Η τρικομματική "εθνοσωτήριος" κυβέρνηση του πολύγλωσσου και πολυτασσικού κιτς βαφτίζει ως νίκη και πατριωτισμό την νέα υπερχρέωση της Ελληνικής οικονομίας, όχι για να μειωθεί τμήμα του εξωτερικού χρέους, αλλά γιανά ικανοποιήσει τις αδηφάγες ανάγκες της εγχώριας άρχουσας τάξης.Αυτή η κυβερνώσα τρικομματική "εθνοσωτήριος" παρά τις όποιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στο εσωτερικό της δηλαδή στο "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ της "πράσινης οικονομίας", στη ΝΔ του "κοινωνικού φιλελευθερισμού" και στον αφρό της λαϊκής "ακροδεξιάς" τύπου Παπάγου, το ΛΑ.ΟΣ, πρόσφερε τις καλύτερες υπηρεσίες της στην αστική τάξη της χώρας βοηθώντας την να μαζέψει ζεστό χρήμα εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Να φορτώσει για τα καλά και άλλα βάρη στον Ελληνικό Λαό ενόψει και των ενδό(μικρών)ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στις διάφορες όχι κυρίαρχες αστικές τάξεις των μικρότερων καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης, που είναι μεταπράτες και υπηρέτες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστών.
Διαλέγοντας στρατόπεδο κάθε φορά, το ίδιο η και άλλο ανάλογα τα συμφέροντα τους οι "ενδιάμεσοι και πιο αδύναμοι κρίκοι" στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και υπηρεσίες, βρίσκονται και πρώτοι στο στόχαστρο των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων και από πρώην και νυν υπηρετούντες.
Μπορεί ο αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ γνωστός και ως τηλεπερσόνα με αισθητική, life style μεσημεριανάδικου ντυμένου στα "πορφυρά", Γ. Καρατζαφέρης, να εκλιπαρεί για την κατάσταση της "πολυκατοικίας" όταν καταβαραθρώνονται τα ελάχιστα ποσοστά του, ωστόσο όμως στο όνομα του "νόμος είναι το δίκιο της πατρίδας" συνεργάζεται και με το ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά γι αυτόν και το κόμμα του η διχοτόμηση του Αιγαίου ούτε καν υπάρχει ως ζήτημα και ούτε καν το ψελλίζει, γιατί εκεί μπαίνουν άλλα ζητήματα....
Το καπιταλιστικό σύστημα ενώ φέρνει στο εσωτερικό της ΕΕ μεγάλες μάζες μεταναστών για μηδενικά δικαιώματα συμπιέζοντας τους μισθούς των ντόπιων εργατών προς τα κάτω με την σύμπνοια του εργατοπατερισμού, ταυτόχρονα καλλιεργεί και τον ρατσισμό και την "ξενοφοβία" με κάτι πολιτικούς φορείς όπως το ΛΑ.Ο.Σ. Διαμέσου αυτών τον πολιτικών και παραπολιτικών χώρων προσπαθεί να μετατοπίσει τις αιτίες της φτώχειας και της εξαθλίωσης που έχουν τη ρίζα τους στην "ανταγωνιστικότητα" και την επιχειρηματικότητα του ίδιου του μονοπωλιακού καπιταλισμού και είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το διαίρει και βασίλευε έχει εμπειρίες από προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα αξιοποιεί την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και μετατοπίζει τις ευθύνες του και μάλιστα διαιρετικά προς τα κάτω, ανέκαθεν με τη βοήθεια των σοσιαλδημοκρατικών, ρεφορμιστικών και φιλελεύθερων συνδικάτων.
Οι τάχατες "συμβολικές" εικόνες όπως αυτή του προέδρου της βουλής που σπάει με περηφάνια τον κουμπαρά των πιτσιρικάδων εκτός του ότι αποτελούν ένα αλαζονικό σαρκασμό της άρχουσας τάξης στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, καλλιεργούν και το ταξικό μίσος με όχημα το ατομικιστικό μίσος των εθνικιστών εις βάρος των μεταναστών που είναι η εικόνα της εργατικής τάξης στα μάτια της μικροαστικής κοινωνικής συνείδησης.
