Σπέρνοντας αυταπάτες θερίζεις κουτόχορτο...

Είναι 1,25 π.μ, προσπαθούμε με τα δυσκολίας να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις μας που ομολογουμένως είναι πολλές και να τις βάλουμε επιτέλους σε μια τάξη για να βγάλουμε το τελικό συμπέρασμα (ούτε κινηματογραφική ταινία να ήταν).
Σήμερα συνέβησαν τόσο πολλά που το καθένα απ' αυτά θα μπορούσε από μόνο του να αποτελεί μια και μοναδική ανάρτηση.
Μέσα σε μια μέρα, είδαμε τόσο πολλά πράγματα και καταστάσεις που όταν και εφόσον συνδεθούν μεταξύ τους, θα αποδείξουν για μια ακόμη φορά το αυταπόδεικτο, πως οι σχέσεις παραγωγής επηρεάζουν στο ακέραιο τις κοινωνικές σχέσεις και αποτελούν μέρος της συνέχειας της κυριαρχίας του κεφαλαίου σε αυτή την ταξική κοινωνία που δεν είναι παγκοσμιοποιημένη, αλλά τμήμα του κοσμοπολιτισμού της επίσημης ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού, παράλληλα με κάτι άλλο.
Ποιο είναι αυτό το άλλο τελικά; Το να σπέρνεις αυταπάτες και "όταν σπέρνεις αυταπάτες θερίζεις κουτόχορτο" και μάλιστα εσκεμμένα σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, που είναι και δεν είναι κάτι τέτοιο γιατί προσφέρεις εθελοντικά και από μόνος σου καλές υπηρεσίες στο σύστημα... Εκεί είναι όλο το ρεζουμέ το οποίο τείνει να αποδειχτεί ως αξίωμα στην εποχή μας, και για όσους γνωρίζουν μαθηματικά το αξίωμα δεν επιδέχεται της παραμικρής αμφισβήτησης
Θα ήταν πολύ σκληρό για ορισμένους να έλεγαν την αλήθεια εξαρχής, πριν είκοσι και βάλε χρόνια, όταν συμμετείχαν(έστω και τυπικά όπως αποδείχτηκε στη πορεία) στην ταξική πάλη, ότι έμαθαν το έμαθαν δια της ακοής;
Ειλικρινά δεν είμαστε σίγουροι αν τελικά ο οπορτουνισμός τους είναι αποτέλεσμα της βλακείας που τους έδερνε, η της γενικευμένης ημιμάθειας τους ως θέση εκκίνησης, γιατί στην πορεία μπήκαν και άλλα δεδομένα και το πράγμα πήρε άλλη τροπή.
Το να είσαι οπαδός του πλουραλισμού σε ένα σύστημα που το κεφάλαιο κυριαρχεί απόλυτα σε πολιτικό, ιδεολογικό και οικονομικό γίγνεσθαι, είναι τουλάχιστον κοροϊδία, είναι καλύτερα να είσαι στο σπίτι σου παρά να τρέφεις αυταπάτες πως μπορείς να βελτιώσεις τις κοινωνικές σχέσεις με τερτίπια που μόνο ζημιά μπορεί να κάνουν.
Ο πλουραλισμός είναι ένα αστικό ιδεολόγημα που λειτουργεί και δυαδικά και δεκαδικά βγάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια νέα σχήματα που στην ουσία ως κοινό παρονομαστή τους έχουν την προστασία του καπιταλισμού, δηλαδή τη διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τελεία και παύλα.
Ο μαρξιστικός - λενινιστικός τρόπος σκέψης είναι διαλεκτικός και ιστορικός και ότι έχει αποδείξει έως σήμερα ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΞΙΩΜΑ, μιας και τα πάντα τραβούν του δρόμο τους σε κάθε στάδιο της ιστορίας με ένα και μόνο τρόπο στον κεντρικό άξονα λειτουργίας του, ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, όσο για όλα τα άλλα εξελίσσονται κατά κύριο λόγο απ' αυτές, οι ανάγκες, οι τέχνες, ο πολιτισμός, οι κοινωνικές συνθήκες, η κοινωνική συνείδηση κοκ.
