Ο βασικός νόμος του καπιταλισμού ήταν είναι και θα είναι ο νόμος της υπεραξίας όπως αποκάλυψε ο Κ. Μαρξ και με βάση αυτό το νόμο θα πραγματοποιείται για όσο θα υπάρχει το εν λόγω σύστημα.Οι οπαδοί της αρχής"για την ελευθερία της αγοράς" δε μπορούν να κατανοήσουν ότι η βασική αρχή του καπιταλισμού είναι ό νόμος της υπεραξίας(δηλαδή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) και μόνο αυτός. Τους τρομάζει τόσο πολύ να υποστηρίξουν δημόσια ότι ο βασικός νόμος του καπιταλιστικού συστήματος και στο προ μονοπωλιακό και στο μονοπωλιακό στάδιο είναι ο νόμος της υπεραξίας και προτάσσουν ένα άλλο νόμο δευτερεύσουσας σημασίας, αυτό της "ελεύθερης αγοράς" ως πρωτεύων.
Όμως όταν δεν κάνεις τις σωστές εκτιμήσεις ακόμα και αν αυτές δεν σου αρέσουν, τότε είσαι συνεχώς αναγκασμένος να πέφτεις σε θεωρητικά και πρακτικά λάθη που αντανακλώνται στην ίδια την κοινωνικοπολιτική και οικονομική ζωή.
Το κέρδος είναι αποτέλεσμα του νόμου της υπεραξίας που οι κομμουνιστές πολύ σωστά ονομάζουν ως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κέρδος με όρια δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ και γι' αυτό και κάθε κοινωνικό φόρουμ, κάθε σοσιαλδημοκράτης, αλλά και κάθε οπορτουνιστής δεξιάς η αριστερής παρέκκλισης δεν μπορεί να κατανοήσει ότι το κεντρικό του σύνθημα "οι άνθρωποι πάνω απ΄ τα κέρδη" είναι τόσο άτοπο όσο άτοπο είναι να ανατείλει ο ήλιος απ' τη δύση χωρίς να αλλάξουν οι πόλοι.
Φυσικά σε όλους αυτούς, όπως και στους κάθε λογής φασίστες κάθε κοπής(για τους ίδιους και για άλλους λόγους σε αυτούς), υπάρχουν και άλλα βασικά ζητήματα που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά όπως για παράδειγμα άλλο πράγμα οι κοινωνικές τάξεις και άλλο τα κοινωνικά στρώματα, η άλλο πράγμα η αποταμίευση (που είναι γνώρισμα κυρίως των στρωμάτων η ακόμα και κλάδων της εργατικής τάξης) και άλλο πράγμα οι επενδύσεις κεφαλαίων, (που είναι κυρίως γνώρισμα τμημάτων της αστικής τάξης). Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης επιπλέον, οπότε θέλουν να εισπράξουν (είτε σε χαρτοφυλάκιο είτε σε τραπεζογραμμάτια), βάζουν στη σβούρα του "πορνείου του καπιταλισμού" (όπως έλεγε το χρηματιστήριο ο Μαρξ), για να μεγιστοποιήσουν τα παρασιτικού τύπου κέρδη τους και την εργατική τάξη και τα μικρά και τα μεσαία και τα μεγάλα στρώματα της πόλης και του χωριού, ακόμα και τμήματα της ίδιας της τάξης τους που δεν μπορούν να τους ανταγωνιστούν αποφασιστικά
Οι καπιταλιστές χωρίζονται σε μικρούς μεσαίους μεγάλους και πολύ μεγάλους, ανάλογα με το μερίδιο που παίρνουν απ' τον κοινωνικό πλούτο, τη θέση που κατέχουν μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής στην ίδια την παραγωγική διαδικασία(κραταιούς, η ενδιάμεσα εξαρτημένους καπιταλιστές όπως αυτούς της χώρας μας), το βαθμό της σχέσης τους με τα μέσα παραγωγής, το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της παραγωγής και τον καταμερισμό της. Οι καπιταλιστές δεν ξεχωρίζουν από την φορολογική τους δήλωση, το τι, και πόσο δηλώνουν όπως μας λένε οι σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ και του κάθε ΠΑΣΟΚ, εξάλλου οι περισσότεροι κεφαλαιοκράτες θα μπορούσαν και κάνουν μηδενικές φορολογικές δηλώσεις εφόσον όλα τα δηλώνουν στην Ανώνυμη Εταιρεία, δεν φωνάζει τυχαία το ΚΚΕ για φορολόγηση του 45% επί των κερδών τους.