Οι εθνικιστές ήταν είναι και θα είναι εφ' όρου ζωής και εσκεμμένα τα ποιο δειλά τμήματων πιο "αγράμματων - ακαλλιέργητων" και πιο εξαθλιωμένων φτωχών και μεσαίων στρωμάτων που τα έμαθε η σοσιαλδημοκρατία να θέλουν "και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο" χωρίς να κάνουν το παραμικρό χαϊδεύοντας έτσι τα αυτιά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εθνικιστές εξαγοράζονται με τόση ευκολία και εργάζονται με τόση λύσσα μόνο σε δουλειές του υποκόσμου, ο οποίος είναι διασυνδεδεμένος πάντα και μόνο με το αστικό κράτος. Ο εθνικιστής υπάρχει από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς, από το προμονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και οι δυο από τους τρεις μεγαλύτερους θεωρητικούς της ανθρωπότητας(και όχι μόνο του προλεταριάτου), τα τμήματα αυτά της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων τα είχαν ονομάσει επιδεικτικά ως loumpen γιατί δεν είχαν ίχνος ταξικής συνείδησης.
Ακόμα και όταν φεύγει από το περιθώριο, παραμένει εν δυνάμει εκεί γιατί ο φόβος και ο τρόμος για το αβέβαιο μέλλον τον κατακλύζει. Γι αυτόν η σύνθετη σκέψη και οι αιτίες της εκμετάλλευσης γι' αυτόν είναι "ιστορίες για αγρίους" τότε επέρχεται η έννοια έθνος και το επικίνδυνο για τη σκέψη"ένα και αδιαίρετο(ταξικά)".
Κατά το τομάρι που διέλυσε την Κύπρο, τον Χίττη Γ. Γρίβα οι εθνικιστές είναι τα καλύτερα σκυλιά που γαβγίζουν με όποια νότα τους μάθεις. Και οι εθνικιστές είναι τα σκυλιά του παμμέγιστου κεφαλαίου μέσα από ανύπαρκτες ιστορίες συνωμοσίας. Ο εθνικιστής στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για τον αδιαίρετο χώρο της πατρίδας του, ο χώρος του είναι η πόλη του, η γειτονιά του, το οικοδομικό τετράγωνο που ζει, η πολυκατοικία του, το σπίτι του, το δωμάτιο του και στο μικροσκόπιο το τομάρι του και οι συνήθειες του. Ο εθνικιστής είναι η πιο ακραία μορφή τυχοδιώκτη που η έννοια συναίσθημα και συγκίνηση δεν επιδέχεται κοινωνικής συνείδησης, ποσό μάλλον ταξικής, πέρα από το απόλυτο εγώ δεν υπάρχει τίποτα άλλο και για το εγώ είναι ικανός να κάνει τα πάντα αρκεί να σώσει το τομάρι του. Για τον εθνικιστή κάθε αλλαγή προς το καλύτερο είναι χτύπημα στις παραδόσεις και όταν εννοεί ο εθνικιστής παραδόσεις εννοεί την ιστορική συνέχεια των συνηθειών του αιματολογικά, δηλαδή με βασκανίες, η βλακεία στο κόκκινο δηλαδή.
Ό εθνικιστής είναι αποκλειστικά και μόνο το μικροαστικό εγώ που ονειρεύεται τη δόξα με όρους Μέγα Αλέξανδρου, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μιλάει για δίκαιο του αίματος, το οποίο δια της μεταφυσικής περναέι στη μετά θάνατο ζωή, άρα το δίκαιο του χώρου του είναι παντελώς αδιάφορο(αυτός να είναι καλά και όπου γης και πατρίς αρκεί να είναι της δικής του αιματολογικής συγγένειας που πάντα είναι και η κορυφαία).
Να πούμε πως μικροαστός δεν είναι ο μικρομεσαίος και αυτοαπασχολούμενος ΕΒΕ, είναι η σοσιαλδημοκρατική νοοτροπία "του μη διεκδικείς, πάρε τα από ταμείο όταν ο εργοδότης γυρίσει την πλάτη του και αν σε βρει πήγαινε για συμβιβασμό διπλασιάζοντας τις εργατοώρες σου και με λιγότερα δικαιώματα". Ο εθνικιστής όλων τον αποχρώσεων είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο για την μετατροπή της ζωής σε εργασιακή κόλαση του Δάντη.
