολυμπιακός είναι πολύτιμοι λίθοι στα χέρια τους. Μπορεί στον Ολυμπιακό να μπήκαν τα εν λόγω νέα τζάκια νωρίτερα και όλως τυχαίως ο όμιλος Αλαφούζου και η πολυεθνική εταιρία κινητής τηλεφωνίας που εξαγόρασε την πρώην σταθερή της ΔΕΗ, μέσω του Βγενό θα μπουν νομοτελειακά και στον Παναθηναϊκό. Όσο δυνατές να είναι ως αστοί οι οικογένειες Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη και Γιαννακόπουλου απέναντι στους οδοστρωτήρες είναι απ' ότι φαίνεται αδύναμοι και οι πρώην σύμμαχοι τους είναι αυτή τη στιγμή απέναντι τους.
Αρκετά όμως με τους εσωτερικούς τους ανταγωνισμούς, οι παραπάνω τα βρίσκουν και τα χαλούν το έχει επιδείξει άλλωστε και η ιστορία αυτό. Το έχουμε ξαναδεί στο πεδίο των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στη χώρα μας στην εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας που ήδη από τη δεκ του 1980 παίζει και το ρόλο του μικροϊμπεριαλιστή στην περιοχή. Οι αντιθέσεις, αντιθέσεις ωστόσο όμως απέναντι στον κοινό τους εχθρό τους, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, συνενώνονται και οι όροι τους είναι αμείλικτοι πολεμικής φύσης, εξάλλου το κεφάλαιο και η εργασία βρίσκονται σε ανειρήνευτη διαπάλη και μάλιστα χωρίς όρια.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σύμφωνα με τον Λένιν κοινωνικές τάξεις είναι εκείνες οι ομάδες ανθρώπων που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς:
1)"Τη θέση που κατέχουν σ' ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής", δηλαδή αν είναι εκμεταλλευτής η εκμεταλλευόμενος και σε ποιο εκμεταλλευτικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
2)"Τη σχέση τους με τα μέσα παραγωγής" που συνήθως είναι και νομικά κατοχυρωμένη ιδιότητα. Δηλαδή αν κατέχουν τα μέσα παραγωγής ποια από αυτά σε μέγεθος, σύνθεση, ποιότητα, ποσότητα(ποσοστά μετοχικών κεφαλαίων κλπ). Η εργατική τάξη το μόνο μέσο παραγωγής που διαθέτει είναι η εργασία της την οποία την εμπορεύεται με απεχθείς όρους, τα άλλα δύο είναι τα αντικείμενα και τα μέσα εργασίας(δηλαδή τα εργαλεία παραγωγής).
Να σημειώσουμε εδώ πέρα πως τα μέσα παραγωγής που κατέχουν οι αστοί και η εργασία που πουλούν οι εργάτες είναι οι παραγωγικές δυνάμεις(θα το συναντήσουμε παρακάτω).
3)"Το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας". Δηλαδή είναι εμπορεύματό - παραγωγοί, παραγωγοί, μεγαλέμπορες η μικρέμπορες μεταπράτες, διευθυντικά στελέχη;
Ακόμα και παρασιτικά στοιχεία μπορούν να χωρέσουν εδώ όπως μεγαλομέτοχοι, μεγάλο καταθέτες, μέχρι και οι οικονομικές δραστηριότητες του παρακράτος που είναι κράτος νομιμοποιημένο και αυτό(παρ εμπόριο, όπλων, ναρκωτικών, λευκής σαρκός και εκεί οι Αμερικανοί μας δείχνουν το δρόμο, φυσικά ο κ. Καρατζαφέρης εκεί δε λέει όχι, όχι λέει μόνο τους Αφρικανούς των dvd). Δυστυχώς στον καπιταλισμό παίζουν ρόλο και αυτά και πως να μην παίξουν αφού το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στη βάση του είναι παρασιτικό. Ειδικά τα νομικά κατοχυρωμένα παρασιτικά στρώματα βρίσκουν εξαίσιο αν και αντιθετικό ρόλο ως προς την κοινωνική παραγωγή και σε ένα ορισμένο βαθμό οι μέτοχοι(μιλάμε για τους μεγάλους), ακόμα και οι καταθέτες, που είτε κερδίζουν παρασιτικά(μετοχικά μερίσματα) είτε δανείζουν όπως οι δεύτεροι με μικρά επιτόκια για να μην κερδίζουν και πολλά οι μικρο καταθέτες, έχουν ρόλο στην ταξική διαστρωμάτωση, εδώ ξεχωρίζουν με μεγάλη ευκολία και τα ενδιάμεσα στρώματα, όπως οι αντιπρόσωποι ΑΕ κλπ.