Η αστική τάξη ως οντότητα, ως σύνολο δηλαδή αποτελείται από τους καπιταλιστές, τους πολιτικούς και ιδεολογικούς της εκπρόσωπους για να καταξιωθεί θεωρητικά στα φτωχά λαϊκά στρώματα ως κυρίαρχη ούτως ώστε να τα ξεζουμίσει νομικόπολιτικά δια του εποικοδομήματος και στις υπόλοιπες δραστηριότητες της ζωής μακρυά από την παραγωγική διαδικασία.
Η αστική τάξη δεν καθορίζεται από κάποια συγκεκριμένη επαγγελματική ιδιότητα όσων την απαρτίζουν, ούτε από χαρτοφυλάκια, ούτε από από καταθετικούς λογαριασμούς στην Ελβετία και αλλού, καμιά φορά δεν καθορίζεται ούτε καν από ονόματα και τίτλους ξεκομένα.
Καθορίζεται από την λενινιστική ανάλυση των πέντε σημείων για τις τάξεις α:"τη θέση που κατέχουν σ' ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής", β: "τη σχέση τους με τα μέσα παραγωγής", γ: "το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας", δ: "πως ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου", ε:"ποιο είναι το μέγεθος της μερίδας του κοινωνικού πλούτου", δεν θα υπάρχει πάντα γιατί θα εκλείψει σε μια ανώτερη βαθμίδα ανάπτυξης της κοινωνίας το σοσιαλισμό.
Οι καπιταλιστές στον καπιταλισμό δεν είναι ο Χ η, ο Ψ κεφαλαιοκράτης, αυτοί σε ένα ορισμένο βαθμό είναι "απρόσωποι" και ορίζονται απρόσωπα. Καπιταλιστές είναι οι σύνδεσμοι τους όπως οι (ΣΕΒ, ΕΕΕ, ΣΕΛΠΕ, ΣΕΣΜΕ, ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΑ κλπ), οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις όπως (οι συμφωνίες που έγιναν στις αρχές του 1996, ανάμεσα στην αγγλική BP και στην αμερικανική «Mobil». Τα συγκεκριμένα μονοπώλια ανήκουν στο χώρο των καυσίμων και έκλεισαν συμφωνία για συγχώνευση των δραστηριοτήτων τους στην ευρωπαϊκή αγορά, προκειμένου να «χτυπήσουν» σ' αυτή την αγορά τις SHELL και EXXON, που επίσης είναι μονοπώλια στο χώρο των καυσίμων. Δίπλα στους καπιταλιστές είναι το πολιτικό προσωπικό τους που στο μεγαλύτερο μέρος του μέσα στο αστικό κράτος είναι μέτοχοι και εκπρόσωποι εταιρειών, εργολάβοι, νομικοί και πολιτικοί σύμβουλοι τους, αστοί δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι του ηλεκτρονικού και έντυπου κατεστημένου(καναλάρχες εκδότες), πρώην στελέχη του στρατού, της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών(ως σύμβουλοι και νομοθέτες αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού δηλαδή του λαϊκού και εργατικού κινήματος) και στελέχη επιχειρήσεων(ως σύμβουλοι της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, η ως εκπρόσωποι των εργοδοτών τους σε σχέση με άλλους μέσα στο αστικό κράτος και στα πλαίσια του ανταγωνισμού). Αυτό είναι ένα τμήμα του λεγόμενου εποικοδομήματος, το οποίο σε διεθνές επίπεδο εκπροσωπείται από τους εξής ( ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ κ.ο.κ). Καπιταλιστές όμως στη βάση(στο προμονοπωλιακό επίπεδο, που ναι μεν έχει ξεπεραστεί και αντικατασταθεί από το μονοπωλιακό εδώ και πάνω από 100 χρόνια, ωστόσο οι καπιταλιστές είναι σε ένα ορισμένο βαθμό και η βάση του συστήματος), είναι οι ίδιες οι εταιρίες και αυτοί που κατέχουν το μέγιστο ποσοστό των μετοχών που έχουν σε αυτές, πολλές φορές το ποσοστό αυτό ανάλογα και με τη σύνθεση του ΔΣ μπορεί να μην ξεπερνάει το 3%, ωστόσο όμως λόγω της ίδιας της φύσης και της σύνθεσης του Μετοχικού κεφαλαίου να αποτελεί το μερίδιο εκείνο που θα καθορίζει τις παραπέρα εξελίξεις. Είναι λάθος και παιδαριώδης λαϊκισμός να ονοματοποίητε ο κάθε καπιταλιστής για τη Χ η την Ψ "παρανομία"(που ονομάζεται σκάνδαλο και που είναι το νομοτελειακό μέρος του συστήματος).
