" Όταν ξεχνάς την ιστορία σου είσαι υποχρεωμένος να την βρεις μπροστά σου και να την ξαναζήσεις." παλιά κινέζικη παροιμία.Όταν το πολιτικό και όχι μόνο προσωπικό της άρχουσας τάξης κατάλαβε πόσο σημαντικές ήταν (για μας τους κομμουνιστές όλης της υφηλίου) η απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, ξεκίνησαν μια ενορχηστρωμένη, συστηματική αντικομμουνιστή προπαγάνδα, ένα όργιο κατασυκοφάντησης που ομολογούσε τους πόνους και τους φόβους τους που δεν είναι άλλοι από την αρχή του τέλους για το σύστημα τους.
Η απόφαση αυτή αυτή αποτέλεσε και αποτελεί ένα ολοκληρωμένο μπούσουλα και μια επεξεργασμένη πολιτική και ιδεολογική απόφαση - πρόταση που θα μπορέσει να λειτουργήσει ως μίτος της Αριάδνης στα περισσότερα Κ. Κ , ως οδηγός για τη νέα έφοδο των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα χειμερινά ανάκτορα του 21ου αιώνα του αιώνα του σοσιαλισμού.
Μετά από τις ανατροπές του 1989-1991, αλλά και πολύ πριν από αυτές, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπου το έδαφος για τις ανατροπές προετοιμάζονταν, ο αντικομμουνισμός δειλά - δειλά επέστρεφε στο επίπεδο του 1910-1930, αν και ποτέ στην πραγματικότητα ουδέποτε είχε σταματήσει. Όμως ετούτη τη φορά, δηλαδή εκείνη την περίοδο(1986-1991) το χτύπημα και ο αντικομμουνισμός είχε άλλα νεότερα και ποιοτικότερα χαρακτηριστικά, όπως το σημείο αφετηρίας εκκίνησης και αναφοράς ένα ισχυρό τμήμα από το υψηλά ισταμένο στελεχικό δυναμικό του ΚΚΣΕ, αλλά και των κομμουνιστικών κομμάτων που είχαν αποκτήσει σοσιαλδημοκρατικά και ευρωκομμουνιστικά χαρακτηριστικά, που έκαναν πάρτι με το που αποκαθήλωσαν πραξικοπηματικά τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό από το κόμμα και το κράτος.
Τα νεότερα και ποιοτικότερα χαρακτηριστικά του οπορτουνισμού ουσιαστικά ενσωμάτωναν ολόκληρο το παρελθόν του μικροαστικού και του ουτοπικού σοσιαλισμού όμως αυτά από μόνα τους και πάλι δεν έφταναν γιατί είχαν περισσότερα χαρακτηριστικά αυθόρμητης παρά συνειδητής σκέψης και δράσης .
Ο οπορτουνισμός από την εποχή των Μπογκτάνωφ - Μαρτώφ μέχρι το 1986 αποκτούσε όλο και πιο χρήσιμες εμπειρίες, ειδικότερα από το θάνατο του Στάλιν και μετά. Δεν έκανε πίσω πουθενά και σε τίποτα. Εντελώς ξεδιάντροπα και εικονικά(για να ξεγελάσει τα απλά μέλη του Κ. Κ. ) υιοθέτησε όλα τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης(αλλά χωρίς αυτήν) τα οποία επεξεργάζεται και ενσωματώνει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά σε άλλη κατεύθυνση, ενώ όταν του δόθηκε η ευκαιρία ξεκίνησε πόλεμο στην φυσιογνωμία του Κ. Κ. , δηλαδή στο ίδιο το Κ. Κ. Μεθοδικά και απ' τα πάνω εγκαταλείπονται τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και υιοθετούνται προσωρινά και ονομαστικά, η "αυτοδιαχείριση", ο "τροτσκιστικός τυχοδιωκτισμός" και ο "δημοκρατικός σοσιαλισμός", δηλαδή όλα τα μη - κομμουνιστικά θεωρητικά όπλα. Γίνεται σημαία η πορεία προς την ολοκλήρωση του παλλαϊκού κράτους(που είναι άλλο πράγμα από την παλλαϊκή άμυνα 1936 - 1941 και του μεγάλου πατριωτικού πολέμου) και σχεδιασμένα δεν κάνει μαζικά εργάτες μέλη του κόμματος, αλλά διανοούμενους που το 1988 θα προχωρήσουν ανοιχτά σε αντεπαναστατικά πραξικοπήματα απ' τα πάνω με ηγέτη τον τότε Γ.Γ. του ΚΚΣΕ Μιχαήλ(Αρχαγγέλλου της μεγαλύτερης προδοσίας όλων των εποχών, Γκορμπατσόφ).
Τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και σε επίπεδο στρατηγικής αλλά με αντεστραμμένη την κατεύθυνση και αλλοιωμένη την φυσιογνωμία στο όνομα του σοσιαλισμού από ένα σημείο και μετά ο οπορτουνισμός δεν χτυπούσε τον καπιταλισμό, αλλά ενσωμάτωνε στοιχεία του όπως αυτό του νόμου της αξίας και χτυπούσε ανοιχτά την εργατική τάξη και μάλιστα μέσα από το σοσιαλισμό απ' τα πάνω και κρυφά. Ενώ έπινε νερό στο όνομα της επανάστασης και ξεγελούσε τα πλατιά λαϊκά στρώματα είχε βάλει από την πίσω πόρτα την αντεπανάσταση Φυσικά όσο υπήρχε η μεγάλη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ένωση, (η σίγουρα και αποδεδειγμένα μεγαλύτερη και πιο άμεση Δημοκρατία που γνώρισε ποτέ έως τώρα η ανθρωπότητα). Όλα τα αντεπαναστατικά στοιχεία δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τον ατελείωτο, πλούτο, τα τεράστια και υπερσύγχρονα μέσα παραγωγής και τις πλέον ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Επουδενί δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι τα μέσα παραγωγής άνηκαν και θα άνηκαν στους μουζίκους που τα δημιούργησαν και όχι σε αυτά τα στοιχεία. Ωστόσο το δούλευαν μεθοδικά, όσο και αν ήθελαν, όσο και αν προσπαθούσαν μεθοδικά έπρεπε να κάνουν υπομονή και όσο οι εργάτες δεν γίνονταν μέλη του κόμματος, όσο ο καπιταλιστικός "νόμος της αξίας" δούλευε, όσο το ψεύτο "παλλαϊκό" κράτος μετέτρεπε την ταξική πάλη της εργατικής δημοκρατίας σε ταξικό πασιφισμό(ειρήνη), τόσο άνοιγε ο δρόμος της ανατροπής του σοσιαλισμού απ΄ τα πάνω προς τα κάτω όπου εκείνο το τμήμα της διανόησης(προετοίμαζε, πρωτοστατούσε και αργότερα θα πρωταγωνιστούσε, προωθώντας την αντεπανάσταση το 1989 - 1991) ταυτόχρονα εξόπλιζε τη φαρέτρα των πιο αντιδραστικών και αντικομμουνιστικών κύκλων εντός και εκτός της μεγάλης ΕΣΣΔ, που σήμερα εξομοιώνει αντιεπιστημονικά τον φασισμό με το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Φυσικά ό όρος για να ανατραπεί η ΕΣΣΔ ήταν το χτύπημα στην βασική αρχή της οργάνωσης του κόμματος, της κοινωνίας και της χώρας, στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό
Κατά τους οπορτουνιστές όλων των αποχρώσεων ο παρακάτω κανόνας είναι αξίωμα και όλοι οι οπορτουνιστές το έχουν κάνει σημαία, πάρτε μαι γεύση από αυτόν λοιπόν:
"Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν μπορεί και δεν γίνεται να υπάρξει ως σοσιαλιστική αρχή λειτουργίας, διότι η δημοκρατία είναι ασύμβατη και διάφορη με τον συγκεντρωτισμό και τον κοινωνικό λαϊκό έλεγχο, όπως και ο κοινωνικός λαϊκός έλεγχος και ο συγκεντρωτισμός ασύμβατος και διάφορος με τη δημοκρατία. Ο ΔΣ αποτελεί την πιο στυγνή μορφή καταστολής της ελεύθερης βούλησης μέσα στο κόμμα και στο κράτος, είναι ένα σταλινικό κατάλοιπο που εκφράζει την τυφλή υπακοή των μελών του κόμματος σε αποφάσεις και κοπτάτσιες. Ο Πόλεμος στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό είναι πόλεμος στην αρχή της πλειοψηφίας και οποιαδήποτε αρχή, της οποιασδήποτε πλειοψηφίας που υποτάσσει την μειοψηφία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας είναι μη δημοκρατία".
