Για μας το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν οι Ανανεωτικοί, αυτούς τους γνωρίζαμε και τουλάχιστον ήταν πάντα αυτό που είναι και σήμερα, χωμένοι μέσα στο σύστημα ως τα πιο καλοδουλεμένα γρανάζια του εποικοδoμήματος, αναθεωρητές , χαλαροί, υπερβατικοί, θεωρητικοί της εκ των έσω συνωμοσίας, ιστορικά ημιμαθείς, ευρωπαϊστές και light αντικομμουνιστές, νέοι, ωραίοι και Πανιώνιοι μοιραίοι....Πάντα το όνειρο τους ήταν στην καλύτερη περίπτωση η αναβίωση της ΕΑΡ και στη χειρότερη του ΚΚΕ εσωτερικού(Ανανεωτική - Αριστερά) χωρίς όμως σφυροδρέπανα τώρα πια. Γι' αυτούς τα εν λόγω σύμβολα ήταν ντεμοντέ πολύ πριν το 1991, αντί αυτών προτιμούν τα κόκκινα γαρύφαλλα, τα ελαιόδεντρα, τα διάφορα κοσμητικά άνθη. Η ψευτοκουλτούρα και το υπερφίαλο σαρβουάρ βιβρ σε όλο τους το μεγαλείο. Για να λέμε την αλήθεια, ήταν ανέκαθεν το κλου στην υπόθεση "διαφέρουμε απ' τους άλλους", η ιδιαιτερότητα μέσα στο κάτι ιδιαίτερα ιδιαίτερο. :
Το πρόβλημα, δηλαδή το μεγάλο ανάχωμα στην ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής συνείδησης ήταν πάντα το λεγόμενο "αριστερό ρεύμα". Ήταν πάντα η άλλη εκδοχή της ανανέωσης που ψήφιζε οτιδήποτε αντιλαϊκό ως ανανεωτής, ενώ ταυτόχρονα κόμιζε υπερεπαναστατική ρητορεία στο άκρως επιτεδυεμένο ριζοσπαστικό προφίλ. Στο μεγαλύτερο μέρος του το "αριστερό ρεύμα" έπασχε από ιδεολογικούς ρευματισμούς που κατά κανόνα επιβεβαίωναν εως και εκθείαζαν την γραμμή των "ανανεωτών".
Η αλήθεια είναι πως σε γενικές γραμμές το "αριστερό ρεύμα" μονίμως ψήφιζε και αποδέχονταν ότι και οι ανανεωτές (εξάλλου ακόμα και σήμερα αυτό κάνει), απλά είχε πάντα κάποιες επί μέρους διαφορές με κύρια αυτή της εικονικής ριζοσπαστικοποίησης με ένα τμήμα των λεγόμενων "ανανεωτικών".
Η διάσπαση ήταν θέμα χρόνου και κάτι αναμενόμενο, όχι όμως και η μοναδική διάσπαση που θα δούμε στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από τούδε και έπειτα, απ' ότι φαίνεται τα πράγματα εκεί μέσα είναι πάνω στη λογική του όλοι εναντίων όλων και σύμμαχος είναι ο αντίπαλος του αντιπάλου μου. Ας μη μας κάνει καμία εντύπωση ότι στο τέλος μπορεί και να τα ξαναβρούν, εκεί μέσα είναι όλα ανοικτά ακόμα και την Κυριακή.
Ήδη το μέτωπο του Αλαβάνου έκανε την εμφάνιση του και το τριχοτομημένο Αριστερό ρεύμα είναι πάνω σε 3 βάρκες. α) Με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά χωρίς το ΣΥΝ. β) Με το ΣΥΝ πρωταγωνιστή στο ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του ως σύμμαχος. γ) Με το ΣΥΡΙΖΑ αυτόνομο και με το Μέτωπο ως τάση πια και όχι ως συνιστώσα στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά υπάρχει και ο ανανεωτής Παπαδημούλης που λατρεύει τον ΣΥΝ και την πολιτική του ενώ ανέχεται τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί καθοδηγείται ουσιαστικά από τον ΣΥΝ. Ο εν λόγω "ανανεωτής" είναι το αντίπαλο δέος στους άλλους ανανεωτές δηλαδή στους (πρώην Συνασπισμένους και στον ηγέτη τους, νυν και αεί Ανανεωτή)Κουβέλη.
