Η λαϊκή παροιμία έχει πολλά αποφθέγματα που ταιριάζουν με τα των ημερών, ας δούμε μερικά και ας τα προσιδιάσουμε με τα συμβαίνοντα."Άλλοι σπέρνουν και θερίζουν κι άλλοι τρων και μαγαρίζουν","Άλλοι έφαγαν τα σύκα κι άλλοι τα πληρώνουν","Άλλος σπέρνει και τρυγά, κι άλλος πίνει και μεθά." και το πιο παραστατικό "Άλλος γαμεί κι άλλος πλερώνει."Τώρα τι σχέση έχουν με την επικεφαλίδα του άρθρου θα μας πείτε, σε πραγματικό χρόνο και σε ελεύθερη μετάφραση ίσως καμία, ωστόσο όμως ο ένας που μονίμως πληρώνει δεν κερνά μόνο ένα, αλλά πολλούς.
Η ΕΕ είναι συνέχεια του αποτελέσματος της ΕΚΑΧ, δηλαδή της ένωσης άνθρακας και χάλυβα με ποιο επαχθείς και αντιλαϊκούς όρους, δηλαδή του μεγάλου Ευρωπαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου.
Όσοι καλόπιστοι από τον χώρο του δεξιού οπορτουνισμού δεν το κατάλαβαν νωρίς(λόγω των ευρωκομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών τους χαρακτηριστικών), στο μέλλον θα το καταλάβουν και μάλιστα βαθιά μέσα στο πετσί τους ίσως πολύ καθυστερημένα, τόσο δικαιολογημένα όσο και αδικαιολόγητα καθυστερημένα, ωστόσο τίποτα και με κανένα τρόπο δεν αναιρεί τις βαριές ευθύνες τους.
Είναι αυτοί που με την στάση τους και την πρακτική τους, σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες που καλλιεργούσαν την αυταπάτη της "Ευρώπης των Λαών", "των χρυσών κουταλιών", με αποκορύφωμα τα πανηγύρια για την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Δικαιολογημένα θα μας πείτε, εμείς λέμε ναι μιας και πρόκειται για κάποια πολύ χαμηλού θεωρητικού επιπέδου μικροαστικά στοιχεία που δεν άντεχαν την πάλη των τάξεων τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο,"ψυχρό πόλεμο" ονόμασαν οι εν λόγω την ταξική και ιδεολογική πάλη ανάμεσα στον σοσιαλισμό και ιμπεριαλισμό. Ήταν τόσο ασυνεπείς στην μαρξιστική τους κατάρτιση που δεν εννοούσαν να καταλάβουν πως οι "καλές ημέρες" μέσα στο καπιταλισμό ήταν το προσωρινό αποτέλεσμα της ταξικής πάλης τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνικό επίπεδο. Αυτό ήταν επίσης αποτέλεσμα εκτός των ισχυροποιημένων λαϊκών κινημάτων και λόγω του υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλαδή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.
Το σκεπτικό τους ήταν πως μέσα από αυτή τη συμμαχία οι λαοί της ΕΕ θα πάρουν τις κυβερνήσεις(πάντα σε αγαστή συνεργασία με την σοσιαλδημοκρατία) και θα επιτύχουν μια σοσιαλιστική κοινωνία εκ των έσω χωρίς όμως να καταργηθεί η αστική δημοκρατία.
Στο μυαλό τους είχαν μια καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση με όρους σοσιαλιστικής κοινωνίας, τόσο ημιμαθείς οι εν λόγω.
Όντως οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες για όσους γνωρίζουν ιστορία και παρά τις όποιες αδυναμίες που προέκυψαν από το 1956 και έπειτα, έδωσαν πρωτοφανέρωτα κοσμοϊστορικά δεδομένα που οι καπιταλιστικές χώρες στο εσωτερικό τους έπρεπε να τα αποδώσουν εν μέρη και για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα κάτω από το βάρος της πίεσης των σοσιαλιστικών χωρών κυρίως για τον φόβο των Ιουδαίων.