Άθελα τους όλοι οι οπορτουνιστές κάνουν σημαία τους την αρχή της μειοψηφίας που ταξικά εκφράζει και καταδείχνει πως δεν ανήκουν ούτε στην εργατική τάξη ούτε και ενδιαφέρονται να υπερασπίσουν τον πολιτικό της ρόλο, ούτε το σοσιαλισμό που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και όχι κάτι γενικό και αόριστο, αλλά τις μικροαστικές τους ανησυχίες.
Αυτό δείχνει ότι κατά τους αναθεωρητές δεν αρκούσε μια εξονυχιστική και εξαντλητική αναθεώρηση των Λενινιστικών των αρχών και των θέσεων ενός Κ. Κ. αλλά ούτε και μια ξεδιάντροπη εγκατάλειψη της επαναστατικής του φυσιογνωμίας. Για να πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω έπρεπε να πάρουν την πλειοψηφία στα καθοδηγητικά όργανα να αλώσουν και να αλλοιώσουν το μαρξιστικό λενινιστικό οπλοστάσιο με ένα δήθεν πιο σύγχρονο και πιο εύπεπτο για τους εργάτες της δύσης, να βάλουν κανόνες της αγοράς στη λειτουργία του κόμματος και του κράτους. Δεν χρειάζεται και μεγάλη εξήγηση πως η αρχική σιωπηλή αντικατάσταση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με τα αστικό - δημοκρατικά χαρακτηριστικά στο κόμμα και η μετέπειτα κατάργηση του έμπασε στο κράτος τα ιδιωτικό - οικονομικά κριτήρια όχι από την πίσω πόρτα αλλά από την κεντρική.
Οι οπορτουνιστές δεν ενδιαφέρονταν για την ολοκλήρωση της κατάργησης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αλλά για την επαναφορά του. Γενικά αποσκοπούσαν στην αντικατάσταση του σοσιαλισμού προπαγανδίζοντας την βελτίωση του μέσα από μια προσπάθεια "μεταρρυθμίσεων" μέσα στους κόλπους του ίδιου του σοσιαλισμού.
Στο δυτικό κόσμο, οι οπορτουνιστές που είχαν ανέλθει τα υψηλά κλιμάκια των Κ. Κ., εκφύλιζαν τα χαρακτηριστικά των κομμάτων τους υπονομεύοντας την επαναστατική τους θεωρία και δράση και από κόμματα σύγκρουσης τα μετέτρεπαν σε σοσιαλδημοκρατικά της σχολής της ισορροπίας με μοναδικό σκοπό την βελτίωση του καπιταλισμού.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την φιλελευθεροποίηση της κομματικής δράσης(δηλαδή με την κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού), όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και όπως θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό στην αρχή της πλειοψηφίας και στις αποφάσεις της. Αυτή η αρχή, είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δηλαδή η βασική αρχή λειτουργίας των Κ. Κ που σημαίνει τον έλεγχο πραγματοποίησης των αποφάσεων απ΄κάτω προς τα πάνω και το αντίστροφο.
Αυτές οι φιλελεύθερες ρεφορμιστικές θέσεις προωθούν την λογική που λέει "πως η πραγματικότητα είχε διαψεύσει κάποιες θεωρίες ή προβλέψεις του Καρλ Μαρξ, υποστηρίζοντας ότι είναι δυνατή η άμβλυνση της πάλης των τάξεων και η οργάνωση του εργατικού αγώνα μονάχα μέσα από νόμιμες διαδικασίες μέσα στα πλαίσια του στενού αστικού κράτους".
