Είναι τοις πάσι γνωστό πια ότι η ΕΕ δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια διεθνής μονοπωλιακή Ένωση του Μεγάλου Ευρωπαϊκού κεφαλαίου και τίποτα παραπάνω. Ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που δημιουργήθηκε από τους μεγιστάνες του βιομηχανικού πλούτου στην Ευρώπη, φορώντας μια μάσκα δημοκρατίας στο εποικοδόμημα.
Αυτός ο ιμπεριαλιστικός μηχανισμός είναι η περισσότερο ολοκληρωμένη και η πιο πολιτικοποιημένη μορφή και συνέχεια της «Ένωσης του Άνθρακα και του Χάλυβα». Είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση που μαζί με τις άλλες διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις μοιράζουν τη λεία τους, χαράζοντας τα νέα σύνορα με το «αίμα των λαών». Η ΕΕ είναι η ανώτατη και παράλληλα νεότατη μορφή του «διαίρει και βασίλευε» μ’ ότι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι καθόλου αντίβαρο(αντίπαλο δέος) στις ΗΠΑ και ούτε μπορεί να γίνει, ενώ οι υπάρχουσες αντιθέσεις στο εσωτερικό της όχι μόνο είναι δυσεπίλυτες αλλά και ανυπέρβλητες.
Μπορεί οι ιμπεριαλιστές να έχουν τεράστιες αντιθέσεις και να αλληλοσπαράσσονται στο διαμοίρασμα της πίττας, αλλά απέναντι στους «εχθρούς λαούς» όχι μόνο συνενώνονται αλλά παίρνουν και μέτρα τόσο αντιλαϊκά που μόνο το Ευρώ-εποικοδόμημα μπορεί να τους τα χαρίσει.
Αυτός ήταν και ό λόγος που το Ευρωσύνταγμα οι Λαοί της ΕΕ το απέρριψαν και το πέταξαν στο κάλαθο των αχρήστων. Όμως ακόμη μια φορά και παρά την αντίθετη άποψη των λαών αυτό ευελπιστεί να επανέλθει και να κατοχυρωθεί με τη μορφή της Ευρωσυνθήκης.
Για όσους πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μέσα απ’ την ΕΕ, η από ένα καλό Ευρωσύνταγμα θα προκύψει η «Ευρώπη των Λαών», [όπως την ονόμαζε κάποτε ο «δεξιός οπορτουνισμός», δηλαδή τα σοσιαλδημοκρατικά και κεντροαριστερά κόμματα της Ευρώπης (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας)], μέσα απ’ τις μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις του «κράτους πρόνοιας», αυτοί όχι μόνο είναι γελασμένοι, αλλά και εκτός τόπου και χρόνου. Στον αντίποδα του «δεξιού οπορτουνισμού», ο «Αριστερός οπορτουνισμός», (δηλαδή οι Γάλλοι Τροτσκιστές-Ακτιβιστές και Αριστεριστές) που πίστευαν και πιστεύουν στην παγκόσμια επανάσταση και ότι αυτή μπορεί να ξεκινήσει απ’ την ΕΕ., λόγω της αύξησης της εκμετάλλευσης της Εργατικής τάξης και της θεμελίωσης της εξαθλίωσης στο εσωτερικό της ΕΕ. Φυσικά και αυτοί είναι στα δικά τους «εντός εκτός και επί τα αυτά» μέρη της πραγματικότητας και το μόνο που μπορούν να προσφέρουν στους λαούς, -(παρά τις ίσως καλές τους προθέσεις)- είναι τα τεράστια αναχώματα στο ίδιο στο σύστημα ξεχνώντας πως ο Μαρξ ιστορικά επιβαιβεώθηκε λέγοντας «πως όσο εξαθλιώνεται η εργατική τάξη τόσο πιο εύκολα εξαγοράζεται η συνείδηση της» άραγε τι διαφορετικό έκαναν τα καθεστώτα τύπου Χίτλερ-Μουσολίνι-Μεταξά.
