Τι σημαίνει ανάπτυξη για το κεφάλαιο

Τι σημαίνει ανάπτυξη για το κεφάλαιο

Ένα απ’ τα βασικά συστατικά στοιχεία τη καπιταλιστικής παραγωγής είναι «η αναρχία στη παραγωγή», δηλαδή η χαώδης ανάπτυξη της εμπορευματικής παραγωγής που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, την ανοργάνωτη και ασχεδίαστη οικονομία στο σύνολο της.
Η κυριαρχία της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής έχει ως αποτέλεσμα η οικονομία να διεξάγεται χωρίς κανένα συνυπολογισμό των κοινωνικών αναγκών, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζει η αυθόρμητη ζήτηση της αγοράς και η διακύμανση των τιμών των προϊόντων διαμέσου της οξύτατης ανταγωνιστικής πάλης στο προ μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού ανάμεσα σε μικρές βιομηχανικές και εμπορευματικές μονάδες και στο μονοπωλιακό, ανάμεσα σε Trust, Kontsern και μονοπώλια. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι καμία από αυτές τις συνενώσεις δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα και δεν μπορεί να αποκτήσουν χαρακτήρα υπερμονοπωλιακής συχώνευσης.
Η αναρχία στην παραγωγή και ο ανταγωνισμός στις συνθήκες της απλής εμπορευματικής παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα στην καταστροφή των μικρο παραγωγών, δηλαδή στη καταστροφή της μιας μερίδας απ’ αυτούς και στο πλουτισμό της άλλης, ενώ σε καθορισμένες ιστορικές συνθήκες ολοκληρώνει τις σχέσεις παραγωγής μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Στο καπιταλισμό και ειδικά στο ανώτερο του στάδιο το μονοπωλιακό, η αναρχία στη παραγωγή οδηγεί σε τεράστιες παραγωγικές δαπάνες σε όλες τις σφαίρες της οικονομίας. Ενώ η παραγωγή είναι ασταμάτητη και τα κέρδη υπερπολαπλάσια, δεν αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνάμεις, δημιουργούνται μεγάλες στρατιές ανέργων και προκαλείται η άμεση καταστροφή των προϊόντων ακόμα και μέρος των μέσων παραγωγής.
Η αναρχία στη παραγωγή για το κεφάλαιο σημαίνει μια εξαιρετική μορφή ανάπτυξης, αλλά και μία από τις αντιθέσεις του. Γενικά αναδείχνεται δυναμικά και φαίνεται πιο καθαρά στη περίοδο των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής. Τη περίοδο αυτή το μεγάλο κεφάλαιο, εξαιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων, ελαττώνει την παραγωγή, μειώνει μαζικά παραγωγικές δυνάμεις οδηγώντας τες στην ανεργία, ενώ κλείνει μέσα εργασίας και εκμηδενίζει για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί σημαντικά εργαλεία παραγωγής. Πολλά από τα μέσα εργασίας τα μεταφέρει σε μία άλλη γεωγραφική περιοχή με φτηνότερο εργατικό δυναμικό και με δυνατότητες παραπέρα ρευστοποίησης (κερδοφορίας), που προκύπτουν απ’ τις σχετικές και απόλυτες υπεραξίες στη παραγωγή και απ’ τα παραγόμενα προϊόντα που διατίθενται στην αγορά.
Σήμερα στην εποχή του ΚΜΚ(Κρατικό-Μονοπωλιακού-Καπιταλισμού),το αστικό κράτος (Εθνική Κυβέρνηση και Ε.Ε), προσπαθούν με διάφορα εικονικά τεχνάσματα να εισάγουν ορισμένα στοιχεία οργάνωσης της παραγωγής ρυθμίζοντας μερικές οικονομικές διαδικασίες. Επιστρατεύουν επιτροπές ανταγωνισμού, κοινοτικές οδηγίες (που τάχα ρυθμίζουν την εξάλειψη της φτώχειας διευρύνοντας την τελικά), μη-κυβερνητικές οργανώσεις,ινστιτούτα καταναλωτών, τη λογική του «λαϊκού καπιταλισμού», για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να εκτρέψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια από πάνω τους. Η ανισόμετρη ανάπτυξη όμως δυναμώνει περισσότερο γιατί αναπτύσσεται παράλληλα η ανοργανωσιά της παραγωγής που οι μονοπωλιακοί όμιλοι πραγματοποιούν πάνω στο κυνήγι του κέρδους και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, αναδείχνοντας εν τέλει πως οι όποιες απόπειρες σχεδιοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας στο ΚΜΚ, είναι καταδικασμένες σε χρεοκοπία.
