Εδώ και πολλές δεκαετίες ζούμε την αποψίλωση της χώρας απ' το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας και τη ταυτόχρονη εκμετάλλευση από το παραπάνω μονοπωλιακό με ταχύτατους ρυθμούς. Ενώ είμαστε μια χώρα που είχε, έχει και θα έχει τη δυνατότητα να παράγει τα πάντα, εισάγονται σχεδόν τα πάντα γιατί αυτό βολεύει το μεγάλο κεφάλαιο από πολλές απόψεις. Ενώ υπάρχουν οι δυνατότητες εκμετάλλευσης των ανεξάντλητων φυσικών πόρων και ταυτόχρονα υψηλού επιπέδου παραγωγικές δυνάμεις με εμπειρία και ανεπτυγμένες δυνατότητες, από την δεκαετία του 1950 και μετά ελέω των γνωστών πακέτων βυθιζόμαστε στις εισαγωγές και στην κατ' επανάληψη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από τους πάτρωνες μας. Εμείς δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη πως μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να αλλάξει κάτι ειδικά τώρα σε μια περίοδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων όπου το μοναδικό που τους ενώνει είναι το παραπέρα ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης σε κάθε χώρα ξεχωριστά και σε ολόκληρη την υφήλιο γενικά.Η Ε.Ε και τα μονοπώλια μας ξεζουμίζουν κανονικά και ορίζουν το τι θα παράγουμε και πως, φυσικά τα αστικά πολιτικά κόμματα και κόμματα συνολικά του ευρωμονόδρομου έχουν συναινέσει σε αυτό και είναι άμεσα συνυπεύθυνα εφόσον έχουν ψηφίσει και συνυπογράψει με χέρια και με πόδια.
Στο εσωτερικό της χώρας η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό χωρίζονται σε δυο μεγάλες ομάδες και σε άλλες μικρότερες υποομάδες (δείτε εδώ μια σχετικά πρόσφατη αλλά παλαιότερη και πιο περιεκτική ανάρτηση μας). Να συμπληρώσουμε εδώ πέρα πως και οι δυο ομάδες της είναι συνδεδεμένες με κάθε λογής μονοπωλιακούς ομίλους και κάθε είδους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ζητάνε όλο και πιο σκληρά μέτρα από το πολιτικό τους προσωπικό, ωστόσο η μια η πιο "κλασσική" για τους δικούς της λόγους έχει και τις δικές της φοβίες. Όπως και η αστική τάξη έχει δυο μεγάλες ομάδες, έτσι και το πολιτικό της προσωπικό έχει επίσης δυο, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και κάποιους άλλους μικρότερους για να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον ως εφεδρείες την πολιτική σκακιέρα που σχεδιάζεται και επανασχεδιάζεται από τις λέσχες και τις παραλέσχες του μονοπωλιακού κεφαλαίου, άσχετα αν τα περισσότερα σχέδια δεν εκπληρώνονται γιατί την ιστορία την γράφουν οι λαοί.
Εκείνο το τμήμα που εκφράζεται άμεσα από το ΠΑΣΟΚ, είναι αυτό που ενδιαφέρεται μόνο για να μεγαλώσει το μερίδιο από τα μερίσματα που της δίνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο για τον ρόλο που αυτό παίζει. Αποτελείται κατά κύριο λόγο από μεγαλοεκδότες και κρατικοδίαιτους εργολήπτες, αεριτζήδες του χρηματιστικού κεφαλαίου, διευθυντές συνεταιρισμών και εταιριών "λαϊκής βάσης" από την δεκ του 1980 και ιδρυτικά στελέχη του κινήματος από το μακρινό 1974 τα οποία ήταν γύρω από τον ιδρυτή και αρχηγό του και άλλα νεότερα που ξεκοκαλίζουν τον λεγόμενο "εθνικό πλούτο" εκποιώντας τον και κατακερματίζοντας τον από το 1985 και μετά. Αυτό το κομμάτι γέμισε και γεμίζει τους λογαριασμούς του από τα ΜΟΠ, τα ΠΕΠ και τα ΕΣΠΑ, είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι που άνοιγαν τις σαμπάνιες στα σκυλάδικα, στα κότερα και στις Μυκόνους χωρίς να κατέχουν μέσα παραγωγής, αλλά χαρτοφυλάκια τα οποία προήλθαν από τη σάρωση του 1999 στο ΧΑΑ.