Όσοι ομολογούν κάτι τέτοια ομολογούν ανοικτά, ότι δεν χρειάζονται τα 3 βασικά χαρακτηριστικά του Κ. Κ. , όλα μαζί η το καθένα ξεχωριστά και τότε ακριβώς περνούν εμμέσως πλην σαφώς, αλλά σίγουρα ευθέως ενάντια στην ιδέα της σοσιαλιστικής επαναστάσεως και ουσιαστικά πολεμούν τον επιστημονικό κομμουνισμό στη βάση του.
Σύμφωνα με το Λένιν κόμμα νέου τύπου είναι:
1)Το κόμμα της εργατικής τάξης που σε σχέση με τα άλλα εργατικά κόμματα παλεύει για το σοσιαλισμό(το κατώτερο στάδιο του Κομμουνισμού) και για τον Κομμουνισμό όπου εκεί καταργείται η ταξική πάλη, (στο σοσιαλισμό συνεχίζεται). Εκεί έγκειται και μέρος της ανατροπής του σοσιαλισμού δηλάδή στην αντιεπιστημονική κατάργηση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό. Αυτό το υποστήριζε ένα τμήμα της διανόησης(που σκέφτονταν μόνο την ανατροπή του σοσιαλισμού) πραγματοποιούνταν ήδη από την εποχή του Μπουχάριν. Με τα όπλα του τελευταίου έγινε κατορθωτή η ανατροπή του 1991. Φυσικά η ταξική πάλη που δούλευε κανονικά και με το νόμο στο εσωτερικό του σοσιαλισμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και του συμμάχου στρώματος αυτού της “διανόησης”(μέσα στο σοσιαλισμό) βρήκε νικητή τη διανόηση γιατί από το 1956 και μετά, το πάνω χέρι στο κόμμα και στο κράτος το πήρε αυτή στρώνοντας το έδαφος για τη διάλυση του σοσιαλισμού. Ο λόγος φυσικά ήταν ένας, να γίνει αυτή η αστική τάξη αργότερα(όταν διαλυθεί η ΕΣΣΔ), γιατί όσο υπήρχε αυτή κάτι ταξιτζήδες του Γκορμπατσόφ όπως ο νυν πρόεδρος της Τσέλσι δηλαδή ο Αμπράμοβιτς δεν θα γίνονταν αστική τάξη όπως αυτός εν μια νυκτί.
2)Το κόμμα που ως βασική επιστημονική κοσμοθεωρία(όπλο)έχει το Μαρξισμό Λενινισμό, τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό και τον επιστημονικό σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
3)Βασική αρχή λειτουργίας έχει τον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ, δηλαδή την πιο ουσιώδη άμεσο δημοκρατική διαδικασία, η οποία είναι ο έλεγχος από τα κάτω προς τα πάνω και από τα πάνω προς τα κάτω και ελέγχει συνεχώς τις αποφάσεις του κόμματος και του κράτους στο σοσιαλισμό.
Το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε για να καταφέρουν να τον διαλύσουν και να πάρουν τα Μέσα Παραγωγής(αντικείμενα και μέσα εργασίας, δηλαδή τον πλούτο που δημιούργησε ο μεγάλος σοβιετικός λαός), στα χέρια τους εκείνο το τμήμα της διανόησης που θα γίνει το 1991 η μελλοντική αστική τάξη, είναι αυτοί και οι συν αυτών (μετέπειτα Σιλλοβικοί και Οικονομιστές), που θα έπρεπε να εκτοπίσουν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό απ’ το κόμμα και το κράτος, να πάρουν την πλειοψηφία μέσα σε μακρύ χρονικό διάστημα και με εξωγενή βοήθεια και στο τέλος να διαλύσουν την ΕΣΣΔ, ο Στάλιν και Ζτάνωφ τους έδειχναν με το δάχτυλο και τους ονόμαζαν εχθρούς του λαού, δυστυχώς η ιστορία μέχρι σήμερα τους δικαιώνει η ιστορία, για αύριο φυσικά και όχι…
Τώρα οι ειρηνικές και οι βελούδινες πορτοκαλί “επαναστάσεις” και οι καταρρεύσεις,είναι για εγκεφαλικά ανίκανους και ανιστόρητους που μόνο η σοσιαλδημοκρατία και τα αδέλφια του ο εθνικοσοσιαλισμός και ο αριστερισμός μπορούν να βγάλουν…
Ο θανάσιμος αντίπαλος όλων αυτών που ανέτρεψαν την ΕΣΣΔ ήταν και παραμένει ο Λένιν και το «κόμμα νέου τύπου», όποτε αναφέρονται στον Στάλιν δείχνουν τον Λένιν, έτσι ξεκίνησαν με τον πόλεμο στην λεγόμενη "προσωπολατρία" και στην λεγόμενη "αποσταλινοποιήση" που στην ουσία είναι "απολενινοποήση", είναι πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων όλων των όπλων της ταξικής πάλης. Να μην ξεχνάμε τι έλεγε ο Λένιν για το ρόλο του ηγέτη στην ιστορία και τις έσερνε σε πολυτελή κοσμητικά επίθετα στον Λένιν ο μεγαλύτερος τυχοδιώκτης και ταυτόχρονα σαχλαμάρας όλων των εποχών ο μικροαστός Μπρόνσταϊν γνωστός και ως Τρότσκι.