Φυσικά οι αφελείς δεξιοί οπορτουνιστές(μονίμως αφελείς κατ' εμάς) και λόγω των δικών τους μικροαστικών συμφερόντων και λόγω των βαθύτατων μαρξιστικών θεωρητικών αδυναμιών, όριζαν τα πάντα στο επίπεδο της παιδείας που οι Ευρωπαϊκοί λαοί είχαν αποκτήσει. Ταυτόχρονα και μαζί με αυτούς φυσικά συνυπήρχαν κάτι τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα με μια μόνο διαφορά. Τη στιγμή που τα μικροαστικά χαρακτηριστικά των πρώην ευρωκομμουνιστών ενυπήρχαν και στις Τροτσκιστικές γκρούπες οι τελευταίες παλινδρομούσαν στην υπερεπαναστατική συνθηματολογία που πάσχει και την ανάλυση της και φυσικά στις προτάσεις της. Η αυτοδιαχείριση ουδέποτε ήταν σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό χαρακτηριστικό και αυτό οι δεξιοί και αριστεροί οπορτουνιστές δεν μπορούσαν να το καταλάβουν για να μην πούμε να το χωνέψουν ουδέποτε. Όλα αυτά κυρίως λόγω της ημιμάθειας όσων υποστήριζαν Τροτσκιστικές η Μπουχαρινικές απόψεις(οι καθοδηγητές έκαναν πολύ καλά την αντικομμουνιστική δουλειά τους).
Ο Λένιν σε θεωρητικό επίπεδο τον οποίο επικαλούνται οι οπαδοί και των δυο παραπάνω σχολών, τους είναι παντελώς άγνωστος για να μην πούμε εχθρικός. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι ουδέποτε οι παραπάνω υπήρξαν Λενινιστές, εξάλλου είναι γνωστές οι κόντρες ανάμεσα στους δυο παραπάνω με τον Λένιν και ειδικά του Τρότσκι ο οποίος ότι έλεγε για τον Λένιν από το 1904 -1918 τα ίδια ακριβώς έλεγε για τον Στάλιν από το 1922 και μετά.
Ο πρώην Γάλλος Ευρωκομμουνιστής και πολύ αργότερα ο ιδεολογικός τροφοδότης του φασιστοειδούς Ζαν Μαρί Λεπέν, Ροζέ Γκαροντί, αντέγραψε εξολοκλήρου την αντιλενινιστική παρακαταθήκη του Τρότσκι κατά γράμμα.
Ό Λένιν έγραφε:"δεν φτάνει οι εργάτες να πάρουν τα εργοστάσια και τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία τους, γιατί και πάλι θα έχουμε ατομική ιδιοκτησία, πρέπει να τα πάρει το κράτος της εργατοαγροτικής συμμαχίας". Κοντολογίς τι έλεγε ο Λένιν; Ότι η αυτοδιαχείριση ήταν, είναι και θα είναι καραμπινάτη ατομική ιδιοκτησία.
Όλοι οι δεξιοί οπορτουνιστές με τα συγκεκριμένα μικροαστικά χαρακτηριστικά θεωρούσαν ως ανώτατο στάδιο οργάνωσης κράτους το αστικό ακόμα και όταν αυτό έρχονταν σε αντιπαράθεση με το σοσιαλιστικό, καταργούσαν την ταξική πάλη και διακήρυτταν την ταξική συνεργασία ανθρωπισμό χωρίς καμία περιστροφή.
Ήταν και είναι σε βαθμό απελπισίας Μαρξιστικά αμαθείς, αδιάβαστοι και ανιστόρητοι στην κυριολεξία. Η μικροαστική τους αδυναμία ήταν τέτοια που αναγκαστικά στηρίχθηκαν, η σε προ μαρξιστικές θεωρίες όπως αυτή του Χριστιανικού σοσιαλισμού, αλλά και σε νεότερες που στερούνταν Μαρξιστικών και Λενινιστικών αρχών όπως ο τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό, η ξεπερασμένα ατομικιστικού χαρακτήρα μείγματα με Μπουχαρινικές και Τροτσκιστικές θέσεις και σε πολλές περιπτώσεις έγιναν έως και θιασώτες του Μπέρνσταϊν.