Το άλλο τμήμα της που εκφράζεται από τη ΝΔ, θεωρητικά και ως φαντασιακό όραμα έχει την απεμπλοκή από τον ενδιάμεσο εξαρτημένο κρίκο στην παγκόσμια κλίμακα γνωρίζοντας ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατον, αλλά πάντα προσπαθεί. Είναι εκείνο το κομμάτι του παλαιού βιομηχανικού κεφαλαίου που στις δεκαετίες του 1985-1995, οι ελαφριές βιομηχανίες του(διατροφής, καπνού, ποτών - αναψυκτικών, ένδυσης- υπόδησης και η όποια υφαντουργία) εξαγοράστηκαν [και άλλες καταστράφηκαν δια της εξαγοράς(που στην ουσία είναι συγχώνευση δια απορρόφησης με διανομή δωρεάν αντίστοιχων μετοχών στους πρώην ιδιοκτήτες και νυν μετόχων μέσα στο νέο μονοπωλιακό όμιλο που έχει δημιουργηθεί από την εν λόγω συγχώνευση)] από το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Ήταν εκείνο το τμήμα της άρχουσας τάξης που συσχετίζονταν με το πανηγύρι στις λεγόμενες "προβληματικές", που έπαιρνε ζεστό χρήμα όταν τις καταχρέωνε και τις πουλούσε πανάκριβα και πάλι στο κράτος για να τις "εξυγιάνει" και τις ξανά αγόραζε τσάμπα, όταν αποτελούσαν "βαρίδι" για την Ελληνική "δημοκρατία". Ο ΚΜΚ από την δεκ' του 1970 στην Ελλάδα άρχιζε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και έμπαινε σε σταθερή τροχιά. Το συντηρητικό ρεύμα της άρχουσας τάξης δηλαδή " του Ελληνικού και εξαρτημένου κεφαλαίου ήταν και θα είναι Νέο Δημοκρατικό δηλαδή Καραμανλικό. Η ΝΔ ήταν, είναι και θα είναι εφ' όρου ζωής Καραμανλική(όπως και το ΠΑΣΟΚ Παπανδρεϊκό, άσχετα πως και στις δυο παρατάξεις υπάρχουν Μητσοτακικοί που στην ΝΔ πήραν την πρωτοκαθεδρία στην δεκ του 1984-1994 και στο ΠΑΣΟΚ το επόμενο διάστημα δια της Ντόρας, αλλά θα παραμείνει Παπανδρεϊκό κόμμα ακόμα και με ηγέτη τη Ντορέτα). Όποιος πιστεύει πως η ΝΔ δεν είναι Καραμανλική ακόμα και τώρα, μάλλον κοιμάται όρθιος. Η ΝΔ δεν ήταν ποτέ ούτε ΕΡΕ ούτε Συναγερμός, δηλαδή η λαϊκή δεξιά του Παπάγου που ήταν "λαϊκή" γιατί ήταν ο χώρος των χωροφυλάκων, ταγματασφαλιτών, χιττών δοσίλογων κλπ. Αυτό το κομμάτι(οι πολιτικοί τους απόγονοι) σήμερα εκφράζονται με το απόκομμα του Καρατζαφέρη. Η ΝΔ ήταν είναι και θα είναι ένα αξιοπρεπές αστικό κόμμα τύπου Γκωλικής Δεξιάς που διαμορφώθηκε στη Γαλλία το 1970 και ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1974, ήταν το κόμμα που κατοχύρωσε τον ΚΜΚ στην χώρα. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος έδωσε ρόλο στην άρχουσα τάξη της χώρας βάζοντας την χώρα στην τότε ΕΟΚ, τότε δηλαδή που η άρχουσα τάξη επέλεξε να εξαγοραστεί για να έχει έστω ένα ελάχιστο μερίδιο στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, τα έτοιμα εργαλεία παραγωγής που αυτό κατείχε και την αυτάρκεια που της έδινε μαζί με την όποια αυτονομία στα μερίσματα και στις δουλειές στην περιοχή. Ήταν αυτό το κομμάτι της άρχουσας τάξης που πάντα ήθελε μια σχετική ανεξαρτησία όχι για να γίνει "εθνική αστική τάξη", αλλά για να λογοδοτεί λιγότερο στους "αφεντάδες" το μονοπωλιακό κεφάλαιο δηλαδή, χωρίς να χάνει και τις δουλειές που της δίνει το τελευταίο λόγο της απόλυτης ιδιοκτησίας στα βιομηχανικά μέσα εργασίας(εργαλεία παραγωγής) από τα μέσα παραγωγής. Αυτό το τμήμα ήθελε και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Εξάλλου πως θα είχαμε "φτωχογειτονιές" όπως το Ψυχικό η τη Φιλοθέη που είναι γεμάτες πισίνες και θωρακισμένες πόρτες για κάστρα. Σιγά μην επένδυε τα χρήματα που τους έδινε το μονοπωλιακό κεφάλαιο και το κράτος σε μέσα παραγωγής. Οι πισίνες, οι καταθετικοί προθεσμιακοί λογαριασμοί, τα αμοιβαία κεφάλαια και τα σαλέ στην Ελβετία μετρούν περισσότερο. Σε αυτό το κομμάτι έχουμε τους κλασσικούς εφοπλιστές και κάποιους πετρελαιάδες και τους απόγονους του παλαιού αστικοτσιφλικάδικου κεφαλαίου με έδρα κυρίως στη Θεσσαλία και την δυτική Πελοπόννησο.
Και τα δυο τμήματα της αστικής τάξης της χώρας και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είναι σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση, γνωρίζουν τα όρια τους, δηλαδή μέχρι που μπορούν να φτάσουν την "διεκδίκηση" τους και εκεί βρίσκεται η μοναδική τους πολιτική διαφορά και οι δυο όμως συνενώνονται για να κατασπαράξουν την εργατική τάξη της χώρας. Τα όρια διεκδίκησης τους στον εθνικό πλούτο και κυρίως στους πόρους της είναι τύπου επαιτείας, λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι των μονοπωλιακών ομίλων και γι αυτό στο ξεπούλημα του Αιγαίου πρωτοστατούν όπως πρωτοστατεί και το πολιτικό τους προσωπικό.
Όπως προείπαμε κάθε κομμάτι της εγχώριας αστικής τάξης ανάλογα με το στρατόπεδο που υπηρετεί συνδέεται και με έναν αντίστοιχο αστικό πολιτικό μηχανισμό ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τα αποκόμματα τους ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΑΡ, ΣΥΝ τα οποία εκφράζουν και μικροαστικά στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας. Φυσικά όλοι μαζί(σε βάση και εποικοδόμημα) αποτελούν τον αντικειμενικό εκφραστή - φερέφωνο του ιμπεριαλιστικού και μονοπωλιακού μηχανισμού, είτε με "εθνικά", είτε "κοσμοπολίτικα" χαρακτηριστικά, είναι το τέλειο υπαλληλικό προσωπικό που κουνάει την ουρά του στους παραπάνω μηχανισμούς και οργανισμούς, θα θυμάστε φυσικά το "Ιρλανδικό θαύμα".