Είναι τόσο παιδαριώδης ο λαϊκισμός, για να μην πούμε διατεταγμένη υπηρεσία αποπροσανατολισμού, που στην ουσία νομιμοποιεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που είναι ο νόμος της υπεραξίας. Φυσικά ο επιχειρηματίας καπιταλιστής, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα αυτός που κινεί τα νήματα του όποιου σκανδάλου, λόγω του ποσοστού του πάνω στο μετοχικό κεφάλαιο και του ρόλο του στην διαδικασία της παραγωγής. Μπορεί με τις παραπάνω ιδιότητες να επενδύει σε προμήθειες (επί των διαγωνισμών που συμμετέχει) για να πάρει ζεστό κρατικό χρήμα, αυτό όμως δεν πρέπει να αφορά την εργατική τάξη, γιατί αυτό είναι σύμφυτο με το σύστημα. Οι καλλωπισμοί του καπιταλισμού είναι προνόμιο των αστικών κομμάτων για να το διαιωνίζουν, η εργατική τάξη δεν πρέπει να έχει κανένα ενδιαφέρον για τα σκάνδαλα εργολαβίας των εργοδοτών της, ωστόσο πρέπει να κατανοεί πως αυτό είναι συνέχεια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και να κάνει το παραπάνω βήμα περνώντας το χαντάκι. Όμως αυτό που κάνει τον καπιταλιστή κεφαλαιοκράτη, είναι τα χαρακτηριστικά της τάξης του (κατοχή των μέσων παραγωγής) και η μορφή της εκμετάλλευσης που προκύπτει στο δοσμένο σύστημα, δηλαδή ο νόμος της υπεραξίας που παίρνει πάντα τη μορφή νομικής κατοχύρωσης από το αστικό κράτος. Τον καπιταλιστή δεν τον ενδιαφέρει η γη και η αγορά της όταν δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα, αυτά αφορούν κάτι ξιπασμένα μεγαλομεσαία στρώματα και κάτι ξεπεσμένους μικρής εμβέλειας και εξαρτημένους από τα μονοπώλια καπιταλιστές, αυτούς του εφοπλιστικού κεφαλαίου που αρέσκονται σε SUV, πισίνες και σε μέγαρα στα Βόρεια προάστια της Αττικής για να τα δείχνουν και φυσικά τα μονοπώλια και οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί να τους έχουν για τους καλύτερους πελάτες.
Οι εργατική τάξη και τα μικρά στρώματα της πόλης και του χωριού πρέπει να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος, αυτό της εργατοαγροτικής συμμαχίας γιατί όπως έλεγε ο Λένιν ακόμα και όταν οι εργάτες πάρουν μια επιχείρηση η ένα εργοστάσιο στα χέρια τους(αυτοδιαχείριση) και δεν ανήκει στο προλεταριακό κράτος, αποτελεί και πάλι βαρβάτη ατομική ιδιοκτησία, εξού και ο λαϊκός καπιταλισμός των λεγόμενων ΑΕ, που το ΠΑΣΟΚ και η Αμερικανοκίνητη Δικτατορία '67-74 ονόμασε εταιρίες λαϊκής βάσης.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα πως η λεγόμενη αυτοδιαχείριση, είχε ως βασικό θεωρητικό της τον Ν. Μπουχάριν και ήταν πάντα το όνειρο των οπορτουνιστών, σοσιαλδημοκρατών, αναρχικών και λοιπών εχθρών του μοναδικού σοσιαλισμού που συναντήσαμε έως σήμερα του υπαρκτού σοσιαλισμού, κυρίως έως το 1953, αλλά και μετά παρά τις όποιες στρεβλώσεις του.
