Τα μολυσμένα ομόλογα έφταιγαν;

Τα μολυσμένα ομόλογα έφταιγαν;

Η λεγόμενη ύφεση δε ξεκίνησε απ' τα χρηματιστήρια, αλλά απ' την "πραγματική οικονομία" όπως ονομάζουν την ίδια την οικονομία, οι οπαδοί της σχολής του Έρνεστ Φίσερ", του "Σικάγο", του" Λαϊκού Καπιταλισμού" και του Κεϋνς, διαχωρίζοντας το "πορνείο του καπιταλισμού"(το χρηματιστήριο δηλαδή) και το τραπεζοπιστωτικό σύστημα απ' τη παραγωγή , όπως διαχωρίζει αντιεπιστημονικά ο Συνασπισμός και η νεολαία του τα ναρκωτικά, σε μαλακά και σκληρά.
Όλες αυτές οι "οικονομικές θεωρίες" με το τρόπο αυτό προσπαθούν να καθαγιάσουν το μονοπωλιακό καπιταλισμό, την επιβράδυνση του δεύτερου 6μήνου του 2007(να θυμίσουμε ότι στο πρώτό 6μηνο του 2007 διαβιούσε την καλύτερη του χρονιά από το 1999 και έπειτα) και την ύφεση ολόκληρου του 2008 και να κοινωνικοποιήσουν της ζημιές που προήλθαν απ' την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των κερδών .
Ακούμε και ξανακούμε αναλύσεις εδώ και 3 εβδομάδες, όταν άρχισαν να διαφαίνονται καθαρά τα σημάδια της ύφεσης και στην ΕΕ των χρυσών κουταλιών(που μας έλεγε και ο Συνασπισμός το 1992), πως η κρίση αυτή τάχα οφείλεται, ξεκινάει και πραγματοποιείται με όρους βουλιμίας από τους διάφορους χωρίς όρια κερδοσκόπους....
Όλη αυτή η μπουρδολογία με όρους μίκρο και μάκρο οικονομίας, αντί να καθαρίζει τα νερά και να αναδείχνει τις αιτίες που προξενούν το όλο πρόβλημα, τα θολώνει και συσκοτίζει και όχι τυχαία.
Για όλους αυτούς τους τάχα "αριστερούς" (και ειδικά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ)που πανηγύριζαν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν η υποστέλλονταν η κόκκινη σημαία και μιλούσαν τότε για τις μελλοντικές ημέρες της τάχα ευημερίας, της τάχα μόνιμης σταθερής και παγκόσμιας ειρήνης, ότι ο καπιταλισμός θα διασφάλιζε την δημοκρατία, τη διαφάνεια και τη κάθε λογής ανθρωπιά αρκεί όπως μας είπε απ' το 1999 και μετά να εξανθρωπιστεί.... Όλοι αυτοί οι ημιμαθείς, μέτριοι έως κάκιστοι γνώστες της λειτουργίας του καπιταλισμού αναμασούσαν τις παραπάνω μπούρδες δηλώνοντας μάλιστα αυτές τις μέρες και οι γνησιότεροι απόγονοι του πιο γνήσιου Μαρξισμού τον οποίο ξεχνούν εσκεμμένα πως πολέμησαν λυσσαλέα. Για όσους δεν έχουν καταλάβει γιατί ο Συνασπισμός και ο Σύριζα είναι οι πιο γνήσιοι πολιτικοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης ως μια νέα 5η φάλαγγα, ας το καταλάβουν όσο είναι νωρίς, γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έλθει ακόμα.....
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το θέλουμε δε το θέλουμε, ανάπτυξη εννοεί και την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων όταν βρεθεί σε κρίσιακές τάσεις, και θα βρεθεί πολλές φορές γιατί μονίμως θα βρίσκεται σε ένα βαθύτατο χάσμα με τις τέσσερις βασικές αντιθέσεις-αντφάσεις χωρίς τη δυνατότητα κάλυψης τους.
Ο σκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής που είναι το κέρδος και μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω απ' αυτό, είναι σε πλήρη αντίθεση με τις παραγωγικές δυνάμεις και το σκοπό τους. Για να βγει προσωρινά απ' τη κρίση του το καπιταλιστικό κράτος όπως η ΕΕ, είναι ικανό να τις αποτελειώσει όπως έκανε η GM, κλείνοντας όλα τα εργοστάσια της στην Ανατολική Ευρώπη(επ' αόριστον), όπως έκανε(και όπως μας ενημέρωσε διαμέσου του κοστολογίου του ο καλός μας σύντροφος Γιάννης απ' τη Σουηδία) η VOLVO απολύοντας το 20% των εργαζομένων εν μία νυκτί , όπως έκανε η RENAULT, η MISTUBISHI και θα ακολουθήσουν και άλλοι κολοσσοί για να πάρει η μετοχή τα πάνω της, η παραγωγή να μειωθεί και να σωθούν τα κέρδη και για να σωθούν αυτά ας πεθάνουν απ' τη πείνα εργάτες.