Κάθε ψηφίδα της άρχουσας τάξης της χώρας(σε βάση και εποικοδόμημα, αλλά και στο εσωτερικό του κάθε τμήματος τους) αποτελούν μια ξεχωριστή έκφραση - προέκταση των παραπάνω εξωτερικών μηχανισμών που βρίσκονται σε μια συνεχή (μεταξύ τους) διαπάλη που παράγει πολύ αίμα. Όσον αφορά τον καθένα από αυτούς τους μηχανισμούς έχει επιλέξει το δικό του πεδίο δράσης (το οποίο συνήθως αποδίδει και το αντίστοιχο φιλέτο που το αρμέγει αναλόγως), βάζει η χρησιμοποιεί τον εγχώριο αστό ως επιχειρηματικό αντιπρόσωπο των συμφερόντων του μέσα στην ίδια του τη χώρα(με το ανάλογο ποσοστό μόνιμης και σταθερής προμήθειας) και τέλος πριμοδοτεί ένα(ίσως και όλα ανάλογα με το στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης) από τα αστικά κόμματα για να τον υπηρετούν.
Παρά τις ομολογουμένως σκληρές ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή και τα μεταξύ τους βαρβάτα κονταροκτυπήματα πάνω και κάτω από τη ζώνη για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στρατηγικά, όλοι αυτοί προσπαθούν να φανούν ως "σωτήρες" στα μάτια του κόσμου δια μέσου των πληρωμένων κονδυλοφόρων Ως γνωστόν πάντα οι "σωτήρες μας "σώζουν" καλύτερα, σώζοντας και περιφρουρώντας μόνο τις κερδοφορία τους και τα ζωτικά τους συμφέροντα. Φυσικά παρά τις εν λόγω αντιθέσεις τους συνενώνονται απέναντι στον εχθρό λαό τον οποίο όλες οι αστικές κυβερνήσεις τον καταχτυπούν χωρίς κανένα έλεος.
Το ξεπούλημα προβάλλεται και προετοιμάζεται "επιστημονικά" (για να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα πολύ αργότερα και όταν έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες συνθήκες με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης), (με και) στο όνομα είτε της αναδιάρθρωσης, είτε (με και) στο όνομα της μη επιβάρυνσης του "πολίτη". Η μεθοδολογία αυτής της "μαύρης προπαγάνδας" είναι γνωστή, προσεγγίζει τα όρια της προβοκάτσιας και απευθύνεται στους μονίμως και εσκεμμένα διαμορφωμένους δια της ημιμάθειας αφελείς. Η μεθοδολογία είναι συνειδητή και είναι τόσο καλά φτιαγμένη που λειτουργεί ως σαράκι στο πίσω μέρος του κοινωνικού εγκεφάλου. Τα από την μια επίθετα"ΖΗΜΙΟΓΟΝΑ", "ΕΠΩΦΕΛΗΣ", "ΒΑΡΟΣ", "ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ" και από την άλλη τα ρήματα"ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΕΣΟΔΩΝ", "ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΑ", δρουν κατ' ουσίαν σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης κατασταλτικά στις όποιες λαϊκές αντιστάσεις και αφυπνίζουν τον φασιστικό κοινωνικό αυτοματισμό.
Η εκποίηση σε χώρες "αδύναμους κρίκους"(όπως η Ελλάδα) όπου η αστική της τάξη είναι σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση με μονοπωλιακά όμως χαρακτηριστικά, ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθεί άμεσα, θα επανεκκινηθεί με την πρώτη ευκαιρία με πιο σκληρούς και επώδυνους όρους. Όταν οι συνθήκες του καπιταλισμού το επιτρέψουν (λόγω καπιταλιστικής κρίσης)και εφόσον η χώρα βρίσκεται στο μονοπωλιακό στάδιο του στάδιο και στον εναγκαλισμό σχεδόν όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών όπως της Ε.Ε του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ, οι εκποιήσεις θα πάρουν μαζικό χαρακτήρα και θα προωθηθούν βίαια και τάχιστα, ειδικά τώρα που η καπιταλιστική οικονομική κρίση το επιβάλει με η χωρίς όρους μνημονίου αλλά σίγουρα με τους όρους των ευρωενωσιακών συνθηκών που είναι και όροι μνημονίου.