Και στο μονοπωλιακό και στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, οι ίδιοι οι καπιταλιστές, το κέρδος τους, δηλαδή την κλοπή της απλήρωτης εργασίας της εργατικής τάξης την επενδύουν ξανά στην παραγωγή είτε σε νέα προϊόντα, είτε σε μετοχικό κεφάλαιο, είτε στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Την επενδύουν για να βγάλουν ακόμα πιο παρασιτικές άλλου είδους μορφές κέρδους. Οι καπιταλιστές (στο μονοπωλιακό καπιταλισμό το τραπεζικό και το βιομηχανικό κεφάλαιο είναι ένα) επενδύουν και στις αποταμιεύσεις των μικρών, μεσαίων και μεγάλων στρωμάτων. Από τις καταθέσεις αυτών παίρνουν χαμηλότοκα εμπορικά δάνεια, τα κάνουν επενδύσεις στη βιομηχανία και επιστρέφουν απ' τα κέρδη τους στις καταθέσεις κάτι επιτόκια ψίχουλα που δεν είναι ούτε για γέλια.
Όλα τα παραπάνω αποδείχνουν πως στο αστικό κράτος παράγονται και άλλου είδους παρασιτικές δραστηριότητες και μπορεί τα πάντα γύρω μας να είναι φτιαγμένα απ' τους εργάτες αλλά ιδιοποιούνται απ' τους καπιταλιστές και μάλιστα νόμιμα και εις διπλούν.
Όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικό να δημιουργούν αντιθέσεις και αντιφάσεις με πρώτη και κύρια αυτής της κ. παραγωγής με το κεφάλαιο. Όλες αυτές δημιουργούν νομοτελειακές συνθήκες για τις λεγόμενες καπιταλιστικές κρίσεις υπερπαραγωγής Στον καπιταλισμό αυτοί που παράγουν τον πλούτο δεν μπορούν να τον γευτούν λόγω του νόμου του κέρδους, που καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις. Η εργάτες είναι ταυτόχρονα και οι καταναλωτές και όταν αυτοί βγουν στην ανεργία για τη μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου είναι φυσιολογικό να μείνουν στα ράφια αυτά που αυτοί παρήγαγαν.
Προεκλογικές προτάσεις όπως αυτές του κ. Καρατζαφέρη, που μιλούν για τη μεταφορά των "Ελληνικών" καταθέσεων από τις Ελβετικές τράπεζες στη χώρας μας, (με ευνοϊκές ρυθμίσεις για δυο η περισσότερα χρόνια) απ' το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα σε τι θα βοηθήσει; Στην παραπέρα ασυγκράτητη δίψα του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου που είναι διασυνδεδεμένα να καταστρέψουν ακόμη παραπέρα παραγωγικές δυνάμεις και να μεγιστοποιήσουν ακόμη παραπέρα τα κέρδη τους, απ' την όποια παραγωγή. Φυσικά αυτό ενδιαφέρει και τον εν λόγω κύριο όπως και το κόμμα του, η γενναία ενίσχυση του κεφαλαίου.
Να θυμίσουμε τις τέσσερις βασικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλισμού είναι οι παρακάτω:
α) της παραγωγής και του κεφαλαίου, β) Η σχετική οργάνωση της παραγωγής και η αναρχία της σε κοινωνική κλίμακα έχουν ως βάση την ατομική ιδιοκτησία! Πως είναι αδύνατον να μην υπάρχει γ) αντίθεση της παραγωγής με την κατανάλωση και φυσικά τέλος δ) ο σκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων. Φυσικά ούτε και αυτές, οι οπαδοί της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς" τις λαμβάνουν σοβαρά στα υπ' όψιν τους με αποτέλεσμα οι κρίσεις υπερπαραγωγής όπως η σημερινή να μην μπορούν να φέρουν παρά μόνο προσωρινές λύσεις και να αδυνατούν να φέρουν εις πέρας τις ανάλογες λύσεις, όχι μόνο ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης.
Ο καπιταλισμός είναι η πιο ανεπτυγμένη μορφή ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και ο ιμπεριαλισμός το ανώτατο και τελευταίο στάδιο ανάπτυξης του, μετά απ΄αυτόν δεν υπάρχει κανένα άλλο στάδιο, (ούτε άλλο σύστημα που να ευνοεί την ατομική ιδιοκτησία όσο "απρόσωπη" και να είναι αυτή στα μέσα παραγωγής), μετά από αυτόν φυσικά είναι νομοτελειακό πως θα υπάρξει ο σοσιαλισμός ως κατώτερο στάδιο του κομμουνισμού και ο κομμουνισμός η αταξική δηλαδή κοινωνία.
