the 1st multinational Chania's web design & development center   simply& dedicated web Hosting    istoschSHOP, Τα πάντα από βιβλία & νέα τεχνολογία...

Μισθώστε Διαφημιστική Προβολή στο istoschPORTAL

διαδικτυακά μαθήματα Αγγλικών

istoschBOOKSTORE «Το Κορίτσι που καθρεφτιζόταν στο νερό»: της Αιμιλίας Πλατή (Νέα Κυκλοφορία)
Βουρλάκης Νίκος, Πύργος Ψιλονέρου Χανιά. Τα πάντα για την Οικοδομή σας.

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021

Καπιταλισμός, το αίτιο τη δυστοπίας

 Θα μιλήσουμε για δεύτερη φορά και ελπίζουμε για τελευταία φορά στον ενικό, αλλά και με πολύ σκληρή γλώσσα κι ελπίζουμε να μας συγχωρέσετε γι αυτό. Δεν ξέρω τι βασιλεύει στο κεφάλι κάποιων και το δείχνουν ανερυθρίαστα, αλλά αιτία υπάρχει και έχει ονοματεπώνυμο. 

Είναι ο Καπιταλισμός που σαπίζει, που έχει αποθεώσει τα πιο χαμηλά ένστικτα και φροντίζει να βάζει στο κεφάλι των ανυποψίαστων και με τη δική του συμβολή απαίδευτων, αν όχι παντελώς ημιμαθών, δλδ αγράμματων μικροαστών και λούμπεν στοιχείων, που ζουν στο βασίλειο της πληροφορίας χωρίς συνθετική ικανότητα (και που να τη βρουν αυτή), αφού, οι όπου γης Μπολσουνάρου από το 1991, φροντίζουν μεθοδικά σε ένα πράγμα. "Σκάσε, δούλευε, κατανάλωνε και πάρε μπόλικη σαγήνη, γκλαμουριά και πάσης φύσης ξεπέτα", αποθεώνοντας τον υποκειμενικό βολονταρισμό, που δυο διπολικοί σε κατάσταση ψύχωσης, αλλά με δυο διαφορετικές ιδεολογικά κατευθύνσεις αποθέωσαν, ο Στίρνερ και ο Νίτσε. Η ζημιά είναι μεγάλη, αλλά η δουλειά που έκανε για 74 χρόνια η Σοβιετική Ένωση, είναι επίσης μεγάλη κι ευτυχώς είχαμε μια εξισορρόπηση. Είναι γεγονός, πως αν δεν υπήρχε η τελευταία που αποθέωσε την κοινωνική ενσυναίσθηση, θα ήμασταν τώρα μια ζούγκλα στην κυριολεξία, θα έτρωγε ο ένας τις σάρκες του άλλου. 

Η Επίθεση της Δικτατορίας των μονοπωλίων είναι εδώ, με την κήρυξη ενός πολέμου στο κεντρικό νευρικό σύστημα της κάθε και εκάστοτε κοινωνίας και τα αποτελέσματα γνωστά, η νοερή επιστροφή σε προγενέστερα του καπιταλισμού εκμεταλλευτικά συστήματα, ακόμα και στον προμονοπωλιακό Καπιταλισμό, με ασύνδετες και κατακλυσμιαίες πληροφορίες και τρολιές που σε οδηγούν νομοτελειακά στο βασίλειο της βλακείας και τελικά στην δικτατορία, αν όχι στο φασισμό της μικροαστικής καλοπέρασης. Ορισμένοι θεωρητικοί, που ερμηνεύουν τα πράγματα επιδερμικά, αποδεχόμενοι την ζώσα κτηνωδία, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν την δυνατότητα που έχουν να αναλύουν τα πράγματα από εντελώς λαθεμένη αφετηρία, για να καταλήξουν σε εντελώς εκτός πραγματικότητας συμπεράσματα και η εποχή της πληροφορίας τελειώνει, η δικτατορία της σαγήνης τελειώνει και μαζί της τελειώνει το 70-75% των μικροαστών παγκοσμίως και για τους τελευταίους δεν υπάρχουν πλέον συμμαχίες απ΄τα λεγόμενα "πάνω", μόνο χτυπήματα στην πλάτη από διάφορες κατευθύνσεις, γιατί ομαδικώς ο Καπιταλισμός οδεύει στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και από εκεί στην Κυβερνητική και στο Διάστημα. Από την εποχή της πληροφορίας που τη ζήσαμε από το 1991 μέχρι σήμερα, ο Καπιταλισμός έβαλε την προβιά του δωρητή, του καλού του χαμογελαστού πωλητή, για να μην πούμε δωρητή ενδορφινών χαράς κι ασυδοσίας της δικτατορίας της βούλησης και τώρα την πετάει από πάνω του ακονίζοντας τα δόντια του και μαζί με αυτά τα νύχια του και τα μαχαίρια του και ξανά προς την δόξα τραβά. Στη Γαλλία του σε λανθάνουσα μορφή νεοναζί Μακρόν, αντίπαλος θα είναι κάποιος άλλος νεοναζί, η κάποιος γιαλαντζί αριστερός, όπως ο Μελανσόν και το αποτέλεσμα, φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Στη Γερμανία , επιστρέφουν κατά τα φαινόμενα οι ακόμα χειρότεροι από τους Χριστιανοδημοκράτες και οι ακόμα πιο ακροδεξιοί από τους ακροδεξιούς Πράσινοι και οι νεοναζί Ελεύθεροι Δημοκράτες, ενώ και δικαιολογημένα η Πολωνία με λάθος φυσικά πολιτική γραμμή ζητάει το αυτονόητο, να έχει την πολιτική της αυτονομία. Δεν θα εμπλακούμε παραπέρα με το τι γίνεται στα ρετιρέ και με την Ελιτ(που λένε και οι καλλωπιστές του καπιταλισμού που τον εξωραΐζουν σταθερά και μόνιμα με εύγλωττα επίθετα, όπως το τελευταίο). Δεν είναι οι Ελιτ, αλλά ο Καπιταλισμός που ορθά λέει και ο Μπογιόπουλος. 