Με όλα τα παραπάνω είναι προφανές ότι η εγχώρια αστική τάξη παίζει το ρόλο του μεταπράτη(όπως το έκανε από καταβολής νέο Ελληνικού κράτους) και στην ουσία δεν την αφορά η παραγωγή αλλά η εξοικονόμηση και η απορρόφηση παρασιτικών πόρων και η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Αν χρειαστεί να ξεπουληθεί χέρσος, εναέριος, θαλάσσιος η υποθαλάσσιος εθνικός χώρος, να κλείσουν, η να ξεπουληθούν ναυπηγεία, λιμάνια, αεροδρόμια ακόμα και κοιτάσματα πετρελαίου, η φυσικού αερίου, η να κατασυκοφαντηθεί ο λιγνίτης, πέφτει στο τραπέζι η "έμπνευση" του Αλ Γκορ η "παπαριά"(συγχωρέστε μας για την φράση) της πράσινης οικονομίας. Αυτό θα γίνει γιατί πολύ απλά θα βάλει στην τσέπη της πολύ χρήμα και θα συμμετάσχει σε δουλειές ως επόπτης χωρίς να επενδύσει το παραμικρό. Όλα γι αυτήν είναι επιδοτούμενα, νόμιμα άρα και ηθικά, εξάλλου νόμος είναι το δίκιο της κυρίαρχης τάξης και ας μην φωνάζουν οι ΠΑΣΟΚΟ-Συνασπισμένοι που ωρύονται όταν το ακούν από ειλικρινείς συντηρητικούς και κατακάθαρους με στεντόρεια φωνή οπαδούς του καπιταλιστικού συστήματος όπως ο κ. Βουλγαράκης. Τώρα που το χαρτί της πράσινης οικονομίας παίζει δυνατά(και οι εκπρόσωποι του Αλ Γκορ κυβερνούν προωθώντας τις μπίζνες του), η αστική μας τάξη, έχει βάλει όλους τους μηχανισμούς προπαγάνδας να καρφώνουν τις σταθερές τροχιές της(πράσινης οικονομίας) στο σώμα της ταλαίπωρης της χώρας. Γι' αυτό και η αστική τάξη της χώρας αποτελεί και τη χειρότερη την απεχθέστερη μορφή αστικής τάξης που υπάρχει, γιατί στο όνομα και μόνο της παρασιτικής κερδοφορίας νομιμοποιεί ακόμα και την καταστροφή της χώρας. Φυσικά εμάς δεν μας αφορά ούτε αν είναι καλή, ούτε αν είναι κακή(το αναφέρουμε ιστορικά και φιλολογικά), ξέρει να παίζει το ρόλο της στον ΚΜΚ(εξάλλου δε θα μπορούσε να είναι και άλλος) ανοίγοντας όλους τους δρόμους της ολοκλήρωσης του. Φυσικά εμάς δεν μας αφορά κανενός είδους καπιταλισμός(εξαρτημένος η μη) σε όποιο στάδιο και αν πραγματοποιείται, μας αφορά μόνο ο σοσιαλισμός και να περάσουν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στα χέρια της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. 'Όσον αφορά τα διλήμματα του ΓΑΠ στην τότε διακαναλική αυτού με τον Πεταλωτή δεν θα τα πάρουμε και τόσο στα σοβαρά, μιας και δεν ετεροκαθοριζόμαστε από τις διαθέσεις του που δεν είναι άλλες από την σωτηρία της κλεπτικής Ελληνικής άρχουσας τάξης.