Αυτό το "απρόσωπο" καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή ο ίδιος ο καπιταλισμός αποτυπώνεται ανάγλυφα και εύστοχα στο πιο έξυπνο πολιτικό σύνθημα που έχει υπάρξει ποτέ, που είναι τόσο διαχρονικό όσο και η ίδια η εκμετάλλευση μέσα σε αυτό, το: "ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ". Το σύνθημα αυτό αποδείχνει συν τοις άλλοις, πως για ότι κακό συμβαίνει δε φταίει ούτε ο γείτονας ούτε ο μετανάστης, αλλά ο ιμπεριαλισμός αυτός που αξιοποιεί και το διαίρει και βασίλευε των προηγούμενων εκμεταλλευτικών συστημάτων προς όφελος του... Αυτό φυσικά θέλει και φιλοσοφικό υπόβαθρο, δε φώναζε τυχαία ο μέγιστος Λένιν, "να μελετάμε, να μελετάμε, να μελετάμε". Γιατί ακόμα και ο πολιτικός και ο πραγματικός εκπρόσωπος του ταξικού αντιπάλου θα μπορούσε να μην είναι εχθρός αλλά το σύστημα που υπηρετεί και τον υπηρετεί, αυτό πρέπει να καταργήσουμε το σύστημα, τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο χωρίς αυτό. Όχι πως δεν μπορούν να παίξουν και στο σοσιαλισμό όταν βρίσκεται κάτω από διεθνή ιμπεριαλιστική περικύκλωση, ενισχύοντας οικονομικά τους πρώην αστούς ούτως ώστε να ανατρέψουν το σοσιαλισμό επαναφέροντας τον καπιταλισμό. Όμως έχουν γνώση οι φύλακες, εξάλλου ποιος είπε ότι η ταξική πάλη τελειώνει με το σοσιαλισμό, εφόσον οι νικημένες τάξεις θέλουν να πάρουν τη δική τους ρεβάνς από την ιστορία όπως έγινε τις πιο άθλιες μέρες της ανθρώπινης ιστορίας την περίοδο 1989 - 1991 στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη.
Μετά από αυτό το ιμπεριαλιστικό στάδιο υπάρχει ο σοσιαλισμός γι' αυτό και η αγωνία διαστρέβλωσης και κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε φτάνει στα όρια της πρεμούρας και η προσπάθεια εξίσωσης του πιο επιθετικού και τρομοκρατικού παιδιού του καπιταλισμού(το ναζισμό) με ότι ωραιώτερο γνώρισε έως σήμερα η ανθρωπότητα τον σοσιαλισμό του εικοστού αιώνα.
Οι αναθεωρητές ήταν ανέκαθεν ριψάσπιδες και δειλοί γιατί ήταν ιδεολογικά ρηχοί και δεν μπορούσαν να κατανοήσουν με τίποτα το Μαρξισμό - Λενινισμό, γι' αυτό είτε τον παράφραζαν στα μέτρα και τα σταθμά τους , είτε τον εξαφάνιζαν με νέες δικές τους απλοϊκές θεωρητικές αναγωγές που πάντα γίνονταν το αποκούμπι του συστήματος. Με υπερ απλουστευμένες σοφιστίες, προσομοίαζαν τον επιστημονικό σοσιαλισμό στον χριστιανικό και σε όλες εκείνες τις ουτοπικές προεκτάσεις που ουδεμία σχέση με τον επιστημονικό Μαρξιστικό και Λενινιστικό τρόπο ανάπτυξης.
