Η Κοκκινοσκουφίτσα των Βαλκανίων και ο κακός μας ο καιρός
Κάποτε υπήρχαν γιαγιάδες που δε φοβόταν αν η κοκκινοσκουφίτσα τους χαθεί στο δάσος και τη φάει ο λύκος, γιατί είχε βρει και άλλες κοκκινοσκουφίτσες που περιφέρονταν ελεύθερα στις πεδιάδες τα δάση και τα όρη των Βαλκανίων με οπλισμένη τη διάθεση της φιλίας της συνεργασίας και της αυτοπροστασίας απ το κακό λύκο που δεν ήταν άλλος απ’ τον ιμπεριαλισμό. Όλα αυτά μέχρι τα τέλη της Δεκ του ’80 αλλά κυρίως στις αρχές του ’90, όπου η ΕΕ (αυτή που θα προωθούσε τη παγκόσμια Ειρήνη και θα μοίραζε χρυσά κουτάλια και μαχαιροπήρουνα στους λαούς σύμφωνα με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ), έδειξε το πραγματικό της προσωπείο και από γιαγιά έγινε ξανά λύκος, γιατί αυτό ήταν πάντα απ’ την εποχή που φτιάχτηκε απ’ τους βιομήχανους του άνθρακα και του χάλυβα, ως ένας ακόμη μονοπωλιακός μηχανισμός με πελώρια ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά μέσα στα πλαίσια τν ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Φυσικά ο κακός λύκος κάνει τη δουλειά του και αντανακλά στο κακό μας τον καιρό, την ημιμάθεια και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας μας, την ενδιάμεση εξαρτημένη θέση της και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Το καλό που έκαναν το ΝΑΤΟ και η τότε ΕΟΚ και σήμερα η (ΕΕ), δεν έχει καμία σχέση με το καλό του λαού μας και των λαών των Βαλκανίων συνολικότερα. Έχει να κάνει μόνο με το καλό των πολυεθνικών του ΝΑΤΟ της ΕΕ και της άρχουσας τάξης της κάθε χώρας όπου με τη ένταξη σ’ αυτούς τους Ιμπεριαλιστικούς και Μονοπωλιακούς οργανισμούς έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της κάθε άρχουσας τάξης σε κάθε Βαλκανική χώρα ξεχωριστά σε σχέση με τον εσωτερικό εχθρό(λαός), καθώς επίσης και την αντίπαλο άρχουσα τάξης της όποιας γειτονικής χώρας ενταγμένης στα ευαγή ιδρύματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ..
Όταν το 1991 στο Ελληνικό κοινοβούλιο κατόπιν εντολών της ατμομηχανής της τότε «νεαρής» ΕΕ της Γερμανίας δηλαδή, μαζί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ (εκτός φυσικά ποιού άλλου του ΚΚΕ-«πλην Λακεδαιμονίων» δηλαδή ), ψήφιζαν τη διάλυση της Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας και άνοιγαν διάπλατα τον ασκό του Αιόλου σε όλη τη περιοχή και ακόμη παραπέρα.
Όλοι αυτοί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ, [εκτός του ΚΚΕ-«πλην Λακεδαιμονίων»(κατά Λ.Κύρκο) ξανά], λίγους μήνες μετά τη παράνομη πράξη τους να διαλύσουν με τη ψήφο τους μια κυρίαρχη χώρα, για να κρύψουν τις ευθύνες τους συνωστίζονταν στα «σκοπιανοφαγικά» συλλαλητήρια, πάνω στο άρμα του ονόματος μιας γεωγραφικής περιοχής.
Στα ίδια συλλαλητήρια που συνωστίζονταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ κάτω απ’ συνθήματα «φωτιά-φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά», μόνο και μόνο για να κρύψουν τις ευθύνες τους, οι οποίες προήλθαν αυτόματα μετά τη ψήφο τους για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μέσα απ’ το Ελληνικό κοινοβούλιο.
Για τους ίδιους δεν υπήρχε ούτε σκέψη, ούτε καν στο πίσω μέρος της κεφαλής τους, ούτε κουβέντα για αλλαγές συνόρων από ΝΑΤΟ και ΕΕ, δηλαδή για το Νο1 κίνδυνο για τη χώρα μας και τα Βαλκάνια όπως το Κόσσοβο σήμερα και ίσως αύριο Τέτοβο-Μεγάλη Αλβανία κοκ.
Τότε περιορίστηκαν στο όνομα Μακεδονία, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αποτελεί Γεωγραφική περιοχή, όπου το μοίρασμα της ως γεωγραφική Μακεδονία πραγματοποιήθηκε και οριστικοποιήθηκε ανάμεσα στα βαλκανικά κράτη και την Ελλάδα με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, βάσει της οποίας έληξαν οι βαλκανικοί πόλεμοι.
