Σαν σήμερα συμπληρώνονται 34 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μπορεί με την εισβολή στην Κύπρο να άνοιξε η αυλαία για τις παραπέρα πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο όμως, ήταν μόνο η αρχή για τις πληγές που ακόμα δεν έχουν κλείσει. Απ’ τα μέσα Αυγούστου του 1974 εγκαθίστατε η Τουρκική κατοχή στο Βόρειο τμήμα του νησιού, δηλαδή στο 36,3% του κυπριακού εδάφους, κατοχή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η πόρτα για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων είχε ανοίξει στις 15 Ιουλίου,με την εκδήλωση του χουντικού πραξικοπήματος και την ανατροπή από την ελληνική χούντα του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Ο εκτελεστικός βραχίωνας της χούντας ήταν η ΕΟΚΑ Β’,της οποίας ηγούνταν μια σκοτεινή και φασίζουσα μορφή ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και από τον Ελληνικό εμφύλιο ως «ιδρυτής» της φιλομοναρχικής οργάνωσης Χ και κύριος υπευθύνος για τη Τουρκική κατοχή στη Κύπρο.
Η EOKA B΄ ήταν η επίσημη παραστρατιωτική οργάνωση που ίδρυσε η Χούντα το 1971, κάτω απ’ το σχεδιασμό και τις οδηγίες των Βρετανικών και Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, με το προβοκατόρικο προσωπείο της τάχα πατριωτικής Ελληνοκυπριακής οργάνωσης, ούτως ώστε με τη δράση της να αλλάξει υπέρ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, το συσχετισμό δύναμης στη περιοχή δια μέσου του «διαιρεί και βασίλευε».
Η εν λόγω οργάνωση, ανεξάρτητα απ’ το πραξικόπημα, είχε τόση και τέτοια δράση που προκαλούσε συνεχώς τη Τουρκία για εισβολή. Πυρπολούσε και έκαιγε ζωντανούς τους Τούρκο-Κύπριους κατοίκους του νησού, την ώρα που αυτοί αναπαύονταν μέσα στα σπίτια τους. Η ΕΟΚΑ Β’προκαλούσε με τέτοιες προβοκάτσιες και σε τέτοιο σημείο, που απο μόνη της προλείανε το έδαφος για επέμβαση απ’ τη Τουρκία.
Η Τουρκία μαζί με την Ελλάδα και τη Βρετανία ήταν οι εγγυήτριες δυνάμεις στο νησί και αυτή, ο τάχα "θεματοφύλακας" των Τούρκο – Κυπρίων, τη στιγμή που η Ελληνική χούντα έκανε τις πλάτες για τη συγκεκριμένη εισβολή.
Μπορεί η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο να συνοδεύτηκε από γενική επιστράτευση στην Ελλάδα από το δικτατορικό καθεστώς της Αθήνας, ωστόσο όμως σηματοδότησε την πολιτική μεταβολή στη χώρα, σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα μεταπολίτευση.
Η στρατιωτική δικτατορία των Αθηνών, στις 23 Ιούλη του 1974 έπεσε κάτω από το βάρος της προδοσίας, που διέπραξε, για να παραδώσει τη θέση της στην «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή, που ήρθε για το σκοπό αυτό από το Παρίσι.
Η εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε στις 5 το πρωί της 20ής Ιούλη 1974. Η αντίσταση από την Κυπριακή Εθνοφρουρά και τις δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ υπήρξε σθεναρή και αποτελεσματική, χωρίς όμως να έχει καμία προοπτική, μιας και ο ρόλος των χουντικών αξιωματικών της εθνοφρουράς στην Κύπρο, ήταν η συνεχής υπονόμευση του καθεστώτος του Μακαρίου αλλά και του πολεμικού υλικού. Επιπλέον, το πραξικόπημα της 15ης Ιούλη είχε επιφέρει τη διάλυση όλου του αμυντικού μηχανισμού απ’ τους ίδιους τους Αμερικανοκίνητους χουντικούς αξιωματικούς της Ελλάδας. Το βράδυ της 20ής Ιούλη, οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές και οι δυνάμεις καταδρομών, είχαν ενισχυμένες τις θέσεις τους στον τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας - Αγύρτας. Επίσης, είχαν δημιουργήσει μικρό προγεφύρωμα δυτικά της Κυρήνειας και με την αεροπορία τους να έχει εξαρθρώσει την Εθνοφρουρά.
Το πρωί της 20ής Ιούλη η στρατιωτική ηγεσία στην Αθήνα συσκεπτόταν με τους Αμερικανούς. Η αμερικανική αντιπροσωπεία ήταν απολύτως σαφής στη συζήτηση που ακολούθησε. Για τις ΗΠΑ, εκείνο που προείχε ήταν να διαφυλαχτεί ανέπαφη η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, πράγμα που σήμαινε πως η Ελλάδα όφειλε να μην αναλάβει καμία μα καμία στρατιωτική πρωτοβουλία σε βάρος της Τουρκίας.
Οι οδηγίες απ’ τους Αμερικανούς ήταν σαφέστατες στους Χουντικούς, να ανεχτούν χωρίς καν αντιδράσεις την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μπορεί να φώναζε ανοικτά «Μας εξαπατήσατε» ο Ιωαννίδης, εννοώντας πως η χούντα των Αθηνών προχώρησε στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου με τη στήριξη των ΗΠΑ, έχοντας διαβεβαιώσεις από αυτές, ότι δε θα επακολουθούσε τουρκική εισβολή στο νησί, αλλά ο εν λόγω δεν ήταν άμοιρος ευθυνών. Δεν υπήρξε καμία περίπτωση οι σχεδιασμοί των Αμερικανών να ήταν διαφορετικοί απ’ αυτούς που όλοι σήμερα ξέρουμε και ο Ιωαννίδης το γνώριζε αυτό καλά.