Αυτά που συμβαίνουν στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σας τα είχαμε γράψει απ' εδώ όταν τους έδιναν εκείνα τα στημένα 23% στις τότε δημοσκοπήσεις. Τότε εμείς σε πείσμα με την καθοδηγούμενη και προωθούμενη από τα κέντρα αποφάσεων και την κυρίαρχη ιδεολογία λέγαμε πως στις επόμενες εκλογές πιθανόν να μην μπορούν να μπουν και στη Βουλή. Δεν ήμασταν ούτε ο μάντης "Κάλχας" ούτε η "Πυθία"(εξάλλου δεν πιστεύαμε ποτέ σε τέτοιου είδους βασκανίες). Είναι απλό γιατί, τέτοιου είδους μικροαστικά μορφώματα ήταν πάντα αναγκαία για το σύστημα και από τα λεγόμενα "δεξιά" και τα λεγόμενα "αριστερά" όπως και το ΛΑ.ΟΣ και οι Οικολόγοι σήμερα. Για αύριο η δεν ξέρουμε και εμείς πότε, με αυτά ίσως και άλλα μορφώματα να έχουμε τα ίδια συμπτώματα, εξάλλου ο ΣΥΝ από την διάσπαση του 1991 και μέχρι λίγο πριν τις εκλογές του 1993 είχε ξανα συγκεντρώσει από 12% έως και 16% σε δημοσκοπικά "ευρήματα" τελικά τότε έμεινε εκτός κοινοβουλίου. Απ' τη μια το σύστημα όταν τους χρειάζεται ως άμεση εφεδρεία τους ανεβάζει και όταν βρει κάποια άλλη τους πετάει σα στημένη λεμονόκουπα.
Ο Μαρξισμός Λενινισμός ως εκμετάλλευση στον καπιταλισμό ορίζει την υπεραξία και ως ατομική ιδιοκτησία την ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής. Ο καπιταλισμος δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέραν της νόμιμης κλοπής, δηλαδή της απλήρωτης εργασίας των εργατών πάνω στην αξία της εργατικής τους δύναμης, αλλά και των λοιπών παρασιτικών προεκτάσεων που ακουμπούν τα σύμμαχα στρώμματα αυτής.
Τα περί πλούσιων και φτωχών, μάλλον διαστρεβλώνουν παρά βοηθούν στην κατανόηση του καπιταλιστικού συστήματος, των αιτιών που δημιουργούν τη φτώχεια τίνος αποτέλεσμα είναι δηλαδή και γιατί πρέπει να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Τέτοιοι όροι όχι πως δεν καταδείχνουν πράγματα, όχι όμως την ουσία και την αιτία που δημιουργεί τον πλούτο και τη φτώχεια, σε ποιόν ανήκει νομοτελειακά και ποιος την κατέχει νομικά σήμερα μέσα στο σύστημα.
Τέτοιου είδους διαχωρισμοί εύκολα και ειδικά στις μέρες μας μπορούν να ενισχύσουν αντιδραστικές δυνάμεις όπως το ΛΑ.Ο.Σ και να επαναφέρουν στην κυβέρνηση τους άλλους υπηρέτες των μονοπωλίων και της Ε.Ε., όπως το ΠΑΣΟΚ, βάζοντας προσωρινά τη ΝΔ στο ράφι.
Το ζήτημα είναι να κατανοηθεί σε βάθος το εκμεταλλευτικό σύστημα και ο νόμος της υπεραξίας, να γίνει πενταροδεκάρες στα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα και στην εργατική τάξη με αποτέλεσμα να κατανοήσει και αυτή και οι σύμμαχοι της, ότι ο πλούτος που παράγεται είναι αποκλειστικά δικός τους και η ότι η φτώχεια που αναπτύσσεται είναι επίσης αποτέλεσμα του βασικού νόμου του καπιταλιστικού συστήματος. Πέραν του ότι είναι νομοτελειακό ότι ο καπιταλισμός θα ανατραπεί πρέπει, σιγά αλλά σταθερά να μπαίνουν και οι βάσεις γι' αυτό, εξάλλου το λέει και το σύνηθημα "τέρμα πια στις αυταπάτες η με το κεφάλαιο η με τους εργάτες" και ο Μαρξισμός Λενινισμός είναι το καλύτερο θεωρητικό οπλοστάσιο για την ανατροπή του σάπιου αυτού συστήματος.
Σήμερα υπάρχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να μην υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση είτε αυτοδύναμη είτε συνεργασίας, είναι ανάγκη για ισχυρό ΚΚΕ, για να μπορέσει να αποτρέψει ο λαός μας προσωρινά την αντιλαϊκή λαίλαπα αποτέλεσμα της Ε.Ε. και της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Να μπορέσει αρχικά να αποτρέψει αντιλαϊκά μέτρα και στο μέλλον να φτιάξει το δικό του μέτωπο σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο που θα φέρει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Radio Collectiva.
ΥΓ* Τα υπόλοιπα posts θα έχουν κυρίως επιστημονικό και ιστορικό χαρακτήρα...
