Τον φώναζαν κοροϊδευτικά "el gordo" δηλαδή "o χοντρός", όμως εμείς το θεωρούσαμε και το θεωρούμε μια απ' τις καλύτερες μεταγραφές που έκανε εδώ και χρόνια ο Ολυμπιακός, άσχετα αν δεν "έπιασε".
Δε κάθισε στην Ελλάδα και πολύ, όμως για μας ήταν ένα απίστευτο ποδοσφαιρικό διαμάντι που στην εποχή των "γραμμωμένων" κοιλιακών, των "αποτριχωμένων" κορμιών, του θεάματος με βάση την επίκτητη δύναμη και τα τρεχαλητά χωρίς περιεχόμενο ξεχώριζε.
Οι λόγοι που το συμπαθήσαμε απ' τη πρώτη στιγμή είναι πολύ συγκεκριμένοι:
Πανέξυπνος και χαμηλών τόνων, δεν σπαταλούσε ενέργεια τρέχοντας άσκοπα για να κερδίσει τις εντυπώσεις, δεν έδινε συνεντεύξεις σε life style περιοδικά. Βρίσκονταν πάντα στη θέση που έπρεπε χωρίς να τρέχει και πολύ, τεχνίτης όσο λίγοι, δυνατό και ψηλό παιδί που έπαιζε με το κεφάλι ψηλά, ομαδικός, όσο δε πάει άλλο, και μας άρεσε για ένα ακόμη λόγο τη πλουραλιστική προσφορά του. Ήταν πολύ σύνθετος και μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις σε αντίθεση με τους ατάλαντους εξειδικευμένους παίχτες τύπου Sebastian Schweinsteiger, που φεύγουν στην αντεπίθεση με τη μπάλα και στο τέλος συνεχίζουν να τρέχουν χωρίς αυτήν. Ήταν το καλύτερο εργαλείο για τους προπονητές που αγαπάνε το ποδόσφαιρο και όχι το τρίαθλο, πένταθλο, δέκαθλο. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ήθελαν πίσω οι μισές ομάδες της Αργεντινής, όπου και ευτυχώς κατέληξε εκεί, γιατί μόνο εκεί μπορεί να εκτιμηθεί το ταλέντο του στη πατρίδα του ποδοσφαίρου, που για μας μαζί με την Ουρουγουάη και πάντα ιστορικά είναι οι τα δύο μεγαλύτερα κοσμήματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Επειδή η "αχαριστία" είναι κακός σύμβουλος, και δε κρύβουμε το ποδοσφαιρικό θαυμασμό μας, θα τον ευχαριστήσουμε για τις πανέμορφες και σχεδόν αλάνθαστες κάθετες μπαλιές που έβγαζε, τις σέντρες που έβγαζε και όλες σχεδόν γίνονταν γκολ από το κεφάλι του Κοβάσεβιτς, για το βολ-πλάνε που άλλοτε γίνονταν γκολ (όπως με το Παναθηναϊκό) και άλλοτε όχι, για τα απευθείας γκολ απ' τα φάουλ, για το θράσος του να θέλει να βάλει γκολ στην ομάδα του Φράνκο τη Ρεάλ, μόλις μπήκε μέσα, για το ήθος του τέλος πάντων γιατί ήταν ροκ ποδοσφαιριστής και όχι σταρ, γιατί θαύμαζε τα τρία κοσμήματα της Αργεντινής, το Τσε, το Ντιεγκίτο και το Πιατσόλα
Καλό ταξίδι χοντρούλη όσοι αγαπούν το ποιοτικό ποδόσφαιρο ούτε σε ξεχνούν και ούτε θα σε ξεχάσουν.
Radio Collectiva
ΥΓ Επειδή πρόκειται για πολύ συναισθηματικό άρθρο, παρακαλούμε να μη γίνουν σχόλια.