Προφανώς δεν θα πάρουμε στα σοβαρά ούτε τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την "Δημοκρατική Αριστερά", πολύ περισσότερο τους Οικολόγους Πράσινους και τις φαρσοκουστωδίες των τότε από τις πρόσφατες εκλογές για την τοπική κρατική διοίκηση "Ανεξαρτήτων" υποψηφίων καθώς και τα επιχειρήματα τους ενόψει των τότε δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που θα αποτελέσουν την αφετηρία για ένα νέου τύπου ξεπούλημα σε επίπεδο τοπικού βραχίονα της κεντρικής εξουσίας.
Στον ΚΜΚ η κρατική περιουσία δεν είναι και δεν μπορεί να είναι λαϊκή, τα περί επανά-κρατικοποίησης των πρώην Κρατικών Τραπεζών (που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) αποτελούν την πιο χυδαία μορφή εξαπάτησης του λαϊκού κινήματος και το ίσως ποιο αποτελεσματικό μέσο ριζώματος της ΝΤΠ, στο ερμαφρόδιτο, αλλά 100% Ελληνικό μονοπωλιακό Καπιταλισμό, με Ευρωενωσιακή και "μνημονική" κατεύθυνση.
Όλοι οι παραπάνω θέλουν τον καπιταλισμό της δεκαετίας του 1970(κάτι που αντικειμενικά δεν μπορεί να επαναληφθεί στις σημερινές συνθήκες), με διευρυμένα αστικοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, σοσιαλίζουσα(αλλά όχι σοσιαλιστική) γλώσσα θολώνουν (εσκεμμένα η μη), τα ήδη από αυτούς θολωμένα νερά από το νωπό οπορτουνιστικό τους παρελθόν, ταλαντεύονται ανάμεσα στον Κεϋνς και στον Μπέρνσταϊν καταλήγοντας στον Ευρωμονόδρομο. Θεωρητικά προσεγγίζουν το σήμερα με μεταφυσικό τρόπο, όχι γιατί είναι πέρα για πέρα μαρξιστικά αναλφάβητοι η εκτός τόπου και χρόνου, αλλά γιατί έχουν διαλέξει στρατόπεδο . Η συγκριτική και αλληγορική σκέψη τους λειτουργεί με τη λογική του συμψηφισμού σε εντελώς άλλης φιλοσοφίας κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Είναι τόσο ρηχοί και ισοπεδωτικοί (που στην κυριολεξία προβοκάρουν παρά τις καλές τους προθέσεις) όταν θεωρούν πως είναι σοσιαλισμός η κρατικοποίηση, η οι μετοχοποιήσεις(Δημοκρατική Αριστερά και Αριστερό ΠΑΣΟΚ) μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού Δεν θα αρνηθούμε ότι οι πρώην ΔΕΚΟ άφηναν στο κράτος έσοδα που σήμερα δεν υπάρχουν, ωστόσο αυτό δεν είναι σοσιαλισμός και σε αυτό το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος είναι αδύνατον μιας και ο ΚΜΚ.
Τέλος θεωρούμε πως οι ενέργειες του φίλτατου Μ. Θεοδωράκη με τη "Σπίθα" δεν οδηγούν σε ριζοσπαστικοποίση του λαϊκού παράγοντα αλλά στην όξυνση των αυταπατών. Φράσεις και διακηρρύξεις που μιλούν για έλλειψη εθνικής ανεξαρτησίας και άρα για τη δήθεν ανάγκη διεξαγωγής εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, είναι καραμπινάτος αποπροσανατολισμός που μας οδηγεί στην δεκ του 1950 το 2011. Είναι φανερό ότι η χώρα δεν βρίσκεται υπο κατοχή και τα περί εθνικής ανεξαρτησίας ζητήματα δεν τίθενται γιατί δεν πηγάζουν από πουθενά.
Τέλος Πρώτου μέρους Ρ.Κολλεκτίβα