Γι’ αυτό οι Σοσιαλδημοκράτες, το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η λεγόμενη Λαϊκή Δεξιά στην Ε.Ε και στη χώρα μας, δε μπορούν να παρακολουθήσουν τη πορεία του Καπιταλισμού στο τελευταίο του στάδιο που εδώ και δύο δεκαετίες βρίσκεται στο στάδιο της παραπέρα ολοκλήρωσης του.
Ο καπιταλισμός πια δε μοιάζει με αυτό που γνωρίσαμε τη περίοδο ύπαρξης του σοσιαλιστικού συστήματος, του οποίου και μόνο η ύπαρξη ήταν ευεργετική για τους εργαζόμενους στο καπιταλιστικό δυτικό κόσμο(πώς να το κάνουμε δηλαδή), μιας και κάτω απ τη πίεση της ύπαρξης του σοσιαλισμού και κάτω από το φόβο της παραπέρα επαναστατικής διεύρυνσης του σε μία καπιταλιστική χώρα, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης (εκ των έσω και απ’ τα πάνω) πραγματοποιούσε παροχές και συμπίεζε σε μεγάλο βαθμό την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση.
Σήμερα τέτοια χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν και γι’ αυτό οι νέο-Κεϋνσιανές φωνές, δηλαδή οι Σοσιαλδημοκράτες, το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο λεγόμενος Λαϊκός Καπιταλισμός της λεγόμενης Λαϊκής Δεξιάς στην Ε.Ε και στη χώρα μας βρίσκονται σε κατάσταση γενικευμένης ιδεολογικής και πολιτικής κρίσης και υποχώρησης, διότι δεν μπορούν να αναμορφώσουν με νομικίστικα τερτίπια τις τέσσερις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού οι οποίες είναι νομοτελειακές μιας και αποτελούν το βασικό οικονομικό κορμό του πρώτου και βασικού νόμου του καπιταλισμού, που είναι ο νόμος της «υπεραξίας», ειδικά τώρα στη περίοδο του ΚΜΚ.
Η Πολιτική που θεσμικά κατοχυρώνει την εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού μονοπωλιακού κέρδους, στη προκειμένη περίπτωση όσο και αν προσπαθεί να προστατεύσει το αστικό κράτος κάτω από την όξυνση των κοινωνικό-ταξικών αντιθέσεων, πλέον δε μπορεί με κανένα τρόπο να τις κατευνάσει. Γι’ αυτό και μέσα στους προαναφερόμενους πολιτικούς χώρους αναδείχνονται τεράστιες αντιθέσεις κάτω απ’ το βάρος αυτής της κατάστασης. Ο ρόλος τους μέσα στο εποικοδόμημα είναι κυρίως η προστασία του συστήματος και η άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων, κάτι που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να το καταφέρουν. Αυτός ήταν και ένας απ’ τους λόγους του πραξικοπήματος στη ΓΣΕΕ το 1986(από τη ΠΑΣΚΕ), δηλαδή η άλωση του εργατικού κινήματος απ' τα μέσα και απ’ τον εργατοπατερισμό του οποίου τη δράση όλοι πια γνωρίζουν. Είναι ηλίου φαεινότερο πως με αυτό το πραξικόπημα, οφείλεται και ως ένα βαθμό, ένα μεγάλο κομμάτι της αποβιομηχάνισης της χώρας. Η εν-λόγω αποβιομηχάνιση που τότε πραγματοποιήθηκε, ήταν η πιο καθαρή ανάπτυξη για το μεγάλο κεφάλαιο. Παράλληλα οι εργασιακές σχέσεις που ελαστικοποιήθηκαν το 1997 απ’ τη τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη χρήσιμη συμβολή του συμβιβασμένου συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Αυτόνομης Παρέμβασης,(διαμέσου των κοινωνικών διαλόγων και γι’ αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε καν να ψελλίζει, όχι να λαϊκίζει όπως συνηθίζει να κάνει για τις αντιλαϊκές πολιτικές), δημιούργησαν το πεδίο της "Ισχυρής Ελλάδας" όπως ονομάτιζαν τη χώρα μας.