Αυτό που έρχεται (και δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα) με βάση τα παραπάνω και αυτό που αποδείχνεται είναι ξεκάθαρο. Ότι η "πραγματική οικονομία" όπως την ονομάζουν οι θεωρητικοί της "μίκρο" και "μάκρο" οικονομίας, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την άμεση ληστεία στη παραγωγή(υπεραξία την είχε ονομάσει ο Μαρξ) που τελικά αποτυπώνεται πάνω στη μετοχή, δηλαδή στη "μη πραγματική οικονομία" των εν λόγω θεωρητικών(τέτοιους θεωρητικούς τους αποθεώνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), στο όνομα του γενικευμένου αναθεωρητισμού που ως αρχή είχε του Ευρωκομμουνισμό των (Μαρσέ, Μπερλίνγκουερ, Καρίγιο)....
Η σημερινή κρίση μπορεί να πρωτοχτύπησε την πόρτα το Νοέμβριο του 2007 στις ΗΠΑ, με τη σχετική κατάρρευση της κτηματικής πίστης, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια συνέχεια της επιβράδυνσης που προϋπήρχε ήδη απ' τις αρχές του 2000, η οποία μετατράπηκε σε ύφεση το 2006 και σε γενικευμένη κρίση το 2008.
Οι οικονομίες που χτυπήθηκαν στη καπιταλιστικοποιημένη Ρωσική Ομοσπονδία το 1998, στη ΝΑ Ασία το 1998, στη Λ. Αμερική(Μεξικό το 95, Βραζιλία το 99, Εκουαδόρ το 2000, Αργεντινή και Ουρουγουάη 2001-2002), έδειχναν ότι θα ήταν θέμα χρόνου μια νέα κρίση σε ΗΠΑ, Καναδά, ΕΕ και Ιαπωνία δηλαδή στις ατμομηχανές του μονοπωλιακού καπιταλισμού (μέχρι το 1998).
Γιατί το έδειχναν όλες οι προηγούμενες κρίσεις; Καλό θα ήταν να μην έχουμε αυταπάτες, γιατί η αντίθεση της σχετικής οργάνωσης της παραγωγής και της γενικευμένης αναρχίας σε κοινωνική κλίμακα (μία απ' τις τέσσερις βασικές καπιταλιστικές αντιθέσεις), λειτουργούν αλυσιδωτά και έχουν συνέχεια σε όλες τις σφαίρες τις παραγωγής και της οικονομίας.
Αποτελούν τον κύριο λόγο της λεγόμενης ανισσόμετρης ανάπτυξης και για να το λύσουν αυτό, όλο το προηγούμενο διάστημα τα μονοπώλια υπεισέρχονται σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η αντίθεση, να φέρουμε ως παράδειγμα τα νέα φρούτα της λεγόμενης "νέας οικονομίας" και της "μεταβιομηχανικής κοινωνίας", που είναι ένα και το αυτό στη λογική που "εκφράζει" την παραπέρα οριζοντιοποίηση της οικονομίας σε γενικευμένη κλίμακα και την ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση στις συγκεντρωμένες μονάδες. Την ίδια στιγμή που υπάρχει γενικευμένη αναρχία στο σύνολο της κοινωνικής παραγωγής και τεράστιες αντιθέσεις ανάμεσα σε τάξεις, στρώματα, πόλεις και χωριά, υπάρχει μια όσο το δυνατόν πιο οργανωμένη παραγωγική διαδικασία.
Για να το κάνουμε πενταροδεκάρες. Είναι καθαρό ότι στο επίπεδο μιας βιομηχανίας έχουμε τη παραπέρα αύξηση του καταμερισμού της εργασίας, τη μεγιστοποίηση της καθετοποίησης τις εξειδίκευσης και της εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό είναι όμως εκ διαμέτρου αντίθετο με την οριζοντιοποιημένη αναρχία της παραγωγής σε κοινωνική κλίμακα ακόμα και σε διασυσνδεμένα μονοπώλια λόγω και των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων
Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Μα γενικευμένο διασκορπισμό των εμπορευματοπαραγωγών(όχι απαραίτητα και όχι μόνο βιομηχάνων) και ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγής χωρίς σχεδιασμό και όρια, σε όλο και πιο γρήγορη κλίμακα με τη παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών. Φυσικά η ταχύτητα στην παραγωγή μπορεί να είναι παμμέγιστη, ωστόσο υπάρχουν οι μεταφορές, οι επαναφορτώσεις και νέες μεταφορές, όπως επίσης και οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις που δεν μπορούν να επανατροφοδοτήσουν το νέο κύκλο παραγωγής και φυσικά τα μερίσματα.