Ο Παπαδημούλης ως ευφυέστατος οπορτουνιστής ακολουθεί Πασοκικές μέθοδες. Περιμένει στη γωνία, μπορεί να μην είναι ευρωβουλευτής όμως είναι ο πρωταγωνιστής στα ΜΜΕ λόγω και των συμμετοχών του στις επιτροπές της Βουλής για τα"σκάνδαλα" SIEMENS & Βατοπέδι απ' το ΣΥΝ/ΣΡΙΖΑ. Ουσιαστικά ο ΣΥΝ ακολουθεί τη γραμμή του, παρά τις ενίοτε "επαναστατικές κορώνες" του τελευταίου στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τέλος χαίρει εμπιστοσύνης και σε πολύ μεγάλο εκλογικό ποσοστό του "αριστερού ρεύματος".
Η κατάσταση στη λεγόμενη "Αριστερά"(ανανεωτική, ριζοσπαστική, πληθυντική κοκ), δεν αφορά κανένα και δεν μπορεί να αφορά τα υγιή Κομμουνιστικά Κόμματα, και τα κόμματα νέου τύπου. Η συνθέσεις και οι αντιθέσεις στην λεγόμενη "αριστερά" θα υπάρχουν και θα αναπτύσσονται ανάλογα με τις περιόδους. Είναι νομοτελειακό πως όσο η πολιτική της λεγόμενης "αριστεράς" θα διαμορφώνεται με αφορμή την επικαιρότητα και με βάση το πρόβλημα και αυτά δεν θα συνδέονται με τη συνολική προώθηση της πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου τόσο αυτά θα γίνονται φυσαρμόνικα, άλλοτε θα διαστέλλονται και άλλοτε θα συστέλλονται γιατί η πολιτική δεν χαράζονταν ούτε με βάση την επικαιρότητα, ούτε με βάση το εκάστοτε πρόβλημα, δεν ήταν ουδέποτε κάτι τέτοιο.
Η πολιτική και των αστικών κομμάτων και των κομμάτων νέου τύπου διαμορφώνονταν πάντα με βάση του ποιος είναι με ποιους και που κατευθύνεται ο πλούτος που παράγεται στους παραγωγούς του, η στα μονοπώλια, εξάλλου η πολιτική δεν είναι "η τέχνη του εφικτού" όπως εδώ και χρόνια επικαλούνται οι οπορτουνιστές και η σοσιαλδημοκρατία
Η πολιτική είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης με άλλα μέσα, είναι η προσπάθεια κυριαρχίας της μιας τάξης πάνω στην άλλη μέσα από το εποικοδόμημα, όλα τα άλλα είναι μανταλάκια που λέει και ο λαός.
Οι εξελίξεις σε παρωχημένα ψευτοδιλήμματα "δεξιά" η "αριστερά" κρίνονται στο πεδίο της οικονομίας, της κοσμοθεωρίας και της δράσης με όρους 2010 και όχι με προμαρξιστικούς όρους.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε κρίνεται το ποιος είναι με το κεφάλαιο και ποιος με τους εργάτες (όλα ξεκινούν από εκεί), τι έχει προβλέψει - πραγματοποιήσει και τι συνεχίζει να προβλέπει και να πραγματοποιεί τόσο στο επίπεδο των αναλύσεων, όσο και στο επίπεδο των τακτικών και στρατηγικών στόχων, κάτι που μόνο το ΚΚΕ κάνει.