Ας πάμε όμως στα βασικά γιατί πολύ χρόνο καταναλώσαμε στο πιο επιθετικό όπλο της άρχουσας τάξης σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, ωστόσο το πιο χρήσιμο όπλο δεν είναι οι εθνικιστές όλων των τάσεων, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες και οι οπορτουνιστές δεξιάς και αριστερής απόκλισης.
Οι χρησιμότητα της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού είναι τόσο βαθιά γιατί στηρίζεται στον αποπροσανατολισμό και τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης, που μετατρέπει τη σκύλα σε οικόσιτο σκυλάκι και τη Χάρυβδη σε ταξικό εταίρο.
Σήμερα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης μας λένε πως αυτή είναι είτε αποτέλεσμα των golden boys και των κερδοσκόπων που δρα σε ένα cazino καπιταλισμό με κανόνες αθέμιτου ανταγωνισμού, είτε πως ως χώρα και ως λαός παράγαμε περισσότερα απ' όσα καταναλώναμε. Τέτοιες μπούρδες μας κοπανίζει το ΠΑΣΟΚ και τις αναπαράγει ολόκληρος ο αστικός τύπος ηλεκτρονικός και έντυπος ταυτόχρονα με τα λεγόμενα κοινωνικά media που ο καθένας γράφει ότι παπαριά του πλασάρουν και του κατέβει στο κεφάλι...
Ούτε λόγος να γίνεται για τις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού ως σύστημα, ούτε λόγος να γίνεται για το τι αποτέλεσμα έχουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή, ούτε πως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση σήμερα ο μονοπωλιακός καπιταλισμός να γυρίσει στους όρους του παιχνιδιού των δεκ' του '60 και του '70 για αντικειμενικούς λόγους και κάτω από το βάρος των σκληρών ανταγωνισμών ανάμεσα στα μονοπώλια, στους μονοπωλιακούς οργανισμούς και στη λογική του κέρδους.
Ακούγοντας σήμερα το πρωί την Κ. Μπακογιάννη με τον κ. Καμπουράκη σε γνωστό πρωϊνάδικο, βγήκε για πολλοστή φορά το συμπέρασμα που βγαίνει εδώ και καιρό συνεχώς, εργάτες η θα δουλέψτε τσάμπα η θα σας το επιβάλουμε εμείς.
Σε μια απεραντολογία του τίποτα με μπόλικο καθόλου, και μάλιστα σε απόλυτη σύμπνοια ανάμεσα σε δυο κεντρογενείς τάσεις, μιας πράσινης και μιας γαλάζιας, βγήκε κοινή συναινέσει το συμπέρασμα, πως όσοι κατηγορούν το κέρδος είναι οι υπεύθυνοι για το χάλι της χώρας. Φυσικά και οι δυο δεν έβγαλαν κιχ, για το ρόλο της άρχουσας τάξης της χώρας, για τα κέρδη της όχι μόνο μέσα απ' την παραγωγή, αλλά και την πριμοδότηση της με ζεστό χρήμα και εκτός παραγωγής για να φύγει στα Βαλκάνια. Τα απεχθή ψέμματα τους έπιασαν κόκκινο όταν με ύφος χιλίων καρδιναλίων μας είπαν πως αν οι εργαζόμενοι ζητούν δικαιώματα οι επιχειρηματίες θα φύγουν στο εξωτερικό και ρωτάμε τώρα;;; Μα το δάνειο που ζητάει η κυβέρνηση είναι για να επιδοτηθούν και να γυρίσουν πίσω αυτοί που επιδοτήθηκαν για να φύγουν τα δέκα τελευταία χρόνια....
Τώρα που η άρχουσα τάξη της χώρας δεν παίζει κανένα ρόλο στα Βαλκάνια, μιας και τα μεγάλα Ευρωπαϊκά μονοπώλια μετέφεραν δικές τους δραστηριότητές και μονάδες παραγωγής στην περιοχή, ρίχνοντας σε ακόμα πιο χαμηλή και εξαρτημένη θέση στο διεθνή ανταγωνισμό τους Έλληνες μικροϊμπεριαλιστές και παρότι αυτοί έχουν διπλασιαστεί τα κέρδη τους, θέλουν πάλι επιδότηση για να γυρίσουν πίσω. Οι συνδαιτυμόνες και εκεί δεν ψέλλισαν τίποτα συνεχίζοντας και οι δυο τους το παραμύθι πως όσοι κατηγορούν το κέρδος εγκληματούν εις βάρος του λαού και το μόνο που προφέρουν είναι να στήνουν τις επιχειρήσεις εκτός των συνόρων(τέτοιες αντιεπιστημονικές θέσεις αντάλλασσαν η πρώην ΥΠ ΕΞ, με τον δημοσιογράφο και αυτοαποκαλούμενο συγγραφέα και οι δυο συντοπίτες μας φυσικά).