Τώρα γιατί κάναμε αυτές τις αναφορές στο «δεξιό και στον αριστερό οπορτουνισμό»; γιατί πολύ απλά πολλά από τα σχήματα που γράψαμε παραπάνω, σε ΕΕ, αλλά και στη χώρα μας φυσικά, ανεξαρτήτως του τι δηλώνουν, στο βάθος του κήπου είναι «με τα μπούνια» υπέρ της Ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη λογική του «λιγότερο κακού» η του «περισσότερου καλού» στην επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Οι αποφάσεις της συνόδου του Συμβουλίου της ΕΕ στη Λισαβόνα για τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» και την επικαιροποίηση της "στρατηγικής της Λισαβόνας" όχι μόνο ενισχύουν παραπέρα τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και σε σχέση με το πρώην απορριφθέν «Ευρωσύνταγμα» δείχνουν την ωμή περιφρόνησή τους στη λαϊκή ετυμηγορία που εκφράστηκε με τα σχετικά πρόσφατα δημοψηφίσματα αναδείχνοντας το φόβο τους για τους λαούς. Η συμφωνία των κεντροδεξιών και των κεντροαριστερών αρχηγών της ΕΕ για ολική επαναφορά του Ευρωσυντάγματος «στα μουλωχτά», ο ρόλος της της ΝΔ, η ομόφωνη και σύμφωνη εδώ και χρόνια θέση του ΠΑΣΟΚ, υπέρ της νέας αντιδραστικής συνθήκης είναι χαρακτηριστική. Όπως χαρακτηριστική είναι και η δέσμευσή της κυβέρνησης να την επικυρώσει από τους πρώτους και αυτό αν "μίτοι άλλο" μαρτυρά την επιλογή της αστικής τάξης της χώρας μας να συμβάλει στην παραπέρα αντιδραστικοποίηση της ΕΕ ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Στο δια ταύτα η "Μεταρρυθμιστική Συνθήκη", δεν έχει μόνο το ίδιο περιεχόμενο με το "Ευρωσύνταγμα" αλλά και την ίδια μορφή, δεν αλλάζει ούτε μια άνω τελεία στα κείμενα της. Απ’ τη μια έχουμε την ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ και τη παράλληλη θεσμοθέτηση του δικαιώματος της να επεμβαίνει πολιτικά και στρατιωτικά σ' όλο τον κόσμο με δυνάμεις ταχείας αντίδρασης(Ευρωστρατός). Ενώ απ’ την άλλη έχουμε την υιοθέτηση του δόγματος των ΗΠΑ περί «προληπτικού πολέμου» και στο εσωτερικό. Έτσι η ΕΕ κατοχυρώνει το δικαίωμα της να παρεμβαίνει και στρατιωτικά και πολιτικά στις εσωτερικές εξελίξεις των κρατών - μελών της και μάλιστα χωρίς καν αίτημά τους, με πρόσχημα την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας". Περιορίζει ακόμη περισσότερο την «εθνική κυριαρχία» των κρατών μελών δίνοντας αρμοδιότητες στην ΕΕ και κατοχυρώνοντας την υπεροχή του κοινοτικού απέναντι στο κάθε εθνικό δίκαιο των κρατών μελών. Καταργείται, προς όφελος των ισχυρών χωρών, το δικαίωμα του βέτο στο σύνολο των αποφάσεων της ΕΕ, ιδιαίτερα στους τομείς της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας στις ποινικές υποθέσεις, ακόμη και στους τομείς της κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας ενώ δυναμώνονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της ΕΕ, όπως η Ευρωαστυνομία, ο οργανισμός φύλαξης εξωτερικών συνόρων και δημιουργούνται νέοι, όπως η Ευρωεισαγγελία. Όσον αφορά τα ατομικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, όχι μόνο τα περιορίζει, αλλά τα εξαφανίζει στη κυριολεξία, θεσμοθετεί την ανάγκη ανεξέλεγκτης-χωρίς όρια παρακολούθησης και το φακέλωμα όχι μόνο των ιδεολογικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων, αλλά προωθεί μέχρι και την ανταλλαγή των προσωπικών δεδομένων με όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Όμως το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος. Η Σύνοδος αποφάσισε "την παραπέρα προώθηση της «στρατηγικής της Λισαβόνας». Οριοθέτησε την άνευ-όρων επίθεσή στα εργασιακά, κοινωνικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, για να προστατευτούν τα κέρδη των ευρωμονοπωλίων. Οι λαοί δεν έχουν καμία ανάγκη από ευρωσυνθήκες, αυτές τις έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες και το σύστημα τους. Τους λαούς τους συμφέρει η γενικότερη αποδυνάμωση και το ξεχαρβάλωμα της ΕΕ, τους συμφέρει να παλέψουν για την αποδέσμευση των χωρών τους απ’ αυτήν. Οι λαοί τελικά έχουν ανάγκη της ισχυροποίησης της πάλη τους, να απαιτήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων που θα καταδικάσουν τη "Μεταρρυθμιστική Συνθήκη" που είναι η άλλη όψη του πρώην «Ευρωσυντάγματος»
Γιάννης Κ.