Ο μαρξιστικός - λενινιστικός τρόπος σκέψης είναι μια σπείρα που πάει προς τα μπροστά με διαδοχικά ζιγκ - ζαγκ πολλές φορές και προς τα πίσω, που όμως θα καταλήξουν νομοτελειακά μπροστά, δεν είναι κυκλικός τρόπος σκέψης ούτε πλουραλιστικός.
Ο μονισμός σε σχέση με τον πλουραλισμό έχουν τον ίδιο βαθμό αντίθεσης όσο το κεφάλαιο με την εργασία και μια επίσης σημαντική διαφορά, ότι ο μονισμός εξελίσσεται επιστημονικά και ο πλουραλισμός μεταφυσικά. Ο μονισμός επίσης δεν είναι μια μοναχική ιδεολογία(είναι επιστημονική ορολογία στη γλώσσα της φιλοσοφίας) και είναι αποτέλεσμα της ιστορίας και των αξιωμάτων που μας έχει δώσει αυτή, στη διαλεκτική σχέση της θέσης - αντίθεσης - σύνθεσης, παράλληλα με μια σειρά άλλες διαλεκτικές παραμέτρους, που εξετάζουν την μορφή και το περιεχόμενο, στη βάση και στο εποικοδόμημα , σε κάθε κοινωνικό σύστημα...
Αυτά τα ολίγα ως αρχή γιατί το β' μέρος θα το αναρτήσουμε λιαν συντόμως κυρίως σε επίπεδο παραδειγμάτων, ωστόσο κάθε θεωρητική εισαγωγή είναι χρήσιμη για να γίνει κατανοητό αυτό που θα σας παρουσιάσουμε στο κυρίως πιάτο.
Πριν όμως γίνει αυτό και κλείνοντας αυτό το μέρος(εμείς έχουμε καταγράψει και το β' μέρος, ωστόσο θα το παρουσιάσουμε σύντομα), να πούμε ότι το σήμερα το 2009 δε διαφέρει και πολύ με το 1909, η το 1916, η το 1936, είναι το ίδιο πράγμα(και μιλάμε για τον καπιταλιστικό κόσμο), εφόσον οι σχέσεις παραγωγής είναι οι ίδιες και τείνουν να γίνουν χειρότερες, οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν τα ίδια προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις, με δυο μόνο διαφορές , το εποικοδόμημα έχει κάνει άλματα δια της επιστημονικοτεχνικής "επανάστασης" και δεύτερον υπήρξε η περίοδος του σοσιαλισμού που φυσικά ακόμα και σήμερα βάζει στα όνειρα αναπαραγωγής του συστήματος φιτίλι, γιατί δεν μπορούν να προχωρήσουν μέχρι τέλους την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, έχουν ένα σοβαρό εμπόδιο και προσπαθούν όσο γίνεται γρηγορότερα να ξεμπερδέψουν με αυτό.
Γι αυτό λοιπόν όσοι προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές στο λαϊκό κίνημα όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ στη δεκ του '80 στη χώρα μας και σήμερα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά του κινήματα, σύντομα θα βρεθούν σε δυσχερή θέση γιατί το μελάνι που σπέρνουν στην κοινωνία δεν πιάνει στα μάτια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μιας και διαλύεται αμέσως πια, παρά μόνο σε κάτι λούμπεν μικροαστικά στοιχεία που οι ανησυχίες τους είναι του επιπέδου ενός κατευθυνόμενου life style με ψευτοεπαναστικά χαρακτηριστικά, ασύνδετες και άσχετες μεταξύ τους πληροφορίες που καμία σχέση δεν έχουν με εκείνο το θεωρητικό υπόβαθρό που θα μπορεί να αποτελέσει αποκούμπι.
Παρά την προσπάθεια που γίνεται με τη συνεχή και αδρή χρηματοδότηση από τον εθνικό προϋπολογισμό σε ΜΚΟ(ακόμα και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης), για το χτίσιμο της συνείδησης με κοινωνική συναίνεση και ευρώ -ενωσιακό προσανατολισμό, όλα τα παραπάνω θα έχουν θνησιγενή χαρακτηριστικά και θα ανανεώνονται μόνο στο επίπεδο του αντικομμουνισμού με πλουραλισμό και νέα προσωπεία...

Ράδιο Κολλεκτίβα