4)"Πως ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου". Αν παίρνουν υπεραξία, αν πουλούν την εργατική τους δύναμη, αν είναι αποτέλεσμα αγοραπωλησίας προϊόντων κλπ.
5)"Ποιο είναι το μέγεθος της μερίδας του κοινωνικού πλούτου". Το ποσοστό(όχι φυσικά υπό τη μορφή εκατοστιαίων μονάδων) κοινωνικού πλούτου αποκομίζουν.
"Στην ανταγωνιστική κοινωνία (κατά Λένιν), οι τάξεις είναι τέτοιες ομάδες ανθρώπων που η μια απ' αυτές μπορεί να ιδιοποιείται την εργασία της άλλης, εξαιτίας της διαφορετικής θέσης τους στο συγκεκριμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας".
Η ταξική πάλη ανεξάρτητα από τη βούληση της άρχουσας τάξης έχει νομοτελειακό χαρακτήρα μιας και διεξάγεται ανάμεσα σε τάξεις που εκ των πραγμάτων έχουν τόσο αντιθετικά συμφέροντα όσο και αντίληψη για την κοινωνική οργάνωση της κοινωνίας.
Ο ρόλος των κομμουνιστικών κομμάτων είναι βασικότατος, το προλεταριάτο από μόνο του δεν μπορεί να διεξάγει ολοκληρωμένα την ταξική πάλη δηλαδή α) οικονομική πάλη β) πολιτική πάλη γ) ιδεολογική πάλη και αυτό το κεφάλαιο το γνωρίζει πολύ καλά, κάνοντας είτε ανοιχτό, είτε κεκαλυμμένο, είτε επιστημονικό, είτε εξ αριστερών αντικομμουνισμό.
Στον καπιταλισμό τα Κ.Κ έχουν πολύπλοκο και πολυπλόκαμο ρόλο σε πρώτη φάση(ανάλογα την ιστορική περίοδο και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά)νομιμοποιούν την ταξική πάλη και ταυτόχρονα η σε κάποια επόμενη φάση την επαναστατικοποιούν.
Σήμερα στην ανώτερη βαθμίδα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού τον ΚΜΚ, η δύναμη των μονοπωλίων και η δύναμη του κράτους βρίσκονται σε διαρκή και χωρίς όρια συνένωση, αποσκοπούν και προσβλέπουν στη διατήρηση αλλά και στερέωση του καπιταλιστικού συστήματος, τον πλουτισμό των μονοπωλίων, την κατάπνιξη του εργατικού κινήματος, αλλά και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων συνολικότερα
Επειδή ο ΚΜΚ είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός της γενικής κρίσης του, της επιτεινόμενης αναντιστοιχίας του επιπέδου των παραγωγικών δυνάμεων με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Στον ΚΜΚ ο υψηλά ασύμβατος βαθμός της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της εργασίας με την ταυτόχρονη ατομική ιδιοποίηση των προϊόντων της πρώτης, δημιουργούν όλες τις υλικές προϋποθέσεις για το εργατικό κίνημα και την νέα του έφοδο στους ουρανούς.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα μονοπώλια και η κυβέρνηση τους που την έχουν επιλέξει να μας
αλλάξει τα φώτα. Σε επίπεδο εποικοδομήματος αυτή και τα "ανεξάρτητα", δηλαδή τα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο ΜΜΕ διεξάγουν την πολιτική και ιδεολογική τους διαπάλη που στο επίκεντρο της έχει τον αντικομμουνισμό. Σε οικονομικό επίπεδο δηλαδή η βάση παίρνονται όλα εκείνα τα μέτρα που γιγαντώνουν την ολοκληρωμένη ταξική επίθεση.