Από τότε, όλες οι διεθνείς συνθήκες που ακολούθησαν - τόσο αυτές με τις οποίες σφραγίστηκε το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου όσο και εκείνες που οριστικοποίησαν το συνοριακό στάτους κβο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - επαναβεβαίωσαν όσα προέβλεψε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Βάσει λοιπόν αυτής της Συνθήκης το 51% της γεωγραφικής Μακεδονίας (το τμήμα δηλαδή που ονομάζεται και Μακεδονία του Αιγαίου) πέρασε στην Ελλάδα, το 39% στη Σερβία (Μακεδονία του Βαρδάρη), το 9,5% στη Βουλγαρία (Μακεδονία του Πιρίν) και το 0,5% στην Αλβανία.
Όταν το 1945 διαμορφώθηκαν τα οριστικά σύνορα της Ευρώπης που διασφάλιζαν την εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών της Ευρώπης και της υφηλίου το «διαίρει και βασίλευε», έδεσε τα χέρια του ενώ απ’ το 1991 και μετά τα έλυσε ανακατανέμοντας σύνορα χώρες και το ζήτημα είναι πως θα διασφαλιστούν τα σύνορα σήμερα και δε θα έχουμε αλυτρωτικές διεκδικήσεις σε όλα τα επίπεδα.
Το Μακεδονικό όμως ζήτημα σ’ αυτή τη φάση της απόσχισης του Κοσσόβου, δεν μπορεί να περιοριστεί απλά και μόνο στο θέμα της χρήσης του ονόματος ή του ονόματος με το οποίο θα αναγνωριστεί τελικά η ΠΓΔΜ.
Η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει ντόμινο διεκδικήσεων για εδαφικές αλλαγές απ’ τα Βαλκάνια, τη Κύπρο, τη Μέση Ανατολή έως το Ιράκ το Ιράν κλπ, για τη νέα διαμόρφωση του χάρτη των κρατών και ταυτόχρονη ανατροπή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου στη Βαλκανική Χερσόνησο.
Τελικά το πρόβλημα της Ελλάδας αναφορικά με το όνομα της ΠΓΔΜ είναι μόνο ένα μικρό τμήμα του συνολικότερου προβλήματος της αλλαγής συνόρων, της ανεξαρτησίας των βαλκανικών και όχι μόνο κρατών, της φιλίας και της συνεργασίας μεταξύ τους, χωρίς εδαφικές ή άλλου είδους διεκδικήσεις.
Συνεπώς, με δεδομένο ότι το χάρτη τον αλλάζουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, πρόβλημα η Ελλάδα δεν έχει μόνο και πρωτίστως με την ΠΓΔΜ, αλλά με τους «συμμάχους» και «ετέρους» της. Η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία ισοδυναμεί ακόμη και με παγκόσμιες εξελίξεις. Οι κανόνες του διεθνούς δίκαιου μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πήγαν περίπατο και ανοίγει στη διεθνή σκηνή μια νέα αυλαία, με την ίσως δραματικότερη μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η ιμπεριαλιστική πολιτική στη περίπτωση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, ολοκληρώθηκε το προηγούμενο διάστημα με τον ακρωτηριασμό της Σερβίας και την απόσπαση εδαφών της.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ θα κουβαλούν στην υπόθεση της διάλυσης της Ο.Δ. Γιουγκοσλαβίας το αιώνιο στίγμα στην πλάτη τους.. Τώρα που τα σύνορα στα Βαλκάνια ανατρέπονται η Ελλάδα αντί να είναι η χώρα που πρώτη και κατηγορηματικά θα αρνείτο την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και η τελευταία που θα διανοείτο ποτέ να συνηγορήσει στην «ανεξαρτητοποίησή» του «περί άλλων τυρβάζει», χρησιμοποιώντας απ’ τα ΜΜΕ και μάλιστα με τρόπο προκλητικό ως πρώτο ζήτημα την ονοματολογία μιας χώρας δημιούργημα των πολιτικών επιλογών τους απ’ το 1991. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί ούτε από τις δυνάμεις της υποταγής ούτε από τις εθνικιστικές φωνές. Και οι δυο συγκαλύπτουν το ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την εμπλοκή και τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Πρέπει να κλιμακώσει την αντιιμπεριαλιστική του πάλη και συσπείρωση. Αυτός είναι ο δρόμος για να αποκρούσει τους κινδύνους απ' τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή και το «διαίρει και βασίλευε»
Γιάννης Κ.