Θα ακούσουμε και άλλα, όπως έχουμε ακούσει και μύριες όσες απερίσκεπτες θέσεις, όπως η χώρα είναι το τελευταίο σταλινικό καθεστώς, η άλλα όπως μας δανείζουν για να μη δουλεύουμε και ρωτάμε το αφελές, αλλά απόλυτα συγκεκριμένο και επιβεβαιωμένο από την ίδια την ζωή, σε μια χώρα υπάρχει μια οντότητα η μήπως υπάρχουν δυο; Δηλαδή όταν μιλούν για τον εσωτερικό εχθρό τότε οι οντότητες είναι δυο και όταν μιλούν για θυσίες του λαού είναι μια;
Δεν θα απαντήσουμε, γιατί αυτά έχουν απαντηθεί από την ιστορία του κάθε έθνους κράτους, εδώ και αιώνες και αποτυπώνονται στα χρώματα των σημαιών τους. Ψάξτε την ιστορία της σημαίας κάθε Ευρωπαϊκού κράτους και θα πάρετε απάντηση γιατί στις περισσότερες υπάρχει και από μια κόκκινη λωρίδα(αλλού έχουμε και δύο), τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Με βάση όλα τα παραπάνω και την κουβέντα που γίνεται για το αν είναι καλύτερα στην ΕΕ και στο μηχανισμό στήριξης της, η στο ΔΝΤ, έχουμε να πούμε πως και οι δυο ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί είναι εξίσου προκλητικοί και επικίνδυνοι. Είναι ηλίου φαεινότερο πως και οι δυο διέπονται από την αρχή των εσωτερικών ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και όχι μόνο αυτών. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγραψε από Βρετανική εφημερίδα και διέρρευσε μέσα από κυβερνητικά στελέχη της ΟΔ της Γερμανίας, πως σκέφτεται σοβαρά να βγει από το Ευρώ(όταν τα λέγαμε στο ραδιόφωνο το 2001 μας απειλούσαν τηλεφωνικά Θεοί και Δαίμονες, με πρώτους τους τότε τοπικούς παράγοντες της τότε κυβέρνησης στην περιοχή που ζούμε).
Πάντα και μόνο το ΚΚΕ είχε σοβαρές και ρεαλιστικές θέσεις ειδικά από το 1991 και μετά, εξάλλου πουθενά και σε κανένα σημείο δεν έπεσε έξω και η μόνη ρεαλιστική λύση είναι να βγει η χώρα από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, εξάλλου όλοι τους υπηρετούν τους δικούς τους προϊστάμενους μονοπωλιακούς ομίλους.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ρίζα των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο ποιος θα ηγείται της ΕΕ και ποιος θα πάρει τη μερίδα του Λέοντος στις αγορές και στις εξαγωγές.
Η επίθεση στις φτωχότερες χώρες του Νότου δεν είναι καθόλου τυχαία μιας και είναι αποτέλεσμα δυο πολιτικών:
α) Αυτής που τις θέτει ως δοκιμαστήρια στις νέες χωρίς καθόλου δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις εργασιακές σχέσεις και δημιουργεί το νέο, με ακόμα χειρότερους όρους τύπο "φτηνότατου ευελικτότατου εργατικού δυναμικού".
β) Η προετοιμασία για τη διάλυση της ΕΕ, με την ταυτόχρονη δημιουργία τριών νέων ΕΕ, της Αγγλοσαξονικής, της Γερμανικής και της Μεσογειακής Γάλλο Ιταλικής ΕΕ, οι οποίες επίσης θα έχουν διαλυτικές τάσεις και θα συνενώνονται όπως όλοι οι καλοί ιμπεριαλιστές μόνο για ένα ζήτημα ενάντια στον κοινό εσωτερικό εχθρό τους, τους λαούς και τις εργατικές τάξεις της κάθε χώρας ξεχωριστά γιατί από εκεί ξεκινάει το ζήτημα.