Τα περί ενότητας της αριστεράς με βάση τα τρέχοντα προβλήματα, η της μη στάσης των πληρωμών(αποσυνδεδεμένης από το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας) και μιας σειράς άλλων "ημιμέτρων", αφορούν μόνο αυτούς που είτε έχουν χάσει την πολιτική τους ταυτότητα, είτε λειτουργούν εντελώς τυχοδιωκτικά, η που δεν καταλαβαίνουν τρία πράγματα και αποτελούν τουφεκιές στον αέρα που μονίμως σώζουν το καπιταλιστικό σύστημα.
Α) Ότι όσο το κεφάλαιο είτε σε συνθήκες ανόδου είτε σε συνθήκες κρίσης προσπαθεί να περιφρουρήσει ακόμα και με όρους καταστολής την "απλήρωτη εργασία". Μόνο όταν η εργατική τάξη και τα κόμματα της παλεύουν για την κατάργηση αυτής της εκμετάλλευσης Σε επίπεδο τακτικής αρχικά με αμυντικά χαρακτηριστικά και σταθερή επαγρύπνηση σε ότι κερδηθεί μέσα στο σύστημα και στην πορεία επιθετικά βάζοντας το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού σε πρώτο πλάνο βρίσκονται στο σωστό δρόμο και εδώ έχει κυρίαρχη σημασία ο συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό, όπως και η διάθεση της μελλοντικής λαϊκής εξουσίας να τα βάλει με τα μονοπώλια.
Β) Ότι το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμενων στο εσωτερικό συνδέεται άμεσα και με το πόσο το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι έτοιμο να τα βάλει με τα μονοπώλια τους ιμπεριαλιστές και με τους ντόπιους υπαλλήλους του. Έχει σημασία να δούμε το κατά πόσο ανέξοδο και χωρίς επαναστατικό περιεχόμενο είναι το επιχείρημα της ενότητα της "αριστεράς" και όλων όσων το προβάλουν ειδικά σήμερα.
Ανεξάρτητα από τις θεμελιώδεις ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα λεγόμενα κόμματα της "αριστεράς"(έννοια που δεν λέει κάτι για μας), ας εξετάσουμε το ζήτημα αυτό με τους όρους που θέτουν οι οπορτουνιστές και η σοσιαλδημοκρατία και ας υποθέσουμε μεταφυσικά ότι στις επόμενες εκλογές ακόμα και γίνουν και με απλή αναλογική και με ποσοστό πάνω από το 51% η ενότητα αυτή γίνεται διακυβέρνηση και έρχεται στην εξουσία.
Αφελές ερωτηματικό; Άραγε τι θα μπορούσε αντικειμενικά να κάνει(και ας υποθέσουμε το αδύνατο μέσα σε αυτή την παράξενη και ετεροβαρή συμμαχία, ότι έχει βρεθεί πρόγραμμα διακυβέρνησης), τι φιλολαϊκά μέτρα θα μπορούσε να πάρει ακόμα και αρχικά αν δεν είχε προετοιμάσει το λαϊκό κίνημα να συγκρουστεί με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό σε τοπικό και σε γενικό επίπεδο. Καλοπροαίρετο ερωτηματικό, μήπως θα προωθούσε μια ακόμα διαχείριση κάτω από το βάρος των πάντα συμβιβασμένων στο εφικτό οπορτουνιστών; Ακόμα και ο συσχετισμός δυνάμεων δεν φτάνει όταν αυτός δεν έχει ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, δεν φτάνει να μετράς κουκιά και ποσοστά, τόσα αυτοί τόσα εμείς και να χαράζεις πολιτική με βάση τι ποσοστά έχει ο κάθε πολιτικός "σύμμαχος" και με βάση αυτά να προχωράς χωρίς κανένα προσανατολισμό. Ειδικά στην Ελλάδα το ζήτημα αυτό έχει και άλλες προεκτάσεις με κυρίαρχη αυτή της κοινωνικής συνείδησης που καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ στην δεκ του '80, "στις 18 σοσιαλισμό", που όλοι ξέρουμε τι ζημιά έκανε και κάνει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Το παραμύθι των εύκολων και αυτόματων λύσεων που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ, είναι προέκταση του Γκαιμπελισμού και σε ένα προοδευτικό και ταυτόχρονα πρωτοποριακό Μαρξιστικό Λενινιστικό τρόπο σκέψης, ως αρχή είναι τουλάχιστον επικίνδυνη για να μην πούμε εχθρική, βαθιά μεταφυσική και πρακτικά αδύνατη αν δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες συνθήκες και οι διαλεκτικοί παράμετροι, εξάλλου το άλμα είναι αποτέλεσμα των μικρών και σταθερών βημάτισμών, προκύπτει από την αντίθεση και τη σύνθεση συνέχειας και ασυνέχειας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν και πισωγυρίσματα.