Η γενικευμένη αύξηση της εκμετάλλευσης(ακόμα πιο πολλά φτηνά χέρια), ο τεράστιος καταμερισμός διασπαρμένων αξιών(κοινωνικής εργασίας) πάνω στα παραγόμενα προϊόντα και η ταυτόχρονη διαίρεση των υπεραξιών σε μεγάλη διασπορά έχουν ως σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών.
Φυσικά η οριζοντιοποιημένη παραγωγή όπως ήταν ο θεωρητικός προσανατολισμός των αστών οικονομολόγων στις δεκαετίες του 80, 90 και είχε ονομαστεί "μεταβιομηχανική κοινωνία" έχει καταρρεύσει προ πολλού. Ο καταμερισμός της εργασίας μέσα σε μια παραγωγική μονάδα, αλλά και η ίδια η κοινωνική παραγωγή είναι περισσότετο καθετοποιημένα από ποτέ άλλοτε. Η γενικευμένη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου εξάλλου το αποδείχνουν στην πράξη με τα μετοχικά κεφάλαια του ενός να διαπερνούν τα μετοχικά κεφάλαια του άλλου, όμως και πάλι υπάρχουν στοιχεία ανισσόμετρης ανάπτυξης που εκδηλώνουν αυτού του είδους την αντίφαση.
Συχνά οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται που είναι μόνο η αύξηση των κερδών διαμέσου της αγοράς έχουμε τελικά τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα Δηλαδή τη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αγοράς του προϊόντος(αδυναμία πώλησης του) και αδυναμία ρευστοποίησης για το νέο κύκλο της παραγωγής με αποτέλεσμα το νέο δανεισμό από το χρηματιστικό κεφάλαιο(τράπεζες δηλαδή που στην περίοδο του μονοπωλιακού κεφαλαίου ως γνωστόν είναι σε σύμφυση με το βιομηχανικό κεφάλαιο). Αυτό στη σφαίρα της παραγωγής σημαίνει την αύξηση της κλίμακας της αξίας του(σε κοινωνική εργασία), την διάθεση της παραγωγής σε ολοένα φτηνότερα χέρια εργασίας, τη πρόσθεση στη τιμή τη δυνατότητα κέρδους απ' τους εμπορευματοπαραγωγούς και με τον ίδιο τρόπο απ' τους εμπορευματεμπόρους παράλληλα με το ποσοστό αποπληρωμής του δανεισμού που αναλογεί σε όλους τους παραπάνω από τις τράπεζες. Όλο αυτό το ποσό στο τέλος θα καταλήξει στους ίδιους τους εργαζόμενους που είναι ταυτόχρονα και οι καταναλωτές(είναι η άλλη εκδοχή της της εργατικής τάξης που καταναλώνει αυτά που παράγει είτε για να ανακτήσει δυνάμεις, είτε για άλλου είδους σύνθετες ανάγκες που αφορούν την διαβίωση της) οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο. Όταν δε μπορούν να αγοράσουν οι τελευταίοι εκδηλώνεται μείωση της τιμής των προϊόντων και του ποσοστού κέρδους σε όλη τη παραπάνω κλίμακα, οι τράπεζες αδυνατούν να εισπράξουν την πίστωση που έχουν κάνει σε αυτή,(απ' τους εμπορευματοπαραγωγούς, εμπορευματέμπορες, και ιδιώτες), τα προϊόντα μένουν στα ράφια και η επιβράδυνση μετατρέπεται σε ύφεση και η ύφεση σε κρίση. Ακόμα και όταν η πίστη μεταφέρεται στους εργαζόμενους ιδιώτες, αυτή δίνει χαρακτηριστικά παράτασης της κρίσης γιατί μέχρι τη δεκ του 1980 που η ΕΣΣΔ υπήρχε, είχε καταγραφεί μεγάλο ποσοστό αποταμίευσης από τα λαϊκά στρώματα στα τραπεζοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία δανείζονταν ρευστό από αυτούς.