Όλα τα παραπάνω ήταν μια μακροσκελής εισαγωγή γιατί αυτό που θα ακολουθήσει είναι το 1/8 της παραπάνω. Το 2021 με την τελευταία δολοφονία της 13ης γυναίκας(έχουμε χάσει και τον αριθμό), με τις επιθέσεις στην Κοκκινιά από τα ναζιστόμουτρα σε συνανθρώπους μας από το Πακιστάν(αυτό είναι συνάνθρωποι μας και μάλιστα μέρος της εργατικής τάξης της χώρας), με την επιθετικότητα του αστυνομικού κράτους και τις βία που εξασκεί, συγκλίνουν με την εισαγωγή. Καπιταλισμός ειδικά στην ανώτατη και τελευταία βαθμίδα του, ίσον κοινωνικός αναλφαβητισμός, ίσον κτηνωδία, ίσον κοινωνικός και ατομικός αυτοματισμός, ίσον κοινωνικός και ατομικός διπολισμός σε κατάσταση πλέον ψύχωσης και δυστυχώς όχι νεύρωσης, δηλαδή είναι κοινωνικός φασισμός στην τελική και που δεν θα χρειαστεί πολιτική έκφραση γιατί ήδη, μέρος της κοινωνίας τον υιοθετεί άκριτα και αβασάνιστα. Σε αυτή τη φάση που είναι μεταβατική, οι οραματιστές του σκοτεινού προχτές, έρχονται με ρετουσαρισμένες συνθηματολογίες του χτες, που δια της επαγωγικής μεθοδολογίας την οποία τοποθετούν και διαμορφώνουν όπως θέλουν τους βολεύει και μπορούν, βρίσκουν , πριν τον επερχόμενο και γι αυτός επιθανάτιο ρόγχο(το 70-75% που προείπαμε), να δείχνουν με το δάχτυλο τον υποτιθέμενο εχθρό. 

Ο γείτονας που είναι εργάτης και ζητάει πολλά, αλλά ο δικός μας που δεν είναι στο σωματείο του, αλλά του πουλούν φυλετική και εθνικιστική υπερηφάνεια ζητάει λιγότερα από τον Πακιστανό, η μονογονεϊκή οικογένεια που συνήθως είναι μητέρα που δεν τα βγάζει πέρα, η γυναίκα που έχει λιώσει απ΄το ξύλο που τρώει από τον βλαμμένο που έχει δίπλα της και προσπαθεί να χειραφετηθεί από το εξελισσόμενο τέρας που την εγκλωβίζει, στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας ξεβράζονται γιατί δε χωρούν. Ζούμε στην εποχή που αυτά που ζούμε καθημερινά τα τελευταία δύο χρόνια, δεν θα σταματήσουν και θα οξυνθούν, γαλουχήθηκαν από το 1991 όπου αποθεώθηκε ο ατομικισμός, ο βολονταρισμός, ο αμοραλισμός και τώρα ο Καπιταλισμός ξεβράζει πτώματα και να είστε σίγουρες και σίγουροι, πως αν υπήρχε Σοβιετική Ένωση, όλα αυτά δεν θα υπήρχαν, γιατί η δομή της κοινωνίας δεν στηρίζονταν στην ιδιοκτησία μισθωτής εργασίας, συζύγου, παιδιών. Είχε αποθεωθεί η Τέχνη, ο πολιτισμός, η ενσυναίσθηση, η ανθρωπιά και δεν είναι τυχαίο, ότι τα καλύτερα και τα σπουδαιότερα δημιουργήματα από την δεκαετία του 1920-1990, στον παραπάνω χώρο, είχαν σημείο αναφοράς τη συγκεκριμένη χώρα και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ταυτόχρονα με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τη νίκη επί του φασισμού-ναζισμού. 

Ότι έγκλημα βλέπουμε αυτό το διάστημα και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε έχει αυτόν τον παρονομαστή, οτιδήποτε άλλο είναι παρωπίδες και μάσκες ύπνου στα μάτια για να διαιωνίζει αυτό το σύστημα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι αποτέλεσμα κατά βάση των σχέσεων παραγωγής, που και άρρωστες είναι και μετακυλίονται στις κοινωνικές σχέσεις με όρους ιδιοκτησίας κι όσο σκληραίνει το πράγμα στα πλαίσια του ΚΜΚ, της δικτατορίας της Πράσινης Οικονομίας κλπ, τόσο το πράγμα θα χοντραίνει.... Αυτά για την ώρα....

«Η γοργόνα με τα όμορφα πόδια»: Ένα παιδικό παραμύθι» της Αιμιλίας Πλατή