Μπορεί τα παλιά τζάκια, αυτά που χάνουν σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους κάτι από τη μερίδα του Λέοντος, να θέλουν προσωρινά νομιμοποιημένα τα Κ.Κ (λόγω του πατριωτικού τους ρόλου) , ωστόσο και αυτά όταν τα συμφέροντα τους αρχίζουν να θίγονται και θα θιγούν νομοτελειακά, γαβγίζουν σε όλους τους αντικομμουνιστικούς ρυθμούς.
Σήμερα στην χώρα μας αλλά και διεθνώς η αξία της εργατικής δύναμης(δηλαδή η κοινωνική εργασία της εργατικής τάξης που είναι ενσαρκωμένη και υλοποιημένη στο εμπόρευμα) εκποιείται ολοένα και περισσότερο, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, δηλαδή ο κοινωνικά αναγκαίος εργάσιμος χρόνος χάνεται στις υπεραξίες και στην έκπτωση των προϊόντων που αυτή η έκπτωση θα επιφέρει νέα ακόμα μεγαλύτερη κρίση στο μέλλον.
Οι εργαζόμενοι σήμερα πρέπει να κλείσουν τα αυτιά και τα μάτια τους στην αλλαγή της ταυτότητας που προσπαθεί να τις επιβάλει ιδεολογικά η σοσιαλδημοκρατία και να αντεπιτεθεί συγκροτημένα με πολιτική πρόταση που υπάρχει και αντικειμενικά είναι το Α.Α.Δ.Μ.Π*, το λαϊκό μέτωπο για το οποίο μιλάει το ΚΚΕ από το 1996. Οι εργάτες που είναι στην τελική οι ίδιοι οι καταναλωτές στην τελική προσδιορίζονται από την εργατική τους δύναμη και όχι από την αγοραστική τους, δεν πρέπει να τους αφορά να αγοράζουν μόνο φτηνά, αλλά να αμείβονται σύμφωνα με την εργασία τους αλλά αυτό απαιτεί μια άλλου είδους κοινωνία που δεν θα έχει κέρδος και καπιταλισμός χωρίς κέρδος δεν μπορεί να υπάρξει.
*Μέχρι τα μέσα 2011, αλλά και τότε που γράφτηκε το άρθρο το 2010 υπήρχαν προοπτικές για το ΑΑΔΜΠ, μιας και υπήρχαν έστω και υπολείμματα σε δυνατότητες για αστική δημοκρατία(όσον αφορά το κομμάτι του Δημοκρατικού μετώπου, από εκεί και έπειτα είχαμε την πιο ολοκληρωμένη μορφή δικτατορίας των μονοπωλίων δηλαδή του ΚΜΚ.
Όσον αφορά τον Αντιιμπεριαλιστικό και το Αντιμονοπωλιακό που παλαιότερα το 1996, η και το 2006, μπορούσαν να διακριθούν στο κομμάτι του εποικοδομήματος και της βάσης, σήμερα έχουν συγκλίνει τόσο που η όποια διαφοροποίηση τους είναι λανθασμένη εξάλλου τα μονοπώλια έχουν γίνει κράτος με ότι αυτό συνεπάγεται στην ολοκλήρωση του ΚΜΚ.
Πέραν του ότι ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοιου είδους κυβέρνηση, ακόμα και αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να συνεργαστείς, δεν θα είναι μόνο σύμμαχες ταξικά δυνάμεις, αλλά και μεσαία στρώματα της αστικής τάξης, ακόμα και τμήματα της αστική τάξης που σήμερα πλήττονται από τα μονοπώλια.