Οι συμμαχίες και οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί της ίδιας της ΕΕ(εντός, εκτός και επί τα αυτά ιμπεριαλιστικά μέρη)με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δηλαδή με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία και Ινδία.
Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις εκφράζονται και μέσα από τον σκληρό πόλεμο ανάμεσα στα νομίσματα της κάθε μεγάλης ιμπεριαλιστικής χώρας και αυτό πραγματοποιείται για τον έλεγχο των εξαγωγών βιομηχανικών και όχι μόνο προϊόντων, αλλά και η παραπέρα πίεση για ακόμα μεγαλύτερη επίτευξη στόχων απ όλες τις πλευρές της στρατηγικής της Λισσαβόνας εντός φυσικά της ΕΕ.
Η όλη ιστορία με την μαζική επίθεση στη χώρα μας, (με αφορμή ένα δάνειο που στην πραγματικότητα αφορά μόνο το εγχώριο κεφάλαιο) από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ειδικά από την ΟΔ Γερμανίας(αυτή η Γαλλία και η Β.Ιταλία είναι η πραγματική ΕΕ.), εκτός του ότι αποδείχνει πως η κυβέρνηση της Γερμανίας υπηρετεί τα μονοπώλια της αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας αυτής, δείχνει την επιθετική απογοήτευση τους για το σταμάτημα της αλλαγής του στόλου των αυτοκινήτων στη χώρα μας και το ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα της εξάρτησης της χώρας, για το από που θα εισάγει και πόσο, με ποιούς όρους και τι ανταλλάγματα, ποιους θα υπηρετεί και τέλος την άπαξ και δια παντός μη βιομηχανική ανάπτυξη της.
Η σχεδιαζόμενη αλλαγή συνόρων στο αιγαίο δεν είναι τίποτα άλλο από την προετοιμασία να παίξει έναν νέο και άλλο ρόλο η Τουρκική αστική τάξη στην περιοχή, αντικαθιστώντας την Ελληνική, στους ρόλους που είχε η τελευταία, το διαμοιρασμό των καθηκόντων ανάμεσα και στις δυο, ως ενδιάμεσα εξαρτημένα τμήματα στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Εδώ φυσικά δεν υπάρχει μόνο η ΕΕ η το "προ των πυλών ΔΝΤ", αλλά και το ΝΑΤΟ, αποδείχνοντας ότι μονοπωλιακός καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός πάνε πάντα πακέτο...Α ρε μεγάλε ΛΕΝΙΝ πόσο δίκιο είχες όταν έγραφες τις τεράστιες μπροσούρες "Ο ιμπεριαλισμός το ανώτατος στάδιο του καπιταλισμού" και το "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", μπροσούρες που οι τότε επίδοξοι οπαδοί της διάλυσης του ΚΚΕ εκ των έσω, της διάχυσης του στον ΣΥΝ και της μετατροπής του σε ένα εκίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, οι νυν Συνασπισμένοι και νυν ΣΥΡΙΖΑΟΙ, και άλλοι στο ΠΑΣΟΚ σήμερα τις πετούσαν μαζικά σαν άλλοι ¨ναζί" ως ξεπερασμένες στους κάλαθους των αχρήστων το 1988-'91...
Με βάση τους σχεδιασμούς γα την περιοχή επίκειται και η προετοιμασία ενός κεντρώου κόμματος των επιχειρηματιών στη χώρα, για το παραπέρα βάθεμα της αντιλαϊκής πολιτικής και ο δοκιμαστικός σωλήνας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στις προ διετίας δημοσκοπήσεις, των Οικολόγων πέρυσι και του ΛΑΟΣ από τις εκλογές και μετά αυτό υπηρετούσαν, αυτό που ονομάζαμε αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και που σήμερα ο Λαζόπουλος το έχει κάνει όχι τυχαία σημαία. Η σημερινή περίοδος μοιάζει σε κοινωνικό - οικονομικό επίπεδο με την περίοδο του μεσοπολέμου και σε πολιτικό επίπεδο με την περίοδο 1963-1964 αλλά και το ανάποδο, το μεγάλο κεφάλαιο είναι στριμωγμένο, οι ιμπεριαλιστές για να δανείσουν θέτουν τους δικούς τους όρους και θέλουν αποκλειστικά και μόνο τους δικούς τους αχυρανθρώπους και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παράλληλα με τον αντικομμουνισμό οξύνονται επικίνδυνα.