Ο τελικός σκοπός τους τελικά είναι να αποπροσανατολίζουν διαρκώς τις λαϊκές μάζες με αντιεπιστημονικά συνθήματα - κορώνες εναντίον της «γραφειοκρατίας» , του «ολοκληρωτισμού» και άλλα όπως αυτά της "διαφάνειας", η της "μεταρρύθμισης" είναι η εγκατάλειψη βασικών επαναστατικών αρχών όπως ο κεντρικός σχεδιασμός, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η κομμουνιστική πειθαρχεία και η αντικατάσταση τους με μικροαστικές αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι κυρίως «σοσιαλδημοκρατικών» αντιλήψεων. Όλες αυτές οι "θεωρίας" κινούνται ανάμεσα στην υπεράσπιση του «κοινωνικού κράτους» και της «κοινωνικής Ειρήνης» στο τρεϊντγουνιονισμό, τη «κατακεραύνωση του κοινωνικού αποκλεισμού», την «αυτοδιαχείριση», η «τον κοινωνικό Δαρβινισμό», της «παγκοσμιοποίησης», της«κοινωνίας των 2 η των περισσότερων ταχυτήτων », την αποθέωση του Μπέρνσταϊν και του Κεϋνς. Με τον τρόπο αυτό χρυσώνουν το χάπι του Ιμπεριαλισμού και του δίνουν σανίδα σωτηρίας απ’ τα αριστερά. Στο τέλος ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, με τη βοήθεια της σανίδας σωτηρίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό γίνεται επιθετικότερο και πιο επικίνδυνο από ποτέ.
Θα σας παραπέμψουμε σε παλαιότερες αναρτήσεις που αφορούν τον οπορτουνισμό του χτες και του σήμερα. Τα σημερινά εκτός τόπου και χρόνου αντιεπιστημονικά του κηρύγματα περί "ενότητας της αριστεράς" είναι κηρύγματα που ενσωματώνουν στην βάση τους όλες αυτές τις μικροαστικές θεωρίες που βοήθησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού, που ηθελημένα έκλειναν τα μάτια στην βασική αντίθεση και αντίφαση της κοινωνικής παραγωγής και του κεφαλαίου στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, για να τον φέρουν από την πίσω πόρτα.
Όταν μιλάμε για τον σοσιαλισμό που νομοτελειακά θα ξανά πραγματοποιηθεί, πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το σύμμαχο από το "σύμμαχο", Πρέπει να αντλούμε από την ιστορία του εργατικού κινήματος και από τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε πως ο αντικομμουνισμός δεν βρίσκεται μόνο στην καρδιά του πολιτικού προσωπικού του μονοπωλιακού και όχι μόνο κεφαλαίου, αλλά και στο κατώφλι κάθε εικονικά "σύμμαχης" σοσιαλίζοντος μικροαστικής θεωρίας που είτε προσπαθεί να ενσωματώσει τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, είτε προσπαθεί να καταργήσει νομικίστικα την ταξική πάλη μέσα στον σοσιαλισμό, είτε να κάνει κάθε είδους διανοουμενίστικη θεωρία επαναστατική, δηλαδή να κάνει ότι θεωρεί το μεγάλο κεφάλαιο ακίνδυνο για τον εαυτό του.