Θα το επαναλάβουμε, "το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμενων στο εσωτερικό συνδέεται άμεσα και με το πόσο το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι έτοιμο να τα βάλει με τα μονοπώλια τους ιμπεριαλιστές και με τους ντόπιους υπαλλήλους του", όλα τα άλλα είναι αποπροσανατολισμός. Το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να δρα σε κάθε χώρα ξεχωριστά ωστόσο όμως πρέπει να βρει και σε διεθνές επίπεδο συμπαραστάτη, ενώ δεν πρέπει να μπει στο μότο "ο εχθρός του εχθρού μου είναι και δικός μου φίλος", μέσα από τα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Το ζήτημα τόσο σε εθνικό όσο και διεθνικό επίπεδο και ειδικά σε χώρες "αδύναμους κρίκους" όπως η Ελλάδα [που μέχρι πρότινος έπαιζε και συνεχίζει να παίζει σε ένα μεγάλο βαθμό το ρόλο του μικροϊμπεριαλιστή στα Βαλκάνια και όχι μόνο(αλλά πολύ πιο υποβαθμισμένα από τα πριν της κρίσης), με μια αστική τάξη σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση στη παγκόσμια κατάταξη], πόσο και σε ποιο βαθμό μπορεί να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν δυο δρόμοι ανάπτυξης, η με τα μονοπώλια η με το λαό.
Σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού τα μονοπώλια και οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται να κατακτήσουν μια χώρα ολόκληρη, αλλά πως μέσα σε αυτήν θα χρησιμοποιήσουν τμήματα που τους αφορούν για την διέλευση και την αξιοποίηση των κεφαλαίων τους. Τρανταχτό παράδειγμα είναι η 25η μεσημβρινή στο Αιγαίο που ήδη είναι υπό ΝΑΤΟΪΚΗ επικυριαρχία, την ίδια στιγμή τα νησιά ανήκουν στην επικράτεια μας και γι' αυτό θα γίνουν και αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες, για να περνούν χωρίς ελέγχους κάθε λογής εμπορικές και οικονομικές δραστηριότητες των μονοπωλίων. Για να μην ξεχνιόμαστε εδώ εμφανίζονται και οι 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ φάτσα κάρτα.
Ο ιμπεριαλισμός μπορεί να χαράζει και να ξαναχαράζει τα σύνορα σε όλη την υφήλιο, αλλά δεν είναι φεουδαρχία, ότι του είναι άχρηστο το πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Η χώρα μας είναι και ιμπεριαλιστικός και μονοπωλιακός βραχίωνας και του ντόπιου και του ξένου και του υπερπόντιου κεφαλαίου. Ήμαστε και και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Στην ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ελλάδα δραστηριοποιούνται και τα Ρώσικα και τα Κινεζικά και τα Γαλλικά και τα Γερμανικά κεφάλαια, τόσο αρμονικά, όσο και αντιθετικά και όχι μόνο σε αυτή τη χώρα.
Παρά τις αντιθέσεις τους και ενώνονται ενάντια στον κοινό εχθρό την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τους οποίους διαχωρίζουν με τη μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού.