Η σημερινή κρίση, είναι κρίση υπερπαραγωγής, υπερκερδών και υποκατανάλωσης και η όποια λύση της κρίσης θα φέρει φαρδιά πλατιά μια νεώτερη που θα είναι πολύ πιο σκληρή και θα είναι αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερης υπερπαραγωγής, συσσώρευσης πλούτου και υποκατανάλωσης και ακόμα μεγαλυτέρου ανοίγματος του χάσματος των αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος, θα γίνει με τους απόλυτα χειρότερους όρους για τους λαούς οι οποίοι πρέπει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί οι εξελίξεις θα είναι αρνητικότατες.
Ένας από τους λόγους που ακόμα δεν έχουν προβεί σε μαζικούς πολέμους, αλλά μόνο σε μικρούς και περιφερειακούς(ΙΡΑΚ,ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ), κάτι που ίσως είναι αναπόφευκτο για το μέλλον και την επόμενη καπιταλιστική κρίση που σύντομα θα επέλθει, είναι το αποτέλεσμα των δυο προηγούμενων, η δημιουργία της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας του πλανήτη της ΕΣΣΔ το 1917-1923 και των λοιπών σοσιαλιστικών από το 1945 και γι αυτό τον λόγω καλλιεργούν την χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Αν ο λαός σε κάθε χώρα ξεχωριστά σε αυτή τη μορφή του ανοικτού ταξικού πολέμου από πάνω προς τα κάτω δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια του, αν δεν φτιάξει τα δικά του λαϊκά μέτωπα και δεν πολεμήσει αυτές τις πολιτικές κακά είναι τα μαντάτα.
Φυσικά ότι και αν κερδίσει σήμερα το λαϊκό κίνημα ως αμυντικό μέτρο(που πρέπει και να το διεκδικήσει και να το κερδίσει) αν δεν βάλει στόχο τον σοσιαλισμό θα βρεθούν τρόποι, μετά από ένα αναγκαίο και επιθετικό για το καπιταλιστικό σύστημα χρονικό διάστημα και κάτω από τον εφησυχασμό που αυτό θα έχει προσπαθήσει να καλλιεργήσει να παρθούν όλα πίσω και να έρθουν ακόμα πιο σκληρά και χειρότερα για τους λαούς μέτρα.
Για εκείνους τους δυτικοτραφείς οικονομολόγους που λένε πως η μείωση μισθών, θα επιφέρει μείωση τιμών τους λέμε πως αυτό είναι ένα από τα βασικά αδιέξοδα του καπιταλισμού και εκφράζεται ως μια από τις βασικές αντιθέσεις του, την αντίθεση της παραγωγής με την κατανάλωση σε μία από τις πολλές εκφάνσεις και εκφράσεις της.
Ακόμα και το ζήτημα της αύξησης των μισθών και η ταυτόχρονη αύξηση των τιμών μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν εκφράζει τα κέρδη, ακόμα και όταν κερδηθεί αυτή κατάσταση, θα είναι για ελάχιστο χρονικό διάστημα και θα είναι παντελώς ανεδαφική, εδώ χρειάζεται μια άλλη ποιότητα στο λαϊκό κίνημα, που αρχικά θα δράσει αμυντικά και άμεσα να αντεπιτεθεί για να το πάει στο σοσιαλισμό.
Το ίδιο το σύστημα φυσικά θέλει ένα αδυνατισμένο και όσο μπορεί ποιο χειραγωγημένο λαϊκό κίνημα και κάνει ότι μπορεί, με όποιο τρόπο μπορεί για να στρέψει τον κόσμο στην εγκληματικότητα. Το σύστημα δεν προβάλει τυχαία την εγκληματικότητα και την λεγόμενη «τρομοκρατία», είναι τα άλλοθι για να ποινικοποιήσει τους αγώνες και να αποτρέψει την δημιουργία ισχυρού και διεκδικητικού λαϊκού κινήματος, διοχετεύοντας την επαναστατικότητα σε ανώδυνες για το ίδιο εκτονώσεις.
R.COLLECTIVA