Από θέσεις αρχής οδηγήθηκαν να φτιάξουν νέα θεωρητικά σχήματα που προσπερνούσαν την πολιτική οικονομία τον επιστημονικό σοσιαλισμό και τα νέα δεδομένα που ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και των σοσιαλιστικών χωρών που μεταπολεμικά δημιουργήθηκαν Ακόμα και όταν έβγαζαν συμπεράσματα απομόνωναν το πολιτικό από το κοινωνικό και το οικονομικό περιεχόμενο αλλά και τις γενικές αρχές ενός συστήματος με αποτέλεσμα να θεωρήσουν την τότε ΕΟΚ και σημερινή Ε.Ε το νέο λίκνο του σοσιαλισμού μέσω τρίτου δρόμου.
Ό ιστορικός του μέλλοντος θα είναι αμείλικτος μαζί τους μιας και έδωσαν στην ιμπεριαλιστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα του συστήματος(αρχικά κυρίως της αφέλειας τους αλλά και του απύθμενου ατομοκεντρισμού τους) όλα τα εφόδια και όπλα που χρειάζονταν αυτός για να συνεχίσει μεταπολεμικά να χτυπά τους κομμουνιστές.
Συνέχισαν απρόσκοπτα και χωρίς καμία "τσίπα" το ίδιο αντικομμουνιστικό έργο(αλλά με νέους όρους) που είχαν παίξει στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο οι σοσιαλδημοκράτες και λίγο πριν το Β' Παγκόσμιο πόλεμο οι Τροτσκιστές όταν καλούσαν το σοβιετικό λαό να επαναστατήσει εναντίον της χώρας του και συνθηκολογήσει με το Γ' Ράιχ.
Οι οπαδοί των Μαρσέ, Μπερλίνγκουερ, Καρίγιο και Κύρκου αποκαλούσαν τους Κομμουνιστές δογματικούς η γραφειοκράτες, λες και η επιστήμη του Μαρξισμού είναι δόγμα και τα κόμματα νέου τύπου τίποτα ξεπερασμένες λέσχες προπολεμικών ιδεολογικών ζυμώσεων που οδηγούσαν σε ξεπερασμένα συμπεράσματα και κοοπτάτσιες όπως στο σύνολο των Ευρωκομμουνιστικών και οπορτουνιστικών σχηματισμών μετά το 1981. Επικεντρώθηκαν στο "όραμα" της Ευρώπης των Λαών και πως αυτή μόνο μέσα από τον εκδημοκρατισμό του καπιταλισμού μπορεί να προέλθει, ανοίγοντας τον "τρίτο δρόμο"(τον μη επαναστατικό δηλαδή) για το σοσιαλισμό. Φυσικά συνέχιζαν να θεωρούν εχθρική την ΕΣΣΔ και τις λαϊκές δημοκρατίες της Αν. Ευρώπης μηδενίζοντας τα τεράστια επίτευγμα τα τους.
Είχαν υψώσει τείχη που λειτουργούσαν ανασταλτικά στην επαναστατική προοπτική και στο τέλος πανηγύρισαν ακόμα και για την διάλυση της ΕΣΣΔ(ποιος θα ξεχάσει εκείνο το μνημείο πολιτικής βλακείας που ο ΣΥΝ εξέδωσε το 1991, όταν η σημαία υποστέλλονταν από τον ιστό του Κρεμλίνου που έλεγε: "πως οι μέρες της παγκόσμιας και μόνιμης ειρήνης είναι προ των πυλών").