Οι ιμπεριαλιστές χωρίζουν τα σύνορα τους σύμφωνα με το τι θέλουν μέσα σε ένα χώρο γι' αυτό θέλουν πολλές μικρές χώρες που τους προσφέρει αυτή τη στιγμή το σχέδιο "Καλλικράτης". Η Ελλάδα σε επίπεδο ανάπτυξης είναι στο επίπεδο του ΚΜΚ και τα κέρδη ρέουν σε αφθονία αν και λιγότερα από τα πριν γι αυτό και η κρίση έκανε την εμφάνιση της και εδώ, αν τα κέρδη ήταν αδιατάρακτα και πραγματοποιούνταν και σε επίπεδο ρευστότητας τότε δε θα μιλούσαμε γι' αυτή.
Όλα τα παραπάνω στους οπορτουνιστές είναι ακατανόητα και γι αυτό διαλέγουν πάντα ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο το οποίο το βάζουν πάνω από τα λαϊκά κινήματα και γι' αυτό τα ονομάζουν "κοινωνικά" χρυσώνοντας το χάπι του συστήματος.
Γ)Πως είτε σε περιόδους κρίσης, είτε σε περιόδους ανόδου της κεφαλαιοκρατικής κερδοφορίας, το ζήτημα είναι η συνέπεια και η συνέχεια στο πολιτικό ρόλο, οι εκτιμήσεις του χτες που έχουν επιβεβαιωθεί και ο δρόμος ανάπτυξης που έχει επιλεχθεί(με τα μονοπώλια η με το λαό).
Η ενδυνάμωση του εργατικού λαϊκού κινήματος και η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας με εργατικό λαϊκό έλεγχο είναι το ζητούμενο ταυτόχρονα με τον στρατηγικό στόχο που δεν είναι άλλος από τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Το κριτήριο είναι τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να περάσουν στη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Η άμεση δημοκρατία να ξεκινά από τους τόπους δουλειάς και δράσης και να είναι κριτήριο αντιπροσώπευσης. Να φτιαχτούν παραγωγικοί συνεταιρισμοί απ' τα φτωχομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού και με κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες να αναδιανέμεται και να προωθείται η παραγωγική διαδικασία στην αγορά. Όταν η ανατροπή γίνεται μια απλή συνδικαλιστική διεκδίκηση(την οποία δεν την υποτιμά κανένας) και όχι το βασικό πολιτικό ζήτημα τόσο σε επίπεδο τακτικής, όσο και σε επίπεδο στρατηγικής, τότε η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και η υποβάθμιση του εισοδήματος των εργαζομένων θα πραγματοποιείται. Θα συνεχίζει να αναπτύσσεται και να υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα από τούδε και μετά, ενώ για αυτούς τους οπορτουνιστές που λένε για στάση των πληρωμών(ανεξάρτητη από την πάλη για τη λαϊκή εξουσία), ας σκεφτούν καλά πως το σύστημα δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Πέραν του ότι αυτό είναι μέγιστη αυταπάτη, σήμερα περισσότερο από ποτέ, θα αναγάγει την φτώχεια, την εξαθλίωση σε κανόνα, ταυτόχρονα θα καταστήσει την στρατιωτικοποιήση του συστήματος και τις μαζικές κατασχέσεις βασική αρχή του καπιταλιστικού κράτους κάνοντας το πιο δυνατό.
Μόνο όταν η στάση πληρωμών δεν γίνεται αυτοσκοπός, δηλαδή μια αποκομένη και απομονομένη(από την πολιτική, ιδεολογική και ταξική πάλη), συντεχνιακή μορφή πάλης και ένας τυχοδιοκτικός τακτικίσμός, μόνο όταν διέρχεται από πολύμορφη πάλη με πολιτικό περιεχόμενο που βάζει ως στόχο και τη ριζική ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και βάζει και το ζήτημα λαϊκής εξουσίας, μόνο τότε και υπό προϋποθέσεις θα φέρει τα επιθυμητά αποτέλεσματα.
Ραδιο Κολλεκτίβα