Οι τέσσερις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, η αναρχία στη παραγωγή και ο ανταγωνισμός είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καπιταλιστικής οικονομίας και είναι αδύνατο να εξαλειφθούν στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Κάτω από το βάρος αυτών των αντιθέσεων γεννήθηκε η συνθήκη του Μαάστριχτ με τις τέσσερις ελευθερίες της(να πάλι ο ΣΥΝ): (την Ελεύθερη διακίνηση του Κεφαλαίου, των Υπηρεσιών, του Εργατικού δυναμικού και των Εμπορευμάτων), μήπως μπορέσει να καλύψει έστω και προσωρινά κάποιες απ’ αυτές τις αντιθέσεις. Παράλληλα με το μπάλωμα των αντιθέσεων, να δημιουργήσει δυναμικές «επενδυτικού-κλίματος και περιβάλλοντος» όπως το ονομάζει, δηλαδή να πραγματοποιήσει περιβάλλον ανάπτυξης. Φυσικά οι αντιθέσεις δε λύθηκαν γι’ αυτό και οι Σοσιαλδημοκράτες το 1996 έριξαν στο τραπέζι την συνθήκη του Άμστερνταμ πετώντας μέσα απ’ αυτή το "κοινωνικό" τους κράτος. Στο καπιταλιστικό σύστημα με τις μεγάλες αντιφάσεις του, με τίποτα και με κανένα τερτίπι δε μπορούν μέσα απ' το νομικοπολιτικό προσωπικό να το κάνουν να μην έχει αντιφάσεις.
Οι αντιθέσεις στη παραγωγή και το κεφαλαίο, στη σχετική οργάνωση της παραγωγής μέσα απ’ την ίδια την αναρχία της σε κοινωνική κλίμακα, έχουν ως βάση την ατομική ιδιοκτησία! Είναι αδύνατον να μην υπάρχει αντίθεση της παραγωγής με την κατανάλωση και στο σκοπό της καπιταλιστικής παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων, μιας και οι δυνάμεις παραγωγής αυξάνουν κατά αλματώδη ρυθμό τα κέρδη που πάνε σε όλο και λιγότερα χέρια. Είναι μεταφυσικό να πιστεύει κάποιος πως ο σκοπός του κεφαλαίου δεν είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος και πως αυτό δεν πρέπει να διευρυνθεί κι άλλο ακόμα και αν αυτό δημιουργεί την αντίθεση της παραγωγής με τη κατανάλωση. Είναι αδύνατο τα κέρδη να διαμοιραστούν στα εκατομμύρια των εργαζόμενων επειδή κάποιος απ’ τους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου θέλησε να «βοηθήσει» για τους δικούς του πολιτικούς λόγους η να εκτονώσει τη κατάσταση. Όταν το κεφάλαιο δε χρειάζεται άλλους εργαζόμενους τους ρίχνει στην ανεργία για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και αυτό για τον εαυτό είναι ανάπτυξη. Όμως όσο πιο πολλούς ρίχνει στην ανεργία τόσο τα προϊόντα δεν τα αγοράζει και τόσο μεγάλος όγκος καταναλωτών, που είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτός είναι και ό λόγος που κατασκευάζει ινστιτούτα καταναλωτών για να δημιουργήσει ξανά μια ακόμη βαλβίδα ασφαλείας που είναι μέσα στα πλαίσια της «ανάπτυξης» και αυτή. Η επιταχυντική διαδικασία δράσης του κεφαλαίου και εξασφάλισης κέρδους, δηλαδή η ανάπτυξη-επένδυση μέσα απ’ τις ίδιες τις αντιθέσεις του κεφαλαίου, εκφράζεται αφ΄ ενός με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου(κεφαλαίου), αφ΄ ετέρου με μεγαλύτερη συγκέντρωση της φτώχειας - για μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης αλλά και σημαντικά τμήματα των κατεστραμμένων μεσαίων στρωμάτων. Οδηγεί στην απότομη διόγκωση του αριθμού των μακροχρόνια ανέργων, των αστέγων, των εξαθλιωμένων μεταναστών, με την εξαθλίωση να είναι η πραγματική αιτία της θεαματικής ανόδου της εγκληματικότητας και όλα αυτά είναι τα απότοκα της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Μ’ αυτά και με μ’ αυτά, χωρίς να πλατειάζουμε ακόμα παραπέρα,ανάπτυξη είναι για παράδειγμα:"η μείωση της παραγωγής ηλεκτρικής Ενέργειας όταν η πρώην ΔΕΚΟ και νυν ιδιωτική ΔΕΗ, πρέπει να παρέχει όχι φτηνό ρεύμα στους «καταναλωτές-εργαζόμενους» ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, αλλά μέρισμα στους μετόχους της."