Σήμερα αυτοί οι κυκλικοί δανεισμοί έχουν σταματήσει μιας και ολοένα μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αντί να καταθέτουν(να δανείζουν δηλαδή στις τράπεζες), δανείζονται γιατί η οικονομική τους δύναμη έχει περιοριστεί. Όταν όλοι δανείζουν όλους, η μια τράπεζα την άλλη έχοντας όλες μαζί υπερκέρδη, αλλά χωρίς να μπορούν να τα ρευστοποιήσουν,(δηλαδή τις αποπληρωμές των δανείων) τότε αρχίζει η κρίση και είναι κρίση πραγματικής οικονομίας που αποτυπώνεται και στη τιμή της μετοχής τους και στα επιτόκια των κεντρικών τραπεζών και αν αυτή τη στιγμή δεν υπήρχε η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία τα πράγματα θα ήταν στο μη περαιτέρω. Γι αυτό, αυτή τη στιγμή η κρίση θα αποφευχθεί αναμένοντας νεότερη και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη στο εγγύς μέλλον.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονταν στα χρηματιστήρια και στο τραπεζικό σύστημα και πολύ αργότερα στις συγχωνεύσεις, απολύσεις και στη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής παραγωγής ανάμεσα στη παραγωγή και το κεφάλαιο. Τα αποτελέσματα της βασικής αντίθεσης όπως αναφέραμε παραπάνω ήταν οι κρίσεις υπερπαραγωγής η οποίες στην Αμερικάνική αυτοκινητοβιομηχανία εμφανίστηκαν στις αρχές του χρόνου, όπου αποφασίστηκε τελικά μείωση της, κάπως έτσι καθώς και οι κρίσεις στη κτηματική πίστη. Οι κρίσεις αυτές πραγματοποιούνται όταν οι εργαζόμενοι και αγοραστές που παράγουν τα προϊόντα, είναι ανίκανοι να πραγματοποιήσουν αγορές λόγω χαμηλών μισθών και όταν άλλοι μπαίνουν μαζικά στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό εκδηλώνεται σε πλήρη ανάπτυξη μια ακόμη αντίθεση της καπιταλιστικής παραγωγής, η αντίθεσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, ο εφιάλτης δηλαδή του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι αυτές θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, αυτά είναι τσιτάτα οπορτουνιστών δεξιών και αριστερών. Ο σκοπός του κόμματος νέου τύπου δεν είναι να εξαθλιωθούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα έτσι εξαγοράζονται ευκολότερα και δεν επαναστατικοποιούνται.
Μόνο όταν αποκτήσουν ταξική συνείδηση και ταξική αλληλεγγύη θα υπάρξει η δημιουργία του λαϊκού μετώπου και η νικηφόρα σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, για το σοσιαλισμό....

Γιάννης Κ.

ΥΓ* Αυτή η κρίση το ποιο πιθανό είναι να απορροφηθεί και εκεί οδηγούν όλες οι ενδείξεις.
Δεν είναι μόνο η διασφάλιση των καταθέσεων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ, αλλά και οι οικονομίες της Ρωσίας, Κίνας και της Ινδίας που κρατούν ακόμα τα μπόσικα λόγω της ανάπτυξης που είχαν μέχρι το 2007. Το 2008 και αυτές οι οικονομίες άρχισαν να παρουσιάζουν σημάδια επιβράδυνσης
Αυτή η κρίση φυσικά δεν έχει δείξει τίποτα μέχρι σήμερα γιατί δεν είμαστε ακόμη ούτε στην είσοδο του Λαβύρινθου και περιμένουμε μέχρι να έρθει η επόμενη κρίση. Αν αυτή έρθει σύντομα (δηλαδή έως τα επόμενα 5 χρόνια), άλλες έστω και μικρότερες, το πιο πιθανό είναι εκείνη να μη μπορεί να απορροφηθεί μιας και όλα τα αποθεματικά θα έχουν ριχτεί σε ετούτη την κρίση και δε θα έχουν αποσβεστεί.
Ένα άλλο σενάριο είναι αυτό που ενισχύει το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο το οποίο το έχει προωθήσει δύο φορές σε παγκόσμια κλίμακα και σε πάνω απο 50 σε μικρές τοπικές πολεμικές συρράξεις, εισβολές και δικτατορίες απ' το 1950 και μετά.
Τώρα αν θα είναι γενικευμένος ξανά ο πόλεμος, η μικροί τοπικοί όπως της Γιουγκοσλαβίας 1991, του Αφγανιστάν 2001, του Ιρακ 2003 που κράτησαν για μερικά χρόνια την Αμερικανική οικονομία όρθια η κάτι άλλο;;;

Γιάννης Κ.