Φυσικά ήταν μαζί με τους άλλους, τους κεντροδεξιούς(ΝΔ) και τους σοσιαλδημοκράτες(ΠΑΣΟΚ) που ψήφισαν μέσα στο κοινοβούλιο την διάλυση της Ο. Δ. της Γιουγκοσλαβίας με τις μετέπειτα τραγικές συνέπειες σε όλη την περιοχή, επειδή το ζήτησε τότε η σύμμαχος μας Ο. Δ. της Γερμανίας, την συνθήκη του Μάαστριχτ και κάθε λογής αντιδραστικό μέτρο για την λαϊκή οικογένεια. Αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ το έκαναν συνειδητά λόγω της πολιτικής τους σχέσης με το μεγάλο κεφάλαιο, για τους οπορτουνιστές ήταν ένας συνειδητός τραγέλαφος όπως είναι εξάλλου και όλη η θεωρητική του βάση που έδενε οπισθάγκωνα την λαϊκή οικογένεια της χώρας στην λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Διέδωσαν πρώτοι και ακολούθησαν μετά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στη χώρα "χρυσά κουτάλια" με τα οποία θα έτρωγε ο λαός μας μετά την κατάπτυστη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Σήμερα και κάτω από το βάρος των όλων όσων συμβαίνουν η σιωπή γι' αυτούς θα ήταν χρυσός, πόσο χρυσός όμως μιας και η επιλογή τους ήταν και είναι συνειδητή;
Γι αυτούς δεν υπάρχουν μονοπώλια και ιμπεριαλισμός, γι αυτούς υπάρχουν οι αγορές, "ο καζίνο καπιταλισμός"(θυμάστε αυτή την απίθανη ατάκα), υπάρχουν κάποια "κακά" κέρδη που πρέπει και μπορούν να περιοριστούν και να υποταχθούν στις ανθρώπινες ανάγκες εμμέσου μονοπωλιακού καπιταλισμού,(Θεέ μου που δε σε είδα ποτέ μου, που λένε και στο χωριό μας) τι μπουρδολογία είναι αυτή;
Γι' αυτούς είναι τουλάχιστον ακατανόητη η λειτουργία του ευρωμονοπωλιακού καπιταλισμού. Οι εν λόγω και λόγω των μικροαστικών ιδεολογικών τους στρεβλώσεων δεν έχουν κατανοήσει ότι η ΕΕ, ως ετεροβαρής και γεμάτος αντιθέσεις ιμπεριαλιστικός οργανισμός πως ενδιαφέρεται μόνο για τα μονοπώλια της και τα κέρδη τους, πως τα πάντα γίνονται γι αυτό και για τίποτα άλλο; Δεν έχουν καταλάβει πως παρά τις όποιες μονοπωλιακές αντιθέσεις και συνθέσεις τους το μόνο που πραγματικά τους ενώνει είναι το μίσος και η επίθεση στους λαούς και τους κομμουνιστές;
Για τους οπορτουνιστές είναι μόνο ζήτημα "νεοφιλελεύθερης" διαχείρισης που εφαρμόζουν τα "κακά" συντηρητικά κόμματα, η κάποιοι μονεταριστές σοσιαλδημοκράτες που έχουν τέτοιες τάσεις. Γι αυτούς η ουσία είναι "ο νεοφιλελευθερισμός", (τι όρος και αυτός λες και ο αντίποδας του ο Κεϋνσιανισμός λειτουργεί ως καταλύτης για ένα άλλο σύστημα και όχι για το ρετουσάρισμα του ίδιου του μονοπωλιακού καπιταλισμού).
Οι οπορτουνιστές εκτός όλων των άλλων αδιαφορούν και για την νεώτερη από το 1901 και έπειτα ιστορία της Ευρώπης, τότε που ο καπιταλισμός πέρασε στην ανώτατη και τελευταία του βαθμίδα. Δεν μπορούν να κατανοήσουν με τίποτα πως σε όμοια κοινωνικά συστήματα η ιστορία πολύ συχνά επαναλαμβάνεται πότε ως φάρσα και πότε ως τραγωδία. Τα ανάγουν όλα σε επίπεδο θεσμών, εποχής και "κακοδιαχείρισης". Είναι αδύνατο να δουν πως μέσα σε μια λυκοσυμμαχία "όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια", όπως συμβαίνει σήμερα και ελέω καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, υπερκερδών και υποκατανάλωσης.
Τέλος είναι τουλάχιστον ακατανόητο για αυτούς ότι, παρότι η αστική τάξη της χώρας βρίσκεται σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση(σε σχέση με αυτές των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών), η χώρα δεν χρειάζεται πια το στάδιο του αστικού εκδημοκρατισμού που πιθανών έως και την δεκ του '70 να χρειάζονταν, μιας και ο καπιταλισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ναι μεν δεν είναι στο επίπεδο των μεγάλων χωρών της ΕΕ, ωστόσο είναι αρκετά αναπτυγμένος, άρα ό ρόλος της ΕΕ όπως μπορεί καλοπροαίρετα να τον φαντάζονταν οι οπορτουνιστές έχει προ πολού εξανεμιστεί.
Τέλος Α' Μέρους.
Ράδιο Κολλεκτίβα