Ανάπτυξη σημαίνει κέρδη και μόνο κέρδη και όταν αυτά δε πραγματοποιούνται με τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνάμεις, οι μονάδες πρέπει να κλείνουν, η ανεργία να αναπτύσσεται για να παράγεται κέρδος και μόνο κέρδος.
Για τους Μαρξιστικά ημιμαθείς, έως εντελώς αμαθείς «αριστερούς» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, των Κοινωνικών Φόρουμ, τους καλοπροαίρετους (αλλά δε φτάνει μόνο αυτό),τάχα στεναχωρημένους για τη πορεία των πραγμάτων «καταναλωτικών» οργανώσεων,τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις, τους οπαδούς του Λαϊκού Καπιταλισμού και τους Σοσιαλδημοκράτες έχουμε να πούμε,ότι η πορεία αυτή μέσα στον ΚΜΚ, είναι νομοτελειακή. Ότι με νομικίστικα τερτίπια τίποτα δεν αλλάζει και δε πρόκειται να αλλάξει, πως καλές οι προθέσεις, αλλά μη μας δουλεύετε άλλο, γιατί και με τη δική σας συμβολή έγινε ότι βλέπουμε γύρω μας.
Ανάπτυξη στο καπιταλισμό σημαίνει, φτώχεια, ανεργία, παραπέρα εξαθλίωση και κέρδη.
Κέρδη για το κεφάλαιο δε σημαίνει ποιότητα ζωής για την εργατική τάξη και τα φτωχό- μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Τα περί "Ισχυρής Ελλάδας" δεν έχουν να κάνουν με την ισχυροποίηση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης αλλά με τη παραπέρα ισχυροποίηση στην ενδιάμεση εξαρτημένη θέση της άρχουσας τάξης της χώρας στο παραπέρα ανταγωνισμό στα Βαλκάνια και όχι μόνο με τις αντίστοιχες άρχουσες τάξεις στη περιοχή. Οι ενδό-ϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και σε μικρό και σε μεγάλο επίπεδο αφορούν μόνο το κεφάλαιο και όταν αυτό πάει καλά, αναπτύσσεται δηλαδή, οι λαοί πρέπει να ανασκουμπώνονται.
Το ζήτημα σήμερα και αύριο είναι η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του Λαϊκού κινήματος, η δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού – Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου πάλης και η πορεία για τη Λαϊκή εξουσία και Λαϊκή Οικονομία και εδώ υπάρχουν και οι ευθύνες και σε ατομικό επίπεδο. Ευθύνες που σχετίζονται με την επανάπαυση πως όλα θα λυθούν απ’ τα πάνω, υποβοηθώντας έτσι την όποια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, είτε αυτή λέγεται Νέο κόμμα στο χώρο του κέντρου, είτε συμμαχικές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ-ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, είτε λέγεται νέο κόμμα τύπου Μπερλουσκόνι στη χώρα μας.

Γιάννης Κ.