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο έγινε αμέσως θέμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που ύστερα από πιέσεις της Σοβιετικής Ένωσης και αργά το βράδυ της 20ής Ιούλη, κατέληξε ομόφωνα στο γνωστό ψήφισμα 353.
Το ψήφισμα αυτό περιληπτικά ζητούσε τη καθολική παύση των εχθροπραξιών και των ξένων στρατιωτικών επεμβάσεων στην Κύπρο, το σεβασμό στην ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα της Ενιαίας και Ανεξάρτητης Κύπρου. Ζητούσε την άμεση αποχώρηση από το Νησί κάθε ξένου στρατιωτικού δυναμικού που υπήρχε εκεί και έναρξη διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία για αποκατάσταση της ειρήνης και της συνταγματικής κυπριακής κυβέρνησης. Επρόκειτο για ένα ψήφισμα πολύ σημαντικό, γιατί αντιμετώπιζε την Κύπρο ως ενιαία και ανεξάρτητη κρατική οντότητα.
Τα χαράματα της 22ας Ιούλη καταλήχθηκε η συμφωνία ανακωχής και πρώτοι την ανακοίνωσαν οι Αμερικανοί, οι οποίοι άλλωστε είχαν, χωρίς αμφιβολία, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις εξελίξεις. Με την ανοχή των Αμερικανών οι Τούρκοι δε συμμορφώθηκαν με την ανακωχή και μετά το μεσημέρι της 22ας Ιούλη 1974 περικύκλωσαν την Κυρήνεια, με την αεροπορία τους να βομβαρδίζει συνεχώς την πόλη. Η Κυρήνεια είχε πέσει στα χέρια τους πλην του φρουρίου και ορισμένων εστιών αντίστασης και οι επόμενες κινήσεις των τουρκικών δυνάμεων ήταν να παραβίαζαν συνεχώς την ανακωχή, έχοντας ως στόχο να επεκτείνουν τις θέσεις τους και να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, για να δημιουργήσουν αερογέφυρα με την Τουρκία. Η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής ο«ΑΤΤΙΛΑΣ 2» πραγματοποιήθηκες στις 4.30 π.μ. της 14ης Αυγούστου 1974. Με τη λήξη αυτής της επιχείρησης, οι δυνάμεις κατοχής οι Τούρκοι δηλαδή, πάντα με τη βοήθεια των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κατέλαβαν το 36,3% του κυπριακού εδάφους στα χέρια τους.
Με το τρόπο αυτό η Κύπρος διχοτομήθηκε και η κατάσταση αυτή παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
Αυτό που άφησε πίσω της αυτή η ιστορία είναι ένα δράμα με πάνω από 2.000 Έλληνες και Ελληνοκύπριους νεκρούς, πάνω από 1.600 αγνοούμενους και 200.000 Ελληνοκύπριους πρόσφυγες.
Η εισβολή στη Κύπρο δεν ήταν καθόλου ένα μεμονωμένο γεγονός πολεμικής εισβολής, αλλά ένα μόνο τμήμα των γενικότερων ιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων σε αυτή τη περιοχή της Μεσογείου. Προωθούνταν και συνεχίζουν να προωθούνται ακόμα και σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου τέτοιου είδους σχέδια με θύμα αυτή τη φορά τη Παλαιστίνη. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή, η θέση της Κύπρου έχει χειροτερεύσει όσον αφορά την υπόστασή της. Το Κυπριακό από διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής έχει αναγορευτεί σε πρόβλημα «διαφορών» μεταξύ των δύο κοινοτήτων, ενώ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ έχουν δώσει τη θέση τους σε σχέδια τύπου Ανάν μετατοπίζοντας το διεθνές πρόβλημα σε πρόβλημα κοινοτήτων, προωθώντας έτσι τη θέληση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, των οποίων η βασική λογική είναι η διχοτόμηση του νησιού, με προοπτική την πλήρη ΝΑΤΟποίησή του.
Είναι γεγονός ότι τα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις απέδειξαν αυτό που αποτελούσε «κοινό μυστικό», ότι Βρετανοί και Αμερικανοί έδωσαν το «πράσινο φως» για την τουρκική εισβολή με τη βοήθεια της Χούντας και του εκτελεστικού βραχίονα της στη Κύπρο την ΕΟΚΑ Β’. Ένα απ’ τα βασικά και επίσημα έγγραφα, αποδείχνει ότι τη νύχτα της 17ης του Ιούλη 1974, ανάμεσα στο Τούρκο πρωθυπουργό, Μπουλέντ Ετζεβίτ, και του Βρετανό ομόλογο του, Χάρολντ Ουίλσον, ο Ετζεβίτ ενημέρωσε τον Βρετανό πρωθυπουργό πως επίκειται τουρκική εισβολή και ζήτησε υποστήριξη. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, παρουσία των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, συμφώνησε ότι «η Βρετανία δε θα παρεμβάλει εμπόδια και ότι θα πείσει τις ΗΠΑ να κάνουν το ίδιο». Παρά αυτό το εξακριβομένο γεγονός, η βρετανική κυβέρνηση συνέχιζε να παίζει το γνωστό της θέατρο και να κρύβεται σε μόνιμη βάση πίσω απ’ το δάχτυλο της , κάνοντας την «ανήξερη» για την τουρκική εισβολή.
Γιάννης Κ.
